Manja (45) is getrouwd, heeft 3 kinderen en is als verpleegkundige werkzaam in het Tyltylonderwijs. Als kind was ze al ‘een dikkertje’ en als tiener was ze al regelmatig streng aan de lijn. Toch wordt ze steeds dikker en uiteindelijk ook steeds zieker; ze krijgt diabetes 2. Volgens de internist is een maagverkleining de enige optie en met de rug tegen de muur kiest ze hiervoor. Een beslissing die haar bijna het leven kost.

“Na de operatie ging het helemaal mis. Ik poepte en spuugde liters bloed en dat bleef maar doorgaan. Het is een wonder dat ik het nog na kan vertellen. Als ik had geweten dat dit zou kunnen gebeuren had ik nooit deze keuze gemaakt. Zeker niet als ze me toen hadden verteld dat het slechts tijdelijk zou helpen. En dat dat hele dik en ziek zijn simpelweg kwam doordat ik het verkeerde at. Dat weet ik nu pas en nu val ik moeiteloos en zonder honger af.”

Altijd aan de lijn

“Als kind was ik al flink aan de stevige kant. Zelf had ik nooit veel moeite met hoe ik eruitzag, ook als tiener niet. Maar de druk van de omgeving om af te vallen was toen al groot. Mijn eerste “echte” dieet volgde ik toen ik in de brugklas zat. Op mijn vijftiende zat ik al tussen mensen die heel veel ouder waren, bij een bijeenkomst van de Weight Watchers. Toen ik 18 was woog ik boven de 90, toen ik 20 was boven de 100.

In de loop der jaren heb ik denk ik wel zo’n beetje alle diëten uitgeprobeerd die er maar waren of op een bepaald moment “in de mode” waren. Ook zakjes, poeders, pillen waar ik helemaal hyper van werd of die het vet uit je eten haalden. Ik probeerde álles en soms met succes. Maar ik hield het nooit lang vol. Het ging tegenstaan, ik had vreselijke honger en vooral: ik voelde me steeds slechter. En dan kwam ik weer aan.“

Maagballon

“Toen ik 21 was kreeg ik een maagballon. Ik moest dat zelf betalen toen, het kostte 1000 gulden, dat vergeet ik nooit meer. Het was een vreselijke ervaring. Mijn lijf wilde dat ding kwijt. Drie maanden lang heb ik gespuugd, ik voelde me hondsberoerd. Het enige voordeel was dat ik afviel. Toen het spugen stopte leek die ballon weinig meer te doen, ik kon gewoon weer een XXL pizza eten.

Uiteindelijk heb ik die ballon 9 maanden in mijn maag gehad. Ik was 20 kilo afgevallen, maar na die ballon zaten ze er in recordtijd weer aan. Ik wist zeker dat ik nooit meer zoiets wilde. Het ‘probleem’ was dat ik me prima voelde als “dikkerd”, dus motiverend was het niet om je rotter te gaan voelen als je probeerde af te vallen.”

Zwangerschapsdiabetes

“Toen ik zwanger werd bleek al snel dat ik zwangerschapsdiabetes had. Ik moest naar een diëtiste. Ik volgde trouw haar adviezen op, want dit deed ik voor het kindje in mijn buik. Tijdens mijn laatste zwangerschap hielpen de adviezen onvoldoende en moest ik toch insuline spuiten. Ik kreeg een ‘suikerbaby’ van 10 pond. Nadat ik was bevallen zakten mijn suikers weer. Maar ik wist dat dit een voorbode is van diabetes 2.

De vraag was dus niet eens meer óf ik diabetes 2 zou krijgen, maar vooral wannéér. Ik maakte me zorgen. Die diabetes, daar lag ik wel echt van wakker. Ik heb er veel ellende van gezien. Mijn oma had diabetes 2 met nierfalen en hartproblemen, en overleed jong, ook haar moeder is eraan overleden. Mijn vader, ooms en tantes, allemaal hebben ze diabetes 2, ondanks dat ze niet allemaal te dik zijn.“

Diabetes 2

“Inmiddels woog ik 135 kilo bij een lengte van 1.66. Ik was een ’tikkende tijdbom’. Op een gegeven moment moest er een plek op mijn been verwijderd worden, waarna de wond niet genas en ik een grote infectie kreeg. Alle alarmbellen gingen af. Torenhoge suikers. Dus diabetes 2 en ook te hoge bloeddruk en te hoog cholesterol. Het was duidelijk dat dit niet zo door kon gaan. Wat nu? Ik had voor mijn gevoel alles geprobeerd.

