Nancy (41) startte in januari 2021 met TheNewFood en viel 60 kilo af (lees hier haar verhaal). Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en een ander mens. Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Nancy 2.0. In haar blogs deelt Nancy wat haar bezighoudt.
Mijn leven vóór TheNewFood….
Ken je dat gevoel. Dat je op iets terugkijkt met een schuldgevoel en schaamte. Dat je denkt waarom is het zo gelopen? Waarom maakte ik destijds die keuzes? En juist die keuzes van toen, zijn nu nog zo aanwezig in ons leven. Ik wil ze niet meer, maar hoe kom ik er vanaf?
Voordat ik startte met TheNewFood deed ik, nu achteraf gezien, best rare dingen met eten en was eten leidend door de dag heen. Ik leefde van eetmoment naar sneukelmoment, naar weer een eetmoment. De hele dag door. Als ik nu terugkijk op wat ik toen allemaal at…
‘Normaal’ eten…
Als ontbijt en lunch at ik brood, of light crackers (😂), het liefste met hagel, jam of pasta. Het avondeten maakte ik zo snel mogelijk uit pakjes, potjes en zakjes. Dit vulde ik aan met aardappelen, pasta of rijst. Natuurlijk was er elke avond een toetje. Dat was ‘de basis’.
Tussen de maaltijd door nam ik veel lekkers; koekjes, chocolade, chips en natuurlijk cola. Ik kon niet zonder cola! Ik at ook vaak stiekem. Ik schaamde me er ergens wel voor. Mijn kinderen kregen lang niet zoveel snoep, ik wilde geen dikke kinderen. Ik wilde ze dat besparen.
Het weekend: all you can eat
Het weekend was een vrijbrief voor lekkers voor iedereen. Onbeperkt! Zo waren er altijd lekkere broodjes; croissantjes, frikandelbroodjes, worstenbroodjes. Het kon niet op! Soms ging de friteuse aan en bakten we wat snacks. Het was nooit genoeg!
Het avondeten was makkelijk; pizza, friet, Chinees of we bestelden iets anders. ’s Avonds was er genoeg te snoepen; nootjes, chocolade, kleine snacks, chips en frisdrank. Vaak nam ik meer dan ik op kon en ging ik met een misselijk en vol gevoel naar bed.
Eten als beloning!
Eten was voor mezelf vaak een beloning. Ik was in die tijd zo moe en uitgeput. Ik kon mezelf moeilijk tot dingen aanzetten. Dan sprak ik met mezelf af: als ik nu even ga stofzuigen en dweilen mag ik daarna zitten met wat lekkers. Zo ging het de hele dag door. Wat doen en dan weer op de bank, meestal met de tv aan.
Mijn kinderen moesten vaak naar het ziekenhuis, vanwege hun doofheid. Al snel maakten we er een gezellige dag weg van. Als ze het in het ziekenhuis goed hadden gedaan stopten we na afloop bij de grote gele M voor wat lekkers. Het werd een gewoonte, als we dan weer naar het ziekenhuis moesten, stonden ze al te juichen; dan gaan we naar de….! Eten werd ook hun beloning!
Tegenslagen, troostvoer!
En ook voor de kinderen werd eten een troostmiddel. Soms zat er iets tegen of waren ze verdrietig. Dan plande ik een gezellige filmmiddag met ze. We gingen vooraf naar de winkel waar ze ieder wat lekkers mochten uitzoeken. ’s Middags stond de tafel vol met veel lekkers en frisdrank.
Als ik er nu op terugkijk, word ik verdrietig. In die tijd was ik vooral mijn eigen tekortkomingen aan het compenseren. Vaak wist ik zelf niet goed wat ik met bepaalde situaties aan moest, het verwarde soms zo. Ik vond het leven vaak overweldigend. Eten was een afleiding en de kinderen waren dan ook lekker rustig en hadden het naar hun zin.
Nieuwe inzichten
Het afgelopen jaar heb ik zoveel geleerd over mijzelf. Over wie ik probeerde te zijn en wie ik werkelijk ben. Ik heb geleerd milder te zijn voor mijzelf, liever. Maar ik heb ook veel geleerd over voeding. Waarvoor dient het? Wat doet voeding met je als mens? Wat heeft je lichaam werkelijk nodig? Ik leerde dat het ‘verkeerde soort eten’ ervoor zorgt dat je alleen maar nog meer van dat verkeerde soort eten wilt.
Juist die kennis maakt dat ik nu heel anders met voeding omga. Dat ik mezelf bewust ben van het effect van verkeerde voeding. Gedurende mijn TheNewFood-reis verdween er steeds meer ongezond eten uit onze kasten. Ik gooide het weg of als het op was haalde ik het niet meer. Het maakte plaats voor gezond en écht eten. Steeds vaker deed ik dit, zonder iets te zeggen tegen de rest van mijn gezin.
Ineens was die ‘klap’ er
Als ze dan om wat lekkers vroegen kon ik zeggen het is op. Soms waren ze boos omdat er niks lag. Was dat wat ze kregen niet goed genoeg want ze wilden wat anders. Ik zag dingen terug van mezelf. Ik zag daar twee kopietjes van de oude Nancy staan. Het was een klap recht in mijn gezicht.
Mijn kinderen hebben mijn gedrag gekopieerd! Altijd vinden ze wel een reden of een excuus voor snoep of wat lekkers. Wat heb ik ze geleerd! Het maakt me verdrietig en ik voel me schuldig hierover. Wat lang ‘ons normaal’ was, is nu ‘hun normaal’.
The great ‘reset’ 😉
Mijn lieve jongens dienen gereset te worden! Eigenlijk klinkt dit heel fout nu ik het zo opschrijf, maar dit is wel wat de werkelijkheid is. Makkelijk zal het niet zijn. En alles in mijn hoofd schreeuwt: nee dit kun je niet maken, ze zijn te jong. Het is niks voor kinderen, te moeilijk voor ze en duizenden andere redenen om het niet te doen.
Maar we gaan het wel doen! Het is klaar. Van binnen voel ik dat ik dit wil. Ik weet dat dit ook voor hun zoveel voordelen gaat opleveren. Maar vóór alles wil ik eerst bij mijn partner peilen hoe hij erin staat. Het is wel zo prettig als hij achter de keuze staat. Alleen gaat het me niet lukken.
Lees meer ervaringen met deze aanpak…
Zij zijn veel afgevallen
Diabetes 2 omgekeerd