Welkom bij mijn zomerblog, over keto vasthouden op vakantie! Ik ben het koolhydratenmonster en ik heb eindelijk mijn eigen podium gekregen. Dat werd hoog tijd natuurlijk. Want ik ben goed in mijn werk en dat mag iedereen weten. Ik laat je zien hoe ik mensen verleid en hoe ik ze onderuithaal. 

Uhm, bijna altijd. Soms, heel soms, raak ik mensen kwijt. En geloof me: dat doet pijn. Niet omdat ik niet vaker klanten verloren heb, mensen gaan op dieet, proberen van me af te komen, dat hoort erbij. Meestal komen ze vanzelf terug. 

Weet je nog van Gea? Daar, langs de snelweg in Frankrijk. Gea dacht dat ze het zo goed voor elkaar had. Water, kaas, olijven. Ze was trots, ze had me thuisgelaten. En toen… één croissant. Eén kleine opening. Dat was genoeg. Ik kroop naast haar op dat muurtje achter het tankstation. En ik bleef… ik ben er nog steeds, ook nu Gea op de terugweg is. Zwaar, loom, met een opgeblazen buik en veel spijt… Maar ik heb genoten van haar vakantie!

De auto zoemt over de snelweg naar huis. Achterin liggen de koffers, zwaar van zand en muffe handdoeken. De kinderen dommelen, hoofden tegen de ramen, oortjes half uit hun oren gegleden. Haar man zwijgt, blik op de weg, de radio zacht. Gea voelt de gordel snijden in haar buik. Haar hoofd klopt, haar maag trekt, zuur brandt in haar keel.

Ze schuift ongemakkelijk heen en weer. Ik voel me ellendig. Hoe heb ik dit weer zo ver laten komen? Ik voel me zó dik en akelig. Ze pakt haar telefoon. Scrollend zoekt ze afleiding. En dan ziet ze het. Het succesverhaal van de dag van TheNewFood. Els, 35 kilo kwijt. Stralend. Vrij. Geen pillen meer, geen pijnlijke gewrichten. Een glimlach die alles zegt: licht, leven, vrij.

Gea slikt. Dat wil ik ook. Dat moet ik ook. Als we straks thuis zijn, pak ik de Startgidsen er weer bij. Dan word ik ook zo’n succesverhaal. Ik ga het gewoon proberen. Ik rol me loom uit op de achterbank, mijn slabbetje nog scheef van croissantjes en wijn. Ik grijns. “Proberen, Gea. Mijn lievelingswoord. Hou het vast. Ik kan er jaren mee vooruit.”

Maandag

Alles is in huis voor dag 1. De Startgids ligt open op het aanrecht. Ze ademt diep in. Dit keer gaat het lukken. De ochtend gaat vlekkeloos. Koffie, ontbijtje uit de startgids, water. De lunchsalade… Hoop gloeit in haar borst. Wat voelt dit goed.

Later in de middag is het huis stil. Te stil, zo na die lange vakantie samen. Het lege huis drukt zwaar op haar. Haar buik voelt onrustig, haar hoofd wil iets eten. Alleen een plak kaas. Dat mag. Het worden er veel meer. Dan een overgebleven half stokbroodje. De korst ruikt naar vakantie. De eerste hap is vullend en troostend. Ze kauwt, sluit haar ogen. Nee. Nee, dit wilde ik niet.

Ik glijd naast haar, mijn ogen glinsteren. “Precies, Gea. Dit is hoe ik werk. Jij denkt dat je mij met een Startgids kunt wegjagen. Maar ik woon in je brein. Elke hap brood geeft mij nieuwe kracht. Jij voelt het misschien als falen, maar ik noem het gewoon verslaving. Net als roken, Gea. Je kunt niet een beetje proberen te stoppen.”

Een uur later rijdt ze naar de winkel. “Even bloemen halen om het huis op te vrolijken,” zegt ze tegen haar man. Hij knikt, nietsvermoedend. In de supermarkt begint het spel. Ze legt een pak koek in haar wagentje. Haalt hem eruit. Loopt verder. Komt terug. In. Uit. In. Uit. Haar hart klopt sneller. Haar handen trillen licht. Ik fluister in haar oor: “Zie je, zo sterk ben ik. Je hoofd wil niet, je handen doen het toch. Jij noemt dit twijfel. Ik noem dit macht. Ik ben de baas.”

Ze rekent de koek af. En chips. En chocola. In de auto scheurt ze het papier open. De eerste hap is zoet, kalmerend en troostend. Ze voelt ook schaamte, maar eet door. Koek, chocola, chips. Alles door elkaar, alsof ze tijden niets heeft gehad. Ze voelt zich misselijk, maar kan niet stoppen. Ik haat dit. Waarom doe ik dit? Morgen begin ik opnieuw. Morgen echt. Als alles op is zit ze leeg voor zich uit te staren.

