Welkom bij mijn zomerblog, over keto vasthouden op vakantie! Ik ben het koolhydratenmonster en ik heb eindelijk mijn eigen podium gekregen. Dat werd hoog tijd natuurlijk. Want ik ben goed in mijn werk en dat mag iedereen weten. Ik laat je zien hoe ik mensen verleid en hoe ik ze onderuithaal.
Ze reizen met z’n zessen. Vriendinnen van vroeger. Vijfentwintig jaar groepsvakanties, citytrips, wijnproeverijen en wellnessdagen. Maar dit jaar doet Carla niet helemaal mee. Zij eet het anders. Ze heeft zich goed voorbereid, maar ik weet dat er een moment komt dat het teveel is. Ik wacht geduldig in haar tas, tussen de worstjes en de appelcakejes uit startgids 3.
Carla zegt niks over keto in de groepsapp. Ze weet wat er dan komt. “Wat ongezellig, kun je niet een weekje normaal eten?” “Wat eet je dan wel?” Ze zegt alleen: “Ik wil wel een beetje opletten met eten.” En dat is al bijna te veel.
Ze ontmoeten elkaar bij La Place op Schiphol. Sandra, zonnebril op het hoofd, altijd de stem het hardst en de wijn het eerst. Judith, de zorgzame. Monique, een stille eter, klein, rank, maar altijd honger. Tanja, van de vrolijke chaos en “komt goed joh”. Els, met haar yogaleggings, haar chiazaad en haar chocola. En dan Carla, ruim 20 kilo lichter dan vorig jaar.
Ze drinken cappuccino met iets erbij. Carla bestelt thee. Ze haalt een appelcakejes uit haar tas. “Wat is dát?” vraagt Sandra, terwijl ze haar zonnebril omhoog doet. “Een keto cakeje,” zegt ze. “Keto? Is dat je nieuwe dieet?,” zegt een ander. “Ze hebben ook boterkoek hier toch?” Carla glimlacht. Of doet alsof. Had ik dit wel moeten meenemen?
Ze staat in de rij voor de security. Tas op haar rug. Koelblokjes in een dubbele zak. Ze denkt aan haar man. Die thuis bleef. Die had gezegd: “Gewoon doen, je hoeft jezelf niet uit te leggen.” Maar hij zit nu op de bank. Zij zit straks zes dagen in een groepsdynamiek die aan haar vreet.
Even later zitten ze aan de rosé met hapjes. Carla drinkt Spa rood. Met niks. “Moet je nou nog meer afvallen?” Gaat dit de hele tijd zo? Wil ik dit wel? Zal ik alsnog afhaken? “Nee,” zegt ze. “Ik voel me beter zo.” “Je bent streng hoor.” “Je hoeft toch niet nog meer af te vallen? Dat staat je niet Carla.” “Het is geen dieet” zegt ze. En dat is ook zo.
Ik kruip op de armleuning van haar stoel. “Ze bedoelen het niet verkeerd,” fluister ik. “Ze weten gewoon niet beter. Je kunt er ook gewoon mee stoppen, hoor. Doe gewoon gezellig met ze mee, je wilt erbij horen toch?” Ik wacht rustig tot het te veel wordt. Ik geef haar een dag, als ze dat haalt.
In het vliegtuig kiezen ze alle vier kip. Dienbladen schuiven over klaptafeltjes. Naast de kip met rijst ligt een broodje, een cracker, kaas, een cakeje en een soort pudding. Carla eet alleen de kip en de kaas. De rest gaat naar links. Naar Sandra, die alles lust. “Mag ik jouw cakeje?” vraagt Monique. “Zonde om te laten liggen,” zegt Judith. “Je hebt ervoor betaald.” Carla zegt niks. Maar haar schouders zakken iets.
Ik lig op haar uitklaptafeltje en gooi m’n benen over het cakeje. “Geef toe, meisje. Niemand kijkt.”
Twee uur later: snackmoment in de lucht. Koek of chips. “Koek!” roept Tanja. “Doe maar chips,” zegt Els. Carla haalt een plak worst uit haar tas. Ze zegt: “Ik hoef niets.” “Jij bent écht voorbereid,” zegt Sandra. “Alsof je op expeditie gaat,” Ze lachen. Carla lacht mee, maar alleen voor de vorm. En ik? Ik zit op de trolley en fluister in elk pakje dat langsrijdt: “Ze doet moeilijk. Jullie hoeven dat niet te doen.”
Na de landing wachten ze op de koffers. De groep praat alweer over eten. Zij hoort het vaag. Alles ritselt langs haar heen. Zij denkt alleen: ik moet nog zes dagen. Had ik het toch eerder moeten delen met ze? Had dat uitgemaakt?
De hotelkamer is klein. En stil. De airco blaast rechtstreeks op het bed. De spiegel is fel en laag. Het uitzicht: een muur. Niet wat ze had verwacht. Niks van wat ze hoopte. Ze leest het appje van haar man: “Goed aangekomen? Is het fijn?” Nee, het is niet fijn. Ik had gewoon moeten afzeggen dit jaar.
Ze stuurt hem een appje terug: “Alles goed hier!” Ze legt snel haar telefoon weg. Staart naar het plafond. Ze begrijpen het niet. Ze bedoelen het niet verkeerd. Maar ze snappen het niet. Ik wil niet lastig zijn. Maar ik voel me lastig. Ik ben nu al op. En het moet nog beginnen.
Ze heeft dorst en loopt naar de minibar op zoek naar koud water. Ze opent het deurtje. Het licht springt aan. Ik zit op een blikje cola. Naast mij een zakje M&M’s, een bus Pringles, en een zakje kaaskoekjes.
