Margot Peters (1983) is getrouwd met Marco en woont in de bossen op de Veluwe. Margot had altijd al overgewicht en op den duur ook steeds meer gezondheidsproblemen. Pas een paar jaar geleden werd ontdekt dat ze PCOS heeft, een aandoening waarbij ‘normaal eten’ met veel koolhydraten, juist averechts werkt. In haar blogs vertelt ze over de lange reis die ze aflegde voordat ze de aanpak van TheNewFood vond en daarna.
25 oktober 2010
We zitten op een bankje in de wachtkamer van het ziekenhuis. We zijn beide gespannen. Er zijn diverse gesprekken en onderzoeken geweest. Ik heb een echo van mijn baarmoeder gehad. Omdat daar iets niet goed leek moest ik door voor een HSG, een röntgenfoto van de baarmoeder en de eileiders. Het was pijnlijk en ongemakkelijk omdat een stagiaire het voor het eerst deed.
Omdat daar niet duidelijk was of er iets mis was werd ik doorverwezen voor een laproscopie. ‘Wat heeft u een mooie baarmoeder, niets aan de hand hoor!’ Beetje jammer dat die operatie voor niets was dankzij een klungelende stagiaire, denk ik in stilte. Uitspreken doe ik niet, dat durf ik niet. Alles voor onze kinderwens en we hebben deze mensen nodig.
PCOS
Ik wiebel met mijn benen, mijn man houdt mijn hand vast. ‘Peters?!’ roept een verpleegkundige. Daar gaan we, ons lot tegemoet…In een klein kamertje, met een gynaecoloog die we nu een paar keer hebben gezien, kom het hoge woord eruit. ‘U heeft PCOS mevrouw.’ De diagnose PCOS is nieuw voor mij, ik heb er nog nooit van gehoord.
De symptomen die bij PCOS horen, die kloppen wel allemaal voor me. De overbeharing, het uitblijven van de menstruatie, het dikker worden en dus het overgewicht, diabetes type 2 en blijkbaar ook verminderde vruchtbaarheid. Alles valt op z’n plek. Netjes krijg ik een uitleg over de biologie met een kaart en daarna krijg ik een folder zodat ik er zelf verder over kan lezen.
Hoe nu verder?
Er is meer. Mijn man is inmiddels ook door de medische molen geweest en heeft zijn zaad mogen laten testen. Het blijkt dat hij een verlaagde vruchtbaarheid heeft. Dubbel feest dus. En de vraag rijst: hoe nu verder? We komen terecht bij ‘het zakelijke gedeelte’. Met zakelijk bedoel ik vooral dat er procedures worden uitgelegd waarin mijn lijf een behandeling van vele chemische hormonen aan zal gaan.
Dat voelt niet persoonlijk, het voelt als iets wat we moeten doen. Dan komen we terecht in de wondere wereld van afkortingen en magisch mogelijkheden. We krijgen uitleg over IVF en ICSI, wat het verschil is en waarom ICSI de behandeling voor ons is. In dat moment laten we de informatie over ons heen komen. In ieder geval is er hoop.
Eerst afvallen
En dan is daar die opmerking: ‘Mevrouw, voordat we u kunnen helpen moet u wel 20 procent van uw lichaamsgewicht verliezen. We gaan u nu dan ook nog niet helpen. We verwijzen u eerst door naar een diëtist.’ De moed zakt me enigszins in de schoenen. Afvallen heb ik al zo vaak geprobeerd, denk ik in stilte en het is tot nu toe niet gelukt, waarom zou het nu wel lukken?
We mogen nog langer wachten. Eerst afvallen. Het kan een tijd duren voordat we verder kunnen. Het maakt me verdrietig dat mijn gewicht ons in de weg staat. Maar ik ga het gewoon doen. Ik kan dit voor dat kindje! Iets in mij springt aan en wil in actie komen.
Troost
Na het gesprek lopen we in stilte op de gang. Dit is niet hoe je graag een kindje zou willen maken met elkaar. Mijn man stelt voor om wat te eten in het restaurant, dan kunnen we het er nog even over hebben. Het lijkt mij een goed idee, doe mij maar wat troostvoedsel. In het restaurant kan ik niet kiezen tussen brownies, saucijzenbroodjes of een heerlijk belegd stokbroodje. Ik neem het allemaal.
Terwijl ik aan het eten ben, voel ik me schuldig. Waarom kan ik niet gewoon normaal doen met eten? Langzaam daalt het besef in dat ik eerst een andere weg te gaan heb, voor we een kindje kunnen ontvangen. Alles hangt nu af van mijn gewicht en de diëtist.
Zij zijn veel afgevallen
Diabetes 2 omgekeerd