Welkom bij mijn zomerblog, over keto vasthouden op vakantie! Ik ben het koolhydratenmonster en ik heb eindelijk mijn eigen podium gekregen. Dat werd hoog tijd natuurlijk. Want ik ben goed in mijn werk en dat mag iedereen weten. Ik laat je zien hoe ik mensen verleid en hoe ik ze onderuithaal. 

Mieke eet al een half jaar keto en nu is ze op vakantie met haar man Chris. Hun buren uit het hotel schuiven gezellig aan op het terras. Ze houden van gezellig en van veel koolhydraten. Ik wrijf mijn handen alvast. Dit wordt een feestje. 

Mieke en Chris hebben vandaag met de auto de omgeving bekeken. Het was mooi, maar ze zijn moe. Hongerig ook. Op het terras is het druk, maar fijn. Het is warm en de lucht ademt Zuidelijk temperament. De menukaarten liggen net op tafel, de Spa rood wordt net gebracht. Ze ademt uit. Dit is goed.

Mieke wijst naar de kip met citroen. “Die neem ik,” zegt ze. “Die ziet er goed uit. En dan een salade erbij. Wil jij dat ook? Of de zalm misschien?” Chris twijfelt even, maar knikt dan. “Kip lijkt me prima.” Ze voelt zich goed. Het is weer gelukt vandaag. Geen concessies. Precies wat goed voelt. Chris had zijn twijfels toen ze zei dat ze ‘het keto wilde blijven doen, ook op vakantie’, maar hij eet nu gewoon mee. En hij voelt zich beter. Hij zegt het niet, maar het zit in zijn gezicht.

Ze wil net gaan bestellen, als ze haar naam hoort. “Mieke?” Ze kijkt op. Marion en Peter, het stel uit het hotel. Ze hadden elkaar die ochtend even gesproken bij het ontbijt. Zij was vlot, uitgesproken. Hij had iets guitigs. Ze vonden hen ‘zo’n leuk stel’. En nu staan ze daar, met twee menukaarten in hun hand. “Is het goed als we erbij komen? Het is hier zó leuk zitten.” Mieke aarzelt. Ze is moe.

Ze heeft geen zin in gesprekken. Zeg nee. Zeg dat het jullie avond is. Maar Chris is al bezig stoelen aan te schuiven. “Natuurlijk! Gezellig.” Voor ze het weet, zitten ze met z’n vieren aan tafel.

Ik klim op een lege stoel. Mijn servet ligt al klaar. “Nou, dit wordt wat. Ze gaan gezellig doen, dat voel ik aan alles. Wat ga je doen, Mieke?” Verleiding is mijn vak, maar voor het fijnere sloopwerk roep ik graag hulp in. En daar is ze al. Mevrouw Oordeel. Ze lijkt beleefd, maar geloof me: ze is het scherpste mes op tafel. 

Marion bestelt alvast een grote karaf wijn en brood met aioli, terwijl ze de kaart doorneemt. “Zullen we anders gewoon wat van alles bestellen?” stelt ze voor. “Dan zetten we het in het midden en delen we gezellig. Dat is toch veel leuker dan ieder z’n eigen bordje?”

Mieke’s maag draait zich om. Geen paniek. Gewoon bij jezelf blijven. Ze glimlacht beleefd. “Nee, dank je. Ik heb al gekozen. We houden het bij de kip.” Marion lacht. “Echt niet? Maar dit is allemaal zó lekker hier! Je weet niet wat je mist. Wij trakteren hoor!”

De ober komt terug met de wijn en het brood. Het brood is nog warm en ruikt heerlijk. Marion schuift het mandje haar kant op. “Tast toe. Echt hoor, vanavond mag je gewoon lekker genieten.” En dan ziet ze het: haar man. Hij kijkt haar aan. Blij. Opgelucht bijna. Zijn blik lijkt te willen zeggen: laten we het gewoon doen. Hij houdt zijn glas omhoog als Marion inschenkt.

Ik smeer alvast een broodje. “Het feest gaat beginnen, Mieke. Aanvalluh. Ook je man gaat vanavond lekker genieten. Dat gun je hem toch wel? Of ga jij nu moeilijk doen?” Mieke wil net iets zeggen, maar Marion is haar voor. “We wilden eigenlijk de kip nemen, met salade,” zegt ze luchtig. Chris kijkt even teleurgesteld, maar herstelt zich snel. Hij knikt langzaam. “Misschien toch iets anders… Even kijken.”

