Nancy (41) startte in januari 2021 met TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Nancy 2.0. In haar blogs deelt Nancy wat haar bezighoudt.
Jammer
Ik roep het nog steeds regelmatig: zo jammer dat ik de aanpak van TheNewFood niet eerder heb ontdekt. Wat had me dat veel leed kunnen besparen. Dan was het nooit zo uit de hand gelopen met mijn gewicht en dan had ik niet zoveel fysieke problemen gekregen. Sommige van die problemen hebben letterlijk hun sporen achter gelaten.
Jarenlang had ik last van een cholesteatoom, een agressieve en lastig te behandelen chronische oorontsteking. Ik werd er al een aantal keren aan geopereerd waarbij ze uiteindelijk een radicale holte in mijn oor maakte, in de hoop dat de ontsteking weg zou blijven. Helaas bleek deze operatie niet het gewenste effect te hebben. Ik wist toen nog niet dat mijn koolhydraatrijke voeding ontsteking na ontsteking uitlokte.
Te laat
Voor mijn oor bleek mijn nieuwe gezonde manier van eten te laat. De ontstekingen stopte weliswaar, maar de schade die jaren ellende met ontstekingen had aangericht, kon niet meer vanzelf herstellen. Er was te veel kapot gemaakt in dat oor en dat leverde mij veel ongemakken op. En dus moet ik nu weer onder het mes. Voor een ‘gehoorgang-reconstructie’.
Ik heb daardoor lang getwijfeld of ik het wel wilde, maar er waren geen andere opties. Natuurlijk was ik daar boos over en ik was vooral ook boos op mijzelf. Waarom heb ik het zover laten komen? Waarom? Natuurlijk wist ik dat het niets oplevert, die boosheid en dat het ook niet liefdevol is tegenover mijzelf. En toch was daar dat enorme schuldgevoel over dit alles. Maar het moest, deze operatie, het kon niet anders.
Overgave
De laatste weken voor mijn operatie werd de spanning bijna ondraaglijk. Samen met alle boosheid, schaamte en het verdriet was het gewoon haast niet meer te doen. Ik wist dat ik me moest overgeven aan hoe het nu eenmaal is. Dat ik het moest accepteren. Maar dat lukte me nauwelijks. Gelukkig moest er van alles geregeld worden, naarmate de operatie dichterbij kwam. Dat bracht me afleiding.
De verwachting was dat ik na de operatie, eenmaal thuis, wel een flinke poos uit de running zijn. Dat gaat natuurlijk niet zomaar met een gezin en een hond. Gelukkig zou Dave de eerste tijd thuis zijn. Ik kookte van alles in het voren, voor in de vriezer, en zorgde dat hij de eerste weken zo min mogelijk omkijken zou hebben naar de boodschappen of het huishouden. Ik bereidde alles tot in de puntjes voor.
Ziekenhuiseten
In het gesprek met de narcotiseur gaf ik aan dat ik al ruim twee jaar koolhydraatarm/keto eet. Ik zou onder geen voorwaarde een glucose-infuus moeten krijgen. Dat zou voor mijn lijf heel erg zwaar zijn, legde ik uit. Het leek niet echt te landen, maar ik moest er maar op vertrouwen dat het goed zou komen. Gelukkig leek de verpleging het beter te begrijpen, ze beloofden er rekening mee te houden.
Natuurlijk hiel ik er op mijn beurt rekening mee dat dat niet goed zou gaan. Ik nam een noodrantsoen mee, bestaande uit crackers, smeerkaas, noten en bifiworstjes. Mocht ik honger krijgen en er was niets te eten, dan kon ik dat pakken.
Shinen
Ondanks alle stress, spanning en zenuwen lig ik op de dag van de operatie te ‘shinen’ in mijn ziekenhuisbed. Voor het eerst past de operatie-outfit me met gemak! Jarenlang paste dat hemd mij niet, ik kreeg ik de drukkers op de achterzijde niet dicht. Ik schaamde me daar altijd enorm over. Het is mal misschien, maar dat dat nu wel lukt, dat geeft toch een stukje vertrouwen in mijn eigen kunnen, ook vandaag.
Ik laat de uren die volgen over me heen komen… Als ik lig bij te komen van de operatie, komt zet een verpleegkundige een dienblad bij me neer. “Hier heb je wat te eten, begin maar rustig aan.” Als ze weg is, neem ik nieuwsgierig als ik ben een kijkje onder de deksel. Op het bord liggen boterhammen. Echt waar. Gelukkig heb ik totaal geen honger.
Noodrantsoen
Het laatste waar ik nu zin in heb, is eten. Ik voel me moe, alles doet pijn en ik wil slapen. Alleen maar slapen. Als de verpleegkundige me even later wakker maakt voor de controles vraagt ze of ik niet wil eten. Ik geef aan dat ik geen honger heb, alleen dorst en slaap. Ik heb even geen zin om het hele verhaal over koolhydraten uit te leggen en ben blij met mijn noodrantsoen.
Ik val in slaap en word pas weer wakker als Dave, Vinz en Senn er zijn. Ik ben zo blij om ze te zien. Vinz en Senn hebben een ‘bakje vol’ voor me gemaakt, met gekookte ei, gesneden worstjes en kaasjes. Helemaal trots laten ze het zien. Ze blijven niet lang, Dave ziet wel dat ik liever alleen wil zijn. Als zij weer naar huis gaan pak ik wat uit de lunchtrommel maar het smaakt me niet.
Uitdaging
De pijn valt me op zich nog wel mee. Het ergste is achter de rug, nu op naar herstel en mijn lichaam de kans, tijd en rust geven om te herstellen. Daar zit voor mij de grootste uitdaging. Ik slaap de hele nacht door. Maar stilzitten en nietsdoen is niet mijn sterkste kant, dus daar zit voor mij de grootste uitdaging.
Ik wil hierin nog beter voor mijzelf gaan zorgen en echt alles vermijden wat de genezing van mijn oor in de weg staat. Eenmaal thuis wordt er goed voor me gezorgd door mijn mannen. Maar mijn herstel verloopt niet helemaal zoals gehoopt. Ik krijg koorts en word echt erg ziek.
Marathon
Ik realiseer me dan eigenlijk pas hoe ingrijpend dit allemaal is voor je lijf, zo’n operatie. Ik voel me heel erg slecht. Al doe ik naar iedereen toe overkomen dat het wel meevalt. Ook naar Dave toe, die me de hele dag eten brengt waar ik geen zin in heb omdat ik zo misselijk ben. Alles doet pijn, vooral m’n nek, schouders, hoofd. Douchen voelt als een marathon die ik afleg, ik kan niet eens zelf mijn haren wassen.
En dat maakt me vooral boos. Ik ben ook boos omdat ik niets in huis kan doen. Ik wil gewoon aan de slag, ik wil dat het weer normaal is, ik wil dit niet. Mijn lijf vraagt me om me over te geven aan het ziek zijn. Ik moet uit de weerstand. Uit het boos zijn… Dit is wel echt ‘leren’. Leren toegeven, leren loslaten, leren overgeven. En als dat uiteindelijk toch een beetje lukt voel ik pas hoe intens moe ik ben…
Zij zijn veel afgevallen
Diabetes 2 omgekeerd