Welkom bij mijn zomerblog, over keto volhouden op vakantie! Ik ben het koolhydratenmonster en ik heb eindelijk mijn eigen podium gekregen. Dat werd hoog tijd natuurlijk. Want ik ben goed in mijn werk en dat mag iedereen weten. Ik laat je zien hoe ik mensen verleid en hoe ik ze onderuithaal. 

Miranda en Fred gaan goed voorbereid op weg. Echt tot in de puntjes. Zij heeft een koelbox ingepakt alsof het een veldoperatie wordt: eieren, balletjes, zelfgemaakte mayo in een potje met naamsticker. Fred heeft een lijstje. Twee zelfs. Ze zijn op alles voorbereid. Behalve op mij.

Ik zit op de achterbank. Tussen de opvouwstoeltjes, het windscherm, en een boek over wandelen in de Provence dat niemand ooit zal openslaan. Ik heb zonnebrand op m’n knie gemorst en een lege zak winegums op m’n schoot. Niemand die me ziet. En dat is maar goed ook. Want ik wacht. 

Miranda legt haar voeten op het dashboard en leunt tevreden achterover. Achterin liggen hun koffers en een perfect gevulde koelbox: kaas, olijven, gehaktballetjes, eieren, gebakken kip en zelfs zelfgemaakte mayonaise in een bakje. Haar man rijdt, hand losjes aan het stuur. Hij bromt zachtjes mee met de muziek. Dit wordt een geweldige vakantie, ik voel me zoveel lichter en vrijer, denkt Miranda. Ja, echt vrij!

Ze zijn al drie maanden bezig met keto. Samen. Hij acht kilo kwijt, zij twaalf. Meer energie. Geen gekibbel meer over avondeten. Minder hoofdpijn. Geen last meer van suikerdips. En nu: hun eerste vakantie in jaren zonder kinderen. Alleen met elkaar. En een koelbox.

“Heb je die blog gelezen van Gea, met dat tankstation?” vraagt ze. Fred grijnst. “Die met die croissant?” “Ja! Ze had het bíjna gered hè? Ik zag het voor me.” Hij knikt. “En die van Joke, die in Griekenland op dat terras? Die bleef gewoon rustig.” Ze kijkt hem aan. “Ik ben echt van plan om het net zo te doen. Kalm. Nuchter. Geen drama.” “Wij doen dit gewoon,” zegt hij. “We weten waar we het voor doen.”

Ja hoor, denk ik. Jullie zijn zó volwassen. Zo bewust. Zo samen-sterk. Wat enig.

Bij het tankstation wijst hij naar het warmhoudrek met croissants. “Zullen we?” zegt hij, met een knipoog. Miranda lacht. “Alleen als we op een muurtje mogen zitten. Anders telt het niet.” Ze ruiken even. Ze hebben niet in de gaten dat ik ze heel vriendelijk een croissantje aanreik. Ze lopen naar de koeling voor koud water. “Ik snap Gea wel hoor,” zegt ze, terwijl ze afrekent. “Maar nee. Niet voor mij.”

Zuchtend neem ik weer plaats op de achterbank. “Wat een zelfbeheersing,” mompel ik, terwijl ik een zakje chips openscheur.

De eerste dag verloopt vlekkeloos. Ze ontbijten met kaas, eieren en koffie op de camping. Ze lunchen ergens op een rots, met een heerlijk ‘bakje vol’ uit de koelbox. ’s Avonds maakt Fred de mosterdkip met champignons op de braai, een recept uit de zomerspecial. Ze wandelen. Lezen. Praten. Het is echt leuk.

De volgende dag trekken ze verder. Richting zee. Ze hebben een klein appartement geboekt met uitzicht op het water. De eerste ochtend aan zee zitten ze samen op het balkon, koffie in de hand. De zon komt net over de daken. Het ruikt naar vers stokbrood.

Ik zit twee stoelen verderop, leun achterover, sluit mijn ogen. Dit is het moment. Hij ruikt het brood. De warmte. De traagheid. Ik fluister iets kleins. “Je leeft maar één keer, Fred. Dit is vakantie. Ze begrijpt het vast wel.” En ja hoor. Fred zegt: “Zullen we het deze week gewoon even loslaten?”

PATS! Daar valt-ie. De eerste druppel. Ik spits mijn oren, in afwachting van haar reactie.

“Hè?” zegt Miranda. Ze draait zich naar hem toe. In slow motion. Wat zegt hij nu? “Niet alles natuurlijk”, zegt Fred snel. “Gewoon een beetje relaxter. We zijn al maanden bezig. Misschien hoeft het niet zo streng. Iets kleins. Een broodje, een ijsje… een beetje luchtigheid.”

Ik zet mijn klapstoeltje rechtop, pak een notitieboekje. Oké, dit kan iets worden.

Miranda’s brein explodeert in stilte. Wat een rotstreek. We hebben dit besproken. Afgesproken. We hebben samen die video gekeken over besluiten nemen. Je wist waar je voor koos. Waarom dan nu dit? Waarom nu, als alles net klopt?

