Toen Matty Barnhoorn (1962), oprichter van TheNewFood, in 2001 strikt koolhydraatarm/keto ging eten veranderde dat haar leven compleet. Van altijd honger, naar eetrust en verzadiging. Van altijd aan de lijn, naar altijd op gewicht. Van allerlei gezondheidsproblemen, naar bruisende gezondheid. Van altijd moe en lusteloos, naar bergen energie. Elke dag weer! En dat alleen door anders te eten! Haar grootste wens is dat nog heel veel meer mensen deze aanpak ontdekken, zodat ook zij zich zo heel veel beter kunnen gaan voelen! In haar blogs deelt ze wat haar bezighoudt.
Het is dierendag in de dierentuin! Slingers langs de hokken, kinderen die klappen, verzorgers die de dieren een feestmaaltijd geven. En niet zomaar wat, nee, vandaag pakken ze uit. De leeuwen krijgen dubbele schalen vlees, de zebra’s extra sappig gras, de pinguïns extra vis, de apen bergen vol fruit en noten. Het is een feestdag!
Er zijn vandaag ook extra veel bezoekers in de dierentuin. Het is héél druk. Langs de hekken staan drommen mensen, met patat, ijsjes, pizza en broodjes hotdog in hun handen. De dieren mogen dat niet eten, overal hangen bordjes: NIET VOEREN ONS ETEN MAAKT DE DIEREN ZIEK.
Sommige bezoekers vinden het zielig. “Niet voeren? Wat flauw. Het is toch Dierendag!” zegt een vrouw met een zak friet. “Ach, één keertje kan toch geen kwaad,” lacht een man met een half stokbrood in zijn hand. En dan gebeurt het. Eén frietje vliegt door de lucht richting een giraf. En dan een stuk koek. Een halve wafel. Mensen lachen, kinderen juichen. En steeds meer bezoekers doen mee.
De zebra’s laten hun gras liggen en happen naar de friet. De apen laten hun fruit vallen en graaien naar koekjes. Zelfs de leeuwen kijken op van hun vlees als er een ijsje voor hun poten landt. De bordjes met ‘verboden te voeren’ worden genegeerd. De hekken volgeplakt met etensresten. De dieren worden onrustig. Hun normale eten voelt ineens saai naast al die suikers, deeg en zout. Dit smaakt naar meer!
De opstand
De zebra’s duwen tegen hun hek. De leeuw ramt op de poort. De olifant zwiept met zijn slurf en breekt een muur om. Eén voor één breken de verblijven open. De apen zwaaien spaghetti als vlaggen, de tijgers sleuren maiskolven mee, de zebra’s hinniken luid. De olifant stampt voorop, slagroom nog op zijn kop.
Tussen de kruimels en lege pizzadozen vinden ze kartonnen borden en houten stokken. In een oogwenk schilderen ze spandoeken:
“Meer koek!”
“Weg met gras, friet voor iedereen!”
“Meer variatie, NU!”
“Taart voor altijd!”
De kinderen klappen, de ouders filmen. Niemand beseft de waanzin. De dieren marcheren verder, spandoeken hoog in de lucht. Dan storten ze zich op de bezoekers. Apen graaien suikerspinnen, zebra’s rukken chips uit handen, de olifant zuigt een hele stapel hotdogs van een picknicktafel. De tijgers beuken het restaurant open. Pizza’s verdwijnen in apenkoppen, muffins in zebra-muilen.
De leeuw schuift broodjes van de toonbank. Een zebra zakt door z’n hoeven. “Laat mij maar liggen, pak wat je pakken kan!” De stoet trekt verder. Ze breken de poorten van de dierentuin open. Onderweg vallen steeds meer dieren uit. Zebra’s met opgeblazen buiken, apen met poten omhoog, de leeuw hijgend tussen de pizzadozen.
Toch brullen ze nog: “Het maakt niet uit hoe we ons voelen! Dit is veel lekkerder! Wij eisen taart! Wij eisen traktaties!”
Bij een ijscokar duiken de apen op de hoorntjes. De olifant ramt een frietkraam en zuigt alles op. De zebra’s stormen een bakkerij in en smakken gebak naar binnen. Achter hen liggen al tientallen dieren kreunend op straat.
De honden en katten
Aan de rand van de stad komen ze andere dieren tegen: honden en katten, keurig aan de lijn, verbaasd over wat ze zien. Een hond blaft:
“Waar zijn jullie mee bezig? Wij krijgen al járen voer dat niet van nature bij ons past. Voer vol rijst, mais en soja. En kijk nu naar ons: overgewicht, jeuk, hartproblemen. Dit is geen feest, dit is ellende.”
Een dikke kat geeuwt vanaf een muurtje. “Welkom in onze wereld. Ik heb diabetes. Straks moet ik naar binnen voor mijn insuline. En dat allemaal door wat ze ‘gezonde brokken’ noemen.”
De dierentuin dieren kijken elkaar even aan. Zebra’s schuiven met hun hoeven, de apen laten hun spaghetti slierten slap hangen. De leeuw bromt: “Maar het is veel lekkerder…”
De kat krabt aan de muur en zegt: “Lekkerder? Misschien. Maar niet wat we van nature horen te eten. Wij horen vlees en vis te eten. Jullie horen te eten wat bij jullie natuur past, precies wat jullie in de dierentuin krijgen. Waarom zouden jullie iets anders willen?”
