Welkom bij mijn zomerblog, over keto vasthouden op vakantie! Ik ben het koolhydratenmonster en ik heb eindelijk mijn eigen podium gekregen. Dat werd hoog tijd natuurlijk. Want ik ben goed in mijn werk en dat mag iedereen weten. Ik laat je zien hoe ik mensen verleid en hoe ik ze onderuithaal. 

Uhm, bijna altijd. Soms, heel soms, raak ik mensen kwijt. En geloof me: dat doet pijn. Niet omdat ik niet vaker klanten verloren heb, mensen gaan op dieet, proberen van me af te komen, dat hoort erbij. Meestal komen ze vanzelf terug.

Maar Anja, Anja was mijn levenswerk. Ik was erbij toen ze nog een meisje was. Acht jaar. Fris, gezond, geen idee van hoe ik haar wereld zou veranderen. Jarenlang heb ik haar geleid, verleid, omgeleid. En wat was ik trots op haar! Ze deed het geweldig.

Ik heb haar leren eten als beloning, als troost, als wapen tegen moeheid. Ik heb haar slaperig gemaakt, loom na de maaltijd, en dan gefluisterd dat ze “iets lekkers” nodig had om weer op te knappen. De hele dag door eten. En het werkte. Het werkte geweldig. Decennia lang. Ik kreeg haar aan de pakjes, de koeken, de snacks, gebak. Niet alleen als het feest was, maar alle dagen, de hele dag door. 

Elk jaar dat we naar Spanje reden, zat ik stevigerer op het dashboard. Ik maakte haar moe, liet haar zoeken naar snelle energie, gaf haar buikpijn, hoofdpijn, pijnlijke gewrichten, maagzuur… En toch bleef ze me trouw. De lieverd.

Tot keto kwam. Eén woord, vier letters, en ik was uitgewist. Geen koelbox vol, geen snacks onderweg, geen pillen meer. Ze rijdt nu naar Spanje zonder mij. Zonder míj! Maar voor ik haar definitief loslaat, wil ik het hele verhaal vertellen. Hoe ik begon, hoe ik bouwde, hoe ik haar helemaal van mij maakte… en hoe ik haar verloor. Zo triest!

1969 – Eerste keer Spanje

Anja is 8 jaar, kerngezond. Geen klachten, geen medicatie. Slaapt als een roos, springt uit bed met energie, kan uren rennen zonder moe te worden. Het is nog donker als haar moeder in de keuken staat, in een katoenen jurk met een wit schort. Op het aanrecht een rij bolletjes ham en kaas. Ernaast appels, een thermoskan koffie voor vader, thee voor moeder en één glazen fles ranja met beugeldop voor de kinderen.

Het gezin eet zoals bijna iedereen in die tijd: aardappels, groenten en vlees zijn de basis. Brood met kaas of worst voor ontbijt en lunch. Pasta en pizza kennen ze alleen van horen zeggen. Toetjes zijn bijzonder en komen hooguit in het weekend op tafel: een schaaltje yoghurt met suiker of pudding als er visite is. Frisdrank is voor feestjes. Snoep is schaars, een koekje bij de thee is een traktatie.

Voor mij viel er thuis nog weinig te halen, maar ik wist: op vakantie kon ik alvast een klein kiempje planten.

Buiten staat de beige Peugeot 404. De auto ruikt naar benzine en warm vinyl. Achterin geen gordels; Anja zit tussen haar broer en zus, voeten bungelend. De tas met eten staat voorin, buiten mijn bereik. Op de radio Hilversum 1, zacht. Willeke Alberti zingt Mijn dagboek. Vader neuriet mee. Ze rijden uren zonder stop. Bij een pomp in Frankrijk is alleen benzine, een toilet, ijsjes en een rekje met zakjes drop. Ze kiest een ijsje.

Eén ijsje voor een hele dag rijden… beschamend weinig voor mij.

Twee dagen later rennen we over het strand. Ze is fris, snel, geen spoor van moeheid. Ik kan hier niets beginnen. Nog niet. Maar ik heb vertrouwen in de toekomst…

1979 – De koelboxjaren

Anja is 18 jaar, gezond. Geen medicatie. Soms loom na eten, maar herstelt snel. Vol energie, soepele gewrichten, geen pijntjes.

Nog steeds overheerst aardappels, groenten en vlees, maar er komt wat meer variatie. Toetjes als vla, yoghurt met suiker of hopjespudding staan vaker op tafel, ook doordeweeks. Frisdrank komt soms bij het avondeten, vooral op vrijdag of zaterdag. Koekjes bij de koffie zijn standaard geworden. In de supermarkt verschijnen de eerste pakjes sap, kant-en-klare sauzen en diepvriespizza’s, maar het blijft nog iets bijzonders.

