RIAN BLOG 25 Vreugde en verdriet

Rian (66) is getrouwd met Marja (64), moeder van 2 kinderen, oma van 3 kleinkinderen en koordirigent van beroep. Ze is 1.68 lang en na ‘een leven lang lijnen’ weegt ze bijna 107 kilo. Ze besluit het roer om te gooien en kiest voor TheNewFood. Rian deelt haar ervaringen in haar blogs.

DAG TWEEËNTACHTIG ZATERDAG

Het leven gaat door en vandaag is het feest. Monique, het zusje van Marja, wordt 58 jaar. Haar verjaardag is een dag waar ze het hele jaar naar toeleeft en waar ze het echt iedere dag over heeft. Het moet dus een groot feest worden. Zeker ook omdat zij naast Down Syndroom ook aan het dementeren is en zij volgend jaar haar verjaardag misschien niet meer zo bewust beleeft.

Geheim

Monique weet dat haar moeder een paar weken geleden is overleden. Ze was ook bij de crematieplechtigheid en had hier heel veel verdriet van. Gelukkig vlakt de dementie dit verdriet ook weer wat af, maar als zij nu zou horen dat haar broer is overleden,  zou dit voor haar veel te aangrijpend zijn. We besluiten om nu in ieder geval nog niets te vertellen. Er mag voor haar geen domper op deze bijzondere dag komen.

Als we bij haar aankomen, heeft ze haar verjaardagskleren al aan en vol verwachting kijkt ze naar de cadeautjes die we bij ons hebben. Ze is op en top jarig! We hebben voor haar een tas gekocht met foto’s van haarzelf en Marja erop en ook een prachtige dekbedhoes waar foto’s op geprint zijn van haar met Marja, met mij, haar zus Sjoke en haar (overleden) moeder. Ze vindt het geweldig.

Taart

We zitten met alle visite in de tuin. Ook haar medebewoners schuiven bij ons aan. Ze wordt enorm verwend met cadeautjes en natuurlijk is er taart! Nou ja taart? Taarten! En niet zomaar taarten, maar van die taarten waar het kwijl van in je mond loopt. Slagroomtaart, bananentaart, Chocoladetaart met kersen en aardbeien en kwarkgebakjes. Het ziet er geweldig uit. Na het zingen mag ik de taarten aansnijden en uitdelen.

Meerdere malen zitten mijn vingers vol slagroom of chocolade en wil ik ze gewoontegetrouw aflikken. Maar ik doe het niet! Iedere keer veeg ik die zoetigheid met een servetje van mijn vingers. Ja, ik ben best fanatiek. Maar het kost me geen moeite. Het maakt me trots. Trots op mezelf! En het is echt een genot om te zien hoe iedereen en vooral de medebewoners genieten van al dit lekkers.

Meenemen

Vooraf had ik even overwogen om zelf iets lekkers te maken voor Marja en mij, om mee te nemen. Er zijn mogelijkheden genoeg. Maar ik heb er totaal geen behoefte aan. Ik weet dat het kan en zal het zeker in de toekomst wel gaan doen. Voor nu is het goed zo. Als alles op is, gaan we nog wat zingen, klappen en dansen we op muziek. Monique geniet enorm en er zijn veel momenten die we niet snel meer zullen vergeten. 

Uit eten

Als iedereen weg is, denkt Monique dat wij met haar uit eten gaan. Dat is ze al jaren gewend, maar nu ze in een tehuis woont en daar op verjaardagen speciaal voor de jarige wordt gekookt, vonden wij dat niet zo’n goed idee. Ze kan dat helaas niet bevatten en blijft steeds herhalen dat we uit eten gaan. Dan hoef je natuurlijk niet lang na te denken. We gaan op zoek naar een eetgelegenheid in de buurt.