Ik kwam bij de internist terecht en die beloofde mij: “Als je een maagverkleining laat doen dan ben je van je diabetes af.” Mijn zorgen werden weggewuifd. Hij verzekerde mij dat mij niets zou gebeuren en dat dit de enige optie was om ervan af te komen. Ik was niet overtuigd.”

Huilen om mijn gewicht

“De internist stuurde me eerst 6 weken naar huis met een dieet volgens de schijf van 5 en allerlei medicatie. Ik bleek slecht tegen Metformine te kunnen en was daar heel beroerd van. Na die 6 weken bleek ik te zijn aangekomen en met mijn suikers ging het nog slechter. Dat is de enige keer van mijn leven geweest dat ik moest huilen om mijn gewicht. Ik wilde geen maagverkleining.

Ik wilde niet zo’n -voor mijn gevoel- onnatuurlijke oplossing, waarbij mijn lijf vanbinnen kapot gemaakt zou worden. Ik ben toch geen machine, die je zomaar kunt veranderen. Ik was doodsbang voor die operatie en bleef het tegenhouden. Tot ik zelf ook geen uitweg meer zag.

Ondanks dat alles in mij riep “doe het niet”, heb ik ja gezegd. Ik moest vooraf 2 weken keto eten om de lever te ontvetten en viel 6 kilo af. Even heb ik toen gedacht: als dit zo goed werkt is dat dan niet de oplossing? Maar ik was toen al zo ver, ik dacht: laten we het nu maar gewoon doen. “

Een nachtmerrie

“April 2015 werd ik geopereerd. Het zou een Gastric Bypass worden, waarbij bijna heel je maag en anderhalve meter van je darmen wordt afgesneden van je spijsverteringskanaal. Ik zou de volgende dag naar huis mogen. Maar dat liep totaal anders. In de avond na de operatie knapten meerdere van de inwendige hechtingen. Ik begon bloed te spugen en te poepen.

Binnen de kortste keren lag ik op de trauma afdeling. Ik verloor zoveel bloed, dat ik meerdere bloedtransfusies achter elkaar moest krijgen. Maar die hadden weinig zin, het bloed liep er gewoon meteen weer uit. Ook ten gevolge van de bloedverdunners die standaard worden gegeven na de operatie. Ik bloedde leeg. Ze konden mijn bloedsuiker niet meer meten, ze kregen geen druppel bloed meer uit m’n vingers.”

Op het randje van de dood

“Ik was doodsbang en in paniek. Ik riep: “Jullie laten me niet doodgaan, dat kan niet, ik heb een kind van twee.”… “We doen ons best”, werd er gezegd. Meer niet. Overlijden is een geaccepteerd risico bij deze operatie, wat dat betekent werd me toen pas echt duidelijk. 

Ik dacht echt in wat voor horrorfilm ben ik nu beland. Ze wisten niet wat ze moesten doen. Ze konden niet meer in mijn maag komen om te kijken wat er mis is. En ik had nog geluk, omdat de bloedingen in mijn maag en darmen waren, zodat ik het uitpoepte en spuugde.

Als het in mijn buikholte terecht was gekomen, had ik dit waarschijnlijk niet na kunnen vertellen. Heel langzaam ging het beter. Ik moest nog een week blijven. Aan het eind van die week was er een meisje van 18, waarbij ook de hechtingen sprongen. Ik had zo met haar te doen, dit gun je niemand. Ik schrok er ook van dat het dus niet ‘ongewoon’ is, dat dit gebeurt. Want als ik dit had geweten was ik er nooit aan begonnen.”