Marion fronst. “Maar het is vakantie, joh. Dan hoef je toch niet zo streng te zijn? Echt, je mag best een beetje genieten.” Ze lacht erbij, maar er zit iets in haar toon wat Mieke al vaker heeft gehoord. “Je kunt toch niet áltijd op dieet zijn?” Peter mengt zich er ook in: “Je lijkt anders hartstikke slank hoor. Waarom zou je dit jezelf aandoen?”

Mieke glimlacht flauwtjes. “Ik voel me gewoon heel goed zo.” Maar Marion is nog niet klaar. “Maar je eet echt geen brood? Geen pasta? Geen ijsje? Dat is toch geen leven? Je moet wel een beetje meedoen hoor.”

Ze vinden me raar. Ze denken dat ik moeilijk doe. Dat ik ongezellig ben. Saai. Overdreven.

En precies op dat moment roep ik Mevrouw Oordeel erbij. “Ja, ze vinden je saai. Je wijkt af. Je valt op. Je maakt het ongemakkelijk. Je zou ook gewoon een glaasje wijn kunnen nemen. En straks wat mee-eten. Een paar hapjes. Dan is het opgelost.”

Haar man schuift een beetje op zijn stoel. “Vind je het goed als ik wel met ze meedoe? Of doe jij ook gezellig mee?” Ze kijkt hem aan. Zegt niets. Maar hij kent haar blik. Niet jij ook. Niet jij. Je begreep het toch? Dat ik dit wil vasthouden. Ze voelt zich met de seconde kleiner worden. Wat zullen ze wel niet denken? Dat ik alles bepaal? Dat ik hem niks gun? Ze wil door de grond zakken.

Ik leun over tafel. Mijn ogen glimmen. “Je verpest de sfeer. Kom op. Doe gewoon mee. Morgen kun je het weer oppakken. Die ene keer maakt niks uit.” Marion wenkt de ober. “Kom op meid, op vakantie moet je genieten hoor. Je leeft maar één keer. We bestellen gewoon. Er zit vast wel iets bij dat je lekker vindt.”

Het bonkt in haar hoofd. Niet van honger. Maar van stemmen. Van trekken. Van schuld. Het ging net zo goed. Waarom nu dit? Waarom moet ik altijd degene zijn die op moet letten? Waarom is ‘gezellig’ altijd belangrijker dan wat ik wil?

Ze hoort zichzelf zeggen: “Ik bestel liever gewoon de kip.” Marion kijkt haar strak aan. Dan draait ze zich naar Chris. “Doe jij wél mee?” Hij knikt. “Het lijkt mij erg leuk!”

Marion staat op en loopt naar het toilet. Ze houdt haar polsen onder de koude kraan. In de spiegel staat Mevrouw Oordeel al klaar. “Wat een drama maak je er weer van. Die arme man wil gewoon genieten. En jij kunt niet eens een beetje aardig doen. Het is een wonder dat hij nog bij je is.” Ze wijst, strak en zonder genade.

Een wc-deur piept. Daar ben ik. Ik klim op de wasbak. “Weet je wat jij doet? Je gaat terug en zegt dat jullie meedoen. Keto even op pauze. Je maakt het goed. Hij voelt zich ongemakkelijk.”

Ze hoort ze allebei. Die prikstem. Die zogenaamd helpende fluistering. Ze wil weg. Verdwijnen. Of gewoon thuis zijn. Waar niemand iets zegt. Waar niemand op je vingers kijkt. Waar je niet hoeft te kiezen tussen jezelf en de rest.

Ze draait de kraan dicht. Dept haar polsen met een tissue. Ze kijkt zichzelf aan. “Het is niet dat ik het niet kan,” fluistert ze. “Het is dat ik het niet wíl.” Ze haalt een paar keer diep adem en opent de deur.