De tegenopstand
De meeste dierentuindieren liggen inmiddels uitgeput op straat. Hun spandoeken liggen slap in de goot. Maar uit de zijstraten komt geblaf en gemiauw. De huisdieren trekken op, met hun eigen spandoeken in de lucht.
“Wij willen geen brokken vol rijst en mais!”
“Geen zakken vol granen, soja en aardappels!”
“Stop met biks, geef ons echt eten!”
“Wij eisen vlees en vis, eten wat we van nature horen te krijgen!”
“Gezonde dieren? Geef ons puur voer!”
Voorop lopen Evi, Romy, Csaba, Kiara en Balto trots, met hun verhalen hoog in de lucht. De andere honden en katten sluiten zich aan. Het is een tegenopstand. Geen roep om rommel, maar een roep om puur en echt eten.
De verklaringen van de huisdieren:
“Ik ben Romy, de hond van Karin Möller-Gronert. Toen ik pup was, wilde ik geen brokjes eten. Ze roken zuur, en ik voelde me er niet lekker bij. Mijn adem stonk en mijn vacht was dof. Karin had al 50 jaar honden, maar ik was de eerste die zo duidelijk liet merken: dit klopt niet. Gelukkig besloot ze naar mij te luisteren en me alleen vlees te geven. Sindsdien heb ik een prachtige, glanzende vacht en barst ik van de energie. En weet je wat Karin altijd zegt? Dat ik de eerste hond ben die niet mollig is, maar mooi slank en fit. Ik krijg beloningen in de vorm van gedroogde longstukjes en botten, precies zoals het hoort. Ik ben gewoon een gezonde, blije hond!”
“Ik ben Csaba, de Jack Russell van Betsie Ots. Ik heb het geluk gehad dat Betsie van haar vorige hond Noa veel geleerd heeft. Noa kreeg dure brokken maar had altijd jeuk en huidklachten. Ze at ze met lange tanden, alsof ze zelf wist: dit is niet goed voor mij. Toen Betsie overstapte op vlees, stukken pens en kip, gebeurde er een wonder. Binnen een week was de jeuk weg, en Noa at weer met smaak. Nu ben ik er, Csaba, en ik krijg vanaf het begin vleesvoer. Ik ben nu 6,5 jaar en kerngezond. Geen huidproblemen, geen medicijnen nodig, gewoon vol energie. Betsie zegt vaak: moderne diervoeding is net zo ver van de oorsprong afgeweken als die van mensen. Daarom kiest ze voor ons allebei: puur en natuurlijk.”
“Ik ben Evi, de doodle van Lia Blok. Ik had altijd vreselijke jeuk en kreeg daar zware medicijnen voor. Daar werd ik duf en suf van, ik voelde me niet meer de vrolijke hond die ik ooit was. Lia is toen anders gaan voeren: geen brokken meer, maar puur, vers en rauw vlees. Rund en kip krijg ik nauwelijks, want veel doodles zoals ik zijn daar allergisch voor. Maar er blijft genoeg over: vis, eend, geit, ree, konijn, paard… soms een rauw eitje of wat zachte groenten erbij. Ik smul elke dag. En het mooiste? Ik ben weer helemaal gezond. Geen medicijnen meer, geen jeuk. Ik kan weer rennen en spelen zoals vroeger.”
“En wij zijn Kiara en Balto, de huskies van Olga Schraven. Toen wij bij haar kwamen, kregen we brokken, net als zoveel honden. Maar gezond waren we niet. Ik, Kiara, had stug haar en stonk uit mijn bek en vacht. Mijn poten zaten vol kloven. Balto had vaak diarree, soms zo erg dat hij niet meer wist waar hij het zoeken moest. Olga is toen op onderzoek uitgegaan en begon ons vers vlees te geven. Sindsdien is alles veranderd. Mijn vacht is zacht geworden, ik stink niet meer, mijn poten zijn genezen. Balto heeft geen diarree meer en zijn ontlasting is altijd goed. We voelen ons weer sterk en gezond en Olga zegt dat we er jonger en vrolijker uitzien dan ooit.”
De huisdieren houden hun spandoeken hoog. Rondom hen scharen zich de andere dieren die nog overeind zijn gebleven. “Dieren horen te eten wat ze van nature eten,” zeggen ze luid. “Niet wat mensen voor hen verzinnen. Daar worden we ziek van.” Ze wijzen naar hun eigen vachten, hun buiken, hun poten. “Wij huisdieren weten het maar al te goed. Van brokken vol rijst, soja en aardappels worden we dik en sloom. Van vlees en vis knappen we op. En mensen… jullie zijn niet anders.”
De stoet zingt nog één keer luid: “Red de dieren! Red de mensen! Geef ons allemaal weer echt eten!” En terwijl de zon zakt, klinken de stemmen zachter. De bordjes wiegen nog in de lucht. En zo eindigt deze dierendag…
Met dank aan de baasjes en bazinnen van deze dieren, die hun verhalen met ons wilden delen. Zij weten als geen ander dat niet alleen dieren, maar ook mensen gezonder worden van puur en natuurlijk eten. Hun dieren smullen van vlees en vis en zij zelf van keto.
Lees hier hoe je je hond of kat ook weer puur natuur kunt laten eten!
Lees hier het verhaal van mijn eigen kat Fedor!
Zij zijn veel afgevallen
Diabetes 2 omgekeerd