Die extra suikermomenten thuis waren voor mij pure trainingstijd. Ik hoefde nog niet veel te doen, alleen af en toe even porren om een tweede schep vla te nemen. Die nieuwe zoete gewoontes thuis, die kon ik op vakantie mooi uitbreiden tot iets dagelijks…

Vader tilt trots de nieuwe koelbox naar buiten. Het plastic ruikt naar fabriek. Moeder vult hem met broodjes, krentenbollen, appels en perziken in krantenpapier. Bovenop één blikje cola “voor als het écht nodig is”.

Anja draagt een T-shirt met oranje biezen, korte sportbroek, sandalen. Ze luistert op haar oranje walkman naar ABBA’s Chiquitita.

Bij de eerste pomp in Frankrijk: warme asfalt, benzine, ijs. Binnen zakjes drop, rollen King en Mars-repen. Ze kiest drop. Rustig aan, meisje, ik plant alleen nog maar zaadjes.

In de auto gaat het zakje open, ze deelt met haar broer. Het eten is onderweg nu voor het eerst echt binnen handbereik.

Op de camping in Spanje drinkt ze het blikje cola uit de koelbox, daarna plonst ze het zwembad in. Nog vol energie, maar ik heb de eerste draadjes van mijn web gespannen.

1989 – Met partner

Anja is 28 jaar, redelijk gezond. Regelmatig pijnstillers. Soms moe en loom na eten, eerste signalen van zwaarder gevoel. Gewicht een paar kilo hoger dan vroeger. Af en toe een stijve schouders en zere handen.

Pasta en pizza zijn ingeburgerd. Supermarkten bieden meer “wereldkeuken”-producten, zoals macaroni, nasi en bami-pakketten. Er wordt vaker kant-en-klaar gekocht, zeker voor sauzen en soepen. Broodconsumptie blijft hoog, wit en bruin brood zijn standaard. Frisdrank staat vaker op tafel, ook doordeweeks. Snoep, chips en ijs zijn makkelijker verkrijgbaar en worden vaker in huis gehaald.

Nu begon ik warm te draaien. Thuis had ik al een voorraad aan kleine verleidingen, op vakantie kon ik dat uitbouwen tot een dagelijks eetfestijn met pasta, stokbrood en ijs bij de tent…

De koelbox is voller dan ooit: twee grote flessen cola, paprikachips, broodjes kaas en ham, een tros bananen. In de boodschappentas: Tucjes, Sultana’s, Snickers, winegums. Ze draagt een bloemenjurk, hij een spijkerbroek. Autoradio op Veronica, cassettebandjes van Doe Maar, Madonna, Phil Collins.

Eerste pompstop in Frankrijk. Warme broodjes, gevulde koeken, koffiegeur. “Zullen we?” “Het is vakantie,” zegt ze, en de koek is binnen. In de auto gaat de chips open. Even later zegt ze: “Ik word altijd zo slaperig van chips, doe mij nog maar een cola.” Eten, dip, suiker om wakker te worden en ik ben er elke stap bij.

Op de camping kopen ze wijn, stokbrood, worst en kaas. Eten met hun voeten in het zand, vet glanst in de zon. Nog fit genoeg voor een wandeling, maar mijn nieuwe traditie staat: vakantie is eten, overal en altijd.

1999 – Met kinderen

Anja is 38 jaar, veel klachten en kwalen. Dagelijkse maagzuurremmers, pijnstillers voor terugkerende hoofdpijn, flinke gewrichtsklachten in knieën. Slecht uithoudingsvermogen, sneller buiten adem. Regelmatig moe na eten, zoekt dan iets te eten om “door te gaan”.

Het eetpatroon is totaal veranderd. Pakjes drinken voor kinderen zijn normaal, toetjes na het eten zijn standaard. Pasta, rijst en wraps zijn populair, aardappels worden minder vaak gegeten. Kant-en-klaarmaaltijden, diepvriespizza’s en bewerkte vleeswaren vullen de koelkasten. Snackmomenten zijn normaal: tussendoortjes op school, op het werk en thuis de hele dag door. Frisdrank wordt zonder nadenken ingeschonken.