Als ze terugkomt, is het rumoeriger geworden. Nieuwe glazen. Gelach. Ze schuift aan. Chris zegt: “We hebben vast besteld, er zit ook wat kip bij voor jou.” Ook wat kip. Hoort hij het zelf? Ze voelt hoe haar rug zich spant. Alsof iemand onzichtbaar aan haar nek trekt.

Als de eerste gerechten komen, pakt ze de kip. En wat blaadjes sla. “Precies genoeg zo,” zegt ze flink. “Maar dat is toch geen maaltijd,” zegt Marion, terwijl ze wijst. “Dat is een kinderportie.” Ze zegt het met een glimlach, maar haar ogen zeggen iets anders. Iets wat Mieke allang kent.

Daar ben ik weer. “Wat denk je nou? Dat je het op drie slablaadjes tot morgen volhoudt? Niemand snapt je. Zelfs hij niet.” Ze kijkt naar haar bord. Het lijkt kleiner dan net. Minder volwaardig. Minder genoeg.

Er wordt een schaal calamares gebracht. Groot. Goudbruin. Knoflooksaus druipt. Chris pakt als eerste. “Héérlijk. Nergens maken ze het zo.” Hij likt zijn vingers af. Alsof ze er niet is.

Mevrouw Oordeel schuift op. “Zie je nou? Jij bent die vrouw geworden. Met haar rare dieet. Ongezellig. Star. Ze praten straks over je. Zo’n zure vrouw die niks eet en haar man niks gunt.”

“Volg je een dieet?” vraagt Marion. “Dat je alleen kip mag?” Mieke wil iets zeggen. Uitleggen. Of iets luchtigs. Maar haar tong zit vast. Alles in haar wil verdwijnen. Ik wil dit niet uitleggen. Niet verdedigen. Niet mezelf weer verliezen.

Ik leg een hand op haar schouder. “Je kúnt nog terug. Eet. Drink. Lach. Morgen pak je het weer op.” Marion schenkt haar glas bij. “Je bent zo stil. Alles goed?” Mieke glimlacht. Of probeert het. “Ja hoor, gewoon even moe.” Haar bord is leeg.

“Kijk haar dan,” sist Mevrouw Oordeel. “Alsof je het redt met wilskracht en wat kip. Dit is niet normaal, meisje. Ze vinden je een hele rare vrouw.” Chris kijkt haar niet meer aan. Hij lacht met Peter. Geniet van het eten.

“Híj is weg,” zeg ik zacht. “Hij zat bij jouw team. Maar nu? Hij eet. Hij lacht. Hij leeft. En jij…” Ik neem een frietje. Mevrouw Oordeel vult me aan. “Jij denkt dat controle je redt. Maar je hebt geen controle. Je hebt een probleem. En dat weet je best.”

De tafel is luid. Warm. Vettig. Er wordt nog iets besteld. Nog een karaf wijn. Niemand vraagt haar iets. Ze is erbij. Maar niet echt.

Ze voelt zich in de steek gelaten. Waarom voelt het alsof ik hier niet mag zijn als ik niet meedoe? Maar ergens… ergens voelt ze ook kracht. Ik bén er nog. En ik ben niet gegaan. Ik heb vastgehouden!

Later, als ze samen teruglopen naar het hotel, zegt Chris: “Was je boos?” Ze schudt haar hoofd. “Niet boos. Maar ook niet blij.”
Ze kijkt hem aan. “Ik wilde gewoon even mezelf blijven.”

Hij zegt niks terug. Maar hij pakt wél haar hand. En even, heel even, is het stil in haar hoofd.

Heel even maar.

Ik ben de eerste die weer van zich laat horen. Ik trek een vies gezicht: “Wat saai ben je geworden. Jij denkt zeker dat je dit nog wéken gaat volhouden? Doe morgen gewoon een dagje gezellig mee joh, dit is toch geen leven zo.”

En dan schuift Mevrouw Oordeel langs haar andere kant. Kalm. Ze kijkt haar strak aan en wijst naar haar, terwijl ze fluistert: “Je was weer die vrouw van vroeger hè. Met haar principes. Haar regeltjes. Weet je nog hoe alleen ze eindigde?”

Meer van dit soort herkenbare momenten? In het Keto Pluspakket krijg je elke dag steun bij verleiding, vallen en opstaan en leer je weer de baas te worden. Ik kom daar zelf ook elke dag even langs!