Nancy (41) startte in januari 2021 met TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Nancy 2.0. In haar blogs deelt Nancy wat haar bezighoudt.
Ons mam is overleden
Na mijn zoveelste slapeloze nacht besluit ik rond half zes om Charlie alvast uit te laten. Dan heb ik dat maar gehad. Het wandelen gaat moeizaam, of liever gezegd: niet. Al dagen heb ik last van een alles overheersende zenuwpijn aan mijn benen. Pijn die mij ook wakker houdt. Pijn die begon na een ongeluk lang geleden en die uiteindelijk tot mijn grote vreugde verdween toen ik volgens TheNewFood ging eten.
Die pijn is nu weer terug. Ik ben de weg kwijt geraakt met eten. Want ‘ons mam’ is overleden. Haar laatste weken bracht ze in een hospice door, iets wat ze eigenlijk niet wilde. Want ‘ons mam’ wist dat met deze stap ook haar einde naderde. Dat er geen extra reservetijd meer zou zijn. Als ik terugkijk dan denk ik: wat is ze moedig en dapper geweest; ‘ons mam’. Maar wat had ik het zwaar…
De weg kwijt
Als Charlie zijn behoeftes heeft gedaan draai ik me om naar huis. Elke stap die ik zet doet pijn, de tranen rollen over mijn wangen. Eenmaal thuis plof ik weer op de bank en denk ik aan wat ik allemaal moet doen vandaag. Ik word al moe bij de gedachte. Ik sleep me door de ochtendroutine heen als iedereen de deur uit is, zit ik weer op die bank. Ik ben moe, zo moe, ik voel me slachtoffer van mijn eigen lichaam, mijn eigen leven.
De laatste maanden is er zoveel onrust in mij. Ik werd geleefd en liet me leven. Ik vloog van het ene naar het andere. De bezoeken aan ‘ons mam’ en dan weer hier thuis, waar alles door ging. Terwijl ik het lastig vond om dingen uit handen te geven. Want: ‘ik kan het allemaal zelf wel’. Er was geen ruimte voor rust. Misschien ook wel omdat ik probeerde niet te voelen en stil te staan bij mijn verdriet.
Terugval
Ik ging weer meer eten door die onrust. Ik was aan het overleven, volledig afgesneden van wat ik voelde. Eerst ging ik vooral méér eten, maar wel keto. Zoals extra kaasjes en worst. Maar al snel belandde er een zak dropjes in mijn winkelwagen. En na die eerste zak wilde ik alleen nog maar meer. Meer snoep, meer koek, meer chips. Het hek was van de dam. Een oud patroon: nare gevoelens dempen met eten om overeind te blijven.
Langzaam maar zeker begon ik mijzelf steeds slechter te voelen, maar ik praatte het goed. “Nu mag het, er is zoveel aan de hand nu. Ik hoef echt niet álles te kunnen. Straks als alles achter de rug is, pak ik de draad weer op en ga ik weer volledig keto eten.” Maar dat straks werd elke keer weer een week later. Ik raakte steeds meer de weg kwijt.
140 kilo
Ik begon me steeds meer zoals de oude Nancy te voelen. De Nancy die bijna 140 kilo woog, die ongelukkig was met zichzelf. Altijd uitgeput, negatief en die leefde met constante pijn. Ja, helaas is ook die vreselijke pijn teruggekomen. Doordat ik weer ben gaan eten wat me eerder ook ziek en dik heeft gemaakt. Terwijl ik er altijd volledig van overtuigd was dat ik altijd keto zou blijven eten. Dat ik nooit terug zou vallen…
Maar in de laatste fase van ‘ons mam’ haar leven is het volledig mis gegaan. Terwijl alles in mij schreeuwt: dit wil ik niet meer. Maar hoe pak ik de draad weer op… Ik praat er veel over met Matty. Over het wegrennen voor mijn gevoelens. Nooit ergens tijd voor nemen, altijd druk in de weer. Nooit alleen willen zijn met mijn verdriet, bang voor de tranen. Matty nodigt me uit om te gaan zitten en te voelen en vooral: om te huilen.
Een zachte landing
En het werkt… Voor het eerst in mijn leven mag verdriet er zijn van mijzelf en zorg ik zelf voor een zachte landing. Als ik voel dat ik moe ben, ga ik slapen. Als ik voel dat ik verdrietig ben, ga ik huilen. Ik hoef niet meer alles weg te eten. Ik heb weer zin om volledig keto op te pakken. Ik start eerst met drie maaltijden op een dag en als dat goed gaat dan wil ik weer naar twee maaltijden. Kleine stapjes zijn nu belangrijk.
Ik maak een weekplanning met mijn favorieten gerechten. De stoof van varkenshaas en stamppot peen en worstjes uit de stamppotspecial mogen niet ontbreken. Voor de lunch ga ik vooral soepjes maken, dit kan ik voor een paar dagen vooruit maken. Ik begin met de heerlijke goulashsoep en groente-roomsoep uit de soepspecial. Ik krijg er weer zin in om ervoor te gaan en mijzelf weer gezond te gaan eten.
Stap voor stap
Mijn plan werkt. Het voelt goed om op deze manier mijzelf tegemoet te komen en weer actief met eten bezig te zijn. Op mijn telefoon heb ik foto’s gezet van hoe ik eruitzag voordat ik met TheNewFood begon. Eén van de foto’s wordt mijn achtergrondscherm op mijn telefoon. Als ik voel dat mijn eet-onrust weer opkomt, kijk ik naar de foto en spreek ik mijzelf liefdevol, begripvol en ook een beetje streng toe.
Na vier dagen merk ik dat de pijn in mijn benen minder begint te worden en kan ik weer iets langer lopen. Stap voor stap zal ik dit opnieuw moeten gaan opbouwen en mijzelf daar de rust en ruimte voor gunnen. Mijn gedachtes zijn rustiger, ik zit weer beter in mijn vel en vooral heb ik weer de overtuiging dat ik dit kan. Ik voel dat ik deze ‘misstap’ nodig had om te leren dat alle gevoelens er gewoon kunnen en mogen zijn.
Zij zijn veel afgevallen
Diabetes 2 omgekeerd