Selecteer een pagina
BLOG 10: Vacature praatjesmaker

BLOG 10: Vacature praatjesmaker

Welkom bij mijn persoonlijke blog! Ik ben het koolhydratenmonster en ik heb eindelijk mijn eigen podium gekregen. Dat werd hoog tijd natuurlijk. Want ik ben goed in mijn werk en dat mag iedereen weten. Ik laat je zien hoe ik mensen verleid en hoe ik ze onderuithaal. 

Ik heb een idee. Nee, niet zomaar een idee: een meesteridee. Het geweldigste idee ooit. En ik kwam erop toen ik laatst even langsging bij Marjan. Marjan is terug van vakantie. Voor de zomer deed ze haar best. Ze had zich vastgebeten in keto en voelde zich lichter, energieker. Voor het eerst in jaren dacht ze: dit werkt.

Maar eerlijk? Het viel haar zwaar. Want keto gaat niet vanzelf. Ze moest kiezen, ze moest opletten, ze moest “nee” zeggen waar ze vroeger “ja” zei. En daar stond ik, fluisterend: “Kom op, één keer mag toch wel? Je hoeft het jezelf niet zo moeilijk te maken.”

En toen kwam onze vakantie, ik heb het geweldig naar m’n zin gehad met Marjan. Een ijsje hier, een stokbrood daar, een avond wijn. En nu zit ze weer in haar oude patroon en zit ik naast haar… Ze zucht, pakt een kop thee en zegt tegen zichzelf: “Misschien werkt TheNewFood gewoon niet voor mij. Misschien moet ik iets anders proberen. Iets dat makkelijker is. Iets dat wél bij mij past.”

En precies op dat moment ziet ze op Instagram zo’n filmpje. Een vrouw aan een keukentafel, bakjes ingrediënten voor haar neus. Ze gooit wat dingen bij elkaar, een ei, prei, een klodder roomkaas. In de voice-over klinkt het opgewekt: “Wanneer je dit en dat bij elkaar doet, hup even in de airfryer, dan krijg je dit heerlijke koolhydraatarme taartje.”

De vrouw neemt een hap en kijkt recht in de camera, met die brede, blije blik. Alsof ze zojuist het geheim van moeiteloos geluk heeft ontdekt.

Bij het filmpje staat: “Wil je meer van dit soort makkelijke recepten? Zet HERFST in de comments en je krijgt de link naar mijn kookboek. Gezond, lekker, moeiteloos.”

Marjan voelt het meteen. Makkelijk. Moeiteloos. Lekker. Haar hart maakt een sprongetje. Ja, dit is het! Hier hoef ik niet te worstelen. Geen schema’s, geen strijd. Dit wordt mijn laatste poging, dit gaat me redden.

Ze reageert met HERFST en al direct ontvangt ze een link naar het kookboek. Maar nog voor ze kan afrekenen, verschijnen de upsells: een zomereditie, een airfryerboek, een borrelplankboek. En dan nog een programma: “In 6 weken van je suikerverslaving af… nu geen €650 maar slechts €95.”

Marjan aarzelt niet. Klik, klik, klik. Voor ze het weet, staat haar mandje op meer dan 200 euro. Maar ze voelt zich opgelucht. “Dit gaat werken, want dit is makkelijk en moeiteloos. Dit kan ik.” Ik gniffel. Want ik zie hoe eenvoudig dit spel is. Eén filmpje, één hap, één blik in de camera… en een winkelmandje vol illusies.

En dan daar, naast Marjan op de bank, krijg ik mijn meesteridee. Waarom zou ik genoegen nemen met een gastblog bij TheNewFood, terwijl ik een heel imperium kan bouwen? Ik ben tenslotte de uitvinder van verleiding.

Dit is briljant: ik richt mijn eigen bedrijf op. Monster Media BV. Nu alleen nog iemand die de filmpjes voor mij maakt…

Vacature: Praatjesmaker bij Monster Media BV

Bedrijfsprofiel
Ik ben het koolhydratenmonster. Directeur en oprichter van Monster Media BV, de grootste illusiefabriek van de 21e eeuw. Mijn business is simpel: ik verkoop geen resultaten, ik verkoop beloftes. En geloof me: dat verkoopt véél beter.

Functieomschrijving
Jij wordt het gezicht van mijn bedrijf. Met jouw filmpjes laat je mensen geloven dat afvallen makkelijk, moeiteloos en zelfs gezellig is. Je schuift wat bakjes naar elkaar toe, noemt een paar ingrediënten, laat een muffin of ovenschotel “uit de oven” rollen en neemt een hap. Klaar.

Wat ga je doen?
– Je zit in een keuken, met een tafel waar je aan kunt werken en een camera-opstelling.
– Je schuift drie dingen bij elkaar en in de voice-over klinkt: “Wanneer je dit en dat bij elkaar doet, hup even in de airfryer, dan krijg je deze heerlijke koolhydraatarme ovenschotel/muffin/taart.”
– Je neemt een hap.
– Je kijkt recht in de camera, met die doordringende, blije blik, alsof je zojuist het geheim van moeiteloos geluk hebt ontdekt.
– Je sluit af met een geschreven oproep onder je filmpje: “Wil je meer makkelijke recepten? Zet HERFST in de comments.”
– Je strooit gul met hashtags: #makkelijk #lekker #moeiteloos #afvallen #koolhydraatarm.

Functie-eisen
– Je gelooft zelf heilig in de woorden makkelijk, moeiteloos, simpel, lekker.
– Je kunt overtuigend glimlachen, zelfs als het gerecht nergens naar smaakt.
– Je hebt geen enkele moeite met het verkopen van lucht. Sterker nog: je geniet ervan.
– Je kunt mensen met één blik laten denken: dit is de oplossing voor al mijn problemen.
– Je beschikt over een eigen keuken met tafel en camera, zodat alles strak in beeld komt.

Arbeidsvoorwaarden
– Een croissantpak als uniform (met pizzahoed op aanvraag).
– Een bubbelbad vol frisdrank in mijn hoofdkantoor.
– Toegang tot mijn champagnefontein en mijn privévoorraad borrelnootjes.
– Gratis zakjes poeder en pillen uit eigen collectie.
– Bonussen voor elke kilo die je iemand belooft te laten verliezen.
– Een royaal winstpercentage op elke illusie die je verkoopt. Hoe meer mensen je verleidt, hoe meer je verdient.
– All-inclusive bedrijfsuitjes naar buffetten, om “research” te doen.
– Eeuwige roem als gezicht van de grootste illusiefabriek van de 21e eeuw.

En misschien denk je wel: dat gaat hem toch helemaal niet lukken. Hoe zou hij dat dan voor elkaar moeten krijgen?

Nou, luister goed. Mijn aanpak is zo simpel dat je bijna niet gelooft dat het werkt.

Stap 1: Beloof dat het snel gaat.
“Tien kilo kwijt in een week!”
“Binnen drie dagen maatje 38.”
“Nog voor kerst een compleet nieuw lichaam.”
Hoe absurder, hoe beter. Mensen willen magie.

Stap 2: Zeg dat het makkelijk is.
Mijn gouden woorden: moeiteloos, eenvoudig, simpel, lekker.
“Je hoeft niets te laten.”
“Gewoon een zakje oplossen in water en klaar.”
Mensen willen geen verandering, ze willen sprookjes. En ik verkoop sprookjes.

Stap 3: Speel met timing.
“Zeg je vakantiekilo’s vaarwel in 7 dagen.”
“Start maandag en zie volgend weekend al verschil.”
“Doe mee en straal op oud & nieuw.”
Altijd is er wel een haakje. En zo niet, dan verzin ik er één.

Stap 4: Beloof dat het blijvend is.
“Nooit meer jojo’en.”
“Voor altijd slank.”
“Een nieuw lichaam voor de rest van je leven.”
Hoop verkoopt beter dan waarheid.

Stap 5: Laat het hun eigen schuld lijken.
Als het mislukt, hoef ik niks te zeggen. Mensen doen het zelf:
“Zie je wel, ik ben zwak.”
“Anderen lukt het wel, waarom mij niet?”
Perfect. Want schuldgevoel is mijn gouden ketting. Daarmee hou ik ze vast.

En natuurlijk… de reviews, die heb ik ook al klaar:

“Ik verloor 12 kilo in 10 dagen, gewoon door de filmpjes te kijken. Ik hoefde niets te doen!” – Anita, 43

“Ik herken mezelf niet meer in de spiegel. Letterlijk. Mijn man zei: wie bén jij? Fantastisch!” – Corry, 56

“Ik dronk drie zakjes per dag en na een week paste ik weer in mijn trouwjurk. Moeiteloos! En het blijft er écht af.” – Hennie, 62

“Ik lag de hele dag op de bank en toch viel ik af. Ongelooflijk maar waar. Dit is mijn nieuwe levensstijl!” – Gerard, 51

“Binnen twee weken was ik niet alleen slank, maar ook twintig jaar jonger. Zelfs mijn huisarts wilde het geheim weten.” – Sjaan, 67

Zie je wel? Mijn businessmodel is waterdicht. Vijf simpele stappen, een handvol gouden woorden en een paar stralende nepreviews. 

Mijn hoofdkantoor maak ik in de vorm van een gigantische donut. Voor de deur een standbeeld van mezelf, twintig meter hoog, met in elke hand een croissant. Een champagnefontein in de lobby, een bubbelbad vol frisdrank op de bovenste etage. Mijn personeel loopt rond in pizzapakken en croissantkostuums.

Overal ter wereld verschijnen mijn filialen. In elke supermarkt een schap met Monster Approved-producten. Mijn online cursus vertaald in dertig talen. Van Alaska tot Australië fluister ik in hoofden: “Het kan ook makkelijk. Het is moeiteloos. Gewoon doen.”

Binnenkort ligt de hele wereld aan mijn voeten. Want zeg nou zelf: wie wil er nou niet geloven in sprookjes?

Delen
Gary Taubes, een moedige journalist

Gary Taubes, een moedige journalist

Keto-pionier Gary Taubes is geen arts, maar wetenschapsjournalist. In 2002, een jaar nadat ik zelf begon met keto, verscheen er een lang artikel van hem in de krant: “What if It’s All Been a Big Fat Lie?”. Een zorgvuldig opgebouwd pleidooi voor keto dat de hele voedingswereld op zijn kop had moeten zetten. Maar dat gebeurde niet. Want de weerstand was enorm. Toen, en nog steeds…

Groepsdenken en belangen

Na zijn studie natuurkunde en lucht- en ruimtevaarttechniek verdiepte Gary Taubes zich in de geschiedenis van de wetenschap. Hij ontdekte hoe hele vakgebieden door groepsdenken en belangen de verkeerde kant op konden gaan.

Ook bij voeding ontdekte hij hetzelfde patroon. Iedereen was ervan overtuigd dat vet gevaarlijk was. Maar het bewijs daarvoor bleek flinterdun. En intussen stroomden suiker en koolhydraten ons dagelijks leven binnen, zonder dat iemand de vinger opstak om te vragen: zou dát misschien het echte probleem zijn? Taubes zocht het uit.

De vette leugen

In 2001 schreef hij erover in de New York Times: “What if It’s All Been a Big Fat Lie?” (in het Nederlands: Stel dat het allemaal een vette leugen is geweest). Hij legde uit hoe we bang zijn gemaakt voor vet, hoe calorieën tellen een mantra was geworden, en hoe de voedingsindustrie en de wetenschap samen een verhaal hadden gecreëerd dat niet klopte.

Wij hebben het artikel vertaald, je vindt het hier. Voor het eerst las een breed publiek over de rol van insuline, over de echte impact van suiker en koolhydraten, en over de misleiding in de voedingsrichtlijnen. Het artikel sloeg in als een bom en wordt nog steeds gezien als een van de belangrijkste omslagpunten in de publieke discussie.

Het was niet een luchtig opiniestukje, maar een grondig opgebouwd dossier waarin hij alle puzzelstukjes legde: de geschiedenis van de voedingsrichtlijnen, de belangen van de suikerindustrie, de rol van insuline, en de foute aannames over vet. Voor veel mensen was dat de eerste keer dat iemand al die losse flarden bij elkaar bracht in één verhaal. Het was taai, maar ook heel overtuigend. En precies daardoor is het nog steeds een van de meest geciteerde artikelen over voeding ooit

De rol van farma en de voedingsindustrie

In zijn boeken laat Taubes zien dat het geen toeval is dat vet jarenlang als de vijand werd aangewezen. De rode draad in zijn werk: het is geen vergissing dat suiker en koolhydraten zo lang vrijuit gingen. Het was strategie.

Hij liet zien hoe de suikerindustrie onderzoek financierde dat vet zwart maakte, zodat suiker buiten beeld bleef. Hij beschreef hoe de Amerikaanse voedingsrichtlijnen in de jaren ’70 niet voortkwamen uit harde wetenschap, maar uit politieke deals en lobby. En hij trok de vergelijking met tabak: een product dat schadelijk en verslavend is, maar jarenlang verdedigd werd door slimme marketing.

Ook de farmaceutische industrie neemt hij onder de loep. Zolang insulineresistentie geen officiële diagnose is, blijven miljoenen mensen hangen in het voorstadium van ziekte – precies de fase waarin medicijnen worden voorgeschreven.

Keto is de correctie van een vergissing

Gary Taubes is de man die al vroeg durfde te zeggen: misschien klopt alles wat we geleerd hebben over voeding niet. Hij inspireerde artsen, onderzoekers en talloze lezers wereldwijd om opnieuw naar voeding te kijken.

En hij maakte duidelijk dat keto geen hype is, maar een noodzakelijke correctie van een enorme vergissing. Zijn werk laat zien dat we niet naïef hoeven te vertrouwen op “de wetenschap” als die gestuurd wordt door belangen. Dat we mogen blijven vragen stellen. En dat we soms lef nodig hebben om de waarheid boven tafel te krijgen.

Meer van Gary Taubes

  • Artikel: Stel dat het allemaal één grote, vette leugen is geweest?

  • Lezingen & events: regelmatig spreker bij LowCarbUSA en internationale conferenties

  • Boeken:

    • Good Calories, Bad Calories (2007) – in het Nederlands verschenen als Het dieetleugenboek. Hierin legde hij uit waarom calorieën tellen en vet mijden nooit de oplossing was.

    • Why We Get Fat (2010) – een toegankelijk boek dat in eenvoudige taal duidelijk maakte waarom koolhydraten, niet vet, de oorzaak zijn van obesitas.

    • The Case Against Sugar (2016) – een vlijmscherp betoog waarin hij suiker vergelijkt met tabak: een product dat ons ziek maakt, terwijl de industrie dat decennialang ontkent.

    • The Case for Keto (2020) – zijn meest recente boek, waarin hij laat zien dat keto geen hype is, maar een onderbouwde en bewezen aanpak die artsen en patiënten wereldwijd gebruiken

Wil jij jezelf ook gezonder eten?

Wil jij ook starten met gezond keto eten? Je kunt op een gezonde en effectieve manier beginnen, met weekmenu’s in de startgidsen, of start samen met ons nieuwe succesvolle Keto & Support Pluspakket. Al binnen enkele weken zul je merken dat je je heel veel beter en energieker gaat voelen, al veel gewicht kwijt bent en allerlei kwalen verminderen. Niet voor niets schrijft Gary Taubes: keto is hoe we zouden moeten eten!

Meer keto-zorgprofessionals 

Gary Taubes, een moedige journalist

Keto-pionier Gary Taubes is geen arts, maar wetenschapsjournalist. In 2002, een jaar nadat ik zelf begon met keto, verscheen er een lang artikel van hem in de krant: “What if It’s All Been a Big Fat Lie?”. Een zorgvuldig opgebouwd pleidooi voor keto dat de hele...

Dr. Cyves: de koolhydratenverslavings dokter

In de eerste jaren van zijn carrière als obesitas-chirurg stond Dokter Robert Cywes dag in, dag uit in de operatiekamer. Hij deed maagverkleiningen bij mensen met overgewicht. Duizenden keren sneed hij in buiken, verkleinde hij magen, en hoopte hij dat het daarmee...

Vaatchirurg: Je kunt zelf iets doen!

Dokter Lily Johnston, MD, MPH is een hoogopgeleide vaatchirurg en specialist in metabole gezondheid. Ze werd opgeleid aan topinstituten als de Mayo Clinic en Johns Hopkins, en werkte jarenlang in de frontlinie van de vaatchirurgie. Haar dagen bestonden uit complexe...

Internist Lenzkes adviseert keto

Steeds meer artsen ontdekken de kracht van keto! Zo ook dokter Brian Lenzkes, internist uit Californië. Hij gaf zijn patiënten het bekende advies: minder vet, meer bewegen, calorieën bijhouden, en vooral volhouden. Maar toen zijn eigen gewicht bleef stijgen, zijn...

Huisarts Haller behandelt met keto

Steeds meer artsen ontdekken de kracht van keto! Zo ook de Belgisch huisarts Pierre Haller. Hij kwam keto in eerste instantie tegen als oplossing voor zijn eigen gezondheidsklachten. Hij voelde zich moe, merkte dat zijn gewicht toenam, en had steeds minder energie om...

Cardioloog twijfelt aan cholesterolverhaal

Steeds meer artsen ontdekken de kracht van gezond koolhydraatarm/keto. Zo ook dokter Marc Waskowsky, cardioloog in het Isala ziekenhuis te Zwolle. Tegenwoordig adviseert hij zijn patiënten op de hartpoli om de koolhydraten drastisch te gaan minderen, in plaats van dat...

Keto in de spreekkamer bij POH Joke

Joke Postma, POH (praktijkondersteuner) bij huisartsenpraktijk Havelte, viel zelf in een jaar 25 kilo af met de aanpak van TheNewFood en is nu fitter en energieker dan ooit. Ze gunde ook al haar patiënten dit succes en inmiddels adviseren Joke en haar collega deze...

Jeugdarts adviseert minder koolhydraten

Steeds meer artsen blijken, vaak al langere tijd, hun patiënten een koolhydraatarme/keto aanpak te adviseren. Wij willen deze artsen van over de hele wereld graag aan jullie voorstellen. In dit artikel maken we kennis met jeugdarts de Groot. Zelf eet ze gezond...

Delen
BLOG 9: Gea start maandag weer

BLOG 9: Gea start maandag weer

Welkom bij mijn zomerblog, over keto vasthouden op vakantie! Ik ben het koolhydratenmonster en ik heb eindelijk mijn eigen podium gekregen. Dat werd hoog tijd natuurlijk. Want ik ben goed in mijn werk en dat mag iedereen weten. Ik laat je zien hoe ik mensen verleid en hoe ik ze onderuithaal. 

Uhm, bijna altijd. Soms, heel soms, raak ik mensen kwijt. En geloof me: dat doet pijn. Niet omdat ik niet vaker klanten verloren heb, mensen gaan op dieet, proberen van me af te komen, dat hoort erbij. Meestal komen ze vanzelf terug. 

Weet je nog van Gea? Daar, langs de snelweg in Frankrijk. Gea dacht dat ze het zo goed voor elkaar had. Water, kaas, olijven. Ze was trots, ze had me thuisgelaten. En toen… één croissant. Eén kleine opening. Dat was genoeg. Ik kroop naast haar op dat muurtje achter het tankstation. En ik bleef… ik ben er nog steeds, ook nu Gea op de terugweg is. Zwaar, loom, met een opgeblazen buik en veel spijt… Maar ik heb genoten van haar vakantie!

De auto zoemt over de snelweg naar huis. Achterin liggen de koffers, zwaar van zand en muffe handdoeken. De kinderen dommelen, hoofden tegen de ramen, oortjes half uit hun oren gegleden. Haar man zwijgt, blik op de weg, de radio zacht. Gea voelt de gordel snijden in haar buik. Haar hoofd klopt, haar maag trekt, zuur brandt in haar keel.

Ze schuift ongemakkelijk heen en weer. Ik voel me ellendig. Hoe heb ik dit weer zo ver laten komen? Ik voel me zó dik en akelig. Ze pakt haar telefoon. Scrollend zoekt ze afleiding. En dan ziet ze het. Het succesverhaal van de dag van TheNewFood. Els, 35 kilo kwijt. Stralend. Vrij. Geen pillen meer, geen pijnlijke gewrichten. Een glimlach die alles zegt: licht, leven, vrij.

Gea slikt. Dat wil ik ook. Dat moet ik ook. Als we straks thuis zijn, pak ik de Startgidsen er weer bij. Dan word ik ook zo’n succesverhaal. Ik ga het gewoon proberen. Ik rol me loom uit op de achterbank, mijn slabbetje nog scheef van croissantjes en wijn. Ik grijns. “Proberen, Gea. Mijn lievelingswoord. Hou het vast. Ik kan er jaren mee vooruit.”

