BLOG 14 Verslaafd aan eten

Nancy (41) startte in januari 2021 met TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Nancy 2.0. In haar blogs deelt Nancy wat haar bezighoudt. 

Oortjes

Het was een hectische week. Zo’n week waarin er te veel ‘moet’ in te weinig tijd. Wanneer ik naar een afspraak in de stad ga en tussendoor ook nog een belangrijk telefoontje verwacht, neem ik mijn oortjes voor de telefoon mee. In alle drukte vergeet ik om ze vast in te pluggen. Eenmaal op de snelweg gaat mijn telefoon. Verdorie denk ik, die oortjes!

Ik probeer snel de oortjes alsnog in de telefoon te pluggen. Terwijl ik daarmee bezig ben, merk ik dat er een auto naast me gaat rijden. Even later rijdt de auto voor me en zie ik het signaal: ‘politie volgen’…

Rijbewijs

Er gaat van alles door me heen. Natuurlijk baal ik vooral, want ik zie een dure boete aankomen. De agenten spreken me aan op wat ze me zagen doen. Ik leg ze de situatie uit. Ze hebben begrip, maar toch krijg ik een boete, laten ze weten. Of ze mijn rijbewijs mogen zien. Ik overhandig mijn rijbewijs aan één van de agenten. Hij kijkt naar mijn rijbewijs en kijkt naar mij en hij kijkt nog eens…

“Ik vroeg u om úw rijbewijs”, zegt hij ten slotte, terwijl hij mijn rijbewijs weer teruggeeft. “Maar dit ís mijn rijbewijs”,  antwoord ik. Hij kijkt me wat ongelovig aan en overlegt met zijn collega… “Dan bent u wel heel veel veranderd”, aarzelt de agent. Voor ik het weet rollen de tranen uit mijn ogen. Alles wat ik kan uitbrengen is: “Ja, het is voor mij ook wennen dat ik er nu zo uitzie…”

Pijn

De tranen blijven rollen en ik zie dat de agenten ook niet goed weten wat ze ermee aan moeten. Ze spreken hun bewondering uit dat ik er zo goed uitzie. Die opmerking zorgt voor nog meer tranen, ze blijven stromen en ik kan niet meer stoppen met huilen. Er komt zoveel verdriet naar boven. Verdriet over dat veel te dikke lijf, wat me toch ook zo lang veilig heeft gehouden. Achter die muur kon niemand mij raken.

En ook verdriet om die strijd… Ik zie me weer hunkerend voor de koelkast staan. Op zoek naar eten… of eigenlijk was ik niet op zoek naar eten; ik zocht iets om de pijn te stillen die in mij verscholen lag. Iets om de leegte mee te vullen, de gaten die ik voelde van binnen. Alleen eten kon dit allemaal heel even uitzetten. Zodat ik me een moment beter kon voelen, heel even maar. Want meteen daarna kwam het schuldgevoel. 

Verslaafd

“Nancy, het is jouw schuld niet”, zei Matty me laatst, “je bent verslaafd. Verslaafd aan eten. Verslaafd aan koekjes, chips en al die andere rotzooi. Die verslaving is jouw manier om om te gaan met alles wat er mis is gegaan vroeger. Het is belangrijk dat je dat ziet. Dat het geen zwakte is, of een tekortkoming. Want het is niet jouw schuld, maar jij bent wel de enige die hier iets aan kan veranderen…”

Ik was blij geweest met haar woorden, het maakte zoveel duidelijker. Jarenlang had ik mijzelf afgekraakt en uitgescholden. Omdat het me niet lukte om te stoppen met eten. Ik begreep nu pas waarom ik nog steeds van die onweerstaanbare eetbuien heb. En juist op dit moment, hier langs de kant van de weg, voel ik ineens het oneindige verdriet wat onder al dat eten zit. Ik huil en huil, hard en intens.

Afwijzing

Ik voel voor het eerst de pijn en afwijzing van mensen die er voor mij hadden moeten zijn, maar er nooit geweest zijn. En ik voel ook de pijn van alle mensen die me pas zagen staan toen ik af ging vallen. “Wat zie je er goed uit, knap hoor dat je zoveel bent afgevallen…” Zelf vind ik het vooral knap dat ik ondanks alles, mijzelf niet in de steek heb gelaten. Dat ik steeds weer ben opgestaan en dat ik zo mijn best doe om verder te komen.

Ik weet dat ik hier niet zomaar vanaf ben. Dat ik steeds weer, als ik ‘moet eten’, zal moeten onderzoeken wat er werkelijk aan de hand is. Waar de pijn zit in mijzelf. Door mijn tranen heen, zie ik de agenten wegrijden. Ik heb blijkbaar geen bekeuring gekregen. Ik weet even niet wat me meer oplucht… Die bon waar ik onderuit kom of die enorme huilbui, waardoor er voelbaar meer rust en ‘vrede’ is gekomen binnenin mij. 

Gezondheid verbeterd