Nancy (42) startte in januari 2021 met de aanpak van TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt (lees hier haar verhaal). Ze werd een ander mens, niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Inmiddels eten ook haar zonen Vinz (2011) en Senn (2013) met haar mee. In haar blogs schrijft Nancy over haar ketoreis samen met haar gezin.
Lege zakken chips
“Ik vind het niet meer normaal hoeveel mijn kind eet, alles verdwijnt uit de kasten!”, klaagt een van de vriendinnen waar ik een kopje thee mee drink. Het gesprek gaat over onze puberkinderen. De andere vriendin reageert met: “Bij ons ook. Niets is veilig en de noedels zijn niet aan te slepen! Op de slaapkamers vind ik ook allerlei verpakkingen van chips, snoep en lege blikjes fris.” Ik hoor het met verbazing aan.
Ze merken dat ik stil blijf. “Heeft Vinz dat dan niet?” Als ik vertel dat ik er niets van herken bij Vinz reageren ze beiden vol ongeloof. “Dat kan niet”, zeggen ze, “pubers zijn uitgehongerd.” En: “Pubers hóren de kasten leeg te eten”, “pubers hebben een hongergevoel dat niet te stillen is!” Ze zijn ervan overtuigd dat het erbij hoort en dat pubers het ook nodig hebben om zoveel en zo vaak te eten en van alles te snacken.
Honger?
Voorzichtig vraag ik of ze thuis dan geen ‘regels’ hebben omtrent het eten? Beiden kijken me raar aan. Regels klinkt ook streng en zo bedoel ik dat niet leg ik uit. Ik bedoel meer afspraken over het omgaan met eten. Ook bij ons thuis mogen de jongens eten als ze honger hebben. Er liggen altijd gezonde keto-tussendoortjes die ze kunnen pakken. Maar ze moeten wel eerst nagaan of ze ook écht honger hebben.
Vinz en Senn weten dat het goed is om het zoveel mogelijk bij drie maaltijden per dag te houden en jezelf niet de hele dag te gaan zitten vullen en volproppen. Dat is niet alleen ongezond, maar daardoor wil je juist steeds meer eten en krijg je steeds meer eetonrust. Ze voelen dit zelf ook haarfijn aan, net als ik. Ik vind het mooi om te zien dat de keto leefstijl bij Vinz en Senn exact hetzelfde doet als bij mij.
Ongeloof
De vriendinnen kijken mij vol ongeloof aan. Hun kinderen ‘moeten’ twee stuks fruit per dag, maar verder zijn er geen regels. Ik realiseer me dat dat bij ons vóór keto ook zo ging. Ik vertel dat ze nu veel bewuster met eten omgaan. Ik bots tegen een muur op, de dames begrijpen het niet en vinden het vooral zielig voor de jongens. Ik blijf vertellen en ergens hoop ik dat ik toch een klein zaadje bij beide vriendinnen plant.
Als de dames zijn vertrokken, merk ik dat het me wel bezighoudt. Nu Vinz aan het puberen is, eet hij wel meer. Een steviger ontbijt en ook bij het avondeten schept hij vaak een tweede keer op. Niks mis mee, hij is in de groei en maakt veel fiets kilometers op een dag. Maar uit school wil hij meestal alleen wat drinken. Het komt echt maar zelden voor dat hij iets te eten pakt. Toch blijft het knagen…
Tekort
Doe ik mijn kinderen echt niet tekort? En dan vooral Vinz, die enorm aan het puberen is? Loopt hij de hele dag rond met honger of eet hij stiekem? Ik besluit het hem te vragen tijdens het avondeten. Hij reageert als een echte puber; hij heeft geen zin in vragen. “Mam, ik heb geen honger, maak je geen zorgen,” antwoordt Vinz. “Dat is fijn, Vinz, als het wel zo is zeggen, hè?”
“Ja maar mam, ik heb het geluk dat jij mijn lunchtrommel vult, daardoor eet ik goed. Als je dat zo blijft doen heb ik vast nooit honger.” Ik geloof hem en ben tevreden met het antwoord. Ik geef aan dat ik met liefde en plezier zijn lunchtrommel blijf vullen met een lekkere gezonde keto-lunch. Dan wil Senn zich ook even laten horen: “En mijn lunchtrommel ook, mam? Mogen we dan morgen pannenkoeken mee?”
Zij zijn veel afgevallen
Diabetes 2 omgekeerd