Margot Peters (1983) had altijd al fors overgewicht en op den duur ook steeds meer gezondheidsproblemen. Pas een paar jaar geleden werd ontdekt dat ze PCOS heeft, een aandoening waarbij ‘normaal eten’ met veel koolhydraten, juist averechts werkt. Aan de hand van dagboekfragmenten (vanaf 2010) kijkt ze terug naar de lange zware reis die ze aflegde, voordat ze TheNewFood ontdekte.
EEN REIS TERUG IN DE TIJD…
April 2011
Ik wacht nog steeds op een plek in de behandelgroep en krijg steeds minder vertrouwen in ‘de goede afloop’. Ik MOET iets doen. Ik voel het van binnen. Dan kunnen we een dorpstuin krijgen. We zien het meteen zitten en huren een perceel van 100 vierkante meter. Aangezien mijn man het in zijn rug heeft, zal ik het meeste werk moeten doen. Maar dat maakt me niet uit. Ik zie het zitten; dit gaat mijn leven veranderen!
De eerste dag dat ik echt op de tuin aan het werk ga, valt het me op hoeveel werk er verzet moet worden. Ons stuk tuin ligt al een jaar stil en alles is overgroeid. We zullen al het onkruid weg moeten halen en de hele tuin om moeten spitten. Ik ben optimistisch: ik kan mijn energie ergens in kwijt en hoef in die momenten niet aan eten te denken. Het werken in de tuin geeft me nieuwe ruimte.
Aan de slag
De volgende dag zet ik de wekker om 6 uur. Ik eet mijn ontbijt en vertrek naar de tuin. Ik besluit om het per perk van 2 bij 4 meter aan te pakken. Het grote onkruid eruit trekken is makkelijk. Dan komt het werk waarbij ik op een zitje ga zitten en al het kleine grut uit de dikke kleigrond haal. Terwijl ik daarmee bezig ben, is het stil in mijn hoofd. Mijn aandacht is volledig bij de tuin.
Er is geen eten, er is geen kinderwens, er is geen man, er is geen school, er is geen stage of werk, er is helemaal niets. Ik ben alleen met de tuin. Ik voel me gelukkig in dat moment. Zou geluk zo makkelijk zijn vraag ik me af? De uren vliegen deze dag als vanzelf voorbij. Ik fiets met een voldaan gevoel naar huis. Dit had ik nodig. Ik heb nodig dat ik een goed gevoel over mezelf heb. Morgen zet ik weer de wekker!
Trots
De volgende dag ga ik weer vroeg naar de tuin, maar ik kan niet lang blijven, ik moet naar de voorwerkgroep. Daar aangekomen kan ik bijna niet wachten tot ik aan de beurt ben. Ongeduldig zit ik op mijn stoel te wiebelen. Dit keer niet vanuit angst of spanning. Dit keer ben ik supertrots. Ik heb een manier gevonden om om te gaan met spannende momenten die eraan komen. Het antwoord is afleiding.
Als ik eindelijk aan de beurt ben vertel ik trots mijn verhaal. Ik vertel dat ik nu voor mezelf ook het zorgen ben. Ik krijg de tip niet te hard van stapel te lopen. Ze kennen me hier inmiddels langer dan vandaag en weten hoe ik altijd vol goede moed, enthousiasme en perfectionisme aan een nieuw avontuur begin. ‘Zorg dat je het ook vol kan blijven houden, Margot!’ Ik wil het niet horen.
Afvallen
Ik ben gewoon blij, ik heb al een aantal dagen geen eetbui door dit nieuwe avontuur. Ik voel de overwinning en wil wil hier alleen maar mee door! Ik ben nu zo’n drie dagen per week in de tuin. Dat past precies naast de rest van mijn leven. Het vroege opstaan doet me goed en het geeft me moed. Rond 10 uur heb ik dan al zo’n voldaan gevoel over mijn dag. Stiekem voelt de tuin als meer therapie dan de voorwerkgroep.
Als ik op een dag thuiskom en onder de douche wil stappen vraagt mijn man of ik afgevallen ben. Ik antwoord niet meteen. Ik had het zelf wel gezien, maar wilde het nog niet erkennen. Want afvallen is spannend en ik wil geen eetbuien oproepen door spanning. Ik wil het onderwerp dat hij aansnijdt niet bespreken en antwoord kort en droog: ‘Misschien.’ Hij snapt de hint, haalt zijn schouders op en loopt de kamer uit.
Alarmbellen
Ik ga op de rand van het bed zitten. Nu het uitgesproken is, kan ik het niet meer negeren. Ik kijk naar mijn lijf en bedenk me dat ik wel zou willen weten wat ik nu weeg. De laatste keer op de weegschaap woog ik 132 kilo, mijn zwaarste gewicht ooit. De volgende ochtend sta ik op de weegschaal. 129 kilo! Hoe kan dat? Ik was er niet eens zo mee bezig, maar dit maakt het monster in mij wakker. Ik hoor de alarmbellen.
Precies dit was de reden waarom ik de weegschaal en het onderwerp ‘afvallen’ had vermeden. Want dit is mijn valkuil, afvallen, meten, wegen en overcontrole op mijn gewicht. Maar het is te laat, ik krijg weer hoop. “Zullen we samen Sonja Bakker gaan doen?”, vraag ik mijn man. Ik weet dat hij ook wat kilo’s kwijt wil en ik weet dat ik hem zo mee heb in het plan. Zijn ‘ja’ verbaast me dan ook niets.
Op dieet
Samen gaan we door de koelkast, de vriezer en de voorraadkast. Samen kijken we waar we het beste boodschappen kunnen doen want de boodschappen worden zo wel duurder en we hebben maar een klein budget. Duurder dan onze normale weekboodschappen in ieder geval. Het geld voor mijn eetbuien komt nooit uit het huishoudpotje. Gek eigenlijk, dat ik die uitgaven nooit mee tel. Dat zorgt ook wel eens voor problemen.
Met wat creativiteit lukt het best om zo te winkelen dat we alles kunnen halen en strak aan de slag kunnen met het weekschema. Ik overweeg even om het niet te delen in de voorwerkgroep, maar ik doe het toch. Ik vertel dat ik het superspannend vind en vraag om hulp bij het behouden van de balans. Ze staan ervoor open en ik krijg positieve aanmoediging. Wat kan er misgaan?
Zij zijn veel afgevallen
Diabetes 2 omgekeerd