Maandag

Alles is in huis voor dag 1. De Startgids ligt open op het aanrecht. Ze ademt diep in. Dit keer gaat het lukken. De ochtend gaat vlekkeloos. Koffie, ontbijtje uit de startgids, water. De lunchsalade… Hoop gloeit in haar borst. Wat voelt dit goed.

Later in de middag is het huis stil. Te stil, zo na die lange vakantie samen. Het lege huis drukt zwaar op haar. Haar buik voelt onrustig, haar hoofd wil iets eten. Alleen een plak kaas. Dat mag. Het worden er veel meer. Dan een overgebleven half stokbroodje. De korst ruikt naar vakantie. De eerste hap is vullend en troostend. Ze kauwt, sluit haar ogen. Nee. Nee, dit wilde ik niet.

Ik glijd naast haar, mijn ogen glinsteren. “Precies, Gea. Dit is hoe ik werk. Jij denkt dat je mij met een Startgids kunt wegjagen. Maar ik woon in je brein. Elke hap brood geeft mij nieuwe kracht. Jij voelt het misschien als falen, maar ik noem het gewoon verslaving. Net als roken, Gea. Je kunt niet een beetje proberen te stoppen.”

Een uur later rijdt ze naar de winkel. “Even bloemen halen om het huis op te vrolijken,” zegt ze tegen haar man. Hij knikt, nietsvermoedend. In de supermarkt begint het spel. Ze legt een pak koek in haar wagentje. Haalt hem eruit. Loopt verder. Komt terug. In. Uit. In. Uit. Haar hart klopt sneller. Haar handen trillen licht. Ik fluister in haar oor: “Zie je, zo sterk ben ik. Je hoofd wil niet, je handen doen het toch. Jij noemt dit twijfel. Ik noem dit macht. Ik ben de baas.”

Ze rekent de koek af. En chips. En chocola. In de auto scheurt ze het papier open. De eerste hap is zoet, kalmerend en troostend. Ze voelt ook schaamte, maar eet door. Koek, chocola, chips. Alles door elkaar, alsof ze tijden niets heeft gehad. Ze voelt zich misselijk, maar kan niet stoppen. Ik haat dit. Waarom doe ik dit? Morgen begin ik opnieuw. Morgen echt. Als alles op is zit ze leeg voor zich uit te staren.

Thuis vraagt haar man: “En de bloemen?” Ze haalt haar schouders op. “Vergeten.” Hij zegt niets, maar zijn blik prikt. 

Die nacht.

Ze slaapt onrustig en ligt tussendoor veel wakker. Ze woelt, zweet op haar rug. Haar buik opgeblazen, haar hoofd bonkt. Morgen hou ik vol. Morgen hou ik vol. Morgen hou ik vol. Morgen wordt alles anders. Ik zweer het. Ik leg mijn hand op haar schouder. “Dat beloven in de nacht, Gea, daar leef ik van. Dat is je verstand dat praat. Maar, als je ogen open gaan, ben ik er weer. Want ik woon niet in je verstand. Ik woon in je gewoontes. En gewoontes winnen altijd van goede voornemens.”

Ze staat op, pakt een mok in de keuken. Even een kop slaapthee. Misschien kan ik dan nog even slapen. Terwijl ze wacht tot de waterkoker klikt trekt ze de kast open. Ze weet dat er nog koekjes liggen. Ze eet in het donker, snel, alsof iemand haar betrapt. Boven draait haar man zich om in bed, merkt dat ze weg is. “Alles goed?” roept hij slaperig. “Ja, ja, alleen even thee,” zegt ze. Hij valt weer in slaap. Zij niet.

Dinsdag.

Vandaag gaat het dan echt gebeuren. Ze weet dat ze het niet moet doen, maar toch stapt ze op de weegschaal. Het getal brandt in haar ogen. Hoger dan ooit. Hoe kan dit? Ik heb gisteren toch echt m’n best gedaan? Ik gniffel. “Daar heb je het weer. Jij dacht dat een halve dag streng genoeg was om mij weg te jagen. Maar ik hou van die weegschaal. Eén getal en jij geeft jezelf op. Dat is hoe ik win.”

De dag sleept zich voort. Ze maakt de lunch uit de Startgids. Toe mascarpone met siroop. Een lepel pindakaas. Overgebleven toastjes van de vakantie. In de auto vindt ze nog drop en verpakte koekjes van de reis. Haar buik trekt, haar hoofd voelt plakkerig. 

Later die middag stormen de kinderen thuis naar binnen. “Mama, waar zijn de koekjes?” Ze voelt het bloed naar haar wangen stijgen. “Die waren op toch?”, zegt ze kortaf. Ze draaien zich om, teleurgesteld. Ze weet dat ze liegt. Ik ben een mislukkeling. Waarom lukt het me nooit.

Die avond loopt het weer helemaal uit de hand. Haar man zucht hoorbaar als hij haar betrapt en de lege verpakkingen ziet. Hij zegt niets, maar zijn stilte is oorverdovend. Gea besluit dat het geen zin meer heeft die week. Zaterdag is er een feestje. Dus dan is het niet slim om nu nog te starten. Maandag dan. Ik lach… “Feestjes, restjes, maandagen. Mijn gouden drie-eenheid.”

Zaterdag. Het feestje.

Ze lacht te hard, drinkt een glas wijn en eet taart. Een vriendin geeft haar een por in de zij. “Ik dacht dat jij ook weer was begonnen? Lukt het niet?” De vriendin knabbelt op een olijfje. Gea voelt het steken. Het is haar dus wel gelukt. Wat zal ze wel niet denken van mij. Met dit dikke lijf. Ik had beter niet kunnen gaan. Ze schudt haar hoofd en glimlacht, maar vanbinnen trekt alles samen.

Ze loopt weg van haar vriendin en pakt onderweg een schaaltje chips. Het gaat mij ook lukken. Maandag ga ik heel precies starten, zo streng mogelijk. Dit is mijn kans! Ik kijk haar aan en grijns: “Ik houd zoveel van maandagen. Mijn mooiste leugen.”

Maandag. Week 2.

Vandaag wil ze het echt weer proberen. Zo kan ze niet doorgaan. Het lijkt wel of alle remmen los zijn, juist nu ze weer aan het proberen is te starten. Ik moet nu echt stoppen. Even door die eerste dagen heen, dan gaat het wel weer. In de Startgids schrijft ze met potlood hoeveel ze elke week kan wegen. Als ik het deze week goed volhoud, kan ik makkelijk drie kilo kwijt zijn.

Ze schrijft op wat ze volgende week zal wegen en rekent uit wanneer ze haar streefgewicht bereikt zal hebben. Het lijkt ineens zo ver weg. Het gaat me nooit lukken, dat houd ik nooit vol zo lang. Even voelt het heel zinloos allemaal, maar dan herpakt ze zich. Ik ga het gewoon proberen, als die anderen het kunnen dan kan ik het ook!

Ik zet mijn ellebogen op tafel. “Zie je, Gea. Jij denkt dat je knop maandag zomaar omgaat. Maar dat is mijn mooiste leugen. De knop bestaat pas als jij écht kiest. Niet proberen of even kijken. Niet hopen dat het goed gaat.”

Na het ontbijt begint de twijfel. Misschien is het nu gewoon nog niet het goede moment. Ik moet ook echt weer wennen alleen thuis, zo na de vakantie. Ik kan misschien gewoon minder vaak eten. Ik kijk haar vertederd aan. Het ontroert me gewoon hoe ze er zelf elke keer weer in gelooft. En hoeveel smoesjes ze weet te verzinnen. Natuurlijk gaat het niet om het juiste moment. Maar om inzien dat je niet de baas bent.

Die avond eten ze pizza. Ze probeert de blikken van haar man te ontwijken, maar ziet het toch. Die mix van medelijden en teleurstelling. “Waarom doe je dit jezelf aan?” vraagt hij zacht. Ze haalt haar schouders op, zegt niets. Ik had het beloofd. Ik zou beter voor mezelf gaan zorgen. Weer vrolijk worden, weer vrij voelen. Net als voor de vakantie. Toen lukte het wel met keto. Ze schuift nog een punt pizza op haar bord.

Maandag. Week 5.

De Startgids ligt weer klaar. Maar nog voor het ontbijt zucht ze diep. Tranen prikken in haar ogen. Waarom moet dit zo moeilijk zijn. Waarom kunnen anderen wel gewoon eten wat ze willen. Ik vind het verschrikkelijk oneerlijk. Zouden die succesverhalen wel echt waar zijn? Niemand vertelt dat het zó moeilijk is, het gaat bij iedereen vanzelf. Ben ik de enige waarbij het zo moeilijk is? Ik denk dat het voor mij gewoon niet werkt.

Ik ga naast haar zitten. “Precies, Gea. Jij bent geen succesverhaal. Jij bent míjn verhaal. Mijn verslaafde. Beginnen, stoppen, uitstellen, dromen. Jij probeert steeds weer. Ik win steeds weer. Want dit is wat verslaving doet: ze fluistert beloftes in de nacht, laat je steeds weer struikelen, en houdt je gevangen in ‘morgen gaat het lukken’. En jij? Jij gelooft het elke keer weer.”

’s Avonds komt ze op Facebook bij TheNewFood de video tegen over het Keto & Support Pluspakket. Ze luistert aandachtig, is dit het? Maar wat moet ik met nóg iets erbij? Ik heb de Startgidsen al, drie zelfs. Ik zou het zelf moeten kunnen. Gewoon eerst nog een keer zelf proberen.

Ze scrolt verder, maar het laat haar niet los. Misschien kan ik het niet alleen. Elke maandag weer hetzelfde. Hoe meer ik probeer, hoe erger het lijkt te worden met die koolhydraten. Ik kom er niet uit. Misschien… misschien heb ik die steun nodig. Iemand die elke dag naast me loopt. Iets wat me helpt vol te houden.

Ik schrik wakker uit mijn zoete droom. Neeeee! Niet het Pluspakket! Alles behalve dát! “Gea, luister naar me… doe dit niet! Je weet toch dat ik daar niet tegenop kan? Denk aan al onze mooie avonden samen… chips en chocola op de bank, koekjes in de auto, broodjes onderweg. Dat was óns leven, Gea, ons geheim!” Ik kruip naast haar oor om beter binnen te komen.

Ik ga steeds harder praten. “Gea, als jij dat pakket neemt, ben ik verloren. Elke dag een anker, elke dag motivatie… dan heb ik geen kans meer. Jij leert daar hoe ik in je hoofd kruip, hoe ik je uitstel laat fluisteren, hoe ik je telkens weer maandag laat beloven. Je gaat me doorzien! Nee Gea, ik ben je troost, je enige echte vriend, je geluk, ik ben er altijd voor je geweest… je kunt mij toch niet zó verraden?!”

Maar Gea hoort me niet meer. Het Pluspakket zit al in haar mandje. Ik gil het uit… maar zij glimlacht alleen.

Wil je weten waarom ik nachtmerries heb van dat pakket? Omdat je daar elke dag weer leert hoe jij de baas wordt. En dáár word ik stapelgek van. Het Keto & Support Pluspakket is mijn vijand.

Delen
Dr. Cyves: de koolhydratenverslavings dokter

Dr. Cyves: de koolhydratenverslavings dokter

In de eerste jaren van zijn carrière als obesitas-chirurg stond Dokter Robert Cywes dag in, dag uit in de operatiekamer. Hij deed maagverkleiningen bij mensen met overgewicht. Duizenden keren sneed hij in buiken, verkleinde hij magen, en hoopte hij dat het daarmee opgelost zou zijn. Voor even leek dat ook zo. Patiënten vielen af, hun gezondheid leek vooruit te gaan.

Het keerpunt

Maar vaak stonden ze na maanden of jaren weer voor hem. Met dezelfde problemen. Met dezelfde pijn. Een operatie kon hun maag kleiner maken, maar veranderde niets aan de gevoelens die ze wegaten met koolhydraten. “Ik zag dat ik wel in een buik kon snijden, maar niet in een hoofd of een hart.”

Dat besef was een keerpunt. Robert begon zich af te vragen of hij wel écht hielp. Hij zag dat obesitas geen gebrek aan discipline was, geen kwestie van luiheid, maar het gevolg van een dieper mechanisme: koolhydratenverslaving.

De dokter die zelf worstelde

Zijn inzichten kwamen niet alleen uit zijn werk. Ze kwamen ook uit zijn eigen leven. Robert noemt zichzelf eerlijk “a fat guy”. Hij weet hoe het voelt om te zwaar te zijn. Hoe je elke dag denkt: morgen begin ik echt. Hoe de drang naar eten sterker kan zijn dan je wilskracht.

Hij verloor zelf ruim 50 kilo met keto, maar zegt er altijd bij dat het nooit klaar is. Het is een dagelijkse keuze. Elke dag opnieuw kijkt hij naar de emoties die hem vroeger naar koolhydraten duwden. Dat maakt hem geen onfeilbare arts op een voetstuk, maar een mens die dezelfde strijd kent als zijn patiënten. Juist daardoor voelen ze zich gezien.

Een snack = emotie

“Een snack is nooit voeding. Een snack is altijd emotie.” Het werd zijn beroemdste uitspraak. En het klinkt misschien hard, maar wie eerlijk kijkt, herkent het meteen. De chips bij stress. De chocola bij verdriet. De koekjes bij vermoeidheid. Eten vult vaak niet de maag, maar het hart.

Zijn focus op gedragsverandering en medische achtergrond gingen hand in hand. Hij ontwikkelde het Carbohydrate Insulin Model of Obesity and Diabetes (CIMOD), waarbij hij overgewicht ziet als chronische koolhydraatbelasting en insulineontregeling. Als jeugdarts en vervolgens onderzoeker kreeg hij steeds meer inzicht in waarom koolhydraten ontsteking veroorzaken en metabole schade aanrichten.

Robert helpt zijn patiënten die patronen zien. Hij leert ze dat hun overgewicht geen fout is, maar een beschermlaag. Een manier van het lichaam om zichzelf te verdedigen tegen constante koolhydraatbelasting.

De arts die verder kijkt 

In zijn praktijk in Florida werkt Robert niet alleen met voeding, maar ook met alles wat daaronder ligt. Hij stelt vragen die anderen vaak overslaan:
– Wat maakt dat je grijpt naar eten?
– Wat wil er gevoeld worden?
– Wat heb je nodig, buiten eten om?

Soms gaat het om stress. Soms om oude pijn of trauma. Soms gewoonte. Hij en zijn team helpen mensen nieuwe manieren vinden om daarmee om te gaan. Contact zoeken. Creatief bezig zijn. Beter slapen. Leren voelen. Het klinkt eenvoudig, maar voor veel van zijn patiënten is het levensveranderend.

Tegen de stroom in

Robert is ook niet bang om tegen het systeem in te gaan. Jarenlang werkte hij mee in een wereld waar artsen steeds minder tijd kregen voor hun patiënten en steeds meer uren kwijt waren aan formulieren en verzekeringsgedoe. Hij koos ervoor daarmee te stoppen. Geen snelle vijf minuten consulten, maar een uur de tijd voor een eerste gesprek, en altijd ruimte om echt te luisteren.

“Ik wil mijn tijd besteden aan mijn patiënten. Alleen zo kan ik goed werk doen.” Dat betekende dat hij Medicare en verzekeraars vaarwel moest zeggen. Een pijnlijke keuze, maar de enige manier waarop hij zijn praktijk overeind kon houden.

Van snijden naar helen met keto

Tegenwoordig begint iedereen die bij Robert komt met een keto-aanpak. Niet als hype of tijdelijk dieet, maar als manier om het lichaam rust te geven en de honger en emoties in balans te brengen. Pas als dat niet genoeg is en iemand in gevaar komt, grijpt hij nog naar het mes. Voor de meesten is dat gelukkig niet meer nodig.

Zijn werk is veranderd. Waar hij ooit vooral sneden zette in buiken, helpt hij nu mensen snijden in hun patronen. Hij maakt geen magen kleiner, maar helpt zijn patiënten groter te worden in hun eigen kracht.

Een arts die hoop geeft

Het verhaal van Robert Cywes is dat van een arts die zichzelf opnieuw uitvond. Van een chirurg die inzag dat obesitas geen kwestie is van luiheid, maar van pijn. Van iemand die zelf de worsteling kent, en die daardoor anderen kan begeleiden met mildheid én scherpte. Zijn aanpak is tegelijk praktisch en diepgaand: keto als basis, maar altijd met oog voor de emoties en gewoonten die ons gevangen kunnen houden.

En precies dát maakt hem zo bijzonder. Hij leert mensen niet alleen wat ze moeten eten, maar vooral waarom ze eten. En dat is de sleutel om koolhydratenverslaving en emotie-eten te doorbreken.

Zijn aanpak

Dit aanpak van dokter Cyves sluit naadloos aan bij wat we in het keto & support pluspakket doen: niet alleen hulp bij keto eten, maar vooral ook bij hoe je uit je koolhydratenverslaving en het emotie-eten kunt komen. Inzicht in waarom je eet en begrijpen hoe je daar uit kunt komen.

Je kunt vandaag nog starten met de aanpak die ook deze arts aan zijn patiënten adviseert. Start op een effectieve manier met de weekmenu’s in de startgidsen, met of zonder dagelijkse supportAl binnen enkele weken zul je merken dat je je heel veel beter en energieker gaat voelen, al veel gewicht kwijt bent en allerlei kwalen verminderen. 

Meer van Dr. Robert Cywes

  • Online kijken/luisteren:

    • YouTube: The Carb Addiction Doc

    • The Carb Addiction Story – YouTube

    • Podcast: Fabulously Keto

  •  Boeken:

    • Medeauteur van Diabetes Unpacked

    • Medeauteur van Ketogenics Textbook

  • Lezingen & events:

    • LowCarbUSA Conferences

    • Society for Metabolic Health Practitioners (SMHP)

Meer keto-zorgprofessionals 

Gary Taubes, een moedige journalist

Keto-pionier Gary Taubes is geen arts, maar wetenschapsjournalist. In 2002, een jaar nadat ik zelf begon met keto, verscheen er een lang artikel van hem in de krant: “What if It’s All Been a Big Fat Lie?”. Een zorgvuldig opgebouwd pleidooi voor keto dat de hele...

Dr. Cyves: de koolhydratenverslavings dokter

In de eerste jaren van zijn carrière als obesitas-chirurg stond Dokter Robert Cywes dag in, dag uit in de operatiekamer. Hij deed maagverkleiningen bij mensen met overgewicht. Duizenden keren sneed hij in buiken, verkleinde hij magen, en hoopte hij dat het daarmee...

Vaatchirurg: Je kunt zelf iets doen!

Dokter Lily Johnston, MD, MPH is een hoogopgeleide vaatchirurg en specialist in metabole gezondheid. Ze werd opgeleid aan topinstituten als de Mayo Clinic en Johns Hopkins, en werkte jarenlang in de frontlinie van de vaatchirurgie. Haar dagen bestonden uit complexe...

Internist Lenzkes adviseert keto

Steeds meer artsen ontdekken de kracht van keto! Zo ook dokter Brian Lenzkes, internist uit Californië. Hij gaf zijn patiënten het bekende advies: minder vet, meer bewegen, calorieën bijhouden, en vooral volhouden. Maar toen zijn eigen gewicht bleef stijgen, zijn...

Huisarts Haller behandelt met keto

Steeds meer artsen ontdekken de kracht van keto! Zo ook de Belgisch huisarts Pierre Haller. Hij kwam keto in eerste instantie tegen als oplossing voor zijn eigen gezondheidsklachten. Hij voelde zich moe, merkte dat zijn gewicht toenam, en had steeds minder energie om...

Cardioloog twijfelt aan cholesterolverhaal

Steeds meer artsen ontdekken de kracht van gezond koolhydraatarm/keto. Zo ook dokter Marc Waskowsky, cardioloog in het Isala ziekenhuis te Zwolle. Tegenwoordig adviseert hij zijn patiënten op de hartpoli om de koolhydraten drastisch te gaan minderen, in plaats van dat...

Keto in de spreekkamer bij POH Joke

Joke Postma, POH (praktijkondersteuner) bij huisartsenpraktijk Havelte, viel zelf in een jaar 25 kilo af met de aanpak van TheNewFood en is nu fitter en energieker dan ooit. Ze gunde ook al haar patiënten dit succes en inmiddels adviseren Joke en haar collega deze...

