Selecteer een pagina

DAGBOEK DEEL 1 Een lijf vol onrust

Margot Peters (1983) is getrouwd met Marco en woont in de bossen op de Veluwe. Margot had altijd al overgewicht en op den duur ook steeds meer gezondheidsproblemen. Pas een paar jaar geleden werd ontdekt dat ze PCOS heeft, een aandoening waarbij ‘normaal eten’ met veel koolhydraten, juist averechts werkt. In haar blogs vertelt ze over de lange reis die ze aflegde voordat ze de aanpak van TheNewFood vond en daarna.

20 september 2010

Ik zit op de bank en voel me onrustig. Dat gevoel zit vooral in mijn lijf. Moet ik zitten, moet ik staan, moet ik naar de voorraadkast, moet ik op de bank blijven zitten? Mijn man kijkt me aan: ‘Wat is er aan de hand Margot?’ ‘Ik weet het niet, ik voel me onrustig,’ zeg ik terwijl ik op sta. Ik loop naar de voorraadkast en kijk wat er in de kast zit. Terwijl ik daar sta, vindt er een oorlog in mijn hoofd plaats. ‘Shall I stay or shall I go?’

Zal ik voor de kast blijven staan? Wat zal ik dan kiezen? Zal ik teruggaan naar de bank, gewoon zonder iets te nemen? Zal ik alle zooi in de kast weggooien en nog een keer beginnen met gezonder eten? Ik denk dat ik daar zo’n vijf minuten sta voordat ik, met lege handen, weer terugloop naar de bank. Daar doe ik een poging om tv te kijken met mijn man.

Om verdrietig van te worden

Even lukt het me om mijn zinnen te verzetten, tot na een paar minuten de onrust weer toe slaat. Ik sta op om naar de voorraadkast te lopen. Ik doe de deur open en sta te kijken. Dezelfde vragen komen langs. Zal ik voor de kast blijven staan? Wat zal ik dan kiezen? Zal ik teruggaan naar de bank, gewoon zonder iets te nemen? Zal ik alle zooi in de kast weggooien en nog een keer beginnen met gezonder eten?

Omdat ik me bewust ben dat ik hier nu voor de tweede keer sta en in oorlog ben met mezelf, begint er een nieuwe gedachtestroom te lopen. Wat ben ik ook een sukkel. Waarom kan ik niet gewoon van dat eten afblijven? Waarom kan ik niet gewoon normaal met eten omgaan zoals mijn man en mijn vriendinnen? Waarom sta ik hier oorlog te voeren met mezelf?

Boosheid

Verdrietig loop ik terug naar de bank. Mijn eetlust is door het verdriet even weg. Ik doe een poging om televisie te kijken met mijn man, maar het verdriet is te groot. Huilen doe ik niet, ik voel vooral onrust. Ik voel boosheid op mezelf. Waarom ben ik zo raar? Als het verdriet te groot wordt, loop ik weer naar de kast. ‘Mens! Ik word onrustig van je!’ zegt mijn man.

En even later: ‘Heb je een probleem met eten of zo? Kies gewoon iets of blijf zitten.’ Op dat moment zakt de moed me in de schoenen. Zie je wel, zelfs mijn man vindt mij en mijn eten raar. Ik knal mijn hoofd een paar keer gefrustreerd tegen de kastdeur. Dan weer die twijfel: zal ik voor de kast blijven staan? Wat zal ik dan kiezen? Zal ik terug gaan naar de bank, gewoon zonder iets te nemen? Zal ik alle zooi in de kast weggooien en nog een keer beginnen met gezonder eten?

Eindelijk rust

Dan neem ik een besluit. Ik begin met een zak chips. Bij de eerste hap voel ik rust. Ik ben zo blij dat ik uit de oorlog in mijn hoofd ben. Dan geniet ik een tijdje van de smaak. Als ik halverwege de zak ben besef ik me dat ik nu moet stoppen. Ik loop terug naar de kast en leg de zak chips weg. Terug op de bank leun ik tegen mijn man aan. Zie je wel, het was een goede keuze. Nu voel ik eindelijk rust.

Die rust duurt welgeteld vijf minuten. Dan sta ik op en haal de andere helft van de zak chips en een zak snoep. In een roes eet ik de zak leeg. Dan komt het schuldgevoel. Het is weer misgegaan. Ik zit nog een tijdje wakker op de bank naast mijn man, voor ik tegen hem aan in slaap val. Eindelijk heb ik rust.

Delen