Thuis vraagt haar man: “En de bloemen?” Ze haalt haar schouders op. “Vergeten.” Hij zegt niets, maar zijn blik prikt. 

Die nacht.

Ze slaapt onrustig en ligt tussendoor veel wakker. Ze woelt, zweet op haar rug. Haar buik opgeblazen, haar hoofd bonkt. Morgen hou ik vol. Morgen hou ik vol. Morgen hou ik vol. Morgen wordt alles anders. Ik zweer het. Ik leg mijn hand op haar schouder. “Dat beloven in de nacht, Gea, daar leef ik van. Dat is je verstand dat praat. Maar, als je ogen open gaan, ben ik er weer. Want ik woon niet in je verstand. Ik woon in je gewoontes. En gewoontes winnen altijd van goede voornemens.”

Ze staat op, pakt een mok in de keuken. Even een kop slaapthee. Misschien kan ik dan nog even slapen. Terwijl ze wacht tot de waterkoker klikt trekt ze de kast open. Ze weet dat er nog koekjes liggen. Ze eet in het donker, snel, alsof iemand haar betrapt. Boven draait haar man zich om in bed, merkt dat ze weg is. “Alles goed?” roept hij slaperig. “Ja, ja, alleen even thee,” zegt ze. Hij valt weer in slaap. Zij niet.

Dinsdag.

Vandaag gaat het dan echt gebeuren. Ze weet dat ze het niet moet doen, maar toch stapt ze op de weegschaal. Het getal brandt in haar ogen. Hoger dan ooit. Hoe kan dit? Ik heb gisteren toch echt m’n best gedaan? Ik gniffel. “Daar heb je het weer. Jij dacht dat een halve dag streng genoeg was om mij weg te jagen. Maar ik hou van die weegschaal. Eén getal en jij geeft jezelf op. Dat is hoe ik win.”

De dag sleept zich voort. Ze maakt de lunch uit de Startgids. Toe mascarpone met siroop. Een lepel pindakaas. Overgebleven toastjes van de vakantie. In de auto vindt ze nog drop en verpakte koekjes van de reis. Haar buik trekt, haar hoofd voelt plakkerig. 

Later die middag stormen de kinderen thuis naar binnen. “Mama, waar zijn de koekjes?” Ze voelt het bloed naar haar wangen stijgen. “Die waren op toch?”, zegt ze kortaf. Ze draaien zich om, teleurgesteld. Ze weet dat ze liegt. Ik ben een mislukkeling. Waarom lukt het me nooit.

Die avond loopt het weer helemaal uit de hand. Haar man zucht hoorbaar als hij haar betrapt en de lege verpakkingen ziet. Hij zegt niets, maar zijn stilte is oorverdovend. Gea besluit dat het geen zin meer heeft die week. Zaterdag is er een feestje. Dus dan is het niet slim om nu nog te starten. Maandag dan. Ik lach… “Feestjes, restjes, maandagen. Mijn gouden drie-eenheid.”

Zaterdag. Het feestje.

Ze lacht te hard, drinkt een glas wijn en eet taart. Een vriendin geeft haar een por in de zij. “Ik dacht dat jij ook weer was begonnen? Lukt het niet?” De vriendin knabbelt op een olijfje. Gea voelt het steken. Het is haar dus wel gelukt. Wat zal ze wel niet denken van mij. Met dit dikke lijf. Ik had beter niet kunnen gaan. Ze schudt haar hoofd en glimlacht, maar vanbinnen trekt alles samen.

Ze loopt weg van haar vriendin en pakt onderweg een schaaltje chips. Het gaat mij ook lukken. Maandag ga ik heel precies starten, zo streng mogelijk. Dit is mijn kans! Ik kijk haar aan en grijns: “Ik houd zoveel van maandagen. Mijn mooiste leugen.”

Maandag. Week 2.

Vandaag wil ze het echt weer proberen. Zo kan ze niet doorgaan. Het lijkt wel of alle remmen los zijn, juist nu ze weer aan het proberen is te starten. Ik moet nu echt stoppen. Even door die eerste dagen heen, dan gaat het wel weer. In de Startgids schrijft ze met potlood hoeveel ze elke week kan wegen. Als ik het deze week goed volhoud, kan ik makkelijk drie kilo kwijt zijn.