Jeugdarts adviseert minder koolhydraten

Steeds meer artsen blijken, vaak al langere tijd, hun patiënten een koolhydraatarme/keto aanpak te adviseren. Wij willen deze artsen van over de hele wereld graag aan jullie voorstellen. In dit artikel maken we kennis met jeugdarts de Groot. Zelf eet ze gezond...

Delen
BLOG 28: Het ziekmakende voedingscentrum

BLOG 28: Het ziekmakende voedingscentrum

Toen Matty Barnhoorn (1962), oprichter van TheNewFood, in 2001 strikt koolhydraatarm/keto ging eten veranderde dat haar leven compleet. Van altijd honger, naar eetrust en verzadiging. Van altijd aan de lijn, naar altijd op gewicht. Van allerlei gezondheidsproblemen, naar bruisende gezondheid. Van altijd moe en lusteloos, naar bergen energie. Elke dag weer! En dat alleen door anders te eten! Haar grootste wens is dat nog heel veel meer mensen deze aanpak ontdekken, zodat ook zij zich zo heel veel beter kunnen gaan voelen! In haar blogs deelt ze wat haar bezighoudt.

Wat is hét recept om mensen ziek te maken? Adviseer vijf tot zeven boterhammen per dag. Laat ze de hele dag door eten, mét tussendoortjes.
Zeg dat vet gevaarlijk is en dat je ook beter margarine smeert dan roomboter. Precies dat is wat het Voedingscentrum als “gezond” verkoopt. 

Voor wie zijn hun adviezen eigenlijk?

Het Voedingscentrum zegt zelf dat hun adviezen bedoeld zijn voor gezonde mensen met een gemiddeld gewicht. Maar wie zijn dat nog? Negentig procent van de Nederlanders is insulineresistent of op weg daarheen. Velen hebben overgewicht, prediabetes of andere klachten die direct met voeding samenhangen. Dan blijft er hooguit tien procent ‘gezond’ over, waarvan een deel ook al ziek is.

Als je het zo bekijkt, zijn de adviezen van het Voedingscentrum eigenlijk voor vrijwel niemand bedoeld. En toch zijn dit de adviezen die als standaard gelden in de zorg, in ziekenhuizen en op scholen. En bij je huisarts! 

Hoe kan insulineresistentie zoveel ziekten veroorzaken?

Veel mensen begrijpen niet goed waarom insulineresistentie zo schadelijk is. Het antwoord is dat insulineresistentie je lijf in een toestand zet van voortdurend verhoogde bloedsuikers en een hoog insulinegehalte. Dat leidt tot laaggradige ontstekingen, dit zijn kleine, sluimerende ontstekingen die je niet direct voelt, of merkt, maar die wel continu schade veroorzaken.

Als jij eet volgens het advies van het voedingscentrum dan zit jouw lijf vol met dat soort verwoestende ontstekingen zonder dat jij dat weet. Want juist die laaggradige ontstekingen vormen de voedingsbodem voor bijna alle chronische ziekten: hart- en vaatziekten, diabetes type 2, leververvetting, reuma, kanker en Alzheimer.

Ontstekingen: de verborgen motor

Ontstekingen zijn de échte motor van ziekte. En het wrange is dat de adviezen van het Voedingscentrum precies dat vuurtje aanwakkeren: Veel brood en andere koolhydraten → zorgen voor pieken in bloedsuiker en insuline, die ontstekingen voeden.

Plantaardige oliën en margarines → rijk aan omega-6, die in grote hoeveelheden ontstekingsbevorderend werken. Margarine heeft niets met boter te maken en al helemaal niet met gezond. Net als zonnebloemolie, bak en braadmiddelen etc.

Bewerkte producten en snacks → vol suiker en toevoegingen die je lijf belasten. Daarmee houdt het Voedingscentrum juist dat smeulende vuur in stand dat ons ziek maakt.

Voor wie is veel koolhydraten eten gezond?

Meer koolhydraten eten dan je lijf kan verwerken is voor niemand gezond. En toch is dat precies wat het Voedingscentrum al decennialang adviseert: brood, pasta, rijst, crackers, ontbijtkoek en granen als dagelijkse basis. Voor een enkeling kan dat misschien nog geen kwaad.

Maar het grootse deel van ons met insulineresistentie, is dit funest. Je bloedsuiker en insuline schieten omhoog, je lichaam blijft in vetopslag, en je legt de basis voor ernstige ziekten als hoge bloeddruk, diabetes type 2, leververvetting en zelfs Alzheimer.

En het gaat niet alleen om het koolhydratenadvies maar ook om hoe vaak je moet eten. Zes of zeven keer per dag dat je bloedsuiker en insuline omhoogschieten. Zes of zeven keer dat je lichaam in de vetopslag gaat en geen rust krijgt. Bloedsuikers en insuline blijven voortdurend hoog waardoor je lijf stukje bij beetje kapot gaat. En tóch wordt dit allemaal verkocht als gezond.

Dit is ook precies waarom zóveel mensen insulineresistent worden.

Waar komen de adviezen vandaan?

Maar ze bedoelen het toch goed? Ze doen toch hun best om “eerlijk te zijn over eten”? Ik denk dat je niet eerlijk kunt zijn als je je informatie uit onbetrouwbare bronnen haalt. En dat doen ze. Het Voedingscentrum doet zelf geen onderzoek. Zij nemen hun adviezen over van de Gezondheidsraad. En die kijkt weer naar internationale richtlijnen van organisaties zoals de WHO en de EFSA. En daar gaat het mis.

Want in die commissies en adviesgroepen zitten wetenschappers die vaak banden hebben met de voedingsindustrie en/of de farmaceutische industrie. Zo blijven graanproducten, brood, pasta én suiker de basis van onze voeding, terwijl natuurlijke vetten al jarenlang ten onrechte als gevaarlijk worden weggezet. En nergens het advies om koolhydraten echt drastisch te minderen om je systeem tot rust te brengen.

En trouwens: de top van het Voedingscentrum zelf is óók niet vrij van belangen. Veel leidinggevenden hebben eerder hoge functies gehad bij bedrijven als Unilever en Nestlé. Precies de bedrijven die miljarden verdienen aan brood, margarine en andere bewerkte producten die nog altijd in de Schijf van Vijf blijven staan. Dus: follow the money.

Waarom die achterhaalde adviezen?

Het Voedingscentrum zegt dat ze hun adviezen pas aanpassen als alle wetenschappers het erover eens zijn. Dat klinkt netjes, maar in de praktijk betekent het dat er bijna nooit iets verandert. Want in die groepen van “wetenschappers” zitten óók mensen met banden met de graan- en suikerindustrie en de farmaceutische industrie. En die hebben er geen enkel belang bij dat de adviezen veranderen.

En het bizarre is: de adviezen die ze nu geven zijn helemaal niet gebaseerd op echte overeenstemming. Het idee dat vet slecht zou zijn bijvoorbeeld, kwam uit zwakke onderzoeken en de lobby van de suiker- en graanindustrie. Er waren toen meteen al wetenschappers die waarschuwden dat dit niet klopte, omdat vet van levensbelang is! Maar dat werd genegeerd… en nog steeds! Ondanks al het bewijs.

Dus nee, ‘de wetenschap’ is het helemaal niet ‘allemaal eens’ met de huidige adviezen… En toch doen ze wel of dat zo is.

Gezondheid of duurzaamheid?

De laatste jaren heeft het Voedingscentrum er nog iets bij geplakt: duurzaamheid. Minder vlees, meer plantaardig, minder belasting voor het klimaat. En dat betekent dat ze nu iets als “gezond” bestempelen, omdat het beter is voor het klimaat. Terwijl het voor jouw lijf misschien helemaal niet goed is. Maar wat heb jij eraan dat je eten duurzaam is, als het je bloedsuikers en hormonen ontregelt en je ziek maakt?

En dan hebben we het nog niet eens gehad over hun cholesterol-leugens…

De macht achter de stilte

Als insulineresistentie écht erkend zou worden als de kern van zoveel ziekten, dan zou ons hele voedingsadvies op de schop moeten. Dan zouden veel minder mensen medicijnen nodig hebben voor hoge bloeddruk, cholesterol, suiker, reuma, noem maar op. En dat zou miljarden euro’s aan omzet kosten voor de voedings- en farmaceutische industrie. Dus spelen ze gewoon dat ze het niet zeker weten.

Want, ik zei het vorige week al, gezonde mensen leveren simpelweg minder op.

Maar wie kan je dan wel vertrouwen?

Het Voedingscentrum houdt vast aan adviezen die achterhaald zijn en schadelijk kunnen zijn voor de meeste mensen. Hun adviezen zijn algemeen, oppervlakkig en niet afgestemd op jou. Vertrouw hen dus vooral niet. Maar de vraag is: wat voor “centrum” zouden we wél kunnen vertrouwen? Ik denk: een centrum dat niet leunt op belangen of politieke spelletjes, maar op wat ons lichaam ons laat zien.

Een centrum dat leert van echte ervaringen, van mensen die hun gezondheid hebben teruggewonnen door anders te eten. En dat centrum… dat zijn wij zelf! Laten we leren van elkaar. Lees de ervaringsverhalen die we hier delen. Lees de verhalen van mensen die eindelijk echt (en veel) afvielen en gezonder werden, alleen door anders te gaan eten. Heel veel anders dan het Voedingscentrum ons voorschotelt.

Durf te kijken wat voor jóu werkt en durf je eigen lijf te volgen. Dat is de enige gids die je echt kunt vertrouwen.

Delen
BLOG 8: Ik ben haar kwijt

BLOG 8: Ik ben haar kwijt

Welkom bij mijn zomerblog, over keto vasthouden op vakantie! Ik ben het koolhydratenmonster en ik heb eindelijk mijn eigen podium gekregen. Dat werd hoog tijd natuurlijk. Want ik ben goed in mijn werk en dat mag iedereen weten. Ik laat je zien hoe ik mensen verleid en hoe ik ze onderuithaal. 

Uhm, bijna altijd. Soms, heel soms, raak ik mensen kwijt. En geloof me: dat doet pijn. Niet omdat ik niet vaker klanten verloren heb, mensen gaan op dieet, proberen van me af te komen, dat hoort erbij. Meestal komen ze vanzelf terug.

Maar Anja, Anja was mijn levenswerk. Ik was erbij toen ze nog een meisje was. Acht jaar. Fris, gezond, geen idee van hoe ik haar wereld zou veranderen. Jarenlang heb ik haar geleid, verleid, omgeleid. En wat was ik trots op haar! Ze deed het geweldig.

Ik heb haar leren eten als beloning, als troost, als wapen tegen moeheid. Ik heb haar slaperig gemaakt, loom na de maaltijd, en dan gefluisterd dat ze “iets lekkers” nodig had om weer op te knappen. De hele dag door eten. En het werkte. Het werkte geweldig. Decennia lang. Ik kreeg haar aan de pakjes, de koeken, de snacks, gebak. Niet alleen als het feest was, maar alle dagen, de hele dag door. 

Elk jaar dat we naar Spanje reden, zat ik stevigerer op het dashboard. Ik maakte haar moe, liet haar zoeken naar snelle energie, gaf haar buikpijn, hoofdpijn, pijnlijke gewrichten, maagzuur… En toch bleef ze me trouw. De lieverd.

Tot keto kwam. Eén woord, vier letters, en ik was uitgewist. Geen koelbox vol, geen snacks onderweg, geen pillen meer. Ze rijdt nu naar Spanje zonder mij. Zonder míj! Maar voor ik haar definitief loslaat, wil ik het hele verhaal vertellen. Hoe ik begon, hoe ik bouwde, hoe ik haar helemaal van mij maakte… en hoe ik haar verloor. Zo triest!

1969 – Eerste keer Spanje

Anja is 8 jaar, kerngezond. Geen klachten, geen medicatie. Slaapt als een roos, springt uit bed met energie, kan uren rennen zonder moe te worden. Het is nog donker als haar moeder in de keuken staat, in een katoenen jurk met een wit schort. Op het aanrecht een rij bolletjes ham en kaas. Ernaast appels, een thermoskan koffie voor vader, thee voor moeder en één glazen fles ranja met beugeldop voor de kinderen.

Het gezin eet zoals bijna iedereen in die tijd: aardappels, groenten en vlees zijn de basis. Brood met kaas of worst voor ontbijt en lunch. Pasta en pizza kennen ze alleen van horen zeggen. Toetjes zijn bijzonder en komen hooguit in het weekend op tafel: een schaaltje yoghurt met suiker of pudding als er visite is. Frisdrank is voor feestjes. Snoep is schaars, een koekje bij de thee is een traktatie.

Voor mij viel er thuis nog weinig te halen, maar ik wist: op vakantie kon ik alvast een klein kiempje planten.

Buiten staat de beige Peugeot 404. De auto ruikt naar benzine en warm vinyl. Achterin geen gordels; Anja zit tussen haar broer en zus, voeten bungelend. De tas met eten staat voorin, buiten mijn bereik. Op de radio Hilversum 1, zacht. Willeke Alberti zingt Mijn dagboek. Vader neuriet mee. Ze rijden uren zonder stop. Bij een pomp in Frankrijk is alleen benzine, een toilet, ijsjes en een rekje met zakjes drop. Ze kiest een ijsje.

Eén ijsje voor een hele dag rijden… beschamend weinig voor mij.

Twee dagen later rennen we over het strand. Ze is fris, snel, geen spoor van moeheid. Ik kan hier niets beginnen. Nog niet. Maar ik heb vertrouwen in de toekomst…

1979 – De koelboxjaren

Anja is 18 jaar, gezond. Geen medicatie. Soms loom na eten, maar herstelt snel. Vol energie, soepele gewrichten, geen pijntjes.

Nog steeds overheerst aardappels, groenten en vlees, maar er komt wat meer variatie. Toetjes als vla, yoghurt met suiker of hopjespudding staan vaker op tafel, ook doordeweeks. Frisdrank komt soms bij het avondeten, vooral op vrijdag of zaterdag. Koekjes bij de koffie zijn standaard geworden. In de supermarkt verschijnen de eerste pakjes sap, kant-en-klare sauzen en diepvriespizza’s, maar het blijft nog iets bijzonders.

Die extra suikermomenten thuis waren voor mij pure trainingstijd. Ik hoefde nog niet veel te doen, alleen af en toe even porren om een tweede schep vla te nemen. Die nieuwe zoete gewoontes thuis, die kon ik op vakantie mooi uitbreiden tot iets dagelijks…

Vader tilt trots de nieuwe koelbox naar buiten. Het plastic ruikt naar fabriek. Moeder vult hem met broodjes, krentenbollen, appels en perziken in krantenpapier. Bovenop één blikje cola “voor als het écht nodig is”.

Anja draagt een T-shirt met oranje biezen, korte sportbroek, sandalen. Ze luistert op haar oranje walkman naar ABBA’s Chiquitita.

Bij de eerste pomp in Frankrijk: warme asfalt, benzine, ijs. Binnen zakjes drop, rollen King en Mars-repen. Ze kiest drop. Rustig aan, meisje, ik plant alleen nog maar zaadjes.

In de auto gaat het zakje open, ze deelt met haar broer. Het eten is onderweg nu voor het eerst echt binnen handbereik.

Op de camping in Spanje drinkt ze het blikje cola uit de koelbox, daarna plonst ze het zwembad in. Nog vol energie, maar ik heb de eerste draadjes van mijn web gespannen.

1989 – Met partner

Anja is 28 jaar, redelijk gezond. Regelmatig pijnstillers. Soms moe en loom na eten, eerste signalen van zwaarder gevoel. Gewicht een paar kilo hoger dan vroeger. Af en toe een stijve schouders en zere handen.

Pasta en pizza zijn ingeburgerd. Supermarkten bieden meer “wereldkeuken”-producten, zoals macaroni, nasi en bami-pakketten. Er wordt vaker kant-en-klaar gekocht, zeker voor sauzen en soepen. Broodconsumptie blijft hoog, wit en bruin brood zijn standaard. Frisdrank staat vaker op tafel, ook doordeweeks. Snoep, chips en ijs zijn makkelijker verkrijgbaar en worden vaker in huis gehaald.

Nu begon ik warm te draaien. Thuis had ik al een voorraad aan kleine verleidingen, op vakantie kon ik dat uitbouwen tot een dagelijks eetfestijn met pasta, stokbrood en ijs bij de tent…

De koelbox is voller dan ooit: twee grote flessen cola, paprikachips, broodjes kaas en ham, een tros bananen. In de boodschappentas: Tucjes, Sultana’s, Snickers, winegums. Ze draagt een bloemenjurk, hij een spijkerbroek. Autoradio op Veronica, cassettebandjes van Doe Maar, Madonna, Phil Collins.

Eerste pompstop in Frankrijk. Warme broodjes, gevulde koeken, koffiegeur. “Zullen we?” “Het is vakantie,” zegt ze, en de koek is binnen. In de auto gaat de chips open. Even later zegt ze: “Ik word altijd zo slaperig van chips, doe mij nog maar een cola.” Eten, dip, suiker om wakker te worden en ik ben er elke stap bij.

Op de camping kopen ze wijn, stokbrood, worst en kaas. Eten met hun voeten in het zand, vet glanst in de zon. Nog fit genoeg voor een wandeling, maar mijn nieuwe traditie staat: vakantie is eten, overal en altijd.

1999 – Met kinderen

Anja is 38 jaar, veel klachten en kwalen. Dagelijkse maagzuurremmers, pijnstillers voor terugkerende hoofdpijn, flinke gewrichtsklachten in knieën. Slecht uithoudingsvermogen, sneller buiten adem. Regelmatig moe na eten, zoekt dan iets te eten om “door te gaan”.

Het eetpatroon is totaal veranderd. Pakjes drinken voor kinderen zijn normaal, toetjes na het eten zijn standaard. Pasta, rijst en wraps zijn populair, aardappels worden minder vaak gegeten. Kant-en-klaarmaaltijden, diepvriespizza’s en bewerkte vleeswaren vullen de koelkasten. Snackmomenten zijn normaal: tussendoortjes op school, op het werk en thuis de hele dag door. Frisdrank wordt zonder nadenken ingeschonken.

Ik hoefde alleen nog maar het ritme op vakantie te verlengen: thuis snackten ze al de hele dag, nu kon ik dat gewoon zonder pauze door laten lopen…

De keuken is een georganiseerde chaos: pakjes drinken, Sultana’s, Liga’s, winegums, chips. Koelbox vol broodjes, frisdrank, fruit. Naast de deur een boodschappentas “voor onderweg” met alles wat niet meer paste. Op de oprit krijgt het eerste kind al een koekje. In de auto: Sky Radio, daarna Kinderen voor Kinderen 11. Meezingen en snaaien tegelijk.

Een uur later roept de jongste: “Mama, ik heb honger!” Ze geeft de tas door, chipszakken ritselen open. Zo hoort een reis te klinken.

Bij de pomp in Frankrijk ruikt het naar friet en kroketten. “Zullen we een patatje doen?” vraagt ze. Hij knikt. Een dienblad vol verdwijnt in minuten, en de kinderen beginnen meteen aan hun ijsjes. Terug in de auto drinkt Anja cola, wrijft over haar buik en zucht. Ze pakt een maagzuurtablet. Dat zuchtje… dat is de geur van succes voor mij.

Op de camping slikt ze nog een pil en gaat liggen voor een middagdutje. Nu heb ik niet alleen de reis, maar ook de aankomst in mijn zak.

2009 – Veertiger, auto als supermarkt

Anja is 48 jaar, flinke gezondheidsproblemen. Dagelijkse maagzuurremmers, meerdere bloeddrukpillen, pijnstillers voor hoofdpijn en gewrichtspijn (knieën en onderrug). Gewrichten stijf bij opstaan. Energie laag, slechte conditie, moe na eten, gebruikt eten als “brandstof” om wakker te blijven.

Ultra-bewerkte producten zijn overal. Kant-en-klare sauzen, maaltijdpakketten, bewerkte vleeswaren, ontbijtgranen vol suiker. Frisdrank is standaard in huis, vaak in grote flessen. Pasta, pizza en fastfood zijn vanzelfsprekend onderdeel van het weekmenu. Suiker zit in bijna alles, ook in hartige producten. Eten is niet meer gebonden aan vaste momenten; er wordt de hele dag door gesnackt.

