Margot Peters (1983) had altijd al fors overgewicht en op den duur ook steeds meer gezondheidsproblemen. Pas een paar jaar geleden werd ontdekt dat ze PCOS heeft, een aandoening waarbij ‘normaal eten’ met veel koolhydraten, juist averechts werkt. Aan de hand van dagboekfragmenten (vanaf 2010) kijkt ze terug naar de lange zware reis die ze aflegde, voordat ze TheNewFood ontdekte.
EEN REIS TERUG IN DE TIJD…
Vrijdag 29 april 2011
Het is eind april 2011, Marco en ik zijn samen gestart met Sonja Bakker. Ik werk gemiddeld drie dagen in de week in de tuin en kan mijn verhaal eens per week kwijt in de voorwerkgroep in de eetstoorniskliniek. Het lijkt wel een magische combinatie. Eerder wist ik niet dat minder eten, bewegen, afleiding en open kunnen delen de magische combinatie zouden zijn. Ik vlieg door de weken en ik vlieg door de kilo’s.
Het eten gaat me vrij gemakkelijk af. Dat heeft vooral te maken met het feit dat ik zoveel resultaat zie. Dat resultaat kan ik ook niet missen, ik sta iedere dag op de weegschaal. Ik volg mezelf nauwgezet.
Over de weegschaal
Als ik weer naar de voorwerkgroep ga, bedenk ik me dat ik die weegschaal eens bespreekbaar moet maken. Naast het feit dat ik heel blij ben dat ik in de grote lijn zoveel resultaat zie, geeft het wegen me altijd veel stress. Iedere ochtend geeft de weegschaal me weer kriebels, ben ik wel afgevallen? De ene dag valt het mee, de andere dag valt het tegen.
Ik kan echter niet stoppen met het wegen. Het MOET van mezelf, anders word ik onrustig. Soms loop ik heen en weer en dan komt die neiging om te eten. Dan wil ik naar die koelkast terwijl ik zo goed bezig ben. Dan weeg ik mezelf en dan is de spanning weg. Ik begrijp niet hoe dat kan Ik merk dat ik het spannend vind om dit te delen in de groep. Zouden andere vrouwen ook zoveel op de weegschaal staan?
Spannend
Als de groep start ben ik de eerste die de hand op steekt om te beginnen. Ik spreek snel en gooi het hele verhaal op tafel. Dat doe ik als ik dingen spannend vind, dan ben ik er het snelste vanaf. Na het delen kijk ik onzeker de kring rond. Na een korte stilte krijg ik de vraag ‘Margot, vind jij het spannend om af te vallen?’ Even denk ik na. Vind ik het spannend om af te vallen? Nogal.
Ik verlies me er denk ik ook in, ga of te snel of te langzaam, ben veel te perfectionistisch, ga heel hard, stagneer en raak teleurgesteld en vind mezelf dan een loser. Niet echt iets waar ik veel vertrouwen in opdoe. Ik vind afvallen heel fijn en maar ook heel eng. ‘Zou het kunnen zijn dat het dagelijks wegen een manier van controle behouden is?’ Poeh, alweer zo’n rake vraag. Ik heb er nog nooit over nagedacht eigenlijk.
Zonder nadenken
Net als dat snelle praten als er spanning is, is mezelf ‘s ochtend uitkleden en snel op de weegschaal staan gewoon iets wat gebeurt. Weet ik veel wat het me brengt. Ik blijf dan ook even stil en ga ingedachten naar mijn weegmomenten. Wat denk ik dan eigenlijk? Wat voel ik? Ik wil weten wat mijn vooruitgang is. Doe ik het wel goed? Kan ik zo doorgaan of moet ik strenger of minder streng zijn?
Moet ik meer bewegen of juist niet? Ik wil het zo graag goed doen want ik wil zo graag afvallen dat ik krampachtig vasthoud aan dat wat me een gevoel van controle geeft: de weegschaal. Een meetpunt maar ook een breekpunt. ‘Ja’ antwoord ik en ik geef toe dat ik inderdaad bang ben dat ik zonder de controle van de weegschaal de mist in ga. Als dit mislukt dan voelt het alsof ik zelf mislukt ben.
Weg met de weegschaal
In de groep begint een vrouw te huilen. Ze herkent mijn verhaal. Dan komen bij mij ook de tranen omhoog. Sinds wanneer ben ik een vrouw geworden die haar goedkeuring elke dag meet aan haar gewicht? Waarom is dit zo verschrikkelijk belangrijk in mijn leven? Het maakt me intens verdrietig en ik voel me dankbaar dat die tranen zich nu laten zien. Huilen is vaak zo moeilijk.
‘Ik weet niet hoe ik moet stoppen.’ zeg ik eerlijk. Nu ik weet dat er nog iemand in de groep is die er ook mee worstelt, voelt het veilig om open te zijn. ‘Ik wil wel anders, maar als ik niet weeg, word ik onrustig. Net zo lang tot ik wel weer weeg.’ De andere vrouw gaat harder huilen, net als ik. ‘Misschien Margot, moet je de weegschaal een tijdje weg doen, dan is de verleiding weg en waarschijnlijk de onrust ook.’
Als ik thuiskom vertel ik mijn man dat de weegschaal vertrekt uit ons huis. Samen brengen we deze naar zijn moeder. Mijn man heeft die weegschaal toch nooit nodig gehad. Hij merkt zijn vooruitgang aan zijn kleren en in de spiegel. Ik ga dat ook proberen.
Zij zijn veel afgevallen
Diabetes 2 omgekeerd