Toen Matty Barnhoorn (1962), oprichter van TheNewFood, in 2001 strikt koolhydraatarm/keto ging eten veranderde dat haar leven compleet. Van altijd honger, naar eetrust en verzadiging. Van altijd aan de lijn, naar altijd op gewicht. Van allerlei gezondheidsproblemen, naar bruisende gezondheid. Van altijd moe en lusteloos, naar bergen energie. Elke dag weer! En dat alleen door anders te eten! Haar grootste wens is dat nog heel veel meer mensen deze aanpak ontdekken, zodat ook zij zich zo heel veel beter kunnen gaan voelen! In haar blogs deelt ze wat haar bezighoudt.
WAT TREK IK AAN?
Gisteren sprak ik Saskia over haar indrukwekkende afvalreis. 31 kilo is ze al afgevallen met de aanpak van TheNewFood. Saskia is blij dat we het gesprek opnemen, want ze deelt haar verhaal graag. Ze wil, als het even kan, nog veel meer mensen inspireren. Want, zegt ze: “Je wilt dit delen, je gunt het iedereen om zich weer zo fijn te voelen in hun lijf!”
Ik vraag haar wat het allemaal veranderd heeft, haar gewichtsverlies. En dan komt haar antwoord wat me op de één of andere manier enorm raakt… “Ik word nu elke ochtend blij wakker en bedenk dan meteen: wat zal ik vandaag aantrekken? Kleding en kleren kopen is nu echt weer leuk geworden. Ze lacht: “Misschien wel een beetje té leuk!”
MIJN SMAAK
Haar antwoord raakt me omdat ik het zo herken en voel van mijzelf. Maar dan net een beetje anders… Jarenlang probeerde ik me te verstoppen. Mijn kleren koos ik niet omdat het mijn ‘smaak’ was, maar omdat het afkleedde. Omdat ik me erin kon verstoppen. Mijn te dikke lijf. Mijzelf. Dat verstoppen was vaak een tijdrovende bezigheid. Uren was ik aan het graven in mijn kast en stond ik voor de spiegel.
Op zoek naar dat ene wonderkleertje waar ik net even wat minder dik in zou lijken. Zodat ik me iets beter zou kunnen voelen over mijzelf. Iets minder gespannen. Iets minder bang voor de wereld. Maar wat ik ook aantrok, ik voelde me altijd op een bepaalde manier ongemakkelijk. Met en over mijzelf. Ik had niet alleen last van ’teveel lijf’, maar vooral ook van veel te veel Matty. En dat gevoel ging dieper dan uiterlijk.
NOOIT GOED GENOEG
Het zat in alles wie en wat ik was. Diep van binnen was ik ervan overtuigd dat ik niet deugde. Dat als mensen zouden zien wie ik werkelijk was, dat ze dan teleurgesteld zouden zijn. Dat ze mij afschuwelijk zouden vinden. Net als ik zelf. Ik was niet alleen te dik omdat ik het verkeerde at, mijn dik zijn was ook een schild tegen de buitenwereld. Een bescherming tegen gezien worden. Een bescherming tegen gekwetst worden.
Ik schaamde me niet alleen voor mijn dikke buik, ik schaamde me ook voor wie ik was. En het rare was: het werd erger naarmate ik meer kilo’s kwijtraakte. Ja, natuurlijk voelde het afvallen geweldig. Ik stond uren voor de spiegel omdat ik het nauwelijks kon bevatten. Soms stond ik zelfs midden in de nacht op om even te kijken of het echt waar was. Of ik echt een zoveel dunnere buik had.
SCHAAMTE
Maar ondanks mijn slankere lijf bleef ik het gevoel houden dat ik ’teveel’ was. Een onbestemd akelig gevoel wat ik altijd met me meedroeg. En waarvan ik pas jaren later zou begrijpen dat ook dat schaamte is. Een bijzonder soort schaamte die al heel lang geleden is ontstaan. In mijn vroege jeugd. Waarin ik dingen heb meegemaakt die heel verwarrend zijn voor een klein kind.
En in plaats van te denken “er is iets mis met degene die dit met mij doet,” denkt een klein kind: “er is iets mis met mij.” Zo probeert het kind controle te houden in een onveilige situatie. Die overtuiging dat er iets mis is met je, en de schaamte daarover, kan je je hele leven bij je dragen. Dus ook als je al lang volwassen bent, als je al in de zestig bent, zoals ik nu. Dat dat kan, daar ben ik nog niet zo lang achter.
IN GEVAAR
Inmiddels weet ik ook dat je dat diepe gevoel van schaamte en waardeloosheid niet zomaar weg kan toveren. Hoe graag ik dat ook zou willen. En ik wil dat heel graag! Want ik heb er niet alleen zelf last van, ook anderen hebben er last van. Want mijn lijf en systeem houden dat kwetsbare stuk (dat kleine beschadigde kind) goed verborgen. En het bijt flink van zich af als iemand in de buurt dreigt te komen.
Terwijl ik dat helemaal niet wil. Ik wil niet geïrriteerd zijn, ik wil niet onaardig zijn. Ik wil geen mensen pijn doen. En toch gebeurt het soms. Omdat dat kleine kindje diep in mij nog steeds denkt dat het heel vroeger is. En dat we nog steeds in gevaar zijn. Ja, een deel van mij is altijd klein gebleven en wil voor geen goud gezien worden. Dat snap ik, maar ik weet ook dat ik zo niet verder wil. Het is tijd.
MIJN MOEDIGE LEGER
Vele jaren ben ik in therapie geweest. Vele jaren heb ik ‘gewerkt aan mijzelf’. Ik heb zoveel gehuild, zoveel vergeven, zoveel troost en liefde geschonken aan mijzelf. Maar nooit eerder begreep ik waarom het allemaal niet echt hielp tegen de schaamte. Tegen dat onaardige ‘van me af bijten’. Pas nu begrijp ik dat mijn lieve lijf een heel leger heeft opgericht om dat kleine kindje veilig te houden. Om mij te beschermen.
Dat leger bedoelt het zo goed. Maar het weet gewoon niet dat de oorlog voorbij is. Dat het gevaar al lang geweken is. Dat ik inmiddels een volwassen vrouw ben die voor zichzelf kan zorgen en die ook heel goed ‘nee’ kan zeggen. Ik ben dat aan het leren aan mijn lijf.
LICHTER
En ik heb mijn moedige leger gevraagd een ander taakje te zoeken. Iets wat beter past bij wie ik nu ben. Iets wat mijn leven lichter en blijer maakt. En misschien ook dat van de mensen om me heen. De mensen waar ik van houd en die van mij houden. Ondanks alles. Ik zie het al voorzichtig gebeuren. Dat mijn leger langzaamaan transformeert – van vechten naar verzachten. En dat voelt als vrijheid.
En als tijd voor een nieuwe garderobe!
Zij zijn veel afgevallen
Diabetes 2 omgekeerd