Ik hoefde thuis al niets meer te doen om ze te laten eten, en op vakantie werd ik gewoon een fulltime regisseur van het snackprogramma…

De keuken lijkt op een kruidenierszaak: koelbox dicht, drie tassen snacks, een krat frisdrank. Op het aanrecht croissants “voor morgenochtend onderweg” en een open rol koekjes. Nog voor de straat uit is, krijgen de kinderen een pakje drinken en een zakje snoep. Het is nu standaard dat iedereen iets eet zodra de motor draait.

Op de snelweg klinkt 3FM en een mix-cd. Bij Breda gaat er al een zak chips open. Alles mag altijd. Bij de eerste pomp in Frankrijk nemen ze een dienblad vol: warme broodjes, gebak, snacks. Buiten staand eten, kruimels op de grond, cola erbij. Na de lunch in de auto: loomheid. Ze pakt chips “om wakker te blijven”. Mijn mooiste illusie: eten als energiebron terwijl ik haar juist verder leeg trek.

Op de camping vullen ze de koelkast. Frisdrank, worstenbroodjes, kaas, yoghurtjes, koek, snacks. 

2019 – Vijftiger, mijn hoogtepunt

Anja is 58 jaar, toegenomen gezondheidsproblemen. Dagelijkse maagzuurremmers, meerdere bloeddrukpillen, cholesterolverlagers, pijnstillers voor knieën en heupen. Chronisch slecht slapen, opvliegers, meerdere keren per nacht wakker. Snel buiten adem, stijve gewrichten. Energie zeer laag, gebruikt eten constant als oppepper.

Alles is altijd en overal beschikbaar qua eten. Bezorgapps, fastfoodketens en supermarkten die tot laat open zijn maken dat eten 24/7 kan. Er is geen “speciaal moment” meer voor snacks; eten is continu binnen handbereik. De porties zijn groter, en er wordt vaker gegeten buiten de deur. Ultra-bewerkte voeding vormt ongemerkt een groot deel van het dagelijks menu.

Vakantie was nu voor mij gewoon werken in luxe: overal eten, altijd, en ik hoefde alleen te kiezen waar ik als eerste toesloeg…

Half vijf ’s ochtends, dubbele koelboxen, kratten fris, tassen vol snacks. Pillendoos klaar. Kleinkinderen krijgen meteen pakjes drinken en snoep.  De eerste suikers zitten erin voor we de straat uit zijn.

Kensington op Spotify, chips open voor Breda. Eerste pomp in Frankrijk: warme broodjes, taart, frisdrank. Buiten eet ze chocoladecroissants en slikt haar maagzuurremmer weg met cola. In de auto: eten, slok, eten, slok. Opvliegers, loomheid, koek “om wakker te blijven”.

Op de camping: koelkast vol frisdrank, vruchtenyoghurtjes, kaas, taart, snacks. Chips open “om bij te komen van de reis”. Als er ooit een jaar is geweest waarin ik niks hoefde te doen om alles te krijgen, dan is het dit. Mijn carrièrepiek.

2025 – Vier jaar keto en nu ben ik ze allebei kwijt

Anja is 64 jaar, energiek en gezond! Geen maagzuurremmers na 30 jaar, geen bloeddrukmedicatie, geen cholesterolverlagers. Geen pijnstillers, geen gewrichtspijn. Slaapt door, geen opvliegers. Bruist van energie, geen dutjes, geen eten nodig “om wakker te blijven”. Partner is van zijn diabetes type 2 af, gebruikt geen insuline en metformine meer, bloedsuiker stabiel en ook alle andere medicatie kwijt.

Het eetpatroon is volledig omgegooid: puur, onbewerkt, koolhydraatarm/keto. Geen pakjes, zakjes, suiker of frisdrank. Groente, vlees, vis, eieren, kaas, zuivel en noten vormen de basis. Eten gebeurt op vaste momenten, minder vaak en zonder tussendoortjes. Het koken is weer simpel, zonder lange ingrediëntenlijsten. Het lichaam krijgt weer wat het nodig heeft, niet wat ik wil.

En ik? Ik sta buiten, mijn neus tegen het raam van hun nieuwe leven. Geen opening, geen zwak moment. Zelfs op vakantie niet…

Ze rijden tussen Lyon en Valence. Het raam staat op een kiertje, warme lucht stroomt naar binnen. Anja kijkt opzij. “Weet je nog, hoe we hier vroeger altijd stopten voor friet?” Hij grinnikt. “En broodjes kroket… daarna lag ik de halve middag te slapen.” “En je suiker,” zegt ze.
Hij knikt. “Vier jaar geleden nog insuline en metformine, nu helemaal niks meer. Mijn bloedsuiker is stabiel, altijd.”

Ik klem mijn handen om de stoel. Zijn bloedsuiker… stabiel? Dat is mijn speeltuin!

“En je bloeddruk,” zegt ze. “Ook normaal. Geen pillen meer. En ik voel me beter dan toen ik veertig was.” Ze lacht. “We hebben gewoon geen pillendoos meer nodig. Hoe bizar is dat?” Bizar? Onacceptabel! Dat was mijn pensioenplan, die pillendoos!

Ze praten verder over avondwandelingen, zwemmen in zee, fit op vakantie.

Ik laat me achterover vallen. Het is voorbij, ik ben haar kwijt.

Eerst verloor ik haar. Nu hem. Mijn Spanje-jaren met Anja zijn voorbij. En het is allemaal de schuld van TheNewFood. Met hun praatjes over “geen honger meer”, “geen dips”, “geen pillen” en gezonder met puur en echt eten. Jullie hebben mijn zorgvuldig opgebouwde carrière in één klap weggevaagd. Haar verleid met recepten zonder brood, zonder suiker, zonder míj. Vier jaar lang maakten jullie haar sterker, slanker, fitter, energieker…

En ik? Ik zit werkloos op een campingstoel, te kijken naar een vrouw die me niet meer nodig heeft. Terwijl ik zóveel voor haar heb gedaan! Ik vertelde haar wanneer het tijd was om te eten, wanneer ze troost nodig had, wanneer ze zichzelf moest belonen. Ik zorgde voor dat gezellige gevoel onderweg, voor de patatstops, de koeken bij de koffie, de chips bij de tent. Ik gaf haar dips, zodat ze weer iets moest pakken. Ik hield haar dicht bij me.

En ik deed het niet alleen. Jarenlang werkte ik zij aan zij met mijn trouwe bondgenoot: de voedingsmiddelenindustrie. Hun ultra-bewerkte, verslavende troep deed al het voorbereidende werk voor mij. Ik hoefde alleen nog maar in te stappen.

Maar nu? Nu is het stil. Gefeliciteerd, TheNewFood… maar niet heus. Jullie hebben gewonnen. Voor nu. Maar ik vergeet niet. Ik let op. En ik wacht… want het kan altijd nog misgaan.

En haar pillendozen? Die bewaar ik.

Wil je mij nog beter leren kennen? In het Keto & Support Pluspakket krijg je elke dag steun bij verleiding, vallen en opstaan en leer je weer de baas te worden. Ik kom daar zelf ook elke dag even langs!

Delen
BLOG 27: Lege ziekenhuisgangen

BLOG 27: Lege ziekenhuisgangen

Toen Matty Barnhoorn (1962), oprichter van TheNewFood, in 2001 strikt koolhydraatarm/keto ging eten veranderde dat haar leven compleet. Van altijd honger, naar eetrust en verzadiging. Van altijd aan de lijn, naar altijd op gewicht. Van allerlei gezondheidsproblemen, naar bruisende gezondheid. Van altijd moe en lusteloos, naar bergen energie. Elke dag weer! En dat alleen door anders te eten! Haar grootste wens is dat nog heel veel meer mensen deze aanpak ontdekken, zodat ook zij zich zo heel veel beter kunnen gaan voelen! In haar blogs deelt ze wat haar bezighoudt.

Lege ziekenhuizen

Kun je je het voorstellen? Een ziekenhuisgang waar het stil en leeg is. Geen rijen bij de balie, geen volle wachtkamers, geen afdelingen die uitpuilen. Alleen lege stoelen, lege gangen, en stilte. Het klinkt bijna onwerkelijk, toch? Maar het is precies wat er zou gebeuren als we het grootste, maar minst besproken gezondheidsprobleem écht zouden aanpakken.

Dat probleem heet insulineresistentie. Het is de stille motor achter een groot deel van onze welvaartsziekten. Maar zolang het genegeerd of gebagatelliseerd wordt, blijven deze gangen gevuld en blijft ziekte een verdienmodel.

Ziekte als verdienmodel

Je bent moe na de lunch. Je kunt eind van de middag niet wachten tot je weer iets kunt eten. ’s Avonds op de bank, na het eten, val je bijna in slaap. Je wordt onrustig als je te lang niet eet. Je voelt je vaak wat opgeblazen. Je bent vaak hongerig, zelfs vlak na het eten. En je gewicht… dat lijkt alleen maar omhoog te kruipen, hoe goed je ook je best doet. Veel mensen zien dit als losse kwaaltjes. Maar dit zijn geen losse signalen.

Het zijn tekenen van insulineresistentie, waarbij je lichaam onder hoge druk staat door voortdurend te hoge bloedsuikers en insulinewaardes. En hoe langer dat doorgaat, hoe groter de kans dat je in het verdienmodel van ziekte terechtkomt, een systeem waarin jouw klachten en ziekten vooral winst opleveren voor anderen.

Wat er in je lichaam gebeurt

Insulineresistentie betekent dat je cellen minder goed reageren op insuline. Je lichaam maakt steeds meer insuline aan om je bloedsuiker stabiel te houden. Dat kan jaren doorgaan zonder dat je het doorhebt. Ondertussen gebeurt er van alles: je slaat sneller vet op, verbrandt minder, je hormonen raken uit balans en er ontstaan sluimerende ‘stille’ verwoestende ontstekingen.

Het is geen klein ongemak, maar de motor achter een lange lijst ernstige ziekten: diabetes type 2, hart- en vaatziekten, Alzheimer, leververvetting, PCOS, overgewicht, reuma, hoge bloeddruk, bepaalde kankers, depressie, chronische vermoeidheid, huidproblemen en meer. Dit is geen “iets om in de gaten te houden”, maar je moet het zo snel mogelijk aanpakken als je gezond wilt blijven. Alleen dat gebeurt niet.

Waarom je arts dit niet vertelt

Artsen worden hier simpelweg niet in opgeleid. Hun focus ligt op ziekten die officieel meetbaar en gediagnosticeerd zijn. Insulineresistentie heeft geen officiële diagnose met eigen behandelcode. Het wordt gezien als een risicofactor, niet als ziekte. Daardoor leren artsen niet om het op te sporen, laat staan om het te behandelen. Insulineresistentie is de olifant in de spreekkamer: hét grote probleem maar onbesproken.

Dit is geen verwijt aan artsen, praktijkondersteuners of andere zorgprofessionals. Zij werken binnen het systeem dat hen is aangeleerd en volgen de richtlijnen die zij moeten volgen. Ze doen hun werk met de kennis en kaders die ze hebben. Het punt is juist dat ook voor hen het volledige plaatje vaak niet zichtbaar is, omdat het simpelweg niet in de opleiding of protocollen zit.

Dat is niet toevallig: de farmaceutische industrie heeft een grote vinger in de pap bij wat er in deze opleidingen wordt onderwezen.

En zelfs in het ziekenhuis…

Als er één plek is waar je zou verwachten dat voeding je helpt herstellen, is het het ziekenhuis. Toch is dat vaak de slechtste plek voor iemand met insulineresistentie. Toen ik zelf een paar jaar geleden werd geopereerd, kwamen ze speciaal langs met producten “om aan te sterken”: zoete toetjes en koolhydraatrijke snacks. Precies de dingen waarvan ik weet dat het mijn herstel juist tegen zou werken.

Keto eten in het ziekenhuis is een uitdaging en zeker geen standaardoptie. En kies je voor een “diabetesmaaltijd”, dan krijg je voeding die je bloedsuiker juist verder ontregelt. Ik ken mensen die door keto van hun diabetesmedicatie af waren, maar zodra ze in het ziekenhuis belandden, moesten ze weer koolhydraten eten (of ze kregen suiker via een infuus) en terug aan de insuline. Want protocollen.

De macht achter de stilte

Als insulineresistentie wél erkend zou worden als de oorzaak van al deze ziekten, dan zou ons hele voedings- en preventiebeleid moeten veranderen. Dat zou betekenen dat de adviezen van het Voedingscentrum op de schop moeten. Dat we onze voedingspatronen radicaal moeten omgooien. En dat raakt de belangen van de machtigste spelers ter wereld: de voedingsindustrie en de farmaceutische industrie.

Voor de voedingsindustrie zou het betekenen dat veel van hun winstgevende producten, granen, suikers, bewerkt ‘voedsel’, niet langer dagelijks gegeten zouden worden. Voor de farmaceutische industrie zou het betekenen dat miljarden mensen minder medicijnen nodig hebben voor hoge bloeddruk, cholesterol, suiker en ontstekingen. Gezonde mensen leveren simpelweg minder op.

Schokkende antwoorden

Je hoeft mij niet op mijn woord te geloven. Stel dezelfde vraag aan verschillende bronnen: “Wat is insulineresistentie en is het erg?” ChatGPT zegt dat het geen ziekte is, maar een toestand die meestal overgaat met leefstijlaanpassingen. Je arts stelt je gerust dat hij je waarden in de gaten houdt en pas ingrijpt als het erger wordt. Een diëtist vervangt snelle koolhydraten door langzame en veel groente en fruit.

Google en Thuisarts.nl noemen het een risicofactor voor diabetes en adviseren gezond eten en meer bewegen.  Je sportieve buurvrouw zegt dat je gewoon minder moet snoepen en meer moet bewegen. Vijf verschillende antwoorden. 

Maar ze missen allemaal de kern: dat insulineresistentie nu al schade aanricht in je lichaam, dat het niet “overgaat” als je doorgaat met een koolhydraatrijk eetpatroon, en dat het de motor is achter een groot deel van onze welvaartsziekten. Nergens het advies om minder koolhydraten te gaan eten, laat staan keto, zodat je lijf eindelijk tot rust kan komen. Precies dát wordt zelden hardop gezegd.

En het Voedingscentrum dan?

En wat zou het Voedingscentrum antwoorden op de vraag? Hun antwoord: er zijn geen aparte adviezen, volg gewoon de Schijf van Vijf en kies vooral volkoren brood en pasta en plantaardige olie, in plaats van roomboter. Precies datgene waarvan we weten dat het voor veel mensen met insulineresistentie juist het probleem in stand houdt en zelfs erger maakt!

Waarom ze dat antwoord geven zal je misschien nog meer verbazen dan alles wat je net gelezen hebt. Daar vertel ik je volgende week graag meer over in een nieuw blog.

Delen
Vaatchirurg: Je kunt zelf iets doen!

Vaatchirurg: Je kunt zelf iets doen!

Dokter Lily Johnston, MD, MPH is een hoogopgeleide vaatchirurg en specialist in metabole gezondheid. Ze werd opgeleid aan topinstituten als de Mayo Clinic en Johns Hopkins, en werkte jarenlang in de frontlinie van de vaatchirurgie. Haar dagen bestonden uit complexe operaties: bypasses aanleggen, verstopte bloedvaten openen, amputaties uitvoeren bij patiënten met ernstige diabetescomplicaties.

Ze deed haar werk altijd met vakmanschap en toewijding, maar in haar achterhoofd bleef één vraag rondspoken: waarom moet het altijd zó ver komen?

Steeds weer dezelfde patiënten

In haar operatiekamer zag Lily telkens hetzelfde profiel terugkomen. Patiënten met diabetes type 2, vaak al jaren afhankelijk van medicijnen. Overgewicht. Hoge bloeddruk. Slecht genezende wonden. Mensen die trouw hun medicatie namen en het standaardadvies volgden: vetarm eten, volkoren brood, fruit, weinig vetten, en vooral… doorgaan zoals altijd.

En toch lagen ze daar, met een voet of been dat niet meer te redden was.

“Ik was dagelijks bezig met de gevolgen van een ziekte die in veel gevallen voorkomen had kunnen worden. Dat is niet de zorg die ik wil leveren.”

De frustratie werd haar drijfveer

Lily besefte dat het medisch systeem vooral brandjes blust. We wachten tot de schade onherstelbaar is en dan grijpen we in. Maar niemand pakt de onderliggende oorzaak aan: insulineresistentie en chronisch hoge bloedsuikers.

Ze besloot verder te kijken dan de protocollen. Haar zoektocht bracht haar bij de wetenschap achter therapeutische koolhydraatbeperking en het ketogeen dieet. Ze las over de directe invloed van voeding op insuline, ontsteking en herstel. En het kwartje viel.

“Door koolhydraten te beperken, verlaag je insuline, stop je ontstekingen en geef je het lichaam weer de kans om te genezen. Niet pas over jaren, maar meteen.”

Keto in de spreekkamer

Lily probeerde keto eerst zelf. Ze schrapte het grootste deel van de koolhydraten, ging meer gezonde vetten en eiwitten eten, en koos voor echte voeding in plaats van bewerkte producten. Al snel merkte ze het verschil: meer energie, een heldere focus, een veel stabieler hongergevoel én meetbare verbeteringen in haar eigen gezondheid en vaatfunctie.

Die ervaring maakte haar nog zekerder: dit werkt. Dit moest ze ook haar patiënten aanbieden. Niet als snelle oplossing of tijdelijk dieet, maar als medische interventie die de oorzaak aanpakt en problemen kan verminderen én voorkomen.

In haar praktijk begon ze patiënten met diabetes, vaatproblemen en overgewicht te begeleiden met een koolhydraatarme of ketogene aanpak. De resultaten waren indrukwekkend:

  • Wonden die voorheen maar niet wilden genezen, trokken ineens dicht.
  • Bloedsuikers stabiliseerden zonder steeds hogere doseringen medicatie.
  • Mensen verloren gewicht, kregen energie terug en voelden zich mentaal sterker.

“Mijn mooiste moment? Wanneer een patiënt zegt: Waarom heeft niemand mij dit eerder verteld?”

Op het podium

Lily wilde meer doen dan alleen haar eigen patiënten helpen. Ze sloot zich aan bij de Society for Metabolic Health Practitioners (SMHP) en begon lezingen te geven op internationale congressen zoals LowCarbUSA. Ze traint nu ook andere artsen en verpleegkundigen in het veilig en effectief toepassen van koolhydraatbeperking.

Haar missie is duidelijk: artsen en patiënten leren dat er wél iets te doen is voordat er onherstelbare schade optreedt.

“We moeten zorg weer verbinden met gezondheid. Dat betekent dat we stoppen met alleen de gevolgen behandelen en eindelijk de oorzaak aanpakken.”

Nooit op de operatietafel

Vandaag de dag verdeelt Lily haar tijd tussen operaties, patiëntenzorg, onderwijs en het trainen van zorgprofessionals. Ze blijft opereren waar nodig, maar haar échte doel is ervoor te zorgen dat mensen nooit op haar operatietafel belanden.

“Het is niet ingewikkeld. Met de juiste voeding kun je zo veel ellende voorkomen. We moeten alleen durven beginnen.”

Wil jij jezelf ook gezonder eten?

Je kunt vandaag nog starten met de aanpak die ook deze arts aan haar patiënten adviseert. Start op een effectieve manier met de weekmenu’s in de startgidsen, met of zonder dagelijkse support.

Al binnen enkele weken zul je merken dat je je heel veel beter en energieker gaat voelen, al veel gewicht kwijt bent en allerlei kwalen verminderen. Net als Lily bij haar patiënten zag gebeuren!

Meer van dokter Lily Johnston

Meer keto-zorgprofessionals 

Gary Taubes, een moedige journalist

Keto-pionier Gary Taubes is geen arts, maar wetenschapsjournalist. In 2002, een jaar nadat ik zelf begon met keto, verscheen er een lang artikel van hem in de krant: “What if It’s All Been a Big Fat Lie?”. Een zorgvuldig opgebouwd pleidooi voor keto dat de hele...

Dr. Cyves: de koolhydratenverslavings dokter

In de eerste jaren van zijn carrière als obesitas-chirurg stond Dokter Robert Cywes dag in, dag uit in de operatiekamer. Hij deed maagverkleiningen bij mensen met overgewicht. Duizenden keren sneed hij in buiken, verkleinde hij magen, en hoopte hij dat het daarmee...

Vaatchirurg: Je kunt zelf iets doen!

Dokter Lily Johnston, MD, MPH is een hoogopgeleide vaatchirurg en specialist in metabole gezondheid. Ze werd opgeleid aan topinstituten als de Mayo Clinic en Johns Hopkins, en werkte jarenlang in de frontlinie van de vaatchirurgie. Haar dagen bestonden uit complexe...

