Nancy (42) startte in januari 2021 met de aanpak van TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt (lees hier haar verhaal). Ze werd een ander mens, niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Inmiddels eten ook haar zonen Vinz (2011) en Senn (2013) met haar mee. In haar blogs schrijft Nancy over haar ketoreis samen met haar gezin.
OVERLEVEN
Al maanden ben ik aan het ‘overleven’. Het gaat niet lekker. Ik voel me machteloos omdat er dingen gebeuren waar ik geen grip op heb. Er is daardoor veel onrust in mij, in mijn leven. Het eten verloopt onrustig, ik heb meer honger en ben de eetrust kwijt. Het lukt mij wel om keto te blijven eten, maar ik eet te veel en ook meer koolhydraten dan slim is. Ik eet de hele dag door. Ik voel me verschrikkelijk.
Ik ren weg voor mijzelf. Alles voelt naar en ik ben geen leuk mens. Ik snauw veel en ben geïrriteerd. Ik voel me weer een slachtoffer, net als ‘vroeger’, zo van: wat overkomt mij nu weer. Ik zie steeds meer terugkomen van de ‘oude’ Nancy. Als ik in de spiegel goed naar mijzelf kijk, zie ik vooral verdriet, schuldgevoel en zorgen. En die extra kilo’s. Wat is er aan de hand? Het is mijn been…
VERBRIJZELDE ENKEL
In 2005 verbrijzelde ik mijn enkel door een ongeluk. Ondanks elf operaties en allerlei behandelingen werd ik niet meer de oude. Mijn enkel was versleten, het spronggewricht was weg. Ik had altijd pijn door gewrichtsontstekingen en zenuwbeschadigingen (CRPS). Toen ik keto ging eten volgens TheNewFood ging het beter met mijn been. De ontstekingen namen af en ik kon weer makkelijker bewegen en wandelen.
Wat genoot ik daarvan! In mijn achterhoofd hield ik er rekening mee dat het niet altijd goed zou blijven gaan, daarvoor was mijn been al te ver beschadigd. En nu, sinds een paar maanden, merk ik dat het achteruitgaat. Ik krijg steeds meer pijn en het lopen en staan wordt steeds lastiger. Natuurlijk wil ik dat het niet zo is. Maar hoe harder ik het ontken en ervoor wegloop, des te meer last ik krijg, des te meer pijn heb ik.
En wanneer het écht niet meer gaat, maak ik een afspraak bij de orthopeed.
TROTS!
De orthopeed en ik, we hebben een geschiedenis samen, beginnend toen ik in 2005 op de eerste hulp lag met een verbrijzeling van mijn enkel en onderbeen. Het herstel was een traject van jaren waarin we elkaar goed hebben leren kennen. De laatste keer dat ik hem zag was in 2017, toen had ik nog flink veel overgewicht.
Als ik zijn spreekkamer binnenloop, vraagt hij waar ik ‘mijn andere helft’ heb gelaten. Ik vertel over dat TheNewFood op mijn pad is gekomen en wat dat met mij heeft gedaan. “Ik vind het fijn dit te zien en voel plaatsvervangende trots”, zegt hij. En dan gaan wij naar mijn enkel, hij bekijkt de foto en beschrijft wat hij ziet. Ik hoor wat hij zegt, maar ik hoor het ook niet. Ik wil het niet horen…
IK WIL HET NIET
Zijn oordeel is hard maar duidelijk: mijn enkel is op. Versleten. Het zat er een keer aan te komen, maar het komt altijd sneller dan verwacht. Een prothese is niet mogelijk, het vastzetten van mijn enkel wel. Door de complexiteit van mijn enkel en de hoge kans op complicaties verwijst hij mij door naar een gespecialiseerd ziekenhuis, hij durft dit zelf niet aan. “Er zijn artsen die dit beter kunnen.”, zegt hij eerlijk.
Als ik in de auto zit voel ik me bevroren. Ik voel me van binnen zo klein, zo angstig, zo hulpeloos en vooral heel erg verdrietig. Maar als ik thuiskom, vertel ik nonchalant over het bericht van de orthopeed, ik lach wat ik werkelijk voel weg. Wekenlang hou ik het vol om te ontkennen wat ik werkelijk voel, wat het werkelijk met mij doet. In plaats daarvan ga ik dus weer eten. Eten om de pijn en m’n gevoel te verdoven.
VERSLAAFD GEDRAG
Mijn dagen laat ik bepalen door hoe het die dag met mijn been gaat. Ergens voelt het ook makkelijk om alles wat er nu gebeurt af te schuiven op mijn been. Heb ik slechte zin, het komt door mijn been. Eet ik teveel, het komt door mijn been. Voel ik me verdrietig, het komt door mijn been. Ook goede dagen worden slechte dagen in mijn hoofd. En zo kom ik in een neerwaartse spiraal terecht. Ik raak de grip kwijt.
Ik realiseer me dat ik niet ‘verlost’ ben van mijn eetprobleem. Het zal altijd aanwezig zijn. Als een duiveltje in een doosje zal het in moeilijke situaties ineens omhoog schieten. Eten was altijd mijn manier om om te gaan met verdriet en pijn en dat zit diep in mijn systeem geworteld. Het is mijn bekende ‘verslaafde gedrag’. Ik zie dat nu heel duidelijk.
ACCEPTATIE
Het is een deel van mij wat ik liefdevol mag gaan accepteren. Ik mag gaan accepteren dat dit nu zo gaat met mijn been. Mijzelf er niet tegen verzetten, er niet voor wegrennen. Niet vermijden. Hulp accepteren en gaan onderzoeken op welke manier ik hiermee het beste om kan gaan. Dat begint met het toestaan van alles wat er op dat moment is.
Maar vooral ook met heel goed voor mijzelf en mijn lichaam te gaan zorgen, want juist nu heeft het extra aandacht nodig. Ik weet het allemaal heel goed. Het lijkt zo eenvoudig, maar wat is het moeilijk…
Zij zijn veel afgevallen
Diabetes 2 omgekeerd