Toen Matty Barnhoorn (1962), oprichter van TheNewFood, in 2001 strikt koolhydraatarm/keto ging eten veranderde dat haar leven compleet. Van altijd honger, naar eetrust en verzadiging. Van altijd aan de lijn, naar altijd op gewicht. Van allerlei gezondheidsproblemen, naar bruisende gezondheid. Van altijd moe en lusteloos, naar bergen energie. Elke dag weer! En dat alleen door anders te eten! Haar grootste wens is dat nog heel veel meer mensen deze aanpak ontdekken, zodat ook zij zich zo heel veel beter kunnen gaan voelen! In haar blogs deelt ze wat haar bezighoudt.
Ik heb gezondigd
Ik hoor en lees het heel vaak dat mensen zeggen: “Ik heb gezondigd.” En meestal gaat het dan over een koekje, een broodje, een ijsje of misschien een glas wijn. En elke keer als ik dat tegenkom, voelt het alsof er iets niet klopt. Want wat bedoelen we daar eigenlijk mee? Wat is dat, zondigen? Het klinkt alsof je iets slechts hebt gedaan.
Alsof je een fout hebt gemaakt waarvoor je boete moet doen. Alsof je iets hebt gedaan wat niet meer goed te maken is. Maar dat is niet wat er gebeurd is. Je hebt niets misdaan. Je hebt niemand kwaad gedaan. Je hebt niets gestolen. Wat er wél gebeurde? Je had jezelf iets beloofd en op dat moment liet je het los. Je had afgesproken met jezelf: vanaf nu kies ik wat goed voor me is. En even later… deed je het toch niet.
Laten we eerlijk zijn.
Je leeft in een wereld vol eten dat gemaakt is om je te verleiden. Om je te laten dooreten. Om je brein aan te zetten, zelfs als je lichaam nee zegt. Je hebt jarenlang geleerd dat eten troost biedt. Dat je iets ‘verdient’. Dat je iets nodig hebt. Dat het wel meevalt. En dan komt er zo’n moment waarop je brein zegt: “Ach, ééntje maar.” Of: “Nu is niet het moment om moeilijk te doen.”
En voor je het weet, ben je gegaan. Je wilde linksaf in je hoofd, maar je voeten gingen rechts. Dat is geen zonde. Dat is een afleiding of misschien wel verleiding. Een gewoonte. Een oude reflex. Je hebt jezelf niet gestraft. Je hebt jezelf even verlaten. En daar zit de pijn. Niet omdat je een slecht mens bent. Maar omdat je eigenlijk beter voor jezelf wilde zorgen. En je weet het. Je voelt het.
En dan komt vaak het schuldgevoel.
Na zondigen komt: “Het is misgegaan en ik voel me zó schuldig.” En dat gevoel is echt. Het doet pijn. Het blijft hangen. Het vreet aan je. Maar heb je je ooit afgevraagd: waar ben ik eigenlijk precies schuldig aan? Je had jezelf iets voorgenomen. En daar ben je niet in meegegaan. Dat is alles. En als je dat zo helder kunt zien, zonder oordeel, dan kun je ook weer zeggen: oké, ik wil mezelf opnieuw serieus nemen.
Niet om jezelf te straffen. Maar om terug te keren naar wat je eigenlijk al wist: dit is wat ik wil. Ik wil keto eten. En ik wil mezelf daarin niet meer kwijt. Misschien helpt dit beeld: Je had iets afgesproken met jezelf. Net als een afspraak met een vriendin. Je had iets beloofd.“Ik ga het anders doen. Ik kies voor mezelf.” En op het moment dat het zover was, kwam je niet opdagen. Je liet jezelf zitten.
Maar de deur stond nog open. Je stoel was nog leeg. Je mag gewoon weer binnenkomen.
In de steek gelaten
Laten we dat woord dus loslaten: gezondigd. Het maakt je kleiner dan je bent. Het legt de schuld op jouw schouders, terwijl het hele systeem je in de war heeft gebracht. Terwijl je hoofd en lijf nog aan het leren zijn wat echt goed voor je is. Zeg liever: “Ik deed iets wat ik eigenlijk niet wilde. Ik herkende het even niet. Maar ik weet nu weer waar ik wil zijn.”
Misschien is het tijd voor een ander woord. Niet: ik heb gezondigd. Maar: ik heb mezelf laten zitten. Want dat is wat er gebeurt, toch? Je had iets afgesproken met jezelf. Je wilde ergens voor kiezen. En toen kwam je niet opdagen. Je liet jezelf even in de kou staan. Zonder oordeel. Je was er gewoon even niet.
Kracht
En weet je wat het mooie is van die zin? Daar zit ook al een uitnodiging in om jezelf weer op te halen. Om opnieuw te komen opdagen. Voor jezelf. Om je eigen belofte weer te voelen. Want je kent het misschien wel: na de zonde komt de val. Niet omdat je iets slechts hebt gedaan, maar omdat je daarna gelooft dat het al mislukt is. En precies dát gevoel, dat je het nu ‘verprutst hebt’, zorgt dat je jezelf verder loslaat.
Terwijl het ook anders kan. Want als je zegt ‘ik heb mezelf laten zitten”, dan kun je meteen daarna ook zeggen: “Maar ik kom weer terug. Ik kies opnieuw. Ik ben er weer.” Dat is kracht. En ik gun jou die kracht ook. Niet morgen, maar vandaag al. Al is het maar met één keuze.
Zij zijn veel afgevallen
Diabetes 2 omgekeerd