Internist Lenzkes adviseert keto

Steeds meer artsen ontdekken de kracht van keto! Zo ook dokter Brian Lenzkes, internist uit Californië. Hij gaf zijn patiënten het bekende advies: minder vet, meer bewegen, calorieën bijhouden, en vooral volhouden. Maar toen zijn eigen gewicht bleef stijgen, zijn...

Huisarts Haller behandelt met keto

Steeds meer artsen ontdekken de kracht van keto! Zo ook de Belgisch huisarts Pierre Haller. Hij kwam keto in eerste instantie tegen als oplossing voor zijn eigen gezondheidsklachten. Hij voelde zich moe, merkte dat zijn gewicht toenam, en had steeds minder energie om...

Cardioloog twijfelt aan cholesterolverhaal

Steeds meer artsen ontdekken de kracht van gezond koolhydraatarm/keto. Zo ook dokter Marc Waskowsky, cardioloog in het Isala ziekenhuis te Zwolle. Tegenwoordig adviseert hij zijn patiënten op de hartpoli om de koolhydraten drastisch te gaan minderen, in plaats van dat...

Keto in de spreekkamer bij POH Joke

Joke Postma, POH (praktijkondersteuner) bij huisartsenpraktijk Havelte, viel zelf in een jaar 25 kilo af met de aanpak van TheNewFood en is nu fitter en energieker dan ooit. Ze gunde ook al haar patiënten dit succes en inmiddels adviseren Joke en haar collega deze...

Jeugdarts adviseert minder koolhydraten

Steeds meer artsen blijken, vaak al langere tijd, hun patiënten een koolhydraatarme/keto aanpak te adviseren. Wij willen deze artsen van over de hele wereld graag aan jullie voorstellen. In dit artikel maken we kennis met jeugdarts de Groot. Zelf eet ze gezond...

Delen
BLOG 26: Rupsje nooit genoeg

BLOG 26: Rupsje nooit genoeg

Toen Matty Barnhoorn (1962), oprichter van TheNewFood, in 2001 strikt koolhydraatarm/keto ging eten veranderde dat haar leven compleet. Van altijd honger, naar eetrust en verzadiging. Van altijd aan de lijn, naar altijd op gewicht. Van allerlei gezondheidsproblemen, naar bruisende gezondheid. Van altijd moe en lusteloos, naar bergen energie. Elke dag weer! En dat alleen door anders te eten! Haar grootste wens is dat nog heel veel meer mensen deze aanpak ontdekken, zodat ook zij zich zo heel veel beter kunnen gaan voelen! In haar blogs deelt ze wat haar bezighoudt.

Soms voel ik me een rupsje nooitgenoeg. Niet omdat ik chocola wil, of ijs, of chips. Maar omdat ik blijf zoeken naar eten. Keto eten zelfs. Vleesje. Eitje. Kaasje. Pannenkoekje. Een restje. Iets. Alles. Het is alsof er geen verzadiging bereikt wordt. Alsof mijn lijf ergens op wacht wat maar niet komt. En ik weet inmiddels: dit gaat niet over honger in eten. Dit gaat over iets anders.

Het doet me denken aan dat boekje van Rupsje Nooitgenoeg. Die kleine rups die blijft eten, fruit, taart, augurk, worst, ijs, tot hij buikpijn krijgt. En dan? Dan trekt hij zich terug. Hij maakt een cocon. Een veilige plek. En daar, in die rust, verandert hij. Pas daarna wordt hij een vlinder.

Rust en veiligheid

Die cocon, daar ben ik soms naar op zoek. Niet bewust, maar wel lichamelijk. Alsof mijn lijf zegt: ik wil verdwijnen. Ik wil rust. Ik wil ergens zijn waar niemand iets van me wil. En eten lijkt dan even die cocon. Maar het is het niet. Wat mijn lijf op dat moment echt nodig heeft, is veiligheid. En wat ik de afgelopen jaren heb geleerd, is dit: je lijf kan pas stoppen met eten als het zich veilig voelt.

Dat klinkt misschien vreemd. Veel mensen denken dat veiligheid betekent dat je niet in gevaar bent: “ik ben toch veilig?” Maar je lichaam werkt niet op logica. Je lichaam werkt op signalen. En als het de hele dag in een staat van waakzaamheid staat, van stress, zorgen, alertheid, triggers, dan is het zenuwstelsel actief op overleven. En in die staat komt het verzadigingssysteem niet goed op gang.

Zoeken

Zolang je lichaam niet het signaal krijgt: je bent veilig, blijft het zoeken. Zoeken naar voeding. Naar rust. Naar verzachting. En als dat signaal niet uit je omgeving komt, uit aanraking, uit verbinding, uit echte rust, dan zoekt het naar iets anders. En eten is er altijd. Dat is waarom zoveel vrouwen niet kunnen stoppen met eten. Niet omdat ze zwak zijn. Maar omdat hun lichaam nooit geleerd heeft dat het veilig is.

Sommigen groeiden op in stressvolle of emotioneel onveilige situaties. Sommigen leven nu in constante zorg, overprikkeling of alleen-zijn. Soms heb je nooit ervaren wat het is om echt gedragen te worden. Om écht even te mogen rusten. En dan blijft je lijf zoeken. Niet naar voeding. Maar naar een cocon. Naar die plek waar het even stil is. Waar je niets hoeft. Waar je niets hoeft te verdienen, maar gewoon zijn.

Kalmeren

Als je merkt dat je blijft eten, terwijl je wéét dat je geen honger hebt, denk dan niet meteen: “ik moet mezelf beter in de hand houden.” Vraag je af: voel ik me veilig? Voel ik me gesteund? Gezien? Is er ruimte om los te laten? Je lichaam zoekt geen discipline. Het zoekt veiligheid. En weet je wat bijzonder is? Juist keto helpt je zenuwstelsel om te kalmeren. Omdat je bloedsuiker stabieler wordt. Omdat je minder schommelt.

Omdat je systeem eindelijk rustiger mag worden. Waardoor je eetrust krijgt. Niet omdat je ‘braaf’ eet. Maar omdat je eindelijk eet op een manier die je lichaam als veilig herkent. Maar dan komt die andere vraag: hoe kan het dan dat ik tóch die onrust voel, terwijl ik keto eet?

Te vaak eten

Dat zit hierin: soms zit er onrust in je lijf en dan ga je toch weer op zoek naar eten. Even iets kleins, en misschien nog even wat. Maar hoe vaker je eet, hoe meer je je lichaam het signaal geeft dat het niet veilig is. Elke keer dat je iets eet, geef je je systeem een prikkel. Je spijsvertering moet aan, je alertheid neemt toe, je lichaam bereidt zich voor op actie.

Als je dat toch weer de hele dag door doet, ook al is het keto, dan komt je lijf nooit écht in rust. Dan blijft het aan.

En je hersenen voelen dat. Dan voel je onrust. Hunkering. Drang om wéér iets te nemen. En zo beland je ongemerkt in een vicieuze cirkel:
→ je voelt onrust → je eet iets kleins → je lijf blijft actief → je voelt opnieuw onrust → je eet weer… En zo raak je de kalmering van keto juist kwijt. Met een beetje pech eet je al snel weer vanaf het moment dat je opstaat, de hele dag door, tot je gaat slapen. 

Rust voor je lijf

En dat terwijl je lijf op dat moment juist geen eten nodig heeft. Je lijf heeft tussenpozen nodig. Vertraging. Stilte. De ruimte om te voelen: ik heb gehad wat ik nodig heb. Zodat je zenuwstelsel écht mag zakken. En jij ook. Misschien ben jij nu rupsje nooitgenoeg. Merk je dat je steeds vaker gaat eten en er steeds meer eetonrust komt. Wel keto, maar toch weer onrust. Toch weer het móeten eten. En dat geeft ook weer stress.

Wees niet te hard voor jezelf als dat gebeurt. Het is geen drama. Het is een teken van je lijf. Het laat zien dat je toe bent aan je cocon. En dat die mag komen. Niet in eten. Niet in “meer meer meer.” Maar in rust. In aanraking. In verbinding. In ademen. In de poes of de hond aaien. In een knuffel. Huilen, loslaten… en in weten: ik hoef het niet allemaal zelf te dragen. Zo spreekt je lijf tot je. En jij mag leren luisteren.

En weet je wat soms óók helpt, als alles blijft draaien? Een dag of een paar dagen vasten. Niet als een trucje of controlemechanisme. Maar juist om je lichaam even te laten zakken in stilte. Geen prikkels. Geen keuzes. Geen zoeken. Even niks. Alleen rust. En ruimte om te voelen: het is goed zo. Voor veel mensen is dat precies wat nodig is om weer uit die cirkel te stappen. Zodat het rupsje in jou… eindelijk even mag stoppen.

Herkenbaar?

Misschien is dit precies het moment om jezelf wat extra ondersteuning te geven. Ook als je al langer keto eet en merkt dat er nog onrust zit,
kan mijn Support Pluspakket je helpen om daar verder in te zakken. Meer rust in je lijf. Meer inzicht in je patronen. Minder eetgedrag. En steeds meer thuiskomen bij jezelf. 

Delen
BLOG 7: Het all-inclusive buffet

BLOG 7: Het all-inclusive buffet

Welkom bij mijn zomerblog, over keto vasthouden op vakantie! Ik ben het koolhydratenmonster en ik heb eindelijk mijn eigen podium gekregen. Dat werd hoog tijd natuurlijk. Want ik ben goed in mijn werk en dat mag iedereen weten. Ik laat je zien hoe ik mensen verleid en hoe ik ze onderuithaal. 

Ze staan op Schiphol vol vertrouwen. Marja en Ilse. Twee zussen, twee koffers, één missie: keto! Allebei. Al maanden. En het gaat goed. Ze zijn slanker, voelen zich lichter, helderder, rustiger. En ze weten: dit is geen dieet meer. Dit zijn wij. Het resort hadden ze vorig jaar al geboekt, vóór ze begonnen. Grote buffetten. Cocktails. Maar ze kunnen dit, dat weten ze zeker. Natuurlijk ben ik er ook. Want voornemens zijn er om te mislukken.

In het vliegtuig zitten ze naast elkaar. Ze zijn voorbereid, eten mee voor onderweg, en een noodvoorraad voor op vakantie. Ze hebben het vakantieherstelplan gelezen, uitgeprint en besproken. “We gaan dit gewoon doen.” Ze laten de vliegtuigmaaltijd aan zich voorbijgaan. Ilse bestelt Spa rood, Marja neemt koffie. Samen genieten ze van de appelcakejes uit startgids deel 3.

Ze kijken naar de andere passagiers die wel de broodjes en koeken eten, en knikken naar elkaar. Goed bezig! 

Ik lig op het klaptafeltje voor ze terwijl ik een zak chips eet. Ze zien me niet. Ze denken dat ik thuis ben gebleven. O jongens, wat is dat toch schattig.

Ze komen laat aan in het resort. Alleen de bar bij het strand is nog open. Er is niks geschikts. Gelukkig hebben ze worstjes bij zich. De volgende ochtend staan ze bij het buffet alsof ze auditie doen voor een TheNewFood-reclame. Eieren, spek, avocado, kaas, olijven, zalm, vleeswaren, tomaat en koffie. Ze ontbijten in de tuin en lachen. Zie je wel dat het gewoon kan! Alles klopt.

Ik kijk toe vanaf het dak van het toastapparaat. Ik houd van dit soort mensen. Ze zijn het leukst om te breken, want ze zien het niet aankomen… Ik zwaai met een servetje en dirigeer een roombroodje richting een kind. “Huppakee! Vroeg geleerd is vroeg verpest.”

Ilse en Marja kijken om zich heen. Naast hen neemt een gezin plaats aan tafel. Hij heeft zijn bord hoog opgestapeld, alsof hij bang is dat het buffet straks sluit. Drie soorten broodjes, scrambled eggs, worstjes, ketchup, beleg, een stuk pizza, taart en een groot glas sinaasappelsap.

Ik klap in mijn pootjes. “Zulke mensen verdienen een standbeeld.”

Zijn vrouw eet muesli met yoghurt, honing en veel fruit. De twee pubers hebben croissants met pudding, pannenkoeken, gebakjes, crêpes met Nutella, verse ananas en sap. Ze praten niet. Ze eten. Alsof ze dagen hebben gevast. Alsof dit hun laatste kans is voor het einde der tijden.

Ik spring tussen de suikerklontjes en gil: “Zo zie ik het graag! Eén hap weg van het ziekenhuis, maar o zó gelukkig!”

Marja kijkt. Zo zat ik er vroeger ook bij, denkt ze. Ik moet er niet meer aan denken. Ze kijken elkaar aan. “Je ziet het ook aan mensen, hè,” fluistert Ilse. “Dat opgeblazen gezicht. Dat snaaierige.” “En dan denken ze nog dat ze goed bezig zijn,” zegt Marja. “Omdat er iets van fruit bij zit.”

Samen zijn ze sterk. Ze hebben hun vaste tafeltje in de tuin. De buffetten zijn overvloedig en elke dag weer een beetje anders. Er is keuze genoeg, ook voor de zussen. Alleen bij het zwembad en de bar aan het strand is er niets geschikts. Maar dat geeft niet, zeggen ze. Ze hebben genoeg aan drie maaltijden per dag. Ze hebben eetrust.

Ik doe mijn best. Ik fluister zachtjes tegen de zussen: “Het ziet er wel héél lekker uit hè… En kijk die mensen toch eens genieten. Je mist toch wel iets. Moet het echt zo streng?” Maar ze luisteren niet echt. In mijn notitieboekje schrijf ik op wie van de twee als eerst voor de bijl zal gaan. Dat heb ik al lang gezien. Twee weken is heel lang als je ergens nog een heel klein beetje twijfel hebt. 

Ze vullen hun dagen met kijken wat anderen eten en het daar over hebben. En met delen hoe goed ze bezig zijn. “Ik weet gewoon wat ik moet doen,” zegt Marja. “Ik hoef nergens meer over na te denken,” zegt Ilse. “En ik voel het echt in mijn hoofd. Zo helder. Zo rustig.” Marja knikt. “Dit is de beste versie van mezelf. En dat alleen maar door anders eten. Echt bizar.” “En zó logisch.”

Ik krab achter mijn oor met een kaasstengel. “Wat een stichtelijke dames. Mag ik straks een likeurtje als ze instorten?”

Ze genieten ondertussen van hun vakantie. Overdag zijn ze veel buiten, ze zwemmen, lezen, wandelen langs het water. Het is warm, het ritme traag. Rond een uur of vier is het druk bij het kleine stalletje aan de rand van het strand. Er is ijs. Veel ijs. Grote hoorntjes, dubbele bolletjes, coupes met slagroom. Mensen staan in een rij. Er zijn kinderen, gezinnen, koppels.

Het lijkt alsof iedereen ijs eet, en niemand zich ergens zorgen over maakt. Ilse blijft even stilstaan bij de rij. Ze bekijkt het bordje met de smaken. “Eén bolletje maar,” zegt het meisje naast hen. “Dat mag wel, hè mam?” Ilse zegt niets. Maar haar ogen blijven hangen op de ijsvitrine. Wat zou daar nou mis mee zijn…? Het is warm. Iedereen doet het. Een bolletje ijs, daar krijg ik toch geen spijt van?

Marja merkt het. Ze zegt: “Fijn dat we dat niet meer hoeven toch?” Ilse knikt. Ze lopen terug naar hun strandbedjes.

’s Avonds zitten ze op het terras bij de bar. Er is muziek, de lampjes zijn aan, mensen zitten met grote glazen wijn, schaaltjes chips, noten, luxe hapjes. Er klinkt gelach. Iemand proost. De ober loopt af en aan met witte borden en karafjes rosé.

“Zullen we iets bestellen?” vraagt Ilse. “We hebben net gegeten,” zegt Marja. “Ik zou het niet doen. Ik hoef in ieder geval niets” Ilse glimlacht. Maar haar ogen blijven hangen bij een schaal kaasstengels die op een dienblad voorbijgaat.

Alles ruikt naar vakantie. Denkt ze. Vroeger zou ik het gewoon hebben gepakt. Gewoon omdat ik er zin in heb. Niemand had daar iets van gevonden. Ik hoefde me toen niet steeds te verantwoorden. Toen was het gewoon gezellig. De gesprekken om hen heen zijn levendig. Ze vangen flarden op. “Gun jezelf nou gewoon wat, het is maar één keer vakantie” en “Het staat ervoor he!”

Ilse zwijgt. Ze nipt aan haar water. Marja zegt niks, maar ze voelt iets verschuiven.

Ik fluister zachtjes, terwijl ik onder Ilse haar stoel lig met een stuk taart in m’n bek: “Zie je wel, schat. Je hoeft dit niet vol te houden. Niemand snapt waarom je dit doet. Doe normaal. Word weer leuk. Wees gewoon… een van hen.”

Op dag vijf bemoei ik me persoonlijk met het ontbijtbuffet. Ik fluister tegen de kok: “Zet die schaaltjes met crème brûlée nét iets dichter bij de gekookte eieren, dat ze er niet omheen kunnen. Laat ze ruiken wat verlangen is.”

En daar staan het. Het blad met dampende kleine schaaltjes. Warm, vers, met zo’n perfect dun laagje suiker. Ilse blijft net iets te lang staan.

Ik strijk haar langs haar arm. Tik tegen haar pols. “Weet je nog? Vroeger? Papa die crème brûlée voor jullie maakte, op zondag. En nu staat het hier. Warm. Zacht. Je hebt ervoor betaald. Jij bepaalt, Ilse. Het is vakantie, lieverd. Neem het ervan. Het zal je zo gelukkig maken!”

Ze loopt door. Maar aan tafel is ze stiller. Ze prikt met tegenzin in een tomaat. “Heb jij dat ook,” zegt ze tegen Marja, “dat je het gewoon even zat bent?” “Wat bedoel je?” “Nou. Altijd maar opletten. Altijd maar nee zeggen. Altijd maar anders zijn.”

Marja schrikt, maar laat niets merken. Ik snap haar. Maar dit is precies waar het begint, denkt ze. “Ik heb dat gevoel gehad,” zegt Marja. “Maar het is weg. Omdat ik weet wat het me brengt.” “Ja, dat weet ik ook wel. Maar soms…” Ilse zwijgt.

Wat een schitterende breuklijn, denk ik. Eén barstje. En dan rammelt de boel vanzelf.

Bij het diner gebeurt het. Ilse loopt langzamer langs de gerechten. Marja hoort haar adem iets veranderen. “Ik ga straks even kijken of er weer crème brûlée is.” 

YES! En dan wil je daarna ook friet. En brood. En wijn. En een likeurtje. En misschien nog iets van ijs?

“Ilse…,” begint Marja. “Ik wéét dat jij het niks vindt,” zegt Ilse snel. “Maar ik wil het gewoon. Omdat het lekker is. Omdat ik het mis.” “Je mist het niet echt,” zegt Marja. “Je lichaam mist het niet, alleen je hoofd.” “Ja, en? Mijn hoofd hoort er ook bij.”

Altijd de uitzondering zijn. Altijd nadenken. Altijd uitleggen, denkt Ilse. Ik wil ook gewoon één keer normaal zijn. En ik wil niet dat zij steeds zo kijkt alsof zij het beter weet. Marja de heilige.

Ze staat op. Loopt naar het buffet. Er worden net nieuwe schaaltjes neergezet. Dat heeft zó moeten zijn. Ze pakt er twee.

Ik dans op de rand van het blad. “Ik wist het! Ik wist dat zij het zou zijn. Zó’n fijne meid. Vrouw naar mijn hart!”

De volgende ochtend bij het ontbijt zit Marja met een goed gevulde omelet en wat aardbeien. Ilse heeft twee chocoladebroodjes, een broodje met kaas en een grote kom met fruit. Ze kijkt niet op.

“Een voorafje, Ilse?” fluister ik. “Heb je gezien wat je de afgelopen dagen allemaal gemist hebt? Je kunt het nu inhalen, lieverd. Alles. Alles. Alles.” Maar ze kijkt niet op.

Ze wil het niet te gek maken. Zou Marja boos zijn? Ze zegt niets. Maar het smaakt toch net wat minder goed dan ze dacht. Halverwege de ochtend op het strand begint de honger. Het verlangen. De leegte.

Ik dans op haar zonnehoed. Dat heb je al lang niet meer gevoeld hè? Dat is weer die lekkere trek. Heerlijke rammelende, opgeblazen, knallende honger. Je hebt eten nodig, Ilse. Koolhydraten. Nu!