Een schim van mijzelf

“Op een gegeven moment mocht ik naar huis, terwijl ik nog steeds bloed poepte en spuugde. Ik moest maar kijken hoe het ging, wat voelde ik me belazerd. Ik heb nog een half jaar moeten revalideren met behulp van fysiotherapie. Het revalideren ging heel langzaam, omdat ik echt bijna niets kon binnenhouden. Ik was meer dood dan levend en zag er niet meer uit. En dat terwijl ik hieraan was begonnen om beter te worden.

Ik viel in een half jaar 45 kilo af en had nog heel weinig spiermassa over, ik werd een zak vel. Ik heb enorm veel spijt gehad van mijn keuze voor deze operatie. Ik veranderde er ook door. Daarvoor was ik altijd gewoon mijn blije zelf. Ik heb nooit moeite gehad met hoe ik eruit zag. Mensen hebben mij altijd geaccepteerd zoals ik was. Maar na die operatie werd ik een schim van mijzelf. Iedereen zei: waar is Manja gebleven?”

Erin geluisd

“Na een jaar zei de internist: gefeliciteerd, je bent van je diabetes af. Toen dacht ik al: dat bestaat toch niet? Hoe dan? Ik snap wel dat m’n bloedsuikers laag zijn als ik vrijwel niet kan eten, maar ben ik dan van mijn diabetes af? En helaas bleek het dus ook echt onzin te zijn. Twee jaar na de operatie kon ik weer redelijk normaal eten, ondanks af en toe dumpings. Ik begon weer aan te komen en mijn bloedsuikers stegen weer.

Toen begon opnieuw de strijd tegen het gewicht en de diabetes. Dus maar weer aan het lijnen en vechten tegen de kilo’s. Maar ik ging snel alweer richting de 110 kilo, weer helemaal de verkeerde kant op. Het laatste wat ik wilde, was toch weer diabetes krijgen. Maar het was hopeloos. Pas achteraf hoorde ik dat het niet ongebruikelijk is dat de diabetes weer terugkomt. Ik had het gevoel dat ik erin geluisd was.

Ik had ook veel last van mijn spijsvertering, dumpings en soms pijn in mijn maag. Als ik buikpijn had, was ik altijd bang dat er iets mis zou gaan, zoals een darmperforatie of zo. Want dat komt regelmatig voor.“ 

Nieuwe hoop

“Ik las een verhaal op Facebook waarin ik mijzelf herkende. Een vrouw met ook die eindeloze strijd tegen de kilo’s. Met de aanpak van TheNewFood was ze niet alleen veel afgevallen maar ook weer gezond geworden. Zo kwam ik terecht op de site van TheNewFood en ik was aangenaam verrast over de goede medische uitleg en onderbouwing. Ook vanuit mijn visie als verpleegkundige vond ik het heel geloofwaardig.

Ik begreep al snel dat deze aanpak heel anders is en ook hoe en waarom het werkt. Ik zou met deze aanpak zowel mijn diabetes 2 onder controle kunnen krijgen, als afvallen op een gezonde manier. Dit was echt een eyeopener. Ik kreeg weer hoop! Ik heb meteen de startgidsen met weekmenu’s besteld, om te beginnen met koolhydraatarm/keto eten. Dit is de beste beslissing geweest van mijn leven.”

Eetrust

“We startten met de weekmenu’s en ik at heerlijk. Ik had gelezen dat je de eerste dagen last zou kunnen hebben van de overgang, maar ik niet. Al direct na de start voelde ik me al heel veel beter. Voor het eerst in mijn leven had ik een levenswijze gevonden waarbij mijn eeuwige trek werd gestild. Ik voelde me verzadigd. Ik had eindelijk ‘eetrust’. En ik wist meteen: dit is het, dit is het eten wat past bij mijn lijf. Hier word ik beter van.

De dumpings en maagpijn waren meteen verleden tijd en mijn bloedsuikers daalden onmiddelijk. Sinds we deze aanpak volgen ben ik 15 kilo afgevallen en mijn man en ik gaan door. Het afvallen gaat niet megasnel, maar dat verbaast me niets, na alles wat mijn lijf heeft moeten doorstaan. En het maakt ook niet uit. Ik eet mijzelf nu met de dag gezonder. En het is zo goed vol te houden, alleen maar winst wat mij betreft!”

