Rian blog 33 Naakt

Rian (66) is getrouwd met Marja (64), moeder van 2 kinderen, oma van 3 kleinkinderen en koordirigent van beroep. Ze is 1.68 lang en na ‘een leven lang lijnen’ weegt ze bijna 107 kilo. Ze besluit het roer om te gooien en kiest voor TheNewFood. Rian deelt haar ervaringen in haar blogs.

DAG HONDERDNEGEN ZATERDAG

We slapen ietsje uit en nemen allebei eerst even een ontbijtje voor we overgaan tot de orde van de dag.

Avocado

Ik ben op dit moment helemaal gek van avocado en deze keer heb ik er ham doorheen gesneden, wat Boursin aan toe gevoegd en een klein beetje mayonaise. Marja eet vanmorgen weer haar yoghurt. Zij voelt zich daar het beste bij en gelukkig kan zij dit ook gewoon dagelijks eten. Zij hoeft immers niet af te vallen. Sterker nog, zij mag helemaal niet afvallen.

Monique

Na het ontbijt brengen we eerst onze camper naar de stalling. Die stond nog steeds bij ons voor de deur, maar ineens vonden we dat toch wel link. Je leest zo vaak dat campers gestolen worden. Marja rijdt met de auto achter mij aan en als de camper weer op zijn plaats staat, rijden wij door naar Delft om weer even te kijken hoe het met onze Monique gaat.

Nu de oorzaak van haar delier bekend is en zij medicijnen krijgt, verwachten we een heel klein beetje vooruitgang te gaan zien. Dit is helaas niet zo. Ze is nog meer afwezig dan ze gisteren was, praat nog nauwelijks, eet nog steeds niet en ook het drinken gaat moeizamer dan gisteren. Er komt geen lachje meer op haar gezicht en ze begrijpt ons ook niet meer. Kortom; het is echt zorgelijk. We blijven zo lang mogelijk.

Terrasje

Als we bij haar weggaan, rijden we even naar een winkelcentrum in de buurt. Allereerst hebben we beiden behoefte aan wat eten. Dat doen we op een terrasje. We nemen een boerenomelet. En hier knappen we allebei van op. Eigenlijk eet ik nooit meer drie keer per dag, maar dit is zo’n dag dat dat gewoon even moet. Gelukkig kan dat ook, als het zo uitkomt. Het vasten is niet aan regels gebonden. 

We slenteren nog even door het winkelcentrum en ik scoor nog even een broek. En ik geloof het bijna niet; ik pas in maat 42. Nu weet ik echt wel dat het aan de fabriek ligt, welke maat ik draag en deze maat 42 valt gewoon heel erg ruim. Maar het is zo’n gaaf gevoel om niet meer alleen bij de BIG SIZE te hoeven kijken.

Shoarma

Daarna gaan we nog even de Jumbo in voor een paar boodschappen. Zin om lang na te denken wat we willen eten, hebben we geen van beiden. Dus het wordt een routinerondje. Als ik het vroeger heel makkelijk wilde hebben, bestelden we op zaterdag vaak een kapsalon. Je weet wel: onderop die kleffe friet, daarop kebab, shoarma of Gyros en daarbovenop sla, tomaat, ui, gesmolten kaas en heeeeeeeel veel knoflooksaus.

Ik nam dan altijd een XXL bak en Marja natuurlijk een kleintje. Daar had zij vaak nog te veel aan, maar die van mij ging altijd schoon op. Nu heb ik hier een alternatief voor. We hebben dit ook al vaak gegeten sinds we met TheNewFood begonnen zijn. We eten dan de shoarmaplate met die heerlijke knoflooksaus uit de startgids. Dit is snel klaar en zó lekker. We krijgen hier geen genoeg van en vinden het echt een zaterdaggerecht.

DAG HONDERDTIEN ZONDAG

Direct als we wakker worden, zijn onze gedachten bij Monique. Hoe zal het vandaag met haar gaan? Is ze de nacht goed doorgekomen? We bellen direct even en krijgen gelukkig een iets beter bericht. Ze is wat minder apatisch, heeft wat gedronken en wilde weer uit bed. We kunnen ons geluk niet op. Er gloeit weer een sprankje hoop dat zij hier goed doorheen komt. We vertrekken opgelucht naar de sauna.

Naakt

Als ik bij de sauna naakt in het zwembad lig voel ik de verandering in mijn lichaam. Natuurlijk zie ik die iedere dag en voel ik dit ook aan mijn kleding, maar voelen zoals ik dat nu doe, ervaarde ik niet eerder. Mijn huid inclusief het vet wat er nog af moet, danst als het ware om me heen. Het is een wat vreemd gevoel. Eerder was alles altijd zo compact en zo stevig. Ik was echt een stevige bonk vet. Nu beweegt alles.

Ook mijn borsten komen bovendrijven en als ik op mijn rug in het zwembad lig, komt mijn buik niet meer boven het water uit. Het geeft me een heel erg blij gevoel, maar tegelijkertijd voelt het niet als mijn lichaam en maakt het me ook wat onzeker. 

Mooi

Vreemd eigenlijk, want al die jaren dat ik zo heel zwaar was, heb ik me hier nooit druk om gemaakt. Als ik me naar Marja uitspreek over mijn onzekerheid en het feit dat ik er zonder kleren niet mooier op word, is zij heel duidelijk naar mij. “Ja lieverd, je hebt gelijk. Je lichaam verandert heel erg en ik zie dat je je er nog niet comfortabel bij voelt. Maar, voel ook hoe gezond en fit je nu bent. Is dat niet veel belangrijker?