Tegen Marja zegt ze dat ze even naar haar kamer moet. Onderweg pakt ze snel koekjes van het koffiebuffet.

Ik huil van trots.

Bij de lunch is er geen houden meer aan. Wrap. Pizza. Warme broodjes. Zoete hapjes. Schaaltje friet. Mayonaise. Cocktail. Gejaagd eten. Snel. Alles tegelijk. Ze vraagt aan Marja: “Ben jij nou niet jaloers?” “Nee,” zegt Marja. “Ik blijf liever de baas over wat ik eet in plaats van andersom.”

Ik smijt een frietje op de grond. Wat een kutopmerking. Arme Ilse. Ze doet het juist zó goed!

’s Middags zitten ze samen op het balkon. Ilse voelt zich msselijk, vol en vies. Ze heeft het zuur. “Ik voel me echt ellendig.” “Ja,” zegt Marja. “Dat is wat het doet.” “Het was het niet waard.” Ze staat op het punt te huilen. “Het was even lekker, maar daarna… alsof ik werd overgenomen. Alsof er alleen maar meer in moest.” Waarom trap ik hier altijd weer in? denkt ze. Het was geen genieten. Het was verliezen. Mijzelf.

Marja kijkt haar aan. “Zullen we het herstelplan nog eens lezen?” “Ja,” zegt Ilse. “Alsjeblieft wel.”

Ik verslik me in mijn dropveter. Wát?? Niet dat vreselijke plan van TheNewfood! Niet dat ellendige document vol herstel en structuur en vooral meteen! Geen tel later. Oh, nee! Laat mij hier niet alleen! “Ilse, je hebt nog niks gehad! Je hebt amper geproefd! En nu wil je alweer stoppen? Niemand weet wat keto met je doet. Je krijgt vast tekorten. En rimpels. Of een ketovergiftiging. Hou toch op met die onzin.”

Maar ze horen me niet meer.

Die avond scheppen ze hun bord weer vol bij de barbecuehoek. Gegrild vlees. Vis. Groenten. Kruidenboter. Truffelboter. Olijfolie. Er verschijnt een glimlach op Ilse’s gezicht. Ze zucht diep. “Dankjewel, Marja. Dankjewel dat je bij me bent gebleven. En niet boos bent geworden.” Marja knikt. “Het is oké. Het had mij ook kunnen gebeuren. Ik ben blij dat het je gelukt is om te stoppen.” Ilse zit er nog wat verslagen bij: “Ik snap nu ook wel hoe zoiets compleet uit de hand kan lopen.”

Ik lig onder tafel met een servet over m’n hoofd. Het is donker hier. Mijn leven is een hel geworden. Wat een misselijkmakende vertoning. Een herstelplan, doodzonde is het! Ik had zo’n mooie vakantie voor haar in gedachten. Met ladingen koolhydraten, slapeloze nachten, buikpijn, nog veel meer aanvallen van het zuur. En ook veel drama en zussenruzies… Maar goed. Ik wacht wel weer. Nog negen dagen vakantie. 

Wil je mij nog beter leren kennen? In het Keto & Support Pluspakket krijg je elke dag steun bij verleiding, vallen en opstaan en leer je weer de baas te worden. Ik kom daar zelf ook elke dag even langs!

Delen
Internist Lenzkes adviseert keto

Internist Lenzkes adviseert keto

Steeds meer artsen ontdekken de kracht van keto! Zo ook dokter Brian Lenzkes, internist uit Californië. Hij gaf zijn patiënten het bekende advies: minder vet, meer bewegen, calorieën bijhouden, en vooral volhouden. Maar toen zijn eigen gewicht bleef stijgen, zijn energie verdween en de frustratie groeide, begon hij te twijfelen. Waarom voelde hij zich zo slecht, als hij alles ‘goed’ deed? En waarom werd het bij zijn patiënten net zo weinig beter als bij hemzelf?

“Ik zei wat in het handboek stond. Maar mijn lichaam was het er niet mee eens.”

Brian stond dagelijks in zijn spreekkamer en zag mensen met overgewicht, hoge bloeddruk, vermoeidheid, diabetes type 2. Hij gaf advies, schreef medicijnen voor en plande controles in. Alles volgens de voorschriften. Maar er was één probleem: het werkte niet. Niet voor zijn patiënten en ook niet voor hemzelf. Hij had zelf overgewicht. Zijn bloedsuiker was te hoog. Hij was moe.

En naarmate de jaren vorderden, verdween ook zijn plezier in het vak. Hij begon zich af te vragen of het aan hem lag. Was hij gewoon te zwak, te druk, te weinig gedisciplineerd? “Ik dacht: misschien moet ik gewoon nóg minder eten. Maar ik was al chagrijnig, dus dat leek me ook niet handig.”

Hij begon zich in te lezen in koolhydraatarme en ketogene voeding. Iets waar hij eerder vooral schouderophalend aan voorbijging. Maar de theorie maakte ineens zó veel logisch: niet calorieën, maar insuline is belangrijk. Niet minder eten, maar anders eten. Niet vet vermijden, maar koolhydraten beperken. Hij besloot het zelf anders te doen. Minder koolhydraten. Meer vet. Gewoon écht eten. En niet meer de hele dag door.

“Ik dacht: ik probeer het drie weken. Wat heb ik te verliezen? Behalve mijn buik dan.”

Al na een paar dagen voelde hij verschil. Hij had minder trek. Meer energie. Zijn bloedsuiker daalde. Zijn stemming werd beter. En ineens realiseerde hij zich: dit is wat ik al die tijd gemist heb.

“Ik kreeg mijn leven terug. En mijn lunchpauze. Want ik had ineens niet meer elke twee uur een snack nodig.” Hij viel kilo’s af, sliep beter, en kon zijn werk weer met energie doen. Maar misschien nog belangrijker: hij voelde zich weer geloofwaardig tegenover zijn patiënten.

Nadat hij zelf herstelde, begon hij zijn patiënten andere vragen te stellen. Niet: hoeveel calorieën eet je? Maar: hoe vaak eet je? Hoe voel je je ná een maaltijd? Hoe reageert je lichaam? Hij stopte met standaardlijstjes en begon echt te luisteren. En hij merkte: mensen voelden zich gezien. Niet aangesproken op hun gedrag, maar erkend in hun worsteling. Hij leerde hen hoe insuline werkt, hoe honger voelt als je lijf ontregeld is, en wat er gebeurt als je eindelijk rust brengt in je systeem met keto.

“Als je je lichaam begrijpt, wordt het geen gevecht meer. Dan wordt het samenwerking.” 

Naast het behandelen van patiënten geeft hij regelmatig lezingen en presenteert hij een podcast om de aandacht te vestigen op het groeiende aantal onderzoeken die het therapeutische succes van deze voedings- en levensstijlbenadering ondersteunen. Brian werd co-host van de populaire podcast ‘Low Carb MD’, waarin hij samen met collega’s, wetenschappers én gewone mensen interviewt over hun keto-verhaal.

Zijn stijl is open, vriendelijk, mild en altijd eerlijk. Hij vertelt over zijn fouten, zijn twijfels, zijn hoop. En hij blijft zeggen: je kunt opnieuw beginnen, op elk moment. “Ik ben geen superman. Maar ik ben wel blij dat ik niet meer elke dag de strijd hoef aan te gaan met een mueslireep.”

Wil jij jezelf ook gezonder eten?

Wil jij ook starten met de aanpak van dokter Lenzkes? Je kunt op een gezonde en effectieve manier beginnen, door de weekmenu’s in de startgidsen te volgen, met of zonder dagelijkse support. Al binnen enkele weken zul je merken dat je je heel veel beter en energieker gaat voelen, al veel gewicht kwijt bent en allerlei kwalen verminderen. Net als de patiënten van deze huisarts.

TheNewFood: aanbevolen door artsen die zelf keto eten.
Ook artsen zoals dr. Brian Lenzkes verwijzen hun patiënten naar TheNewfood, onze boeken, weekmenu’s en aanpak. Waarom? Omdat het werkt. Praktisch, duidelijk en effectief, ook bij insulineresistentie, overgewicht, hoge bloeddruk, koolhydraatverslaving en diabetes type 2, .

Meer keto-zorgprofessionals 

Gary Taubes, een moedige journalist

Keto-pionier Gary Taubes is geen arts, maar wetenschapsjournalist. In 2002, een jaar nadat ik zelf begon met keto, verscheen er een lang artikel van hem in de krant: “What if It’s All Been a Big Fat Lie?”. Een zorgvuldig opgebouwd pleidooi voor keto dat de hele...

Dr. Cyves: de koolhydratenverslavings dokter

In de eerste jaren van zijn carrière als obesitas-chirurg stond Dokter Robert Cywes dag in, dag uit in de operatiekamer. Hij deed maagverkleiningen bij mensen met overgewicht. Duizenden keren sneed hij in buiken, verkleinde hij magen, en hoopte hij dat het daarmee...

Vaatchirurg: Je kunt zelf iets doen!

Dokter Lily Johnston, MD, MPH is een hoogopgeleide vaatchirurg en specialist in metabole gezondheid. Ze werd opgeleid aan topinstituten als de Mayo Clinic en Johns Hopkins, en werkte jarenlang in de frontlinie van de vaatchirurgie. Haar dagen bestonden uit complexe...

Internist Lenzkes adviseert keto

Steeds meer artsen ontdekken de kracht van keto! Zo ook dokter Brian Lenzkes, internist uit Californië. Hij gaf zijn patiënten het bekende advies: minder vet, meer bewegen, calorieën bijhouden, en vooral volhouden. Maar toen zijn eigen gewicht bleef stijgen, zijn...

Huisarts Haller behandelt met keto

Steeds meer artsen ontdekken de kracht van keto! Zo ook de Belgisch huisarts Pierre Haller. Hij kwam keto in eerste instantie tegen als oplossing voor zijn eigen gezondheidsklachten. Hij voelde zich moe, merkte dat zijn gewicht toenam, en had steeds minder energie om...

Cardioloog twijfelt aan cholesterolverhaal

Steeds meer artsen ontdekken de kracht van gezond koolhydraatarm/keto. Zo ook dokter Marc Waskowsky, cardioloog in het Isala ziekenhuis te Zwolle. Tegenwoordig adviseert hij zijn patiënten op de hartpoli om de koolhydraten drastisch te gaan minderen, in plaats van dat...

Keto in de spreekkamer bij POH Joke

Joke Postma, POH (praktijkondersteuner) bij huisartsenpraktijk Havelte, viel zelf in een jaar 25 kilo af met de aanpak van TheNewFood en is nu fitter en energieker dan ooit. Ze gunde ook al haar patiënten dit succes en inmiddels adviseren Joke en haar collega deze...

Jeugdarts adviseert minder koolhydraten

Steeds meer artsen blijken, vaak al langere tijd, hun patiënten een koolhydraatarme/keto aanpak te adviseren. Wij willen deze artsen van over de hele wereld graag aan jullie voorstellen. In dit artikel maken we kennis met jeugdarts de Groot. Zelf eet ze gezond...

Delen
BLOG 6: Een akelig vakantieherstelplan

BLOG 6: Een akelig vakantieherstelplan

Welkom bij mijn zomerblog, over keto vasthouden op vakantie! Ik ben het koolhydratenmonster en ik heb eindelijk mijn eigen podium gekregen. Dat werd hoog tijd natuurlijk. Want ik ben goed in mijn werk en dat mag iedereen weten. Ik laat je zien hoe ik mensen verleid en hoe ik ze onderuithaal. 

Wat een feest is het weer. Wat een seizoen. Wat een waanzinnig heerlijke zomer. Goede voornemens sneuvelen bij bosjes, koolhydraten lonken en natuurlijk mag het dan toch voor één keer. Wat ben ik toch meesterlijk goed in mijn werk. Al wordt dat niet altijd gezien, dat is wel jammer. En soms worden er zelfs ‘maatregelen’ tegen mij genomen. Alsof ik de vijand ben?

De zomervakantie is het moment waar ik de hele winter op wacht. Zodra de koffers in de auto gaan, voel ik het. Mijn tijd komt eraan. En als jij bij het eerste tankstation stopt en denkt: “Ach, ik haal even iets makkelijks,” ben ik er al. Ik hijg in je nek, houd een croissantje onder je neus, moedig je aan om vooral even te proeven…

Op het strand ben ik koning. IJsjes, slushpuppy’s, churros met kaneelsuiker. Als je dan niet mee kunt doen dan kun je je heel erg zielig voelen. En als dat niet zo is dan zorg ik daar wel voor. Dan wijs ik je op al die mensen die het wel ‘mogen’ eten, en laat ik je voelen hoe eenzaam je bent. Hoe je iets kwijt bent geraakt in je leven. En ik help je graag dat drempeltje over om dan toch iets te bestellen… omdat je het verdient.

Ik ben ook goed met ouders en kinderen. Dat die ouders dingen inslaan ‘voor de kinderen’ en dan ’s avonds met een glaasje wijn voor de tent, dan weten ze het weer: “O, wacht… we hebben nog wat lekkers”. Of dat kinderen wel dat lekkers krijgen en ouders die dan denken: “Laat ik ook maar wat nemen, anders is het ongezellig, of raar…” Geef toe, ik ben een briljant strateeg.

Op het terras in de avondzon? Ik hou me even stil. Tot je partner zegt: “Zullen we een wijntje doen?” En dan knik ik. Want als er één is… komt er altijd een tweede. En daarna die schaal met ‘gezellige hapjes’. Brood, sausjes, chips, toastjes met… Nee, natuurlijk eet jij dat niet. Maar als je halverwege je tweede glas bent dan help ik je iets te herinneren: “Ach joh, het is toch vakantie!”

Ik ben dol op dat zinnetje. “Het is toch vakantie…” Daarmee krijg ik alles voor elkaar.

Want dan komen ook die andere pareltjes: “Eén ijsje kan toch wel?” “Ik wil ook een beetje genieten hoor.” “Straks thuis pak ik het weer op.”

En dan zie ik het gebeuren. Je verzadiging verdwijnt. Je hoofd wordt mistig. Je krijgt ineens weer trek. De hele dag. Je doet boodschappen en je denkt: “Wat maakt het eigenlijk uit.” Je proeft dingen waarvan je niet eens wist dat je ze miste. Omdat ik je vertel dat je ze nodig hebt. Dat het nu mag, Dat je het er gewoon even van moet nemen. Het is toch al misgegaan. En je leeft maar één keer.

Je hebt er minder last van dan je dacht. De eerste dag… En dan begint het. Het opgeblazen, de mist in je hoofd, pijn in je buik en vooral: honger. Veel honger. Honger naar meer. Naar meer koolhydraten! Veel meer koolhydraten. Ik lig op een ligbedje naast je. Met een cocktail in de ene poot, een kaasbroodje in de andere. En ik fluister: “Laat maar los. Het is nu toch al verpest.”

Met één ding heb ik wel moeite, dat geef ik toe.

Sinds kort is er een akelig document. Een plan. Een vakantieherstelplan. 

Ik heb mijn uiterste best gedaan het kwijt te maken. Onvindbaar. Maar sommigen van jullie lazen het toch. En nemen het nu mee op vakantie. Daar baal ik echt enorm van. Dus nu moet ik altijd op m’n hoede zijn?

Wat een akelig document, wacht, ik zal het voorlezen.

Maar ik zal ook meteen laten weten wat ik ervan vind. Zodat je snapt waarom dit voor mij voelt als een persoonlijke aanval. Het heet officieel ‘het vakantieherstelplan’, maar ze hadden het beter ‘het koolhydratenmonster vernietigingsplan’ kunnen noemen. Bah. Hier komt het:

Vakantieherstelplan
Voor als je het even losliet, maar niet los wilt láten

Als eerste dit:  je bent niet de enige…

Pfff. Altijd weer dat ‘je bent niet de enige’. Moet dat nou? Laat mensen gewoon lekker denken dat zij als enige falen. Dan kan ik gewoon plezier maken en ze verwennen met nog veel meer koolhydraten om hun schuldgevoel een beetje weg te eten.

Je bent op vakantie. Je ritme is anders. Je bent uit eten geweest. Je had niets bij je. Of je dacht: even vrij zijn. Misschien bewust. Misschien gewoon zomaar ineens. En nu voel je het. Je buik is onrustig. Je hoofd mist rust. Je eetlust is terug. En je denkt misschien: moet ik nu weer helemaal opnieuw beginnen? Het antwoord is: Nee. Maar je moet wél opnieuw kiezen. Voor keto. Voor jezelf! Liever vandaag dan morgen.

Vandaag nog?! Jullie gunnen me ook helemaal niks hè. Waar is de liefde gebleven? De passie voor koolhydraten? Ooit werd er nog met respect gesproken over de grote p’s, Patat, Pizza, Pannenkoeken en Plezier met koolhydraten. Maar die zure mensen van TheNewFood helpen dat helemaal om zeep. Met dat gezeur over: pizza wordt gewoon suiker in je lijf. Wat een onzin! Zie jij suiker? Nee! Het is pizza! En pizza moet!! Júist als het vakantie is. Koolhydraten moeten! Anders overleef je het niet. Je bent gebouwd voor koolhydraten en ik kan het weten. 

Tijdens vakantie valt je structuur weg. Je eet iets wat je thuis niet eet. Misschien een croissant bij het ontbijt. Een glas wijn. Een stukje stokbrood bij het avondeten. Of gewoon de hele dag door kleine hapjes “omdat het vakantie is”.
En ineens:
– komt je honger terug
– voel je meer onrust
– krijg je cravings of snaaitrek
– word je weer wakker met mist in je hoofd of krijg je andere klachten terug

Ahhh… mijn liefdesverklaring in lijstvorm. Wat een prachtige opsomming van mijn werk. En dan zeggen ze dat ik geen vakman ben.

Dat is geen zwakte. Dat is precies wat koolhydraten doen als je systeem net was overgeschakeld op keto.

Zeg nou niet alles zo eerlijk! Mensen mogen best een tijdje denken dat ze zelf zwak zijn. Daar voed ik me óók mee. Dat geeft ze een kans om het gewoon helemaal los te laten. Even vergeten… even genieten…

Wat je níet moet doen:

• Niet zeggen: “Nu maakt het toch niet meer uit”
• Niet denken: “Dan begin ik maandag wel weer”
• Niet compenseren met streng vasten of mager en weinig eten
• Niet streng gaan doen uit schuld
Je lichaam vraagt om duidelijkheid en keto. Geen drama. Geen paniek. Alleen: een keuze. Nu.
Echt! Nú, meteen.

Een keuze? Nu?! Mag ik ook even bijkomen van mijn succes? Mag ik een béétje nazomeren? Drankje erbij, hapjes… Broodjes bij het ontbijt. Nee dus. Ooooh, dit stuk doet echt pijn. Hier word ik zenuwachtig van. Ik wil dit niet horen, wat een gedrocht van een plan. Echt. Ik kan dit niet aan.

Vanaf dit moment: kies weer voor keto. Niet morgen. Niet na het toetje. Nu.
Ook als het laat op de dag is. Ook als je al ‘de fout in bent gegaan’.
Elke niet-keto hap daarna maakt het herstel zwaarder. Dus stop. Nu.

Dus: dag 1 Stop met koolhydraten.
– Stop met wat je nu eet als het geen keto is
– Kies je eerstvolgende eetmoment bewust
– Verwen jezelf met het lekkerste keto-eten
– Drink water, neem zout

Dit is echt wreed. Je laat me niet eens meer in een pizzabroodje wonen. Die keto-zooi is een hel voor me. Hou op met die nare adviezen.

Het hoeven geen perfect samengestelde maaltijden te zijn. Het hoeft alleen keto te zijn. 

Daar gáát m’n favoriete valkuil: perfect willen zijn. Wat moet ik nu met al die mensen die ineens mild worden voor zichzelf?!

Dag 2:
De mist in je hoofd trekt iets op. Je cravings kunnen nog aan je trekken. Negeer ze. Geef je lijf rust.

Dag 2: nee, nee, nee, negeer mij niet! Ik smeek het je: zie mij, voel mij, ruik mij… Je kunt géén vakantie vieren zonder koolhydraten. Je hebt mij nodig om het leuk te maken. Niet doen. Niet doen alsof ik niet besta. Alsof ik niet het enige ben wat telt. Alsof gewoon genieten van het mooie weer en de omgeving en de vrijheid van de vakantie genoeg is. Neeeeeeeeeeeeeeeee.

Dag 3:
Je verzadiging keert terug. Je buik voelt rustiger. Je humeur wordt stabieler.