Monique wil patat met kipnuggets en ijs toe. Voor Marja en mij is er niet veel keuze. We kiezen runderburger met sla, maar dan zonder brood. Niet echt een delicatesse, maar onder de huidige omstandigheden goed genoeg. Het gaat om Monique en zij zit zo te genieten. Wel wordt ze erg moe van alle indrukken en als we uitgegeten zijn, brengen we haar thuis, waar ze door de verzorging liefdevol wordt opgevangen.

DAG DRIEËNTACHTIG ZONDAG

Na een wat late start van de dag brunchen we in alle rust. We bereiden ons voor op de zware klus om het huis van Marja haar broer te gaan ruimen en te bekijken wat er allemaal moet gebeuren voordat de inspectie kan plaatsvinden. Dit vinden we beiden heftig.

Emotioneel

Het is behoorlijk emotioneel om te moeten zien dat hij zijn huis heeft verlaten, niet wetende dat hij er nooit meer terug zou komen. We zetten er beiden onze schouders onder en doen wat we moeten doen. Eind van de middag zijn we weer thuis en we voelen ons leeg. We hebben nergens zin meer in. Alhoewel? We hebben beiden trek. Een echt trekgevoel hebben we niet vaak meer, maar nu voelen we dit allebei.

Dit is zo’n moment dat we vroeger gingen snacken of snoepen. Dat was altijd in huis. Nu is het er niet en ik wil het niet. Er zit dus niets anders op dan even door te zetten en te gaan koken. Het moet wel iets makkelijks en heerlijks worden. Ik maak mijn favoriet: sla met shoarma en een heerlijke knoflooksaus. Ondanks de moeheid en onze stemming smaakt het ons goed. We knappen er allebei weer een beetje van op.

Verlies

Er is nog veel uit te pakken, uit te zoeken en te regelen. Maar dit moet echt wachten tot morgen en de dagen erna. Morgen wordt Marja’s broer al gecremeerd en op zijn verzoek is er geen afscheidsbijeenkomst of dienst. We kunnen dus alleen in onze gedachten bij hem zijn en definitief afscheid nemen. Binnen 6 weken is Marja haar moeder en broer kwijt. Het zal wel even duren voordat ze dit verdriet een plaats kan geven.

Het heeft er ook toe geleid dat ze toch weer iets is afgevallen. Bij Marja werkt het heel anders dan bij mij. Ik greep bij emoties altijd naar eten en snoep, terwijl Marja dan niets door haar keel krijgt. De dagen dat ik met Layna aan het kamperen was, heeft zij minimaal gegeten en slechts een ei gebakken. Het is geen onwil van haar. Haar lichaam verdraagt dan gewoon geen eten. 

DAG VIERENTACHTIG MAANDAG

Vandaag is het de dag van de crematie van Marja’s broer. Omdat hij helemaal niets wilde op het gebied van condoleren of een dienst of bijeenkomst is er dus helemaal niets. We kunnen er zelf alleen maar bij stilstaan en verder niets. Ik heb dit zelf nog nooit meegemaakt, maar als het zijn wens is, dan is dit uiteraard goed.

Crematie

Marja hoeft niet te werken vandaag en we ontbijten eerst even rustig. Ik vraag aan Marja of zij nog iets speciaals of symbolisch wil doen vandaag, maar op dit moment vindt zij dat nog niet nodig. Ze zit tot over haar oren in de afhandeling van zijn overlijden en alles wat hierbij komt kijken en kan pas rust vinden als dit allemaal achter de rug is. Het liefst wil ze dan ook dat de dag verder zo normaal mogelijk verloopt. 

Voordat ik wist dat Marja haar broer zou overlijden, had ik voor vandaag al een afspraak staan en Marja wil dat deze gewoon doorgaat. Er verandert niets als je thuisblijft, zegt ze. Het is een leuke afspraak en ik heb me er ook best op verheugd, ik laat dit gewoon doorgaan.

Koor

Ik ga kennismaken met een koor wat al 50 jaar bestaat en wat ik er mogelijk bij gaan nemen. Doordat er geen dirigent meer is dreigt het koor op te houden. De ontvangst is ontzettend hartelijk, de verhalen over het koor geweldig en ik krijg alle ruimte om op mijn eigen manier met dit koor verder te gaan. Er wordt me veel uit handen genomen en ik kan me volledig bezighouden met mijn grootste passies; ZINGEN en MENSEN.

