RIAN BLOG 69 Comfortzone

Rian (67) is getrouwd met Marja (64), moeder van 2 kinderen, oma van 3 kleinkinderen en koordirigent van beroep. Ze is 1.68 lang en na ‘een leven lang lijnen’ weegt ze bijna 107 kilo. Ze besluit het roer om te gooien en kiest voor TheNewFood. Rian deelt haar ervaringen in haar blogs.

DAG TWEEHONDERDÉÉNENVEERTIG ZATERDAG

Het is een vroegertje vandaag. We moeten er om 7.30 uur uit en het is nog pikkedonker. Nou ja, eigenlijk moet Marja er vroeg uit. Maar als zij in actie komt, is Coosje ook wakker en moet er direct uit. Met mij dus.

Food to go

Marja heeft vandaag een cursusdag en maakt zich klaar. Ik maak een wandeling met Coosje en duik daarna nog even een uurtje terug in bed.  Om 11.00 uur komt een vriend op visite en tot 13.30 uur hebben we het samen gezellig. We hebben zelfs nog even samen gezongen. Daarna heb ik van alles te doen; een pakketje wegbrengen, post versturen, wat planten kopen, naar de dierenwinkel en even op theevisite bij een vriendin.

Het is fijn dat de winkels weer open zijn. Overal is er Food to Go en de geur van frites, gebakken wafels, poffertjes, gebakken vis, etc. komt regelmatig op mij af. Maar ik geef er niet aan toe. Ik kan de verleidelijke geuren aan, want ik voel me verzadigd.

Nieuwe kleren

Aan het einde van de middag duik ik nog even een kledingwinkel in. Ik zie een mooie lichte broek, maar twijfel wat ik erop kan dragen. Ik pas een wat strakkere trui, die de vormen van mijn lichaam behoorlijk laat zien. Dus geen hoodie die toch altijd wat ruim om mijn lichaam valt, maar een trui. Ik kijk onwennig naar mezelf in de spiegel. Voel ik me hier comfortabel in? De trui is niet duur en ik besluit het te doen. 

Stamppot

De middag is omgevlogen en om 18.00 uur is Marja alweer thuis. Ze heeft er een flinke autorit opzitten, heeft het koud en springt eerst onder de douche. In die tijd maak ik boerenkool met worst uit de stamppotspecial. Als Marja weer helemaal opgewarmd is, staat het eten op tafel. We hebben allebei trek. Heerlijk is dat als er stamppot op het menu staat.

Snacken

Marja vertelt uitgebreid over de ervaringen van haar dag en ik over mijn belevenissen. Het is zaterdagavond en voor wat later op de avond heb ik een paar lekkere hapjes gemaakt; rolletjes ham en kipfilet met roomkaas, gevulde snacktomaatjes, een gevuld eitje en wat kaas. Daarbij doe ik later nog wat olijven. Ik maak geen grote porties, maar gewoon even wat om gezellig te snacken.

Daar kan ik op de zaterdagavond soms ineens behoefte aan hebben. Ik kijk in de supermarkt ook wel eens naar die kant-en-klare tapashapjes vaak drie voor vijf euro. Het ziet er zo gezond uit, maar je schrikt als je ziet hoeveel koolhydraten erin zitten. Gelukkig bieden de boekjes van TheNewFood genoeg ideeën om ze zelf te maken. 

DAG TWEEHONDERDTWEEËNVEERTIG ZONDAG

Vandaag kunnen we heerlijk uitslapen, maar ik ben al vroeg wakker. Coosje is ook al wakker en ik besluit onze dag te starten met een heerlijke lange wandeling. Marja draait zich nog even om.

De weegschaal

Tijdens het wandelen neem ik me voor om me thuis te gaan wegen. Het is natuurlijk geen weegdag, maar soms heb ik dat gewoon even nodig. Mijn doorzettingsvermogen wordt behoorlijk op de proef gesteld doordat het afvallen nu veel langzamer gaat en ik erg ongeduldig ben. Bij eerdere lijnpogingen was ik door die ongeduldigheid zeker alweer gestrand en binnen no-time terug op mijn oude gewicht.

Dat terugvallen gaat me nu niet gebeuren, dat weet ik zeker. Ik wil er nog meer af, maar als dat langer duurt, blijf ik voor nu blij met mijn lijf zoals het nu is. Ik raak niet meer gefrustreerd en houd vertrouwen. Vertrouwen in mezelf en in deze pure manier van eten volgens TheNewFood. Thuis stap ik meteen op de weegschaal: 83.6! Yes, alweer bijna een pond eraf! Ik ben blij, er zit nog steeds beweging in! En er is toch echt al 24 kilo af!

Comfortzone

Natuurlijk trek ik mijn nieuwe kleren aan, ik ben zo benieuwd wat Marja ervan vindt! En… Marja vindt het geweldig om juist mijn vormen weer te zien. Ik heb immers zo lang vrij vormeloze kleding gedragen om mijn dikte te verbloemen. Het mag nu allemaal echt gezien worden, zegt ze. Maar ze geeft ook aan dat als ik me er niet prettig in voel, dat ik dat nog maar niet moet doen. Ik twijfel.

Ik vraag Marja wat foto’s maken die me ervan moeten overtuigen dat haar mening klopt. Op de foto’s zie ik dat het me inderdaad goed staat. Ik ga dus de uitdaging toch maar aan en uiteindelijk voelt het wel goed. Nou ja wel goed… eigenlijk voelt het fantastisch!