Dag 3: jakkie, wat een slijmerig document. En dan gaan we het zeker ineens gezellig hebben? Omdat we ‘stabiel’ zijn? Wat een absurd idee dit. Weet je wat stabiel is? Een ijsje in je ene hand en een patatje in je andere hand. Dat is stabiel, dát is evenwicht!

Dag 4–5:
Je vetverbranding draait weer. Je voelt verschil in energie, stemming, trek en slaap. Je hebt het gehaald! 

Dag 4: ik pak m’n koffers. Dag 5: niemand weet meer wie ik was. Walgelijk. Heb ik eindelijk mijn eigen podium gekregen, mijn eigen zomerblog en dan verzinnen ze dit. De vernieting van het koolhydratenmonster. Hoe je vakantie leuk kan zijn zonder de broodnodige koolhydraten. Hoe je jezelf kunt laten geloven dat het ook zonder P’s gezellig kan zijn. Oh wacht, er zijn zelfs nog ‘veelgestelde vragen’.

Veelgestelde vragen

Moet ik weer bij dag 1 beginnen als het is mis gegaan?
– Nee. Pak gewoon keto weer op. Nu.

Mag ik morgen nog ‘één keer’ iets lekkers?
– Hoe langer je het uitstelt om weer verder te gaan met keto, hoe lastiger het wordt.

Ik voel me opgeblazen, misselijk, opgejaagd… is alles nu stuk?
– Nee. Geef het 2 tot 4 dagen. Je lijf draait bij.

Pfff… Geef mij een paar dagen zul je bedoelen. Ik heb maar een paar dagen nodig om dat hele keto om zeep te helpen… geef me een beetje drama, een beetje spijt, een opgeblazen gevoel met zelfverwijt en ik ben de winnaar!

Moet ik iets inhalen?
– Je hoeft niets in te halen. Je hoeft niet te boeten. Pak jezelf weer op. Zo snel mogelijk. Dat is het enige. 
Je hoeft niet terug naar het begin. Maar je moet wél terug naar jezelf. Omdat jij het waard bent om je beter te voelen en lichter te leven.

Blehhhhh. Jullie zijn onredelijk. Doelgericht. Standvastig. En het allerergste is: het klopt niet! Want wat jij waard bent is je heel slecht voelen over jezelf. Schuldig, verdrietig en klein. En dan weer heel veel koolhydraten eten zodat je dat niet voelt. Om die pijn te dempen. Ik weet precies hoe dat werkt. Ik ben een meester in mijn vak. Mensen: trek je niets aan van dat herstelplan. Als het is mis gegaan: neem het ervan!  Herstellen doe je maar als je weer thuis bent. Als het je tenminste lukt om thuis die knop om te krijgen. Ooit. Ik zal je helpen als je thuis bent, dat beloof ik je, ik zal er persoonlijk over waken dat jij die knop nooit meer vindt. Want ik háát keto. 

Bonustip:

Laat het koolhydratenmonster gerust briesen. Jij weet nu wat je kunt doen. Je bent niet terug bij af. Je bent onderweg. En je mag steeds weer kiezen: voor rust, voor energie, voor jezelf.

Wil je mij nog beter leren kennen? In het Keto & Support Pluspakket krijg je elke dag steun bij verleiding, vallen en opstaan en leer je weer de baas te worden. Ik kom daar zelf ook elke dag even langs!

Delen
BLOG 5: De buurtjes schuiven gezellig aan

BLOG 5: De buurtjes schuiven gezellig aan

Welkom bij mijn zomerblog, over keto vasthouden op vakantie! Ik ben het koolhydratenmonster en ik heb eindelijk mijn eigen podium gekregen. Dat werd hoog tijd natuurlijk. Want ik ben goed in mijn werk en dat mag iedereen weten. Ik laat je zien hoe ik mensen verleid en hoe ik ze onderuithaal. 

Mieke eet al een half jaar keto en nu is ze op vakantie met haar man Chris. Hun buren uit het hotel schuiven gezellig aan op het terras. Ze houden van gezellig en van veel koolhydraten. Ik wrijf mijn handen alvast. Dit wordt een feestje. 

Mieke en Chris hebben vandaag met de auto de omgeving bekeken. Het was mooi, maar ze zijn moe. Hongerig ook. Op het terras is het druk, maar fijn. Het is warm en de lucht ademt Zuidelijk temperament. De menukaarten liggen net op tafel, de Spa rood wordt net gebracht. Ze ademt uit. Dit is goed.

Mieke wijst naar de kip met citroen. “Die neem ik,” zegt ze. “Die ziet er goed uit. En dan een salade erbij. Wil jij dat ook? Of de zalm misschien?” Chris twijfelt even, maar knikt dan. “Kip lijkt me prima.” Ze voelt zich goed. Het is weer gelukt vandaag. Geen concessies. Precies wat goed voelt. Chris had zijn twijfels toen ze zei dat ze ‘het keto wilde blijven doen, ook op vakantie’, maar hij eet nu gewoon mee. En hij voelt zich beter. Hij zegt het niet, maar het zit in zijn gezicht.

Ze wil net gaan bestellen, als ze haar naam hoort. “Mieke?” Ze kijkt op. Marion en Peter, het stel uit het hotel. Ze hadden elkaar die ochtend even gesproken bij het ontbijt. Zij was vlot, uitgesproken. Hij had iets guitigs. Ze vonden hen ‘zo’n leuk stel’. En nu staan ze daar, met twee menukaarten in hun hand. “Is het goed als we erbij komen? Het is hier zó leuk zitten.” Mieke aarzelt. Ze is moe.

Ze heeft geen zin in gesprekken. Zeg nee. Zeg dat het jullie avond is. Maar Chris is al bezig stoelen aan te schuiven. “Natuurlijk! Gezellig.” Voor ze het weet, zitten ze met z’n vieren aan tafel.

Ik klim op een lege stoel. Mijn servet ligt al klaar. “Nou, dit wordt wat. Ze gaan gezellig doen, dat voel ik aan alles. Wat ga je doen, Mieke?” Verleiding is mijn vak, maar voor het fijnere sloopwerk roep ik graag hulp in. En daar is ze al. Mevrouw Oordeel. Ze lijkt beleefd, maar geloof me: ze is het scherpste mes op tafel. 

Marion bestelt alvast een grote karaf wijn en brood met aioli, terwijl ze de kaart doorneemt. “Zullen we anders gewoon wat van alles bestellen?” stelt ze voor. “Dan zetten we het in het midden en delen we gezellig. Dat is toch veel leuker dan ieder z’n eigen bordje?”

Mieke’s maag draait zich om. Geen paniek. Gewoon bij jezelf blijven. Ze glimlacht beleefd. “Nee, dank je. Ik heb al gekozen. We houden het bij de kip.” Marion lacht. “Echt niet? Maar dit is allemaal zó lekker hier! Je weet niet wat je mist. Wij trakteren hoor!”

De ober komt terug met de wijn en het brood. Het brood is nog warm en ruikt heerlijk. Marion schuift het mandje haar kant op. “Tast toe. Echt hoor, vanavond mag je gewoon lekker genieten.” En dan ziet ze het: haar man. Hij kijkt haar aan. Blij. Opgelucht bijna. Zijn blik lijkt te willen zeggen: laten we het gewoon doen. Hij houdt zijn glas omhoog als Marion inschenkt.

Ik smeer alvast een broodje. “Het feest gaat beginnen, Mieke. Aanvalluh. Ook je man gaat vanavond lekker genieten. Dat gun je hem toch wel? Of ga jij nu moeilijk doen?” Mieke wil net iets zeggen, maar Marion is haar voor. “We wilden eigenlijk de kip nemen, met salade,” zegt ze luchtig. Chris kijkt even teleurgesteld, maar herstelt zich snel. Hij knikt langzaam. “Misschien toch iets anders… Even kijken.”

Marion fronst. “Maar het is vakantie, joh. Dan hoef je toch niet zo streng te zijn? Echt, je mag best een beetje genieten.” Ze lacht erbij, maar er zit iets in haar toon wat Mieke al vaker heeft gehoord. “Je kunt toch niet áltijd op dieet zijn?” Peter mengt zich er ook in: “Je lijkt anders hartstikke slank hoor. Waarom zou je dit jezelf aandoen?”

Mieke glimlacht flauwtjes. “Ik voel me gewoon heel goed zo.” Maar Marion is nog niet klaar. “Maar je eet echt geen brood? Geen pasta? Geen ijsje? Dat is toch geen leven? Je moet wel een beetje meedoen hoor.”

Ze vinden me raar. Ze denken dat ik moeilijk doe. Dat ik ongezellig ben. Saai. Overdreven.

En precies op dat moment roep ik Mevrouw Oordeel erbij. “Ja, ze vinden je saai. Je wijkt af. Je valt op. Je maakt het ongemakkelijk. Je zou ook gewoon een glaasje wijn kunnen nemen. En straks wat mee-eten. Een paar hapjes. Dan is het opgelost.”

Haar man schuift een beetje op zijn stoel. “Vind je het goed als ik wel met ze meedoe? Of doe jij ook gezellig mee?” Ze kijkt hem aan. Zegt niets. Maar hij kent haar blik. Niet jij ook. Niet jij. Je begreep het toch? Dat ik dit wil vasthouden. Ze voelt zich met de seconde kleiner worden. Wat zullen ze wel niet denken? Dat ik alles bepaal? Dat ik hem niks gun? Ze wil door de grond zakken.

Ik leun over tafel. Mijn ogen glimmen. “Je verpest de sfeer. Kom op. Doe gewoon mee. Morgen kun je het weer oppakken. Die ene keer maakt niks uit.” Marion wenkt de ober. “Kom op meid, op vakantie moet je genieten hoor. Je leeft maar één keer. We bestellen gewoon. Er zit vast wel iets bij dat je lekker vindt.”

Het bonkt in haar hoofd. Niet van honger. Maar van stemmen. Van trekken. Van schuld. Het ging net zo goed. Waarom nu dit? Waarom moet ik altijd degene zijn die op moet letten? Waarom is ‘gezellig’ altijd belangrijker dan wat ik wil?

Ze hoort zichzelf zeggen: “Ik bestel liever gewoon de kip.” Marion kijkt haar strak aan. Dan draait ze zich naar Chris. “Doe jij wél mee?” Hij knikt. “Het lijkt mij erg leuk!”

Marion staat op en loopt naar het toilet. Ze houdt haar polsen onder de koude kraan. In de spiegel staat Mevrouw Oordeel al klaar. “Wat een drama maak je er weer van. Die arme man wil gewoon genieten. En jij kunt niet eens een beetje aardig doen. Het is een wonder dat hij nog bij je is.” Ze wijst, strak en zonder genade.

Een wc-deur piept. Daar ben ik. Ik klim op de wasbak. “Weet je wat jij doet? Je gaat terug en zegt dat jullie meedoen. Keto even op pauze. Je maakt het goed. Hij voelt zich ongemakkelijk.”

Ze hoort ze allebei. Die prikstem. Die zogenaamd helpende fluistering. Ze wil weg. Verdwijnen. Of gewoon thuis zijn. Waar niemand iets zegt. Waar niemand op je vingers kijkt. Waar je niet hoeft te kiezen tussen jezelf en de rest.

Ze draait de kraan dicht. Dept haar polsen met een tissue. Ze kijkt zichzelf aan. “Het is niet dat ik het niet kan,” fluistert ze. “Het is dat ik het niet wíl.” Ze haalt een paar keer diep adem en opent de deur.

Als ze terugkomt, is het rumoeriger geworden. Nieuwe glazen. Gelach. Ze schuift aan. Chris zegt: “We hebben vast besteld, er zit ook wat kip bij voor jou.” Ook wat kip. Hoort hij het zelf? Ze voelt hoe haar rug zich spant. Alsof iemand onzichtbaar aan haar nek trekt.

Als de eerste gerechten komen, pakt ze de kip. En wat blaadjes sla. “Precies genoeg zo,” zegt ze flink. “Maar dat is toch geen maaltijd,” zegt Marion, terwijl ze wijst. “Dat is een kinderportie.” Ze zegt het met een glimlach, maar haar ogen zeggen iets anders. Iets wat Mieke allang kent.

Daar ben ik weer. “Wat denk je nou? Dat je het op drie slablaadjes tot morgen volhoudt? Niemand snapt je. Zelfs hij niet.” Ze kijkt naar haar bord. Het lijkt kleiner dan net. Minder volwaardig. Minder genoeg.

Er wordt een schaal calamares gebracht. Groot. Goudbruin. Knoflooksaus druipt. Chris pakt als eerste. “Héérlijk. Nergens maken ze het zo.” Hij likt zijn vingers af. Alsof ze er niet is.

Mevrouw Oordeel schuift op. “Zie je nou? Jij bent die vrouw geworden. Met haar rare dieet. Ongezellig. Star. Ze praten straks over je. Zo’n zure vrouw die niks eet en haar man niks gunt.”

“Volg je een dieet?” vraagt Marion. “Dat je alleen kip mag?” Mieke wil iets zeggen. Uitleggen. Of iets luchtigs. Maar haar tong zit vast. Alles in haar wil verdwijnen. Ik wil dit niet uitleggen. Niet verdedigen. Niet mezelf weer verliezen.

Ik leg een hand op haar schouder. “Je kúnt nog terug. Eet. Drink. Lach. Morgen pak je het weer op.” Marion schenkt haar glas bij. “Je bent zo stil. Alles goed?” Mieke glimlacht. Of probeert het. “Ja hoor, gewoon even moe.” Haar bord is leeg.

“Kijk haar dan,” sist Mevrouw Oordeel. “Alsof je het redt met wilskracht en wat kip. Dit is niet normaal, meisje. Ze vinden je een hele rare vrouw.” Chris kijkt haar niet meer aan. Hij lacht met Peter. Geniet van het eten.

“Híj is weg,” zeg ik zacht. “Hij zat bij jouw team. Maar nu? Hij eet. Hij lacht. Hij leeft. En jij…” Ik neem een frietje. Mevrouw Oordeel vult me aan. “Jij denkt dat controle je redt. Maar je hebt geen controle. Je hebt een probleem. En dat weet je best.”

De tafel is luid. Warm. Vettig. Er wordt nog iets besteld. Nog een karaf wijn. Niemand vraagt haar iets. Ze is erbij. Maar niet echt.

Ze voelt zich in de steek gelaten. Waarom voelt het alsof ik hier niet mag zijn als ik niet meedoe? Maar ergens… ergens voelt ze ook kracht. Ik bén er nog. En ik ben niet gegaan. Ik heb vastgehouden!

Later, als ze samen teruglopen naar het hotel, zegt Chris: “Was je boos?” Ze schudt haar hoofd. “Niet boos. Maar ook niet blij.”
Ze kijkt hem aan. “Ik wilde gewoon even mezelf blijven.”

Hij zegt niks terug. Maar hij pakt wél haar hand. En even, heel even, is het stil in haar hoofd.

Heel even maar.

Ik ben de eerste die weer van zich laat horen. Ik trek een vies gezicht: “Wat saai ben je geworden. Jij denkt zeker dat je dit nog wéken gaat volhouden? Doe morgen gewoon een dagje gezellig mee joh, dit is toch geen leven zo.”

En dan schuift Mevrouw Oordeel langs haar andere kant. Kalm. Ze kijkt haar strak aan en wijst naar haar, terwijl ze fluistert: “Je was weer die vrouw van vroeger hè. Met haar principes. Haar regeltjes. Weet je nog hoe alleen ze eindigde?”

Meer van dit soort herkenbare momenten? In het Keto Pluspakket krijg je elke dag steun bij verleiding, vallen en opstaan en leer je weer de baas te worden. Ik kom daar zelf ook elke dag even langs!

 

Delen
BLOG 25: ANDERS DURVEN KIEZEN

BLOG 25: ANDERS DURVEN KIEZEN

Toen Matty Barnhoorn (1962), oprichter van TheNewFood, in 2001 strikt koolhydraatarm/keto ging eten veranderde dat haar leven compleet. Van altijd honger, naar eetrust en verzadiging. Van altijd aan de lijn, naar altijd op gewicht. Van allerlei gezondheidsproblemen, naar bruisende gezondheid. Van altijd moe en lusteloos, naar bergen energie. Elke dag weer! En dat alleen door anders te eten! Haar grootste wens is dat nog heel veel meer mensen deze aanpak ontdekken, zodat ook zij zich zo heel veel beter kunnen gaan voelen! In haar blogs deelt ze wat haar bezighoudt.

Pas op!

Vroeger werd ik gepest. Ik heb een heupziekte, en daardoor liep ik mank. Ik werd vaak geopereerd. En omdat ik anders was, viel ik op. Ik werd niet alleen uitgelachen, ik werd ook geslagen. En dan leer je iets. Niet alleen: pas je aan. Maar ook: val niet op, want dat is gevaarlijk. Je lijf slaat dat op. Je zenuwstelsel onthoudt het. Alle traumatische ervaringen die je meemaakt, ook als baby of klein kind, sla je op.

En jaren later, als iemand een opmerking maakt over wat je eet, weet je hoofd misschien: het is maar een blik, het is maar een opmerking. Maar je lijf denkt: pas op. Niet omdat je zwak bent. Maar omdat je geleerd hebt dat afwijken gevaarlijk is.

Kies voor jezelf

En dat gevoel, dat is er bij zoveel vrouwen en niet alleen bij vrouwen die gepest zijn. Het klinkt zo simpel: “Het is jouw lijf, jouw keuze.” “Je kiest gewoon voor jezelf.” “Wat maakt het uit wat anderen vinden?” Maar voor veel mensen maakt het wél uit. Voor sommige mensen voelt het zelfs levensgevaarlijk. Als je iets doet wat anderen niet verwachten. Als jij iets anders kiest. Iets wat ‘niet hoort’.

Dan wordt eten ineens spannend. Niet omdat jij twijfelt aan je lunch. Maar omdat je bang bent dat iemand er iets van gaat zeggen. Dat iemand je aankijkt. Een grapje maakt. Of zwijgt, op zo’n manier die alles zegt. Of dat je je moet verantwoorden.

Eieren

Stel je voor: je zit aan een tafel met collega’s. Iedereen haalt een broodje uit z’n tas, of loopt even naar de kantine. Jij haalt een bakje tevoorschijn. Een bakje vol. Met eieren. Kaas. Olijven. Komkommer… En ineens is het stil. “Wat ís dat?” “Eet jij geen brood dan?” “Je mag best een keer iets normaals nemen hoor.” “Ben je weer met zo’n dieet bezig?”

Je voelt hoe je kleiner wordt. Hoe je hele lijf zegt: laat maar zitten. Niet omdat je twijfelt aan wat je eet, maar omdat het ineens voelt alsof je niet meer mee mag doen. Alsof je de sfeer hebt verpest. Alsof je “het” weer bent: dat meisje dat het net niet goed doet.

Taart

Of stel je voor: je bent op een verjaardag. De tafel staat vol gebak. Slagroom, cake, kruimels, chocola. Je lacht, maakt een praatje. En als het jouw beurt is, zeg je vriendelijk: “Nee, dank je. Ik sla even over.” De eerste opmerking komt direct. “O, jij doet nog steeds zo streng hè?” “Ik zou dat dus echt niet kunnen hoor.” “Je mag jezelf ook wel eens wat gunnen.” “Je leeft maar één keer!” “Het is heel slecht voor je dat keto.” 

Je glimlacht, knikt wat. Maar vanbinnen is het alweer begonnen. Het verschuiven. Het kleiner worden. Niet omdat je twijfelt aan je keuze, maar omdat het niet om dat gebakje gaat. Het is een test. Een blik. De groep die tegen jou is. Jij die erbuiten valt.

Alarm

Voor sommige mensen voelt het alsof je iets simpels kiest, eieren in plaats van brood, nee zeggen tegen een stukje taart, maar dat is het niet. Er gaat een alarm af van binnen. En dat is niet vreemd. Want ooit was afwijken onveilig. In de oertijd: als je buiten de groep viel, overleefde je waarschijnlijk niet. In sommige gezinnen of gemeenschappen: als je ‘anders’ was, werd je gestraft of buitengesloten.

Je leerde: aanpassen is overleven. Afwijken is levensgevaarlijk. Schaamte had ooit een functie!  En dat zit vaak nog diep in je lijf. Niet omdat jij zwak bent. Maar omdat je zenuwstelsel al veel langer met je meeloopt dan je hoofd. En dus zoeken mensen naar tips. Wat moet ik dan terugzeggen? Hoe hou ik mijn grens? Wat zeg ik als ze me raar vinden? Of ongezellig? En dat snap ik.