Ik hoefde alleen nog maar het ritme op vakantie te verlengen: thuis snackten ze al de hele dag, nu kon ik dat gewoon zonder pauze door laten lopen…

De keuken is een georganiseerde chaos: pakjes drinken, Sultana’s, Liga’s, winegums, chips. Koelbox vol broodjes, frisdrank, fruit. Naast de deur een boodschappentas “voor onderweg” met alles wat niet meer paste. Op de oprit krijgt het eerste kind al een koekje. In de auto: Sky Radio, daarna Kinderen voor Kinderen 11. Meezingen en snaaien tegelijk.

Een uur later roept de jongste: “Mama, ik heb honger!” Ze geeft de tas door, chipszakken ritselen open. Zo hoort een reis te klinken.

Bij de pomp in Frankrijk ruikt het naar friet en kroketten. “Zullen we een patatje doen?” vraagt ze. Hij knikt. Een dienblad vol verdwijnt in minuten, en de kinderen beginnen meteen aan hun ijsjes. Terug in de auto drinkt Anja cola, wrijft over haar buik en zucht. Ze pakt een maagzuurtablet. Dat zuchtje… dat is de geur van succes voor mij.

Op de camping slikt ze nog een pil en gaat liggen voor een middagdutje. Nu heb ik niet alleen de reis, maar ook de aankomst in mijn zak.

2009 – Veertiger, auto als supermarkt

Anja is 48 jaar, flinke gezondheidsproblemen. Dagelijkse maagzuurremmers, meerdere bloeddrukpillen, pijnstillers voor hoofdpijn en gewrichtspijn (knieën en onderrug). Gewrichten stijf bij opstaan. Energie laag, slechte conditie, moe na eten, gebruikt eten als “brandstof” om wakker te blijven.

Ultra-bewerkte producten zijn overal. Kant-en-klare sauzen, maaltijdpakketten, bewerkte vleeswaren, ontbijtgranen vol suiker. Frisdrank is standaard in huis, vaak in grote flessen. Pasta, pizza en fastfood zijn vanzelfsprekend onderdeel van het weekmenu. Suiker zit in bijna alles, ook in hartige producten. Eten is niet meer gebonden aan vaste momenten; er wordt de hele dag door gesnackt.

Ik hoefde thuis al niets meer te doen om ze te laten eten, en op vakantie werd ik gewoon een fulltime regisseur van het snackprogramma…

De keuken lijkt op een kruidenierszaak: koelbox dicht, drie tassen snacks, een krat frisdrank. Op het aanrecht croissants “voor morgenochtend onderweg” en een open rol koekjes. Nog voor de straat uit is, krijgen de kinderen een pakje drinken en een zakje snoep. Het is nu standaard dat iedereen iets eet zodra de motor draait.

Op de snelweg klinkt 3FM en een mix-cd. Bij Breda gaat er al een zak chips open. Alles mag altijd. Bij de eerste pomp in Frankrijk nemen ze een dienblad vol: warme broodjes, gebak, snacks. Buiten staand eten, kruimels op de grond, cola erbij. Na de lunch in de auto: loomheid. Ze pakt chips “om wakker te blijven”. Mijn mooiste illusie: eten als energiebron terwijl ik haar juist verder leeg trek.

Op de camping vullen ze de koelkast. Frisdrank, worstenbroodjes, kaas, yoghurtjes, koek, snacks. 

2019 – Vijftiger, mijn hoogtepunt

Anja is 58 jaar, toegenomen gezondheidsproblemen. Dagelijkse maagzuurremmers, meerdere bloeddrukpillen, cholesterolverlagers, pijnstillers voor knieën en heupen. Chronisch slecht slapen, opvliegers, meerdere keren per nacht wakker. Snel buiten adem, stijve gewrichten. Energie zeer laag, gebruikt eten constant als oppepper.

Alles is altijd en overal beschikbaar qua eten. Bezorgapps, fastfoodketens en supermarkten die tot laat open zijn maken dat eten 24/7 kan. Er is geen “speciaal moment” meer voor snacks; eten is continu binnen handbereik. De porties zijn groter, en er wordt vaker gegeten buiten de deur. Ultra-bewerkte voeding vormt ongemerkt een groot deel van het dagelijks menu.

Vakantie was nu voor mij gewoon werken in luxe: overal eten, altijd, en ik hoefde alleen te kiezen waar ik als eerste toesloeg…

Half vijf ’s ochtends, dubbele koelboxen, kratten fris, tassen vol snacks. Pillendoos klaar. Kleinkinderen krijgen meteen pakjes drinken en snoep.  De eerste suikers zitten erin voor we de straat uit zijn.

Kensington op Spotify, chips open voor Breda. Eerste pomp in Frankrijk: warme broodjes, taart, frisdrank. Buiten eet ze chocoladecroissants en slikt haar maagzuurremmer weg met cola. In de auto: eten, slok, eten, slok. Opvliegers, loomheid, koek “om wakker te blijven”.

