Zangeres Jannet Bodewes (55) startte begin 2020 met de aanpak van TheNewFood en viel 30 kilo af. Ook haar gezondheid verbeterde enorm. Sindsdien wil ze nooit meer anders. Naast zingen houdt ze erg van schrijven. Jannet vertelt wekelijks over haar slanke keto leven.
EMO-ETER
Ik ben altijd een ‘emo-eter’ geweest. Als ik niet lekker in mijn vel zat, was mijn voorraad chocola, chips, kaas, drop en noem het maar op, niet veilig. Dat is veranderd nu ik 100% koolhydraatarm/keto eet. Ja, ik ben nog steeds een emo-eter, maar ik heb er zelden meer echt last van. Niet alleen omdat ik al die koolhydraatrijke zooi niet meer in huis heb of doordat ik nu doorgaans veel lekkerder in mijn vel zit.
Maar tegenwoordig ben ik me veel bewuster van het feit dat ik een emo-eter ben. Ik ben me gaan realiseren dat dat emo-eten vaak een dieperliggende oorzaak heeft en dat ik beter kan proberen die oorzaak aan te pakken. Dus kijken ‘waar de pijn zit’. Dat is de afgelopen 2 jaar steeds beter gegaan. Met vallen en opstaan…
ETEN TEGEN DE PIJN
Een mooi voorbeeld is die week in september 2020. Ik was toen ruim een half jaar bezig met gezond koolhydraatarm/keto. Het eten ging begin die week niet zo goed. Op zich was er qua maaltijden niets aan de hand. Maar ik had steeds een soort onbestemd gevoel, dat ik omzette in snaaien. Olijven, kaas, pinda’s, worst; alles wat aangebroken was moest op. Niks was veilig. Ondanks dat ik dus totaal geen hongergevoel had.
En ik bedoel dan niet een plakje of blokje kaas, maar gewoon hele pakken voorgesneden kaas. Eerst één plakje, maar steeds liep ik weer naar de koelkast om nog een plakje te halen, en al snel meteen twee of meer tegelijk. En zo ging dat dan met alles wat ik kon vinden in de koelkast. Ik bleef maar eten gedurende die dagen, om te proberen van dat nare gevoel af te komen…
MARCO
Pas na een paar dagen met dat rare, onbestemde gevoel rond te hebben gelopen, viel het kwartje. Marco’s verjaardag kwam er aan! Marco, mijn zoon, is geboren op 19 september 1988. Hij overleed op 6 december van datzelfde jaar. Oorzaak: wiegendood. Wat er eigenlijk op neerkomt dat er geen verklaring te vinden was waarom hij die avond dood in z’n bedje lag.
In 1988 was het ‘in de mode’ om dit soort dingen, na een ‘gepast tijd’ van rouw, weg te stoppen en dan bedoel ik ook echt heel ver weg te stoppen. In de jaren daarna ging 19 september regelmatig voorbij zonder dat ik er erg in had. Pas na de geboorte van mijn jongste zoon, 18 jaar later, besefte ik dat wegstoppen niet hetzelfde is als verwerken. Het ‘verwerken’ van het verlies van je kind is een levenslang proces, weet ik nu.
VERDRIETIG ZIJN
Toen ik die week in september 2020 in de gaten kreeg wat er dus eigenlijk aan de hand was, besloot ik te proberen dat verdriet heel bewust toe te laten, in plaats van weer op zoek te gaan naar iets om te snaaien. Ik bezocht zijn grafje. Daar heb ongelooflijk zitten huilen. Het verdriet mocht er gewoon zijn en dat was zo fijn. Het ruimde zoveel op. Ik was ook meteen klaar met dat snaaien.
Ik realiseer me steeds vaker dat niks, maar dan ook echt niks, zoveel invloed heeft gehad op mijn verdere leven en beslissingen als de dood van Marco. En niet alleen in negatieve zin. Er zijn ook veel bijzondere mooie dingen gebeurd naar aanleiding van Marco zijn korte leventje.
TROOST
In 2002 schreef ik het nummer Dear Johnny (hier te horen), dat gaat over een vrouw die haar partner verliest en verder moet, maar ik heb het geschreven met mijn gevoel bij Marco. Ik kan ondertussen wel een boek schrijven over wat er vanwege dat liedje allemaal gebeurd is… Het heeft in Australië weken op 1 gestaan in de Country charts, ik kreeg zelfs mail uit Australië van mensen die zich getroost voelden door het liedje…
Als ik het live zong, met uitleg over het ontstaan van het liedje, dan gebeurde er ook altijd wel iets bijzonders. Huilende mensen, mensen die na afloop hun eigen verhaal kwamen vertellen. Een man vertelde dat hij jaren terug zijn dochter en kleinkind verloren was bij een ongeluk en dat hij sindsdien eigenlijk op de automatische piloot leefde. Nu had hij voor het eerst weer gehuild. “Ik heb eindelijk weer lucht,” zei hij, “ik leef weer…”
ETEN HELPT NIET
En nu leerde ik van Marco dat emoties wegeten niet helpt. Die emoties zijn er niet voor niets: mijn hart vraagt op zo’n moment om aandacht. Zo zie en voel ik dat nu. Die emoties mogen er zijn. Huilen om pijn en verdriet helpt! Als ik nu weer snaaizin krijg, probeer ik de oorzaak te zoeken! Meestal kom ik er wel achter en dat besef is vaak al voldoende om niet te gaan snaaien.
Helaas is het voor mij niet altijd gelijk zo duidelijk als toen. Maar in plaats van de koelkast open te trekken, trek ik mijn jas aan en ga een stuk wandelen met de hond of ik ga heerlijk mijn favoriete muziek luisteren. Niet alleen om mijzelf af te leiden. Zo komt er ruimte voor datgene wat aandacht wil in mij. Ik heb met deze aanpak zoveel meer gewonnen dan alleen een slanker en gezonder lijf, dat realiseer ik me steeds vaker.
Lees meer ervaringen met deze aanpak…
Zij zijn veel afgevallen
Diabetes 2 omgekeerd