‘Welkom bij mijn persoonlijke blog, over keto vasthouden in een niet-keto-wereld! Ik ben het koolhydratenmonster en ik heb eindelijk mijn eigen podium gekregen. Dat werd hoog tijd natuurlijk. Want ik ben goed in mijn werk en dat mag iedereen weten. Ik laat je zien hoe ik mensen verleid en hoe ik ze onderuithaal. Je kunt er wat van leren, al heb ik dat liever niet. Misschien vraag je je wel eens af: wie is dat koolhydratenmonster eigenlijk?

Ik sta altijd voor je klaar!

Sommigen denken dat ik niet meer besta sinds ze keto eten. Nou… dat zouden ze willen.

Ok, er zijn mensen die gewoon eten wat er op het menu staat, zonder dat ze ooit ineens met een koekje, chips of de zoveelste keto-snack in hun handen staan, terwijl ze dat niet van plan waren. Als dat zo is: gefeliciteerd! Echt. Maar bij veel mensen gaat het anders.

Veel mensen hebben last van iets wat Matty “een koolhydraatverslaving” noemt. Ik vind dat zelf een groot woord, maar vooruit: het klopt wel een beetje. Want als jij vroeger vaak koolhydraten hebt gegeten om een bepaalde onrust weg te krijgen, dus niet om jezelf te voeden, dan is dat wel verslavend gedrag. En dat is mijn terrein. Want ik ‘help’ je om verslaafd te blijven.

Ik noem het zelf liever gewoon een gewoonte. Een klein ritueeltje. Iets wat bij de avond hoort, bij gezelligheid, bij even niets. Ik ben niet gemeen, ik doe gewoon wat ik altijd heb gedaan: ik help je ontspannen. Alleen werkt het niet meer zo goed als vroeger, en dat weet jij ook.

Wie ben ik dan?

Het mooie is: jij weet niet wie ik ben, maar ik weet precies wie jij bent. Daarom ben ik zo briljant in wat ik doe. Ik woon als het ware in je hoofd. En daar laat ik mijn stem horen. De stem van jouw verslaving.

Veel mensen vinden dat idee vreselijk: een monster in hun hoofd. En eerlijk gezegd snap ik dat wel. Maar geloof me, ik ben niet kwaadaardig. Ik heb veel gezichten. Soms ben ik lief en zorgzaam, soms gezellig en grappig, soms juist verleidelijk of zeurend. Ik doe wat nodig is om gehoord te worden. Ik ben niet boos of gemeen (nou ja, meestal niet), ik ben gewoon een stem die ooit een functie had. Ik hielp je ontspannen, troosten, overleven. Alleen ben ik een beetje te lang gebleven.

Ik zal je laten zien hoe dat werkt. Ik neem je even mee naar een avondje op de bank, zoals dat vroeger ging. Vroeger, toen je nog niet met keto bezig was. Zo’n avond met misschien de tv aan. Je lichaam moe, je hoofd nog vol. Je maakte een kop thee, pakte een koekje of twee, later misschien nog een drankje, met toastjes of chips, of wat er maar was. Het hoorde erbij. Het was gewoon avond.

Ik was er toen ook al bij, alleen had je dat niet door. “Wat een dag,” zei ik dan in je hoofd. “Je hebt zoveel gedaan. Je mag best even wat nemen, even genieten.” En je deed het. Gewoon, omdat het fijn was. Omdat het rust gaf. Je had toen niet in de gaten dat eten om te ontspannen, verslavend gedrag is. Net als een sigaretje roken om even tot rust te komen.

Het woord verslaving hoorde niet bij ons. Dat zei ik nooit tegen je. Ik noemde het liever gewoonte. Of, nog beter: gezelligheid. Nog even gezellig ontspannen op de bank.

En toen ging je keto eten…

Jij dacht dat ik weg was, omdat je zo goed bezig was. Maar ik was er nog gewoon. Ik heb alleen gewacht tot het rustig werd. Jij had nog iets in de kast liggen: een half zakje chips. Netjes dichtgerold, met zo’n klemmetje erop. Voor ooit.

De dag ging goed. Jij voelde je trots, gecontroleerd, sterk. En steeds als je langs die kast liep, dan zei ik in je hoofd: er ligt nog chips. Een flits, meer niet. Hij ligt er nog, denk je.

En dan is het weer avond, je zit weer op de bank. Misschien nog even wat dingetjes regelen en dan zit je daar. Met een moe lijf en je hoofd vol drukte. En je kop thee zonder koekjes. En dan kom ik binnen. Ik zet mijn stoeltje naast je neer en zeg: “Er ligt nog een half zakje chips in de kast. Je hebt zo goed je best gedaan vandaag. Je voelt je misschien beter zonder koolhydraten, maar ja, wat maakt één handje nou uit? Je hebt het verdiend. Even ontspannen. Vandaag mag het.”

Je dacht misschien dat dat je verstand is wat zo tegen je praat, maar nee, dat ben ik. Ik hoef niet eens hard te praten. Ik fluister gewoon. En jij luistert, zonder het te merken. Terwijl je verstand nog roept: ik doe het niet, sta je al op. Even later hoor ik het geritsel van het zakje. Je eet. En je voelt hoe je rustig wordt. Hoe de dag zakt. Hoe je even verdwijnt in het moment. Alles even uit.