Ga niet in strijd met jezelf, maar accepteer dat dit het gevolg is van een heel mooie wending in je leven. Voel wat het je oplevert, in plaats van je druk te maken over je lichaam wat naakt niet meer zo strak is?” En ze vervolgt: “Voor mij ben je de allermooiste en ik houd van je!” Dit geeft mij natuurlijk weer een enorme boost en de rest van de dag maak ik me niet meer druk. En eerlijk is eerlijk: aangekleed zie ik er nu veel beter uit!

Eten

In het restaurant kiezen voor een kaasplankje, maar dat valt tegen. We zijn gewend dat we dan een mooi assortiment van kazen krijgen dat voldoende is om er met z’n tweetjes van te smullen. Dit was nog niet eens genoeg voor mij alleen. De plank lag wel vol, maar met van alles wat ik niet meer wil eten. Rabarbercompote, Fries suikerbrood en vijgenbrood. Maar van kaas slechts 4 kleine stukjes. Echt een aanfluiting.

Omdat we niet echt honger hebben, bestellen we verder niets en doen we het dus tot ons vertrek om 21.30 uur op ons bakje yoghurt en dit kleine snackje. ’s Avonds thuis neemt Marja nog 2 gekookte eieren en ik maak avocado met blokjes zalm. Daarna eten we direct even een paar noten en dan zijn we weer helemaal verzadigd. We voelen ons erg relaxed, genieten nog even van een filmpje en gaan dan naar bed.

DAG HONDERDELF MAANDAG

De week kan weer beginnen! We starten vroeg, Marja ontbijt en ik stel mijn eerste maaltijd weer even uit tot lunchtijd. Morgen is het weer koordag en voor mij is er dan altijd weer heel wat voor te bereiden.

Stoelen

Om 11 uur gaat de bel en worden onze nieuwe eetkamerstoelen bezorgd. Daar hebben we even spierkracht voor nodig, want tegenwoordig moet je de dingen zelf van de laadklep afhalen en maar zien hoe je het in huis krijgt. Samen lukt dat ons en Marja gaat meteen aan de slag met in elkaar zetten. Ook haalt zij de 6 stoelen vast uit elkaar die we voorheen gebruikten en die naar het bedrijf van mijn zoon gaan.

Al met al een flinke klus met 10 stoelen. Marja merkt dat ze toch weer ietsje sterker wordt, want ook al is ze hierna best wel een beetje moe, ze heeft het wel gedaan. Dat was haar een maand geleden nog niet gelukt. Ze heeft haar leven lang al CVS en al heel lang schildklierproblemen. Daarbij is zij nog eens heel slank, bijna mager en heeft ze dus niet veel reserves.

Kleren

Ik haal bij mijn oude repetitielocatie mijn apparatuur op, om morgen te kunnen gebruiken. Ik kijk meteen nog even in het winkelcentrum. Het is nog steeds opruiming en ik zoek toch nog wat kleinere kleding. Ik groei zo snel uit een maat. Ik vind het belangrijk dat mijn kleding niet om mij heen slobbert, maar ik wil voor nieuwe kleding nog niet veel geld uitgeven. Op dit moment heb ik wel elke 4 weken nieuwe kleding nodig.

Ik slaag! Ik koop 2 jurkjes van maar 10 euro per stuk en een leuk truitje. Dat laatste is uniek, want eigenlijk draag ik nooit truitjes. Die moeten immers op een broek en daarvoor voelde ik me veel te dik. Nu heb ik onlangs een paar broeken gekocht en ga ik maar eens proberen of ik me daar met een truitje comfortabel in voel. Weer een stap.

Koorjurkje

Thuisgekomen bewondert Marja mijn nieuwe aanwinst. Ze verbaast zich over mijn keuze. Ik durf namelijk ook weer wat andere dingen te dragen en dat is zij niet zo van mij gewend. Maar… ze vindt het geweldig. Ook merkt ze op dat er een jurkje bij zit waar de mouwen ietsje langer van zijn. “Dat wordt zeker een koorjurkje,” zegt ze. Dit omdat zij weet dat ik het dan vervelend vind als mijn bovenarmen op de maat meewiegen.

Monique

Na een snelle maaltijd van courgettespaghetti met gehaktsaus, gaan we langs bij Monique. We zien direct dat de verbetering van gisteren niet door heeft gezet. Ze reageert maar nauwelijks op onze komst, terwijl ze anders altijd een kreet van blijdschap slaakt als ze ons ziet. Je ziet wel de herkenning in haar ogen, maar daar blijft het bij. Wij proberen er nog een klein glaasje water in te krijgen, dat lukt gelukkig.

Er is niet met haar te communiceren al komt er wel een lachje op haar gezicht als we een paar leuke foto’s laten zien waar zij natuurlijk ook op staat. We merken dat ook de verzorging zich erg ongerust maakt, vooral omdat ze nog steeds niet eet en veel te weinig vocht binnenkrijgt. 

Verdrietig

Vanavond wilden we eigenlijk nog van alles gaan doen, maar de moed is ons een beetje in de schoenen gezonken en er komt eenmaal thuis niets meer uit onze handen. We zijn aangeslagen en kunnen alleen maar hopen dat dit nog goed gaat komen. Morgen gaan we natuurlijk weer even bellen en zo nodig weer even naar haar toe. We maken het ook niet te laat, want morgen wordt voor ons beiden een lange en drukke dag. 

Een beetje blij ben ik ook wel, morgen is het weer weeg- en koordag! Daar heb ik zin in!

Gezondheid verbeterd