Nancy (41) startte in januari 2021 met TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Nancy 2.0. In haar blogs deelt Nancy wat haar bezighoudt.
Pijn
Als ik de dag na mijn eetbui wakker word, doet alles in mijn lijf pijn. Ik heb onrustig geslapen en ben veel wakker geweest. Ik worstel me door het ochtendritueel heen. Als beide heren naar school zijn plof ik op de bank. Ik voel me verward, verdrietig en chaotisch van binnen. Weet me geen raad. Ik dwing mijzelf om over te gaan tot de orde van de dag; opruimen, stofzuigen, maar het lukt me niet.
Ik ga op zoek naar restjes van mijn schranspartij gisteren en eet alles op wat ik kan vinden. Dat helpt niet, ik wil nu alleen maar meer eten, ik hunker naar méér, méér. Het hek is weer van de dam. Hoe ga ik dit doorbreken? In mijn hoofd draai ik kringetjes. Mijn grootste valkuil is dat ik altijd denk: ik kan het alleen en ik heb geen hulp nodig. Dat weet ik. Ik besluit een vriendin te bellen om mijn hart te luchten.
Voor één keer
Ze is lief en begripvol, maar tegelijkertijd begrijpt ze me niet. “Sta het jezelf toch één keer toe,” zegt ze, “wees niet zo streng voor jezelf.” Maar ik wil het niet aan mezelf toestaan: dit is fout, heel erg fout. Na ons telefoongesprek voel ik nog meer twijfel. Moet ik het mijzelf dan zo af en toe toestaan? Maar dat is juist wat ik NIET wil. Als ik eenmaal begin, kan ik namelijk niet meer stoppen. Er ontwaakt dan een soort ‘altijd-hongerig monster’ in mij dat ik niet in bedwang kan houden. Ik wil dat gevecht niet meer en me niet meer zo ellendig voelen.
Maar hoe kom ik hier uit? Ik wandel met Charlie en plof daarna weer op de bank om vervolgens wat in huis te doen en uiteindelijk weer op de bank te belanden. Gek word ik van deze onrust. Het liefst zou ik Matty (die inmiddels ook een vriendin is) nu een bericht willen sturen, maar ook weer niet. Ze weet zo vaak mijn zere plek te raken met haar woorden en daar heb ik geen zin in, niet vandaag. Ik vlieg van het ene naar het andere in de hoop afleiding te vinden, maar het werkt niet.
Niet voelen
Er is zoveel verdriet wat naar boven wil komen, maar in plaats van het er te laten zijn, wil ik er weg van, ik wil het niet voelen. Voor ik het weet heb ik Matty toch een bericht gestuurd. Ik wil het weer verwijderen, maar dan zie ik dat ze het al gelezen heeft. Ik durf haar reactie niet te lezen, bang voor wat het met mij gaat doen. Haar antwoord begint met: “Het is niet jouw schuld!” Haar woorden raken me. Alsof zij datgene ziet wat niemand ziet. Soms heb ik het gevoel dat zij mij beter kent als ik mezelf. Ik voel direct een soort rust over me heenkomen.
Onder die rust zit zoveel verdriet, het is net alsof ik het nu pas echt voel en accepteer dat het verdriet er is, en dat deze onrust er is, dat dat oké is. Elk woord wat ze typt, raakt me, tranen stromen over mijn wangen. Ik krijg geen woorden gevonden om te reageren, maar ik weet dat wat nu gebeurt goed is. Nu eerst in stilte zitten en alles wat er is, er laten zijn.
Schaamte
Als Vinz uit school komt, ben ik extreem moe. Ik reageer wat kortaf en bozig naar hem. “Je bent er wel, maar ben er niet mama!” roept hij. Ik kijk hem aan en bied mijn excuses aan, zeg dat ik moe ben, dat het een drukke dag was. Meteen voelt dit niet goed, maar ik kan hem toch niet vertellen wat er werkelijk aan de hand is? Ik voel daar zoveel schaamte over en wil hem er niet mee belasten. Maar hij voelt aan dat er wat is, waarom zou ik erover liegen?
Schaamte, zoveel schaamte, voor mij valt nu op zijn plek dat schaamte juist over de dingen gaat die ik niet wil en durf aan te kijken. Ik heb niet geleerd om met die moeilijke gevoelens om te gaan, om ze te voelen en erkennen. Wil ik dit mijn kinderen ook meegeven? Nee! Ik roep Vinz bij me en vertel hem wat er aan de hand is. Hij geeft mij een dikke knuffel en zegt: “Kan gebeuren, jij mag ook fouten maken. Nu ga je weer gezond eten, jij kunt dat mam, écht.” Zijn mooie, bruine ogen kijken mij liefdevol, vol vertrouwen en overtuiging aan.
Tranen
Meteen na het eten duik ik in bad. En daar stromen dan weer tranen. Ik voel de pijn en het verdriet opborrelen en ik houd ze niet tegen. Ik heb met mijzelf te doen. Ik denk aan Matty haar woorden: “Het is ook zoveel voor je allemaal lieverd, je bent zó moedig.” En dan moet ik nog harder huilen. Ik huil tot het op is en dan overvalt me een soort kalmte.
Als ik weer beneden kom, pak ik de weekmenu-planner en de boekjes, om het menu voor de komende dagen te maken. Ik kan dit, daar ben ik van overtuigd. Als ik de volgende dag wakker word, heb ik zowaar weer zin in de dag. Zin om het weer op te pakken. Ik voel aan alles dat ik heb gewonnen. En dat ik hier weer van mag leren.
Zij zijn veel afgevallen
Diabetes 2 omgekeerd