Ik voel dat dit het moment is, ik laat mijn zonnebril een beetje zakken… “Daar ben je,” fluister ik. “Eindelijk even alleen. Even niemand die vragen stelt. Even iets voor jezelf. Je hebt het zó goed gedaan vandaag. Maar je mag nu ook even wat. Echt. Alleen dit.”
Ze scheurt de bus Pringles open. Ze neemt er een paar. Ze kauwt hem langzaam, met haar ogen dicht. Ze voelt hoe de spanning uit haar lijf zakt… Dan ineens opent ze haar ogen, ze kijkt met afschuw naar de bus in haar handen. Ik wil dit helemaal niet, neeeee! Ze spuugt het uit in een glas. Ik kijk haar strak aan en zeg: “Zo erg is het niet. Niemand hoeft dit te weten, niemand ziet je. Neem anders wat M&M’s?” Ik scheur het zakje vast voor haar open zodat ze de geur kan opsnuiven…
Ze staat op en gaat onder de douche. Ik blijf zitten. Alleen in het koelkastlicht. Op mijn blikje. Knabbelend aan een Pringle. Ze was bijna zover, maar nog net niet helemaal. Ik zucht teleurgesteld. En sluit het deurtje. Voor nu.
De volgende ochtend is Carla er vroeg bij. Ze doucht, trekt een blouse aan en bindt haar haar strak achter haar oren. In haar tas een pakje Leev-crackers. Ze kijkt in de spiegel. Je kunt dit! Je bent nu een half jaar bezig en je hebt je nog nooit zo goed gevoeld. Ze mochten willen dat ze ook zo stoer waren! Even voelt ze zich trots en sterk.
De anderen zitten al aan het ontbijt. Croissantjes, yoghurt met honing, broodjes met jam. “Ze hebben ook worstjes en ei,” zegt iemand. Ze knikt en loopt naar het buffet. Pakt wat kaas, ham, roomboter, jam, komkommer en gaat zitten. “Neem jij niks warms?” vraagt iemand. “Eet je er niets bij?” “Ik heb het bij me,” zegt ze en haalt de crackers uit haar tas.
Ze ziet ze kijken en blikken uitwisselen. “Weet je, het is geen dieet, het is een gezonde manier van eten. Ik ben helemaal van mijn bloeddrukmedicatie af, ik heb geen maagzuur meer, geen hoofdpijn meer. Ik slaap weer. Mijn hoofd is helder en ik heb zoveel energie.”
Ik geef haar onder de tafel een schopje en roep: “Probeer het nou maar niet, ze snappen het toch niet. Je kunt beter gezellig met ze mee-eten, dan valt deze vakantie nog een beetje te redden tenminste.
“Wat zeg je nou? Je bent van je bloeddrukmedicatie af?” zegt Judith, die zelf net vorige maand te horen kreeg dat haar dosering weer omhoog moest. Ze knikt. “Ja vorige maand, mijn bloeddruk is weer normaal. De huisarts was verbaasd.” Er valt stilte aan tafel. Judith pakt haar koffie. Ze kijkt naar haar bord, maar zegt niks. Even later, als de anderen alweer over iets anders praten, leunt ze iets naar Carla toe.
“Is het oké dat ik gewoon mijn eigen ding blijf doen?” vraagt ze zacht. “Ik bedoel… het is niet persoonlijk, hoor. Ik wil gewoon niet dat jij denkt dat ik jou veroordeel om hoe je eet.”
Carla legt haar vork neer. Ze kijkt haar vriendin aan. “Ik wil ook niet dat jij denkt dat ik jou veroordeel, doordat ik anders eet.” zegt ze. “Dit is gewoon wat voor mij werkt. Dit is mijn keuze en jij maakt jouw keuze. Je hoeft het niet te begrijpen. Maar je mag het wél respecteren. Dat is wat ik vraag.” Judith knikt. “Dank je,” zegt ze. “Dat helpt.” En iets in de lucht ontspant.
Ik kruip onder de tafel vandaan. Spierwit. Het is een drama aan het worden deze vakantie.
’s Avonds zitten ze op een terras. Kaarsje op tafel. Zee op de achtergrond. Ze bestelt als eerste. “Die gegrilde vis met botersaus graag en een portie groenten van de grill. Ik hoef er verder niets bij van brood of friet of rijst.” De ober knikt. “Ik neem dat ook wel,” zegt Els. “Doe voor mij ook maar zoals zij,” zegt Judith. “Ja, ik ook,” zegt Tanja. Het ontroert haar.
Het eten komt. Alles ruikt goed. De verse vis is perfect gegrild, de groenten nog warm en knapperig. De geur van roomboter, olijfolie en citroen stijgt van de borden op. Carla eet langzaam. Niet om het uit te stellen, maar omdat het goed voelt. Judith kijkt naar haar bord. “Ik snap dit wel, eigenlijk,” zegt ze zacht. “Het smaakt gewoon… heerlijk.” Sandra lacht. “Je bedoelt: niet als dieetvoer?”
Judith schudt haar hoofd. “Nee, ik bedoel: als iets wat rust geeft.” “Mag ik een stukje van jouw courgette proeven?” vraagt Els. “Tuurlijk,” zegt Carla.
Dan bestelt Monique alsnog friet. “Mag dat?” vraagt ze. “Of is dat tegen de regels?” Carla kijkt haar aan. “Je mag alles. Ik ook. Ik kies alleen iets anders.” Ze glimlacht. Niet gemaakt.
Ik zit op een stoeptegel aan de overkant met het zakje M&M’s uit het hotel. Ik zucht. Maar ik blijf nog even. Want niemand houdt dit áltijd vol.
Meer van dit soort herkenbare momenten? In het Keto Pluspakket krijg je elke dag steun bij verleiding, vallen en opstaan en leer je weer de baas te worden. Ik kom daar zelf ook elke dag even langs!