Ik kan gewoon niet zonder. Ik vind dit het mooiste beroep van de wereld en ik hoop nog lang vele mensen bij het zingen te kunnen blijven inspireren. Ooit was dit mijn hobby, maar lang geleden heb ik hier mijn beroep van gemaakt. Ik voel me ongelooflijk blij vandaag.

Vreugde en verdriet

Thuis tref ik Marja midden in de nalatenschap aan. Ze is hard aan een break toe en samen drinken we even wat en Marja eet wat. Zelf ga ik pas vanavond weer eten. Marja vertelt wat er allemaal al geregeld en afgehandeld is in de tijd dat ik weg was en daarna kan ik in geuren en kleuren mijn leuke nieuws vertellen. Als ik uitverteld ben krijg ik toch enorme trek.

Trek

Eigenlijk wil ik me beperken tot twee maaltijden per dag, maar het is ook niet de bedoeling dat het een kwelling wordt. Ik sta mezelf dus toe om even een stukje camembert te nemen. Zo staat het ook in de vastenspecial; als je echt móet eten, eet dan! Ik geniet van de kaas, maar weet maat te houden. Voorheen at ik rustig een heel pakje op. Ik heb nu gewoon genoeg aan de smaak en het feit dat ik even iets kan eten.

Zeker in deze dagen is het belangrijk te luisteren naar mijn lijf, al wil ik natuurlijk niet het afvallen in de weg zitten. Ik heb daarom de yoghurt als maaltijd nu ook afgezworen. Omdat mijn lichaam wel heeft aangegeven dat het afvallen daardoor minder snel gaat. Ik lijk hier ook die opgeblazen buik van te krijgen. Daarbij blijf ik na het eten van yoghurt trek houden. Dit terwijl ik er ook room door roerde.

Koolhydraten

Als je een paar maanden geleden tegen me gezegd zou hebben dat ik per dag niet meer dan 25 gram koolhydraten zou eten, dan had ik gevraagd of je gek was. Ik dacht toen nog dat afvallen alleen over calorieën gaat. Ik heb nu geen idee hoeveel calorieën ik per dag wegwerk. Gelukkig hoef ik dat ook helemaal niet bij te houden, ik eet tot ik verzadigd ben. Dat is het geheim.

Ik heb het tot nu toe nog geen enkele keer belastend gevonden om op deze manier te koken en te eten. Dat had ik bij eerdere lijnpogingen wel. Eerder voelden diëten nooit zo gezond en ik voelde me er vaak slap bij. Maar nu ervaar ik iedere dag de energie. Ik merk de verandering in mijn gewoontes en ik daar word er echt blij van. Het voelt niet langer alsof ik levenslang heb op het gebied van lijnen, ik ben weer de baas!

Levenslang

Ik krijg wel vaak de vraag of ik dit dan heel mijn leven vol wil houden? Ach, heel mijn verdere leven kan ik niet overzien, maar ik weet wel dat niets in mij nog een verandering wil zolang ik me zo geweldig blijf voelen.  Als ik op mijn streefgewicht kom wil ik ook gaan stabiliseren. Zover is het nog lang niet. Ik heb zeker nog 15 kilo te gaan en als ik me goed blijf voelen misschien nog wel meer. 

Morgen eerst maar weer eens op de weegschaal in de hoop dat ik óf gelijk ben gebleven óf toch weer iets afgevallen ben. Het was natuurlijk weer geen doorsnee week door het kamperen en het verdriet en de stress rondom Marja’s broer. Ik weet dat dit beide invloed kan hebben op het afvallen. Ontmoedigd zal ik sowieso niet meer zijn, want mijn lichaam voel en zie ik langzaam slinken. Afvallen is immers meer dan kilo’s.

Gezondheid verbeterd