Even later gaat je verstand weer aan. Je denkt: waarom doe ik dit nou weer. Ik glimlach dan naar je en zeg dat het niet erg is.

“Neem gewoon nog even wat, dan voel je je beter. Het is nu toch al verpest.” Ik vertel je zelfs wát je zou kunnen eten. Misschien die koekjes voor de visite? Of even iets bestellen? En jij luistert. Omdat je je rot voelt over de chips. Omdat je je slecht voelt over jezelf. Omdat je zo moe bent van je best doen. Dat wil je allemaal even niet voelen.”

En als je niet luistert, dan ga ik zeuren en drammen. Dan gedraag ik me als een kleuter die zijn zin niet krijgt. Net zo lang tot jij alsnog toegeeft. Briljant toch, hoe ik dat aanpak?

Mijn grootste angst

Nu je weet hoe slim ik ben, wil ik je vertellen wat mijn grootste angst is.

Ik ben dus altijd bang dat jij op een dag in de gaten krijgt dat ík het ben die in jouw hoofd praat, met een stem die líjkt op die van jou. Maar dat je dat dus niet echt zelf bent. Dat het niet je verstand is. Maar de stem van je verslaving, van de gewoonte. Van ‘hoe het altijd ging’ en wat altijd werkte voor je.

Het is dus belangrijk voor mij dat jij dat nooit in de gaten krijgt. Hoe dat precies zit in je hoofd. Dat ik eigenlijk degene ben die ervoor zorgt dat jij steeds maar weer terugvalt, terwijl je zo graag gewoon keto wilt volhouden. Niet jij, niet je verstand, niet omdat je niet genoeg wil.

Het is daarom ook belangrijk dat je níet naar Matty luistert! Want Matty wil juist dat je dat wel weet. Ze wil dat je mij doorkrijgt, zodat jij weer zelf de baas wordt over wat je eet en niet ik. Daarom noemt ze mij het koolhydratenmonster en laat ze plaatjes van mij zien. Zodat je begrijpt dat je gewoon tegen mij kunt praten. Omdat ik een ander wezen ben. En niet jijzelf.

Ik praat heel graag met je!

Op zich heeft ze dat goed bedacht. Want ik praat graag met je. Gezellig samen. Ik vertel je graag waarom je het verdient om even iets te eten, of waar je mee zit en hoe je dat kunt oplossen met chips of koek. Of dat je net zo goed pas morgen écht kan beginnen. Jij hoort dat in je hoofd en je denkt dat je dat zelf bent. Ik praat heel veel en ik ga vaak net zo lang door tot je doet wat ik zeg.

Tot het moment dat je het ziet dus. Dat je het snapt. Dat je begrijpt dat ik het ben die tegen je praat. Ik, het koolhydratenmonster. En niet jij zelf. Want als je dat door hebt, dan merk je ook dat ik niet altijd de waarheid spreek. Dat ik alleen maar alles doe om mijn zin te krijgen. Dus dat jij iets gaat eten wat je eigenlijk niet wilt eten. Want dat wil ik graag wel. Zodat jij je héél even beter voelt.

Die plaatjes die ze van mij laat zien, die verpesten het helemaal voor mij. Want dan komt er beeld bij dat stemmetje. En dan snap jij helemaal dat ik niet jouw stem ben, maar de stem van jouw koolhydratenverslaving. En dat is mijn grootste nachtmerrie.

Want zolang jij denkt dat mijn stem van jou is, ben ik machtig. Maar zodra jij hoort dat ík het ben, zodra je denkt: hé, dat is niet mijn verstand,  maar het monster dat praat, wordt het steeds stiller in je hoofd. Dan kan ik wel blijven praten, maar jij luistert niet meer.

Ik ben geen opgever!

Natuurlijk geef ik me niet zomaar gewonnen. Ik blijf het proberen. Ik praat gewoon door, zacht, vol begrip. “Kom op, eentje maar. Je hebt het verdiend.” Maar jij kijkt me aan, hoort mijn stem en denkt: wacht even… dát ben jij: het koolhydratenmonster. Ik heb helemaal geen zin meer in jou.  En op dat moment ben ik mijn greep kwijt.

Dat is het moment waarop jij weer de baas bent. Niet omdat ik er niet meer ben, maar omdat jij weet wie er praat. Ik blijf natuurlijk wel in de buurt. Ik ben hardnekkig, ik geef niet zomaar op. Soms duik ik nog even op als je moe bent of ergens tegen opziet. Dan probeer ik het nog één keer met een fluistering, een grapje, een herinnering aan vroeger. En soms lukt het me nog, heel even.

Maar steeds vaker niet. En dan hoor ik mezelf mompelen vanuit de keuken, ergens tussen de potten en pannen: “Tot morgen misschien.” En jij zegt niets. Jij glimlacht alleen maar. Dat is het ergste wat er is, weet je dat? Een glimlach van iemand die me doorheeft.

Maar goed, ik geef het niet helemaal op. Ik ben het Koolhydratenmonster en volhouden, dat is ook mijn specialiteit.

Wil je mij nog beter leren kennen? In het Keto & Support Pluspakket krijg je elke dag steun bij verleiding, vallen en opstaan en leer je weer de baas te worden. Ik kom daar zelf ook elke dag even langs!