Nancy (41) startte in januari 2021 met TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Nancy 2.0. In haar blogs deelt Nancy wat haar bezighoudt.
Eerlijk
Mijn hoofd heeft inmiddels honderden redenen bedacht waarom ik niet zou moeten delen wat ik in deze blog ga opbiechten. Ik ben vooral bang veroordeeld te worden. Ik voel zoveel schaamte en zoveel angst. Het voelt zo kwetsbaar om hierover te schrijven. Dit stuk zou ik het liefste verborgen houden voor de buitenwereld. Alleen voor mijzelf wil houden, op de plek waar ik dingen wegstop die NIEMAND weet.
En toch zegt mijn gevoel zegt: DOEN. Want ik ben niet de enige die hiermee worstelt. En ik wil ook hier eerlijk en open over zijn. Ik ben dan weliswaar 60 kilo afgevallen, maar dat betekent niet dat ik alles aankan. Of dat eten me niets meer doet. Het kiezen voor keto gaat niet altijd vanzelf, ik ben verre van perfect. Ik ga het delen, het MOET. Een kijkje in de rauwe werkelijkheid.
Verdoven met eten
Al heel mijn leven worstel ik met periodes waarin ik me leeg en intens verdrietig voel, maar ik heb het altijd kunnen verdoven met (fout) eten. Sinds ik met mijn TheNewFood avontuur ben begonnen heb ik die periodes veel minder vaak, maar soms steekt het ineens weer de kop op, in alle hevigheid. Alsof er plotseling een storm aan onrust en verdriet door mij heen raast. De pijnlijke gevoelens nemen geheel bezit van mij.
Mijn hoofd roep dan ook nog eens allemaal nare, verdrietige, kwetsende dingen; ‘zie je wel dat je het niet kan volhouden’, ‘je kunt niets’, ‘je bent waardeloos’, ‘niemand zit op jou te wachten’, ‘jij bent NIETS’, ‘jij veroorzaakt alleen maar ellende’. De storm verandert in een orkaan van de hoogste categorie. Ik raak verwijderd van mijzelf, kan mijzelf op deze momenten niet verdragen en voel zoveel afschuw naar mijzelf toe.
Onbestemd
En nu is het weer mis. Aan alles in mij voelde ik het aankomen. Mijn ritme, regelmaat en planning is normaal mijn houvast. Maar door de ooroperatie onlangs, is alles anders. Ik zit mijzelf enorm in de weg, het vele stilzitten zorgt ervoor dat ik vooral in mijn hoofd ga leven, alles eindeloos overdenkend. Alles is een gevecht. In mij is vooral dat onbestemde lege verdrietige gevoel, wat alles overheerst.
Als ik naar de winkel ga voor het avondeten, belandt er voor ik er erg in heb, een zak drop in mijn winkelwagen. Ik schrik ervan en leg hem snel terug en loop naar een ander gangpad. Vervolgens ga ik weer terug om de zak drop weer in mijn wagen te gooien. Eindeloos ben ik in gevecht met mijzelf; ik wil het niet en ik wil het wel. Ik vertel mijzelf dat ik het niet nodig heb, wat het doet met mijn lijf als ik het wel meeneem.
Gevecht
Na de zak tientallen keren in en uit mijn wagentje te hebben gedaan, lukt het mij om hem niet te kopen. Op weg naar huis voel ik geen trots; ik voel alleen maar leegte. En ik voel verdriet omdat ik de zak drop niet gekocht heb. Een paar uur later sta ik weer in de winkel. Ik heb niets nodig, ik weet waarom ik er ben. Ik wil troosteten, maar ik wil het ook weer niet. Ik loop eindeloos hetzelfde rondje langs de schappen.
Schappen met snoep, koek, chocolade en chips. Spullen in mijn mandje, spullen er weer uit. Mijzelf toesprekend, dit wil je niet! En dan dat stemmetje: je hebt het nodig nu, voor één keer mag het, sta het jezelf toe, je hebt het verdiend. Ik voel aan mijn buik en ik denk: mijn lijf is toch al verpest door al die jaren slecht eten, voor één keer kan het toch geen kwaad? En dan schakel ik mijn hoofd uit.
Uitgehongerd dier
In no-time ligt mijn mandje vol. Drop, koekjes, chocolade en chip. Ik loop snel naar de kassa, voor ik me bedenk. Nog sneller reken ik af en gooi ik alles in de tas, hopend dat niemand me heeft gezien. Alsof ik iets doe wat niet mag. Ik voel zoveel verdriet, leegte, afwijzing en verwarring naar mezelf. En vooral schaamte.
Eenmaal thuis is er geen houden meer aan. Ik ben net een uitgehongerd dier. Mijn hart slaat op hol, het klopt alsof het uit mijn lijf wil, mijn hoofd voelt zwaar. Ik voel me al snel misselijk worden, mijn maag protesteert, maar ik eet door. In mijn hoofd klinkt een afkeurende stem. Waarom doe je dit? Waar ben je nou mee bezig? Ik voel nu nog méér verdriet en verwarring. Nog meer afschuw, nog meer haat.
Troost
Ik hunker zó naar me even beter voelen. Ik móét verder eten. Ondanks de misselijkheid prop ik alles naar binnen. Als ik alles op heb Ik zit letterlijk propvol, maar ik heb me nog nooit zo leeg gevoeld. Nu pas besef ik waar ik mee bezig ben. De tranen rollen over mijn wangen, heel mijn lijf schudt van verdriet. Ik voel zoveel pijn van binnen en kan ik alleen maar denken waarom? Waarom doe ik dit?
En op hetzelfde moment wil ik méér, nog veel méér… Dit vreselijk gevoel moet weg, ik wil rust in m’n hoofd. Ik wil niet meer voelen. Ik wil dat het ophoudt… Dan gaat de voordeur open en staat Senn ineens voor me, met een blij gezicht. Hele verhalen heeft hij te vertellen, ik luister maar hoor niets. Die avond gaat in een roes aan me voorbij.
Roes
Ik ga vroeg naar boven en voel me verschrikkelijk. Mijn lijf voelt vreselijk. Ik ben nog steeds supermisselijk en vol. Mijn hoofd ontploft bijna en het zuur brandt in mijn keel. Kon ik het maar terugdraaien. Ik zou zo graag willen dat ik het niet had gedaan. Dan zou ik me nu gewoon ‘lekker’ en blij voelen. Ik spreek met mijzelf af dat ik morgen weer ‘normaal’ ga doen.
Ik wil hier niet weer dagen in blijven hangen, zoals eerder. Maar ik ben als de dood dat ik er weer in ga verdrinken…
WORDT VERVOLGD
Zij zijn veel afgevallen
Diabetes 2 omgekeerd