BLOG 12 – Een ander kind

Nancy (41) startte in januari 2021 met TheNewFood en viel 60 kilo af (lees hier haar verhaal). Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en een ander mens. Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Nancy 2.0. In haar blogs schrijft ze over haar eigen reis en over die van haar gezin.

Een andere Senn

Mijn mannen zijn erg tevreden over hun zelfgekozen weekendlunch. Ze smullen van hun heerlijke taart! Al met al zeer geslaagd dus, ondanks dat ik problemen had met het opkloppen van de slagroom. Ik had laatst een gesprek op school, er gebeurt veel bij Senn. “Ik herkende hem bijna niet terug toen ik met hem aan het werken was”, vertelde een juf. 

Ze vertelde dat ze de concentratie die ze bij het werken zag, niet herkende van Senn; hij was zo geconcentreerd en serieus aan het werk. Veranderingen die wij zelf ook merken. Veranderingen aan hem en in hem die de omgeving ook niet onopgemerkt blijven. Zijn het de welbekende ontwikkelingssprongen? Of heeft het anders eten hier toch een grote invloed op? Al snel krijg ik antwoord op deze vraag…

Snoep!

Op woensdagmiddag speelde Senn bij een ander kindje waar hij veel snoep kreeg aangeboden. Het is en blijft een kind dus ja, hij heeft veel gesnoept. Ik merkte het al aan zijn gedrag toen ik hem op ging halen, hij was DRUK!!!! Hij had zelf ook zichtbaar last van zijn eigen gedrag en zat zuchtend naast me in de auto. ‘Mam ik ga dadelijk echt mee Charlie uitlaten, ik heb zóveel energie, ik móet rennen’.

Als ik hem vraag of hij dan niet fijn gespeeld heeft, want van spelen wordt hij vaak wel moe. “Jawel, maar ik heb heel veel snoepjes en chips gegeten, ik denk dat dat mij druk maakt. Ben je nu niet boos op mij mam?” Ik antwoord dat ik niet boos ben en ook niet teleurgesteld.

Boos?

Waarom zou ik boos moeten worden op hem. Omdat hij de verleiding van onbeperkt toegang tot allerlei suikers en andere koolhydraten niet kon weerstaan? Als geen ander weet ik hoe lastig dat is en ook dat als je eenmaal begint, de rem moeilijk te vinden is. De rest van de dag hebben wij een mannetje is huis wat weer extreem druk en onrustig is. Hij heeft geen rust en is té aanwezig maar afwezig tegelijk.

Hij heeft geen geduld om mij goed aan te kijken wanneer ik tegen hem praat, als ik ervoor kies om over te schakelen naar gebarentaal kijkt hij ook niet. De communicatie verloopt op deze manier moeizaam. Wanneer ik hem vraag hoe hij zich voelt, kijkt hij me aan met een diepe zucht: “Mam ik word zó moe van al die energie”. Voor mij een teken om pas op de plaats te maken met hem.

Afschakelen

We kruipen samen op de bank en ik zet zijn favoriete film aan, even samen afschakelen. De spanning in zijn lijfje verdwijnt al snel en hij kan zich wat meer ontspannen. Wanneer ik ’s avonds in bed lig en de dag in mijn hoofd afsluit, realiseer ik me dat mijn vraag; of het een ontwikkelingssprong is of voeding, bij deze is beantwoord. We merken met name bij hem zoveel verschil in zijn ‘zijn’.

Zonder de suikers en koolhydraten is hij scherper, alerter, is er meer concentratie en lijkt hij beter in zijn vel te zitten. Soms lijkt het alsof hij  wakkerder is. Vandaag leek het alsof er een waas was tussen ons tweeën in, waar hij zelf niet doorheen kwam.

Nee zeggen

Wanneer we de volgende ochtend aan het ontbijt zitten, zegt hij opgelucht: “Ik heb mijn energie eruit geslapen!” Fijn, de waas die er gisteren was tussen ons, is verdwenen. Samen kletsen we nog even na over wat er gisteren gebeurde met hem. Dan zegt hij: “Eerst voelde ik me altijd zoals gisteren”.  Hij zegt dat hij dit niet meer wil. Ik geef aan dat hij het heus mag zeggen, als hij geen snoep en zo wil eten. Dat vindt hij wel spannend.

Maar hij voelt nu zelf zo goed het verschil nu, in wat dat eten met hem doet; hij weet zeker dat hij het niet meer wil. We bedenken samen dat hij ook iets mee kan nemen als hij ergens gaat spelen. En dat ik het vooraf kan aangeven bij de ouders of ze er rekening mee kunnen houden en geen snoep, chips en andere dingen aanbieden. Dat vindt hij een fijn idee. 

Paaseitjes

Een paar dagen later komt hij weer zo druk uit school. “Mama, ik heb het weer gedaan…” zegt hij verdrietig. Mijn keel knijpt samen, wat vind ik dit zielig voor hem. Hij vertelt dat er paaseitjes werden uitgedeeld in de klas en dat hij geen nee durfde te zeggen. “Ik vind het gewoon moeilijk.” zegt Senn. Alweer zo herkenbaar. Je wilt mensen niet teleurstellen immers. En je wilt ook niet altijd maar ‘anders zijn’.

Later die middag krijg ik een berichtje van school. “Ik begrijp nu waarom Senn anders eet… hij was DRUK!” Ik spreek af dat ik wat bifiworstjes mee zal geven, zodat er altijd iets ligt voor Senn, als er weer een keer wordt uitgedeeld op school. Senn is dolblij als ik hem vertel over de afspraak. Hij is zichtbaar opgelucht. En ik ben zó trots op hem. Hij doet het toch maar allemaal…

Gezondheid verbeterd