“Vanwaar dit voorstel ineens?” “Tja”, zegt hij, “Ik wil eigenlijk wel echt vakantie vieren merk ik, gewoon relaxen.” Ze kijkt hem nog steeds aan. Ze kan het nauwelijks geloven. We wilden toch juist keto eten, omdat het dan relaxter is samen? “Als jij dat wilt, ik kan je moeilijk tegenhouden. Maar ik blijf wel gewoon keto.” Hij knikt. “Ik vind het wel flauw” voegt ze eraan toe.

Die middag staat er ineens brood op tafel bij de lunch. En croissants. En wijn… Zij eet de gehaktballetjes die ze vanmorgen heeft klaargemaakt. Hij belegt zijn stokbroodje met paté.

Ik schuif haar een croissant toe. Geen woorden nodig. Ze kijkt me aan, handen in haar schoot. “Neem gewoon. Je hebt toch al besloten dat het verpest is. Dan kun je net zo goed even proeven. Het is vakantie Miranda, doe lekker met hem mee. Je krijgt er spijt van hoor!” Ze staat op en haalt nog een kop koffie. De sfeer is volkomen omgeslagen. Ze kan het nog steeds niet geloven. Hoe kan hij daar zo zitten met z’n brood. Alsof het heel normaal is ook.

Die avond eten ze buiten de deur. Ze bestelt een salade met tonijn, zonder croutons. Hij bestelt een pizza. En wijn. Ze probeert te glimlachen, maar haar ogen zijn dof.

De ober zet brood op tafel. Ze neemt een stukje. En dan nog een. Naast haar bestelt iemand een grand dessert… Het ziet er geweldig uit.

Ik spring op het tafeltje en leg vast bestek neer. “Doe het nou maar. Iedereen ziet hoe moeilijk je het hebt. Dan liever zacht verdwijnen in iets zoets. Je hebt het toch al verknald.” Ze bestelt en voor ze het weet zit ze zelf achter een bord met allerlei zoetigheidjes. Ze voelt haar buik opzetten en de misselijkheid komt in golven omhoog.

“Geniet je er een beetje van?” vraagt Fred. “Het is echt ontzettend lekker, maar het valt niet zo goed.” Terug in het appartement geeft ze over. Die nacht ligt ze wakker. Zij, die nooit meer wakker lag. Ze voelt haar buik. Zwaar. Haar hoofd. De spijt komt niet met een klap, maar in lagen.
Laag één: het eten gaf niks. Laag twee: het gevoel is weg. Laag drie: ik heb mezelf verlaten.

Ze draait zich om. Hij slaapt. Zacht gesnurkt. Bierlucht in zijn adem. Ze slikt. Voelt tranen.

De volgende ochtend bakt ze eieren met spek. Hij zit al aan tafel met broodjes. Hij zegt: “Was het te veel gisteren?” Ze kijkt hem aan. “Ik wil dit weer. Voor mezelf. Niet om flauw te zijn. Maar omdat ik me anders kwijtraak.” Hij knikt. Zegt: “Ik snap het.”

Zij begint aan haar eieren en geniet. Dit voelt zóveel beter! Ze glimlacht. Hij kijkt naar haar. De broodjes heeft hij nog niet aangeraakt, hij zegt: “Ik vind ons leuker samen als we keto eten.” Ze knikt. “Ik vind je ook lekkerder ruiken.” Hij glimlacht: “Ik mis je stralende blik.” Hij geeft haar een zoen en loopt met de broodjes de keuken in. Even later komt hij terug met een bord eieren en spek.

“Zullen we lekker keto blijven deze vakantie?”, vraagt hij. Ze glimlacht en knikt.

Ik slaak een diepe zucht en haal het broodmandje uit de keuken. “Kom op Fred, je hebt ze al gekocht. Zonde om weg te gooien.” Maar hij heeft alleen oog voor haar. “Fred!” schreeuw ik. “Fred… je was zoveel leuker gisteren. Ontspannen. Losjes. Beetje wijn, beetje pizza, biertje. Waarom zou je terug willen naar die strakke eierenwereld?”

“Sorry,” zegt Fred. Hij strijkt een lok uit haar gezicht. Ze kruipt tegen hem aan.

Ik ril. Ik kokhals. Letterlijk. “Jullie zijn zó sentimenteel!” Ik zwaai dramatisch met een servet. “Een broodmand vol dromen, weggegooid… voor wat? Voor spek en ei?! Denk aan gisteren, Fred! We hadden iets moois! Je was los! Je was lévend!”

Ze lachen. Ze horen me niet eens. Fred gooit de broodjes in de prullenbak. Ik staar ernaar alsof er een kleine begrafenis plaatsvindt.

“Breng me dan ook maar meteen naar het recyclingstation,” snauw ik. En dan, met overslaande stem: “Bonjour, vakantie. Het is voorbij.”

Meer van dit soort herkenbare momenten? In het Keto Pluspakket krijg je elke dag steun bij verleiding, vallen en opstaan en leer je weer de baas te worden. Ik kom daar zelf ook elke dag even langs!