Nancy (41) startte in januari 2021 met TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Nancy 2.0. In haar blogs deelt Nancy wat haar bezighoudt.
Met een zak chips aan tafel
Ik zie ze nog met een lang gezicht aan tafel hangen. Een beetje prikkend in het eten… “Mam dit lust ik niet” of “Mam, kunnen we niet wat anders eten”, altijd dat eeuwige gezeur over het eten, over wat lekkerder is, over wat ze liever hebben. Moedeloos werd ik er soms van. Ondertussen probeerde ik toch iedereen tevreden te houden. Ik schipperde tussen ieders wensen en later ook nog mijn eigen keto-avontuur.
Vaak kookte ik drie verschillende variaties. Het kostte veel tijd, ergernis en frustratie en bovendien was ik meer geld kwijt. Het ging me steeds meer tegenstaan, ik voelde steeds meer afkeer en irritatie. Tijdens het koken dacht ik vaak; waar doe ik het voor? Om wéér ontevreden gezichten te krijgen en weer te moeten zien hoe er met een zielig gezicht moeizaam gegeten wordt? Zal ik ze gewoon een zak chips of snoep geven?
Samen op reis
Alles veranderde toen wij als gezin startten met de TheNewFood-aanpak. Ik ging de jongens uitleggen waar voeding voor dient, wat het doet. We stonden stil bij wat we aten en hoe dat voor ons lijf was. Achteraf best bijzonder dat ik hier niet eerder tijd en aandacht aan heb besteed, het had ons veel gedoe aan tafel bespaard. Maar ja, vóór TheNewFood stond ik hier zelf ook nauwelijks bij stil. Ook voor mij was het nieuw.
Juist dat ‘stilstaan bij’ heeft ons zoveel opgeleverd. Het heeft even tijd nodig gehad en veel uitleg in alle rust en met geduld voordat het kwartje viel bij ze. Herhaling is hierbij écht de kracht geweest; steeds weer opnieuw herhalen van de informatie. Maar wat heeft het ontzettend veel opgeleverd! Niet alleen voor de jongens zelf (hier schreef ik in mijn vorige blogs over), maar ook voor ons als gezin.
Gezellig aan tafel
Ze zitten nooit meer met een lang gezicht aan tafel, ze klagen en zeuren niet meer. Onze eetmomenten samen zijn oprecht ontspannen, fijn en gezellig. We genieten van het eten, we genieten van ons samenzijn en het samen de dag doornemen. Er wordt meer gepraat aan tafel en er zijn geen onzinnige eet-discussies meer. Ze zijn tevreden met wat we eten en ik vind dit een hele prettige verandering waar ik dagelijks van geniet.
We hebben samen onze weg hierin gevonden. De jongens kiezen steeds elk een gerecht uit de boekjes, voor op het weekmenu en om de week kiezen ze wat we in het weekend eten. Ik hoor nooit meer: “maar ik vind dat niet lekker” of “ik vind iets anders lekkerder.” Ze helpen graag mee in de keuken en genieten van deze momenten met mij samen en natuurlijk ook van de complimenten die ze dan krijgen. Ook van elkaar.
Eetrust
Op vrijdagavond doen we samen vaak een leuk bordspel en dan zetten we standaard wat nootjes op tafel, of kaasjes en worstjes. Op zaterdag zorg ik altijd voor toetjes, die mogen ze dan eten wanneer ze willen. Eerst was het toetje voor het ontbijt al op, maar steeds vaker wilden ze het bewaren voor zaterdagavond, bij een filmpje of een leuke serie op tv. En er blijft tegenwoordig zelfs wat over voor lunch op de zondag.
Ja, ook de jongens ervaren nu eetrust, het echte pure eten verzadigt ze en geeft ze een goed gevoel. Als ze nu trek hebben is het vaak ‘verveel-honger’ en ze voelen dat zelf ook feilloos aan. Ze zijn er eerlijk over. Soms maken ze dan een smoothie of een ‘bakje vol’. Daar genieten ze dan oprecht van. Ik vraag me regelmatig af: zijn dit dezelfde kinderen als de kinderen van die zakken chips en snoep en ‘ik lust dit niet’?
Zij zijn veel afgevallen
Diabetes 2 omgekeerd