Op de camping: koelkast vol frisdrank, vruchtenyoghurtjes, kaas, taart, snacks. Chips open “om bij te komen van de reis”. Als er ooit een jaar is geweest waarin ik niks hoefde te doen om alles te krijgen, dan is het dit. Mijn carrièrepiek.

2025 – Vier jaar keto en nu ben ik ze allebei kwijt

Anja is 64 jaar, energiek en gezond! Geen maagzuurremmers na 30 jaar, geen bloeddrukmedicatie, geen cholesterolverlagers. Geen pijnstillers, geen gewrichtspijn. Slaapt door, geen opvliegers. Bruist van energie, geen dutjes, geen eten nodig “om wakker te blijven”. Partner is van zijn diabetes type 2 af, gebruikt geen insuline en metformine meer, bloedsuiker stabiel en ook alle andere medicatie kwijt.

Het eetpatroon is volledig omgegooid: puur, onbewerkt, koolhydraatarm/keto. Geen pakjes, zakjes, suiker of frisdrank. Groente, vlees, vis, eieren, kaas, zuivel en noten vormen de basis. Eten gebeurt op vaste momenten, minder vaak en zonder tussendoortjes. Het koken is weer simpel, zonder lange ingrediëntenlijsten. Het lichaam krijgt weer wat het nodig heeft, niet wat ik wil.

En ik? Ik sta buiten, mijn neus tegen het raam van hun nieuwe leven. Geen opening, geen zwak moment. Zelfs op vakantie niet…

Ze rijden tussen Lyon en Valence. Het raam staat op een kiertje, warme lucht stroomt naar binnen. Anja kijkt opzij. “Weet je nog, hoe we hier vroeger altijd stopten voor friet?” Hij grinnikt. “En broodjes kroket… daarna lag ik de halve middag te slapen.” “En je suiker,” zegt ze.
Hij knikt. “Vier jaar geleden nog insuline en metformine, nu helemaal niks meer. Mijn bloedsuiker is stabiel, altijd.”

Ik klem mijn handen om de stoel. Zijn bloedsuiker… stabiel? Dat is mijn speeltuin!

“En je bloeddruk,” zegt ze. “Ook normaal. Geen pillen meer. En ik voel me beter dan toen ik veertig was.” Ze lacht. “We hebben gewoon geen pillendoos meer nodig. Hoe bizar is dat?” Bizar? Onacceptabel! Dat was mijn pensioenplan, die pillendoos!

Ze praten verder over avondwandelingen, zwemmen in zee, fit op vakantie.

Ik laat me achterover vallen. Het is voorbij, ik ben haar kwijt.

Eerst verloor ik haar. Nu hem. Mijn Spanje-jaren met Anja zijn voorbij. En het is allemaal de schuld van TheNewFood. Met hun praatjes over “geen honger meer”, “geen dips”, “geen pillen” en gezonder met puur en echt eten. Jullie hebben mijn zorgvuldig opgebouwde carrière in één klap weggevaagd. Haar verleid met recepten zonder brood, zonder suiker, zonder míj. Vier jaar lang maakten jullie haar sterker, slanker, fitter, energieker…

En ik? Ik zit werkloos op een campingstoel, te kijken naar een vrouw die me niet meer nodig heeft. Terwijl ik zóveel voor haar heb gedaan! Ik vertelde haar wanneer het tijd was om te eten, wanneer ze troost nodig had, wanneer ze zichzelf moest belonen. Ik zorgde voor dat gezellige gevoel onderweg, voor de patatstops, de koeken bij de koffie, de chips bij de tent. Ik gaf haar dips, zodat ze weer iets moest pakken. Ik hield haar dicht bij me.

En ik deed het niet alleen. Jarenlang werkte ik zij aan zij met mijn trouwe bondgenoot: de voedingsmiddelenindustrie. Hun ultra-bewerkte, verslavende troep deed al het voorbereidende werk voor mij. Ik hoefde alleen nog maar in te stappen.

Maar nu? Nu is het stil. Gefeliciteerd, TheNewFood… maar niet heus. Jullie hebben gewonnen. Voor nu. Maar ik vergeet niet. Ik let op. En ik wacht… want het kan altijd nog misgaan.

En haar pillendozen? Die bewaar ik.

Wil je mij nog beter leren kennen? In het Keto & Support Pluspakket krijg je elke dag steun bij verleiding, vallen en opstaan en leer je weer de baas te worden. Ik kom daar zelf ook elke dag even langs!