Ze schrijft op wat ze volgende week zal wegen en rekent uit wanneer ze haar streefgewicht bereikt zal hebben. Het lijkt ineens zo ver weg. Het gaat me nooit lukken, dat houd ik nooit vol zo lang. Even voelt het heel zinloos allemaal, maar dan herpakt ze zich. Ik ga het gewoon proberen, als die anderen het kunnen dan kan ik het ook!

Ik zet mijn ellebogen op tafel. “Zie je, Gea. Jij denkt dat je knop maandag zomaar omgaat. Maar dat is mijn mooiste leugen. De knop bestaat pas als jij écht kiest. Niet proberen of even kijken. Niet hopen dat het goed gaat.”

Na het ontbijt begint de twijfel. Misschien is het nu gewoon nog niet het goede moment. Ik moet ook echt weer wennen alleen thuis, zo na de vakantie. Ik kan misschien gewoon minder vaak eten. Ik kijk haar vertederd aan. Het ontroert me gewoon hoe ze er zelf elke keer weer in gelooft. En hoeveel smoesjes ze weet te verzinnen. Natuurlijk gaat het niet om het juiste moment. Maar om inzien dat je niet de baas bent.

Die avond eten ze pizza. Ze probeert de blikken van haar man te ontwijken, maar ziet het toch. Die mix van medelijden en teleurstelling. “Waarom doe je dit jezelf aan?” vraagt hij zacht. Ze haalt haar schouders op, zegt niets. Ik had het beloofd. Ik zou beter voor mezelf gaan zorgen. Weer vrolijk worden, weer vrij voelen. Net als voor de vakantie. Toen lukte het wel met keto. Ze schuift nog een punt pizza op haar bord.

Maandag. Week 5.

De Startgids ligt weer klaar. Maar nog voor het ontbijt zucht ze diep. Tranen prikken in haar ogen. Waarom moet dit zo moeilijk zijn. Waarom kunnen anderen wel gewoon eten wat ze willen. Ik vind het verschrikkelijk oneerlijk. Zouden die succesverhalen wel echt waar zijn? Niemand vertelt dat het zó moeilijk is, het gaat bij iedereen vanzelf. Ben ik de enige waarbij het zo moeilijk is? Ik denk dat het voor mij gewoon niet werkt.

Ik ga naast haar zitten. “Precies, Gea. Jij bent geen succesverhaal. Jij bent míjn verhaal. Mijn verslaafde. Beginnen, stoppen, uitstellen, dromen. Jij probeert steeds weer. Ik win steeds weer. Want dit is wat verslaving doet: ze fluistert beloftes in de nacht, laat je steeds weer struikelen, en houdt je gevangen in ‘morgen gaat het lukken’. En jij? Jij gelooft het elke keer weer.”

’s Avonds komt ze op Facebook bij TheNewFood de video tegen over het Keto & Support Pluspakket. Ze luistert aandachtig, is dit het? Maar wat moet ik met nóg iets erbij? Ik heb de Startgidsen al, drie zelfs. Ik zou het zelf moeten kunnen. Gewoon eerst nog een keer zelf proberen.

Ze scrolt verder, maar het laat haar niet los. Misschien kan ik het niet alleen. Elke maandag weer hetzelfde. Hoe meer ik probeer, hoe erger het lijkt te worden met die koolhydraten. Ik kom er niet uit. Misschien… misschien heb ik die steun nodig. Iemand die elke dag naast me loopt. Iets wat me helpt vol te houden.

Ik schrik wakker uit mijn zoete droom. Neeeee! Niet het Pluspakket! Alles behalve dát! “Gea, luister naar me… doe dit niet! Je weet toch dat ik daar niet tegenop kan? Denk aan al onze mooie avonden samen… chips en chocola op de bank, koekjes in de auto, broodjes onderweg. Dat was óns leven, Gea, ons geheim!” Ik kruip naast haar oor om beter binnen te komen.

Ik ga steeds harder praten. “Gea, als jij dat pakket neemt, ben ik verloren. Elke dag een anker, elke dag motivatie… dan heb ik geen kans meer. Jij leert daar hoe ik in je hoofd kruip, hoe ik je uitstel laat fluisteren, hoe ik je telkens weer maandag laat beloven. Je gaat me doorzien! Nee Gea, ik ben je troost, je enige echte vriend, je geluk, ik ben er altijd voor je geweest… je kunt mij toch niet zó verraden?!”

Maar Gea hoort me niet meer. Het Pluspakket zit al in haar mandje. Ik gil het uit… maar zij glimlacht alleen.

Wil je weten waarom ik nachtmerries heb van dat pakket? Omdat je daar elke dag weer leert hoe jij de baas wordt. En dáár word ik stapelgek van. Het Keto & Support Pluspakket is mijn vijand.