Margot Peters (1983) is getrouwd met Marco en woont in de bossen op de Veluwe. Margot had altijd al fors overgewicht en op den duur ook steeds meer gezondheidsproblemen. Pas een paar jaar geleden werd ontdekt dat ze PCOS heeft, een aandoening waarbij ‘normaal eten’ met veel koolhydraten, juist averechts werkt. In haar dagboekfragmenten vertelt ze over de lange zware reis die ze aflegde en hoe het steeds slechter met haar ging. Tot ze de aanpak van TheNewFood vond, waarmee ze eindelijk echt slanker en weer gezonder werd.
Donderdag 7 april 2011
Nu de behandeling is begonnen verwacht ik ook verschil te merken. Minder eetbuien vooral. Maar precies het tegenovergestelde gebeurt. Al op de avond na die eerste bijeenkomst heb ik een enorme eetbui. Ik moet die spanning voor deze dag kwijt. En dat doe ik zoals altijd met eten. In de dagen erna volgen meer eetbuien. Ik ben enorm teleurgesteld in mijzelf. Ik voel me zo’n mislukkeling.
Ik weet dat er nog geen doelen rondom gewicht zijn, maar ik wil het supergoed doen. Ik wil het liefste nu al afvallen, dat scheelt weer als ik in de behandelgroep zit. In mijn hoofd zit een soort oorlog tussen willen presteren en dat nu niet hoeven. Loslaten, dat lukt me niet zo goed. Het is mijn strijd met miss positivo en mijn perfectionisme.
Spanning kwijtraken
Als ik op donderdag weer in de groep zit, wiebelen mijn benen van de zenuwen. Ik wil niet als eerste beginnen. Eén van de vrouwen vertelt dat ze het druk heeft gehad met haar twee kinderen, eentje was ziek. Ook op haar werk was het druk. Door alle stress bouwde ze veel spanning op. Ze had geen eetbuien gehad, maar wel te hard gereden. Dat doet ze vaker om van die spanning af te komen. Het geeft haar een kick, net als eten. Ze is dan even helemaal van de wereld. Ze rijdt dan zo hard dat het haarzelf ook bang maakt.
Als het mijn beurt is om te laten weten hoe het gaat, vertel over mijn eetbuien, over de spanning van de eerste keer en dat ik veel heb nagedacht over wat ik deze keer zou moeten vertellen. De reacties zijn lief en begripvol. De sociotherapeut stelt hier en daar een vraag. Ik vind haar aardig. Langzaam verdwijnt er nog meer spanning. Het geeft rust en houvast om een plek te hebben waar je niet bang hoeft te zijn voor het oordeel van anderen.
Vooruitkijken
We hebben het over spanning. Zijn er spanningsbronnen die je kunt zien aankomen? Zijn er manieren waarop je nu al voor jezelf kunt zorgen? Ik vind het verhelderend om zo na te denken. Ik luister nog half naar de andere twee vrouwen. Ik ben vooral aan het nadenken over die vraag. Ik kijk naar de week die voor me ligt. Ik denk niet dat er heel veel spannends in de agenda staat.
Toch beland ik de week erna nog regelmatig op de bank met mijn favoriete troostvoedsel, ham/kaas chips met kruidenroomkaas. Terwijl ik aan het eten ben, denk ik aan de groep. Ik zou dit moeten delen, maar het idee levert zoveel spanning op dat al snel een nieuwe eetbui ontstaat. In de groep ben ik nog niet eerlijk over mijn eetbuien.
Eetdagboek
In mijn eetdagboek komen steeds dezelfde opmerkingen terug: Ik heb geen idee waarom ik eet. Ik voel me onrustig, ik wil dat die onrust weg is. Ik voel me schuldig, ik voel me verdrietig… Ik voel me zo machteloos. De bijeenkomsten brengen weinig verbetering. Integendeel, het lijkt nu nog veel erger te worden. Eén vrouw kan soms in geuren en kleuren vertellen wat ze allemaal naar binnen heeft gewerkt en hoe ze geniet.
Ik geniet niet van een eetbui, ik eet gewoon. Vaak proef ik het eten niet eens. Haar verhalen maken me onrustig. Vaak betrap ik mezelf erop dat ik daar, midden in die voorwerkgroep, aan het bedenken ben hoe ik na de groep naar de supermarkt ga en wat ik daar ga kopen. Ik eet in de auto, zodat mijn man het niet ziet, omdat ik net terugkom van de plek waar ik hulp zou moeten krijgen.
Verlangen
Maar die hulp krijg ik niet in de groep. De weken in de groep vliegen voorbij en voordat ik het weet zit ik hier al maanden. Ondanks hoe alles verloopt, heb ik mezelf wel beter leren kennen. Ik zie precies de keuzes die ik maak, de onmacht die ik heb bij de eetbuien. Maar ik weet niet hoe ik het kan veranderen. Dit is niet de plek waar we de problemen al aanpakken. Die zin achtervolgt me als een echo. We delen alleen…
Sommige weken heb ik bijna iedere dag een eetbui. Mijn stemming wordt steeds depressiever vanwege mijn eigen gedrag. Ik zie het geld uit mijn portemonnee vliegen en ik zie mezelf nog verder aankomen. Ik baal zo want ik kwam hier toch voor hulp! Waarom duurt het dan zo lang?
Zij zijn veel afgevallen
Diabetes 2 omgekeerd