Selecteer een pagina

DAGBOEK 7 De eerste sessie in de kliniek

Margot Peters (1983) is getrouwd met Marco en woont in de bossen op de Veluwe. Margot had altijd al overgewicht en op den duur ook steeds meer gezondheidsproblemen. Pas een paar jaar geleden werd ontdekt dat ze PCOS heeft, een aandoening waarbij ‘normaal eten’ met veel koolhydraten, juist averechts werkt. In haar blogs vertelt ze over de lange reis die ze aflegde voordat ze de aanpak van TheNewFood vond en daarna.

Donderdag 31 maart 2011

Ik heb uitgekeken naar de eerste sessie van de voorwerkgroep in de eetstoorniskliniek. Maar nu het zover is, is het spannend. Als ik bij de bushalte in ons dorp sta te wachten vraag ik me af wat voor mensen ik zal ontmoeten in de groep. Terwijl ik in de bus zit en het landschap voorbij zie gaan vraag ik me af of ik open wil zijn of de kat uit de boom wil kijken. Wat gaan ze van mij vinden?

Soms flap ik er meteen alles uit als ik iets heel spannend vind, dat wil ik deze keer niet. De hele reis ben ik bezig met dat wat voor me ligt. De eerste ontmoeting met de volgende stap in mijn leven. Gelukkig ken ik het gebouw omdat ik er al ben geweest voor de intake. Ik weet waar ik mag wachten en waar ik opgehaald zal worden voor de groep. Als ik de bus uit stap loop ik direct naar de wachtruimte. 

Zijn we groepsgenoten?

In die wachtruimte zitten nog een paar vrouwen. Zouden zij ook in de voorwerkgroep zitten? Ik probeer de anderen in te schatten. Zijn zij hier ook voor het eerst of zitten ze al een tijd in de groep? In stilte vergelijk ik mezelf met de vrouwen. Zij zijn ook stevig, ik ben niet de dikste hier. Op de één of andere manier stelt me dat gerust, ook al is het niet belangrijk.

Even wissel ik een glimlach uit, maar ik begin geen gesprek. Eerst maar ontdekken of dit mijn groepsgenoten zijn. Ik voel hoe de kriebels in mijn buik bewegen, net als mijn benen. Mijn benen wiebelen altijd als ik iets toch spannender vind dan ik dacht. Dan worden we geroepen. Alle vrouwen staan op, dit zijn dus inderdaad mijn groepsgenoten. We gaan een kleine ruimte in en zitten in een kring.

Ik ben Margot 

De groep bestaat uit vier vrouwen en een sociotherapeut die de groep leidt. Ik mag mezelf even voorstellen en vertel wie ik ben, waar ik vandaan kom en wat me hier brengt. Ik vertel over de opluchting, maar ook dat het toch wel spannend was. De vrouwen om me heen zijn warm en geven me een welkom gevoel. ‘Vertel eens over je week’, vraagt de therapeut aan de andere groepsleden.

De vrouwen om me heen vertellen één voor één hun verhaal. Ze vertellen over de dingen die deze week gebeurden, de dingen die voor spanning of flinke emoties zorgden, de momenten dat ze een eetbui hadden en de momenten dat het juist lukte iets anders te doen. Het valt me op dat mensen open durven zijn hierover, ik ben onder de indruk. 

Veel emoties

Er is één vrouw die in het bijzonder indruk op me maakt. Ik denk dat ze al langer in de groep zit, ze beantwoordt de vragen openhartig als het haar beurt is. Ze vertelt oprecht over lastige situaties in haar relatie met een man. Ze raakt me omdat ze sterk overkomt en ik tegelijk zie hoe ze zoekt en worstelt. Ik luister aandachtig naar haar verhaal. De spanningen, het zelfverwijt dat ze voelt, het schuldgevoel en de schaamte.

Haar verhaal is herkenbaar. Ik kan me goed voorstellen dat ze het lastig vindt om niet af te reageren met eten als ze het zo moeilijk heeft. Ik weet dat ik dat zelf ook doe op dat soort verdrietige en lastige momenten. Ik voel dat mijn lijf steeds meer ontspant door alle herkenning. Ik ben nu inderdaad tussen mensen die met hetzelfde worstelen.

Veilig

Vooraf had ik geen duidelijk beeld van deze groep, maar nu begrijp ik dat het vooral is bedoeld als een plek waar ik mijn verhaal kwijt kan, net als de anderen. Voor het eerst. Een plek waar ik niet de enige ben met een eetprobleem… Hier mag ik gewoon zijn wie ik bent, mét al je problemen. Ik hoef het niet mooier te maken. Er is geen oordeel en geen afkeuring. Ik voel me veilig en begrepen en ik ‘hoef’ niets. Ik hoef zelfs (nog) niet op een bepaalde manier te eten of te stoppen met het vele eten. Ik ben benieuwd wat deze groep mij gaat brengen.  

Delen