Welkom bij mijn zomerblog, over keto volhouden op vakantie! Ik ben het koolhydratenmonster en ik heb eindelijk mijn eigen podium gekregen. Dat werd hoog tijd natuurlijk. Want ik ben goed in mijn werk en dat mag iedereen weten. Ik laat je zien hoe ik mensen verleid en hoe ik ze onderuithaal.

Vandaag neem ik je mee naar een Grieks terrasje, waar de wijn vloeit, de vis kraakt en de gastvrijheid overvloedig is. Joke denkt dat ze stevig in haar schoenen staat. Maar ik heb al een stoel aangeschoven.

Joke zit tegenover haar man aan een tafeltje onder druivenranken, op slippers, met zout in haar haar en zon op haar schouders. De zee schittert tussen de bomen. Het is warm, de avond zacht. Ze heeft besteld: gegrilde vis, Griekse salade, een extra schaaltje olijven.

Ze voelt zich kalm. In controle. Ze zijn al een paar dagen op het eiland en het kost haar geen moeite om keto te eten. Ze geniet er zelfs enorm van! Deze vakantie geen buikpijn of hoofdpijn, maar eetrust.

Wat een luxe, denkt ze. Dit is precies genoeg. Ze glimlacht naar haar man: “Wat een heerlijke plek!”

Tot hij eraan komt. De eigenaar. Zonder vragen schuift hij bij hen aan. Grote glimlach, open armen, de geur van knoflook en grill aan zijn overhemd. “Where you from?” Hij leunt over tafel. “How long you stay? First time Greece?”

Haar partner vertelt over hun rondreis, over de plekken waar ze al geweest zijn. De man knikt, lacht, roept iets naar binnen.

Iemand brengt een bord. Brood met kruidenolie en een schaal gebakken aardappeltjes met feta. “From house,” zegt hij trots. “Just taste.” En dan komt er een schaal dolmades. “My wife makes. You must try!”

Haar partner lacht. “Wat aardig zeg.” Dan, tegen Joke: “Neem jij ook?” Ze glimlacht vriendelijk. “Lief bedoeld,” zegt ze zacht. “Maar ik eet het liever niet.”

Even trekt er iets door haar buik. Niet van honger. Van spanning. Moet ik het weer gaan uitleggen?

Haar partner fronst. Buigt iets naar haar toe. “Je kunt het eigenlijk niet maken, toch?” fluistert hij. “Het is zó gastvrij.” Dan duwt hij het schaaltje iets dichter naar haar toe. “Alleen even proeven? Het is onbeleefd in deze landen als je het afslaat.”

Ik (het koolhydratenmonster) hang ondertussen over de rand van haar stoel. Grijns breed. “Nou Joke, daar gaan je principes. Je doet toch niet moeilijk nu? Het is vakantie. Tijd voor verbinding. Gewoon even normaal doen.” Ze hoort me. Maar kijkt niet op. Ze pakt haar glas water.

Ik leun naar voren, mijn ellebogen op haar stoel. “Joke… kijk hem dan. Hij probeert gewoon vriendelijk te zijn. Jij maakt het ongemakkelijk. Dat hoeft toch niet?” Joke glimlacht naar hem. “Je gaat dit toch niet verzieken voor een paar koolhydraten?”

Aan het tafeltje naast hen giechelen twee vrouwen te hard. “Ik zou me kapot schamen. Ze kan ook gewoon een hapje nemen.”

Ik knik goedkeurend naar de dames. “Zie je wel, zij begrijpen het. Dit gaat niet over eten. Dit gaat over normaal doen. Meedoen. Je hóórt erbij te willen horen.”

Joke glimlacht beleefd naar de eigenaar. “Thank you,” zegt ze. “But I eat a bit different. The fish is perfect.” De man knikt langzaam. Hij lijkt het niet te begrijpen, maar loopt weg.

Ze hoort achter zich iets sissen. “Hoe ze kijkt ook, zo arrogant!” “Ze doet echt moeilijk hoor, die arme man.” Laat maar gaan, denkt ze. Dit gaat niet over mij. Dit gaat over hoe zij zich willen voelen.

Vijf minuten later komt de eigenaar terug. Met een karaf ouzo, twee glaasjes. En een bord baklava. “Just small gift. From kitchen.” Twee vorkjes op tafel.

Haar partner tast toe. “Jij niet?” vraagt hij, met volle mond. Ze kijkt naar hem. Dan naar de zee.

Ik weet hoe dit gaat. Ik lach mee, ik neem een klein stukje en daarna ben ik mezelf kwijt en wil ik meer. Het is niet dat ik het niet mág. Ik wíl het niet. Ze eet de olijfjes die nog op haar bord liggen.

Ik buig me over de tafel, mijn kin op mijn handen. “Joke, kom op. Een gebaar. Een beetje ouzo, een beetje zoet. Je bent al zo stug vanavond. Straks denken ze dat je ziek bent.” Maar ze ademt rustig en neemt nog een slok water.

Ik zucht. Pak een dolmade, ga op de leuning zitten, en zwijg.

Aan het tafeltje naast hen klinkt een overdreven kuchje. “Nou ja zeg, je kunt ook overdrijven. Je zult er echt niks van krijgen.” “Echt he, mensen maken van alles een probleem tegenwoordig.” 

Ik gooi met een dramatisch gebaar m’n handen in de lucht. “Waarom doe je dit jezelf aan? Voor wat? Een kilo minder? Dit is gewoon zielig. Wat stel jij je aan!”

Joke blijft stil. Ze voelt zich op een rare manier trots en kalm. Ik hoef dit niet aan te gaan. Ik hoef niets te verdedigen. Mijn lijf, mijn keuze.

Later, op weg naar het appartement, is het even stil. Dan zegt haar partner: “Wat een vertoning was dat zeg. Was het nou echt nodig om zo streng te blijven?”

Ze kijkt naar de zon, die laag tussen de bomen hangt. “Voor mij wel,” zegt ze rustig.

Hij knikt. Niet begrijpend. Ze voelt opnieuw het ongemak, zoals vanavond aan tafel. Maar deze keer loopt ze er niet voor weg.

Na een tijdje zegt ze zacht: “Mag ik je iets vragen?” Hij kijkt opzij. Ze aarzelt niet meer.

“Wat ik nodig heb deze vakantie… is dat jij me laat eten op mijn manier. Dat je niet duwt. Niet trekt. Dat je me gewoon laat kiezen. Ik hoef geen applaus. En jij hoeft niet mee te doen. Maar ik wil kunnen eten wat goed voelt voor mij, zonder me te moeten verdedigen.”

Het blijft even stil. Hij kijkt weer naar de weg. 
Hij knikt. “Oké.” En in zijn ogen ziet Joke een soort respect.

Ik trap woedend tegen een steentje. Het stuitert in de berm. “Prima Joke. Je wint één avond. Ik wacht wel. De vakantie is nog lang. En jij bent echt niet altijd zó helder als vandaag. Ik wacht gewoon tot je jezelf even vergeet.”

Meer van dit soort herkenbare momenten? In het Keto Pluspakket krijg je elke dag steun bij verleiding, vallen en opstaan en leer je weer de baas te worden. Ik kom daar zelf ook elke dag even langs!