Monique

In de middag gaan we langs bij Monique. De leiding had ons gevraagd weer het een en ander voor haar aan te schaffen. Nachthemden, sokken en een paar schoenen. Het is erg leuk dat ze alles wat we voor haar meenemen altijd ervaart als cadeautjes en daar dan intens blij mee is. We kunnen haar met nog maar zo weinig echt blij maken. Vroeger nam ik altijd veel snoepgoed voor haar mee, maar ik kan dat steeds beter laten.

Bleekselderij

Als we thuiskomen maak ik de Caponata uit de eenpanspecial. Ohhhhh, wat is dat ongelooflijk lekker. Dit ondanks de bleekselderij die ik eigenlijk helemaal niet lust. Maar in dit gerecht smaakt het me heel goed. Ik realiseer me dat ik veel heb leren eten door de boekjes. Veel dingen waarvan ik dacht dat ik ze niet lekker vond. Misschien moet ik toch ook de tuna melt met bleekselderij uit de startgids nog eens proberen. Wie weet!

Ik zoek de tuna melt op en snuffel meteen nog even verder in de boekjes. Wat kan ik nog meer uitproberen wat ik in eerste instantie heb weggelaten, omdat ik dacht het niet te lusten? Ik zet nog een paar nieuwe snelle gerechten op het menu voor de komende week. We maken het niet te laat vandaag. Het belooft een drukke week te worden en uitslapen is er de komende dagen niet bij. 

DAG TWEEHONDERDDRIEËNVEERTIG MAANDAG

We staan op tijd op. We hebben veel plannen voor vandaag. Marja gaat er even uit met Coosje.

Val

Wij nemen Coosje altijd op de arm mee naar buiten als we haar uit gaan laten. Dit omdat ze nog niet 100% zindelijk is en we niet willen dat ze op de (lange) weg van ons appartement via de gangen, de lift en de hal binnen plast. Normaal zetten we haar direct op de grond als we buiten staan. Maar vandaag springt ze onverwacht uit Marja’s armen. Niet echt van grote hoogte dus, maar ze komt heel ongelukkig neer, schreeuwt het uit. 

Operatie

Marja weet meteen dat het goed mis is. We gaan direct met Coosje naar de dierenarts die foto’s maakt van haar poot. Zij constateert een gecompliceerde kniebreuk die zij niet zelf kan behandelen. We moeten halsoverkop naar een orthopedische kliniek in Dordrecht, waar de chirurg al klaar staat. Daar moeten we haar achterlaten… De operatie duurt ruim 2 uur, maar is goed geslaagd volgens de chirurg.

Gehandicapt

Coosje moet eerst nog uitslapen en bijkomen van de narcose. In de middag mogen we haar ophalen. Coosje moet het maar liefst 6 weken heel rustig aan doen. Ze mag alleen een plasje en een poepje doen en verder geen beweging, niet spelen en natuurlijk zeker niet springen. Hoe rustiger ze blijft, des te meer kans op goede genezing. Maar hoe doe je dat met een pup van 5 maanden? Hellup!

Ze is de komende tijd dus flink gehandicapt en wij natuurlijk ook. Gelukkig kan ik een hondenwagentje lenen, zodat ze naar buiten kan om haar behoeftes te doen. Nooit gedacht dat ik hier ooit achter zou lopen met een hond. Maar ja… nood breekt wet.

Emotie-eten 

We zijn er beiden flink door van slag. Nog maar net zijn we over de schrik van Coosjes liftavontuur heen en nu dit. Ik heb helemaal geen zin om te koken en laat Marja weten dat ik een moord zou doen voor een Kapsalon of iets van de Chinees. Of een grote zak frites… Ik ben altijd een emotie-eter geweest en ook al ben ik nu zo goed bezig, het is een patroon van heel mijn leven en soms moet ik daar flink tegen vechten.

Tot nu toe ben ik nog steeds de overwinnaar, maar vraag me niet wat dit me soms kost. Wat is fijn dan een vrouw te hebben die dan naar me luistert, me begrijpt, me nergens toe dwingt en me juist daardoor weer terug bij mezelf brengt. Mede daardoor heb ik toch steeds een verstandige keuze gemaakt. Ook vandaag lukt het Marja om mij te kalmeren en te behoeden voor dingen waar ik spijt van krijg.

Trots

Als ik eenmaal heb besloten dat ik wel gewoon ga koken ben ik best trots op mezelf dat ik onder deze stressvolle omstandigheden niet in de verleiding ben gekomen om terug te vallen in mijn oude patroon. Nou ja……… niet in de verleiding? Ik was behoorlijk ver, dat geef ik eerlijk toe. Ik duik de keuken in en besluit mijzelf te verwennen met de shoarmaplate. Als we eenmaal zitten te eten voel ik mij trots!

Coosje doet het geweldig, wat zijn we ook trots op haar! Na het eten gaan we nog een keer met haar uit. Ik mis nu al onze lange wandelingen. Juist die beweging deed me zo goed. Maar met een wagentje kan dat natuurlijk ook. 

Stapje terug

Het is al met al wel heel veel aan het worden. Er is niet alleen dit gedoe de komende zes weken met Coosje en alle stress vanwege het niet kunnen zingen en onduidelijkheid wanneer dat dan wel weer kan. Maar vooral: voor Marja en mij komt er een heel intensieve periode aan, die al onze aandacht en energie nodig heeft. Daarom besluit ik voor nu in ieder geval een stapje terug te doen met het schrijven.

Dat betekent niet dat ik stop natuurlijk, maar wel dat ik wat minder vaak blogs zal delen. Niet meer 2 keer per week. Hoe vaak dan wel, dat zullen we zien. Ik wil zeker blijven schrijven over mijn afvalproces en hoe ik straks mijn doelen ga halen. Ook voor mijzelf is het schrijven motiverend.

Gezondheid verbeterd