Zin in het leven

“Ik voel me nu heel goed, ik ben veel rustiger en minder gejaagd dan eerst, toen ik nog ‘normaal’ veel koolhydraten at. Ik heb geen diabetes- of cholesterolmedicatie meer en een mooie bloeddruk en ik ben fit. Ik kan weer paardrijden en andere leuke dingen doen. Mijn spiermassa blijft op peil en ook opvallend: mijn ontlasting gaat veel beter nu en ziet er goed uit. Vroeger was dat vaak diarree en gewoon troep.

Iedereen zegt nu: wat zie je er geweldig uit! Dat hebben ze na de operatie nooit gezegd. Echt heel slank zal ik er niet snel uitzien. Ik heb nu zeker acht kilo huid over. Maar na die Gastric Bijpass-operatie durf ik niet zo snel weer onder het mes.”

Luisteren naar mijn lijf

“Natuurlijk heb ik ook wel eens een dip. Het zijn vooral de ‘gewoontes’, die niet zomaar zijn omgekeerd. Als ik minder goed in mijn vel zit, is mijn eerste gevoel nog steeds om naar “verkeerd” eten te grijpen. Laatst at ik een paar zoete aardappelfrietjes. Ik was meteen beroerd, ik dacht oké, dit moet ik dus niet meer doen. Mijn lichaam geeft het duidelijk aan.

Gelukkig zijn er veel alternatieven met TheNewFood, het één nog lekkerder dan het ander. En het vult, het voedt. Vroeger voelde ik me gewoon nooit verzadigd, ik had altijd honger of ‘zin’ en at vaak zoveel dat ik er misselijk van werd. Nu gebeurt dat niet meer.“

Spijt van mijn maagverkleining  

“Voor mij is dit mijn manier van eten voor altijd. Maar wat had ik graag gewild dat ik van deze levenswijze had geweten voordat ik de maagverkleining had gehad. Ik had nooit mijn leven op het spel gezet als ik had geweten van TheNewFood. Terugkijkend realiseer ik me ook: er wordt veel te makkelijk gedaan over die maagverkleining. Alsof het buisjes in je oren zijn. Ik hoop dat er een kentering inkomt.

Natuurlijk willen artsen het beste voor je, maar is dit het beste? Het is risicovol en een schijnoplossing, het neemt niet de oorzaak weg. Ik moet (net als iedereen) mijn leven lang vitamines blijven slikken, omdat mijn gehavende lijf nooit meer in staat is voldoende op te nemen uit voeding. Ik kan nooit meer terug, de operatie is niet te herstellen. Dat maakt me soms best verdrietig.”  

Doe het niet!

“Heb jij veel overgewicht en overweeg je een operatie? Sta je nog voor die keuze? Alsjeblieft nee! Doe het niet. Ik heb er zelf spijt als haren op mijn hoofd van gehad. Ga naar TheNewFood kijken. Als je het anders kunt doen, doe het dan anders. Ik veroordeel het niet, ik heb het zelf ook gedaan. Alleen dat het ook zo vreselijk mis kan gaan, dat hoor je te weinig. Want deze complicatie staat überhaupt niet eens in de voorlichting. 

En het is niet waar dat een maagverkleining dé oplossing is om diabetes 2 kwijt te raken. Je raakt het niet kwijt. Je kunt diabetes 2 alleen écht stoppen als je ophoudt met eten wat je ziek maakt. Iedereen kan dat, zelfs als je al lang diabetes 2 hebt.  Het is eigenlijk zo logisch. Ik heb dan wel een medische achtergrond, maar dit heb zelfs ik nooit geweten, dat het zo simpel is. En je merkt dat het werkt. Vertel het ook aan anderen!”

Lees ook:

Koolhydraatarm/keto eten na een maagverkleining
Waarom werkt een koolhydraatarme/keto aanpak?
Eindelijk écht afvallen. Zo doe je dat!
Samen starten? Meld je aan voor een startgroepje! 

Wil jij ook jouw ervaring met deze aanpak delen? Laat het ons weten! Wij nemen persoonlijk contact met je op voor een interview. Laten we nog meer mensen inspireren om anders te gaan eten en weer slanker, energieker en gezonder te worden!