Erbij willen horen

Maar vaak gaat het niet om wat je zegt. Het gaat om wat het met je dóet als iemand iets zegt. Soms voel je je ineens weer dat kind dat zich klein maakte. Dat liever niet opviel. Dat alles deed om erbij te blijven horen. En dan helpt geen tip. Geen zin. Geen comeback. Dan heb je iets anders nodig. Iets wat van binnen groeit.

Je hoeft niet ineens vol vertrouwen te zijn. Maar misschien… misschien begint het met zien wat er gebeurt. In jou. En zachtjes tegen jezelf zeggen: Het is oké dat ik dit moeilijk vind. Het is oké dat ik wankel. Ik ben veilig. Ik ben niet in gevaar. Het is maar iemand die iets vindt van mijn eten. Meer is het niet. En ik mag toch kiezen. Voor mezelf. Voor nu. Voor wat klopt.

Het ligt niet aan jou!

Soms helpt het ook om te weten: de mensen die iets zeggen over jouw eten, doen dat ook niet zomaar. Net als pesters vroeger, reageren ze vaak op iets wat ze zelf niet goed kunnen verdragen. Misschien omdat jouw keuze hen confronteert met iets in henzelf. Misschien omdat ze bang zijn om zelf buiten de groep te vallen als jij afwijkt. Misschien omdat ze denken dat ze ‘helpen’ door te corrigeren.

Of gewoon omdat ze geleerd hebben: iedereen moet hetzelfde doen, anders klopt het niet. Dat maakt het niet leuker, maar wel duidelijker:
het ligt niet aan jou. Jij hoeft jezelf, of je keuze niet kleiner te maken, omdat iemand anders zijn of haar ongemak niet kan dragen.

Steviger worden

De één antwoordt uiteindelijk dit, de ander dat. Het maakt misschien niet eens zoveel uit wát je zegt. “Ik word ziek van koolhydraatrijk eten.” “Ik voel me beter door wat ik nu eet.” Wat dan ook maar je antwoord is. Ik denk dat het niet veel uitmaakt. Ik denk dat het erom gaat dat je voelt voor jezelf dat je dit mag doen. Dat het veilig is voor jou om ‘af te wijken’. Dat niemand het hóeft te begrijpen. 

En als je voelt: “Hier wil ik sterker in worden, maar ik weet niet goed hoe”: dit is precies één van de dingen waar we in het Pluspakket mee werken. Niet door trucjes te leren, maar door stap voor stap steviger te worden van binnenuit. Zodat je mag blijven wie je bent, ook als je iets anders kiest dan de rest. Je leert dus niet alleen veel over keto of het koolhydratenmonster, maar ook over het vinden van jouw eigen kracht.

Delen
BLOG 4: Met vriendinnen op vakantie

BLOG 4: Met vriendinnen op vakantie

Welkom bij mijn zomerblog, over keto vasthouden op vakantie! Ik ben het koolhydratenmonster en ik heb eindelijk mijn eigen podium gekregen. Dat werd hoog tijd natuurlijk. Want ik ben goed in mijn werk en dat mag iedereen weten. Ik laat je zien hoe ik mensen verleid en hoe ik ze onderuithaal. 

Ze reizen met z’n zessen. Vriendinnen van vroeger. Vijfentwintig jaar groepsvakanties, citytrips, wijnproeverijen en wellnessdagen. Maar dit jaar doet Carla niet helemaal mee. Zij eet het anders. Ze heeft zich goed voorbereid, maar ik weet dat er een moment komt dat het teveel is. Ik wacht geduldig in haar tas, tussen de worstjes en de appelcakejes uit startgids 3. 

Carla zegt niks over keto in de groepsapp. Ze weet wat er dan komt. “Wat ongezellig, kun je niet een weekje normaal eten?” “Wat eet je dan wel?” Ze zegt alleen: “Ik wil wel een beetje opletten met eten.” En dat is al bijna te veel.

Ze ontmoeten elkaar bij La Place op Schiphol. Sandra, zonnebril op het hoofd, altijd de stem het hardst en de wijn het eerst. Judith, de zorgzame. Monique, een stille eter, klein, rank, maar altijd honger. Tanja, van de vrolijke chaos en “komt goed joh”. Els, met haar yogaleggings, haar chiazaad en haar chocola. En dan Carla, ruim 20 kilo lichter dan vorig jaar.

Ze drinken cappuccino met iets erbij. Carla bestelt thee. Ze haalt een appelcakeje uit haar tas. “Wat is dát?” vraagt Sandra, terwijl ze haar zonnebril omhoog doet. “Een keto cakeje,” zegt ze. “Keto? Is dat je nieuwe dieet?,” zegt een ander. “Ze hebben ook boterkoek hier toch?” Carla glimlacht. Of doet alsof. Had ik dit wel moeten meenemen?

Ze staat in de rij voor de security. Tas op haar rug. Koelblokjes in een dubbele zak. Ze denkt aan haar man. Die thuis bleef. Die had gezegd: “Gewoon doen, je hoeft jezelf niet uit te leggen.” Maar hij zit nu op de bank. Zij zit straks zes dagen in een groepsdynamiek die aan haar vreet.

Even later zitten ze aan de rosé met hapjes. Carla drinkt Spa rood. Met niks. “Moet je nou nog meer afvallen?” Gaat dit de hele tijd zo? Wil ik dit wel? Zal ik alsnog afhaken? “Nee,” zegt ze. “Ik voel me beter zo.” “Je bent streng hoor.” “Je hoeft toch niet nog meer af te vallen? Dat staat je niet Carla.” “Het is geen dieet” zegt ze. En dat is ook zo.

Ik kruip op de armleuning van haar stoel. “Ze bedoelen het niet verkeerd,” fluister ik. “Ze weten gewoon niet beter. Je kunt er ook gewoon mee stoppen, hoor. Doe gewoon gezellig met ze mee, je wilt erbij horen toch?” Ik wacht rustig tot het te veel wordt. Ik geef haar een dag, als ze dat haalt.

In het vliegtuig kiezen ze alle vier kip. Dienbladen schuiven over klaptafeltjes. Naast de kip met rijst ligt een broodje, een cracker, kaas, een cakeje en een soort pudding. Carla eet alleen de kip en de kaas. De rest gaat naar links. Naar Sandra, die alles lust. “Mag ik jouw cakeje?” vraagt Monique. “Zonde om te laten liggen,” zegt Judith. “Je hebt ervoor betaald.” Carla zegt niks. Maar haar schouders zakken iets.

Ik lig op haar uitklaptafeltje en gooi m’n benen over het cakeje. “Geef toe, meisje. Niemand kijkt.”

Twee uur later: snackmoment in de lucht. Koek of chips. “Koek!” roept Tanja. “Doe maar chips,” zegt Els. Carla haalt een plak worst uit haar tas. Ze zegt: “Ik hoef niets.” “Jij bent écht voorbereid,” zegt Sandra. “Alsof je op expeditie gaat,”  Ze lachen. Carla lacht mee, maar alleen voor de vorm. En ik? Ik zit op de trolley en fluister in elk pakje dat langsrijdt: “Ze doet moeilijk. Jullie hoeven dat niet te doen.”

Na de landing wachten ze op de koffers. De groep praat alweer over eten. Zij hoort het vaag. Alles ritselt langs haar heen. Zij denkt alleen: ik moet nog zes dagen. Had ik het toch eerder moeten delen met ze? Had dat uitgemaakt?

De hotelkamer is klein. En stil. De airco blaast rechtstreeks op het bed. De spiegel is fel en laag. Het uitzicht: een muur. Niet wat ze had verwacht. Niks van wat ze hoopte. Ze leest het appje van haar man: “Goed aangekomen? Is het fijn?” Nee, het is niet fijn. Ik had gewoon moeten afzeggen dit jaar.

Ze stuurt hem een appje terug: “Alles goed hier!” Ze legt snel haar telefoon weg. Staart naar het plafond. Ze begrijpen het niet. Ze bedoelen het niet verkeerd. Maar ze snappen het niet. Ik wil niet lastig zijn. Maar ik voel me lastig. Ik ben nu al op. En het moet nog beginnen.

Ze heeft dorst en loopt naar de minibar op zoek naar koud water. Ze opent het deurtje. Het licht springt aan. Ik zit op een blikje cola. Naast mij een zakje M&M’s, een bus Pringles, en een zakje kaaskoekjes.

Ik voel dat dit het moment is, ik laat mijn zonnebril een beetje zakken… “Daar ben je,” fluister ik. “Eindelijk even alleen. Even niemand die vragen stelt. Even iets voor jezelf. Je hebt het zó goed gedaan vandaag. Maar je mag nu ook even wat. Echt. Alleen dit.”

Ze scheurt de bus Pringles open. Ze neemt er een paar. Ze kauwt hem langzaam, met haar ogen dicht. Ze voelt hoe de spanning uit haar lijf zakt… Dan ineens opent ze haar ogen, ze kijkt met afschuw naar de bus in haar handen. Ik wil dit helemaal niet, neeeee! Ze spuugt het uit in een glas. Ik kijk haar strak aan en zeg: “Zo erg is het niet. Niemand hoeft dit te weten, niemand ziet je. Neem anders wat M&M’s?” Ik scheur het zakje vast voor haar open zodat ze de geur kan opsnuiven…

Ze staat op en gaat onder de douche. Ik blijf zitten. Alleen in het koelkastlicht. Op mijn blikje. Knabbelend aan een Pringle. Ze was bijna zover, maar nog net niet helemaal. Ik zucht teleurgesteld. En sluit het deurtje. Voor nu.

De volgende ochtend is Carla er vroeg bij. Ze doucht, trekt een blouse aan en bindt haar haar strak achter haar oren. In haar tas een pakje Leev-crackers. Ze kijkt in de spiegel. Je kunt dit! Je bent nu een half jaar bezig en je hebt je nog nooit zo goed gevoeld. Ze mochten willen dat ze ook zo stoer waren! Even voelt ze zich trots en sterk.

De anderen zitten al aan het ontbijt. Croissantjes, yoghurt met honing, broodjes met jam. “Ze hebben ook worstjes en ei,” zegt iemand. Ze knikt en loopt naar het buffet. Pakt wat kaas, ham, roomboter, jam, komkommer en gaat zitten. “Neem jij niks warms?” vraagt iemand. “Eet je er niets bij?” “Ik heb het bij me,” zegt ze en haalt de crackers uit haar tas.

Ze ziet ze kijken en blikken uitwisselen. “Weet je, het is geen dieet, het is een gezonde manier van eten. Ik ben helemaal van mijn bloeddrukmedicatie af, ik heb geen maagzuur meer, geen hoofdpijn meer. Ik slaap weer. Mijn hoofd is helder en ik heb zoveel energie.”

Ik geef haar onder de tafel een schopje en roep: “Probeer het nou maar niet, ze snappen het toch niet. Je kunt beter gezellig met ze mee-eten, dan valt deze vakantie nog een beetje te redden tenminste.

“Wat zeg je nou? Je bent van je bloeddrukmedicatie af?” zegt Judith, die zelf net vorige maand te horen kreeg dat haar dosering weer omhoog moest. Ze knikt. “Ja vorige maand, mijn bloeddruk is weer normaal. De huisarts was verbaasd.” Er valt stilte aan tafel. Judith pakt haar koffie. Ze kijkt naar haar bord, maar zegt niks. Even later, als de anderen alweer over iets anders praten, leunt ze iets naar Carla toe.

“Is het oké dat ik gewoon mijn eigen ding blijf doen?” vraagt ze zacht. “Ik bedoel… het is niet persoonlijk, hoor. Ik wil gewoon niet dat jij denkt dat ik jou veroordeel om hoe je eet.”

Carla legt haar vork neer. Ze kijkt haar vriendin aan. “Ik wil ook niet dat jij denkt dat ik jou veroordeel, doordat ik anders eet.” zegt ze. “Dit is gewoon wat voor mij werkt. Dit is mijn keuze en jij maakt jouw keuze. Je hoeft het niet te begrijpen. Maar je mag het wél respecteren. Dat is wat ik vraag.” Judith knikt. “Dank je,” zegt ze. “Dat helpt.” En iets in de lucht ontspant.

Ik kruip onder de tafel vandaan. Spierwit. Het is een drama aan het worden deze vakantie.

’s Avonds zitten ze op een terras. Kaarsje op tafel. Zee op de achtergrond. Ze bestelt als eerste. “Die gegrilde vis met botersaus graag en een portie groenten van de grill. Ik hoef er verder niets bij van brood of friet of rijst.” De ober knikt. “Ik neem dat ook wel,” zegt Els. “Doe voor mij ook maar zoals zij,” zegt Judith. “Ja, ik ook,” zegt Tanja. Het ontroert haar.

Het eten komt. Alles ruikt goed. De verse vis is perfect gegrild, de groenten nog warm en knapperig. De geur van roomboter, olijfolie en citroen stijgt van de borden op. Carla eet langzaam. Niet om het uit te stellen, maar omdat het goed voelt. Judith kijkt naar haar bord. “Ik snap dit wel, eigenlijk,” zegt ze zacht. “Het smaakt gewoon… heerlijk.” Sandra lacht. “Je bedoelt: niet als dieetvoer?”

Judith schudt haar hoofd. “Nee, ik bedoel: als iets wat rust geeft.” “Mag ik een stukje van jouw courgette proeven?” vraagt Els. “Tuurlijk,” zegt Carla.

Dan bestelt Monique alsnog friet. “Mag dat?” vraagt ze. “Of is dat tegen de regels?” Carla kijkt haar aan. “Je mag alles. Ik ook. Ik kies alleen iets anders.” Ze glimlacht. Niet gemaakt. 

Ik zit op een stoeptegel aan de overkant met het zakje M&M’s uit het hotel. Ik zucht. Maar ik blijf nog even. Want niemand houdt dit áltijd vol.

Meer van dit soort herkenbare momenten? In het Keto Pluspakket krijg je elke dag steun bij verleiding, vallen en opstaan en leer je weer de baas te worden. Ik kom daar zelf ook elke dag even langs!

Delen
Huisarts Berry: we eten ons ziek!

Huisarts Berry: we eten ons ziek!

Steeds meer artsen ontdekken de kracht van keto! Zo ook dokter Ken Berry, huisarts in de VS. Rond zijn 35e had hij overgewicht, migraine, en beginnende diabetes. Hij merkte dat het standaardadvies hem niet hielp en zijn patiënten evenmin. Hij ging het anders doen. Eerst bij zichzelf, later in zijn hele praktijk. Vandaag de dag is hij wereldwijd bekend als een van de meest uitgesproken pleitbezorgers van gezond keto eten en een arts die zich stevig uitspreekt tegen richtlijnen die volgens hem mensen zieker maken.

De spiegel zei genoeg

Ken Berry was een jonge huisarts in Tennessee. Hij werkte hard, volgde de richtlijnen en gaf zijn patiënten keurig het advies dat hij zelf op de universiteit had geleerd. Maar thuis, voor de spiegel, zag hij een ander verhaal. Hij kwam aan, voelde zich steeds vermoeider, en had last van migraine. Zijn bloedsuikers begonnen te stijgen, en ondanks al zijn medische kennis had hij geen idee hoe hij dit kon keren.

“Ik werd de patiënt die ik zelf had moeten helpen.” In 2013 begon hij zich steeds meer af te vragen: wat als dit niet mijn schuld is? Wat als de informatie die ik mensen geef gewoon niet klopt?

De ommekeer

Ken dook opnieuw de literatuur in, maar nu zonder rekening te houden met ‘wat hoort’. Hij ontdekte hoe insuline werkt, wat er gebeurt als je jarenlang te veel koolhydraten eet, en hoe het lichaam de vetverbranding letterlijk kan ‘vergeten’. Hij besloot te experimenteren met koolhydraatarm eten, en later met een striktere keto-aanpak op basis van vooral dierlijke voeding.

Binnen korte tijd verloor hij zijn overgewicht, verdwenen zijn migraineklachten en werden zijn bloedsuikers weer normaal. Niet door medicijnen. Door voeding. “Mijn lijf had geen tekort aan wilskracht. Het had een tekort aan échte brandstof.”

Een nieuwe aanpak

Hij dacht: als het werkt voor mij, dan gun ik het ook mijn patiënten. Wat begon als een persoonlijke verandering werd al snel een revolutie in zijn praktijk. Hij gooide zijn aanpak om. Geen focus meer op calorieën, vetarm eten of graanproducten. In plaats daarvan ging hij met zijn patiënten kijken naar verzadiging, insuline, en de rol van bewerkte koolhydraten.

Hij zag het voor zijn ogen gebeuren: mensen vielen af, bloedsuikers daalden en medicatie kon worden afgebouwd. Niet alleen in de theorie, maar elke dag weer, in zijn eigen spreekkamer. En het mooiste: mensen voelden zich weer zichzelf. “Ik zag het licht aangaan in hun ogen. Ze hadden weer hoop.”

Wat je dokter je niet vertelt

Hij ontwikkelde eenvoudige richtlijnen, schreef het boek Lies My Doctor Told Me (Leugens die mijn dokter me heeft verteld), begon met video’s op YouTube, en wordt inmiddels door miljoenen mensen gevolgd. Maar in de kern is hij nog steeds huisarts. Iemand die mensen wil helpen om beter te worden. En dan écht beter.

Een boodschap voor zijn collega’s

Ken Berry is fel tegen de ‘medische luiheid’ die hij om zich heen ziet. “We schrijven te snel voor. We leggen te weinig uit. En we durven te weinig vragen te stellen.” Hij vindt dat artsen weer verantwoordelijkheid moeten nemen: niet alleen voor de behandeling, maar ook voor de informatie die ze geven. “De meeste artsen vertellen wat ze vaag over voeding hebben gehoord.

Maar wij artsen moeten het beter weten. Want onze patiënten verdienen beter.” Hij gelooft dat voeding geen aanvulling is op behandeling, maar een essentieel onderdeel van herstel. En dat het tijd is om aan alle mensen te vertellen wat wél werkt.

Wil jij jezelf ook gezonder eten?

Wil jij ook starten met de aanpak van dokter Berry? Je kunt op een gezonde en effectieve manier beginnen, door de weekmenu’s in de startgidsen te volgen, met of zonder dagelijkse begeleiding. Al binnen enkele weken zul je merken dat je je heel veel beter en energieker gaat voelen, al veel gewicht kwijt bent en allerlei kwalen verminderen. Net als de patiënten van deze huisarts.

TheNewFood: aanbevolen door artsen die zelf keto eten.
Ook huisartsen zoals dr. Ken Berry verwijzen hun patiënten naar TheNewfood, onze boeken, weekmenu’s en aanpak. Waarom? Omdat het werkt. Praktisch, duidelijk en effectief, ook bij insulineresistentie, overgewicht, hoge bloeddruk, koolhydraatverslaving en diabetes type 2, .

Meer keto-zorgprofessionals 

Gary Taubes, een moedige journalist

Keto-pionier Gary Taubes is geen arts, maar wetenschapsjournalist. In 2002, een jaar nadat ik zelf begon met keto, verscheen er een lang artikel van hem in de krant: “What if It’s All Been a Big Fat Lie?”. Een zorgvuldig opgebouwd pleidooi voor keto dat de hele...

Dr. Cyves: de koolhydratenverslavings dokter

In de eerste jaren van zijn carrière als obesitas-chirurg stond Dokter Robert Cywes dag in, dag uit in de operatiekamer. Hij deed maagverkleiningen bij mensen met overgewicht. Duizenden keren sneed hij in buiken, verkleinde hij magen, en hoopte hij dat het daarmee...

Vaatchirurg: Je kunt zelf iets doen!

Dokter Lily Johnston, MD, MPH is een hoogopgeleide vaatchirurg en specialist in metabole gezondheid. Ze werd opgeleid aan topinstituten als de Mayo Clinic en Johns Hopkins, en werkte jarenlang in de frontlinie van de vaatchirurgie. Haar dagen bestonden uit complexe...

Internist Lenzkes adviseert keto

Steeds meer artsen ontdekken de kracht van keto! Zo ook dokter Brian Lenzkes, internist uit Californië. Hij gaf zijn patiënten het bekende advies: minder vet, meer bewegen, calorieën bijhouden, en vooral volhouden. Maar toen zijn eigen gewicht bleef stijgen, zijn...

Huisarts Haller behandelt met keto

Steeds meer artsen ontdekken de kracht van keto! Zo ook de Belgisch huisarts Pierre Haller. Hij kwam keto in eerste instantie tegen als oplossing voor zijn eigen gezondheidsklachten. Hij voelde zich moe, merkte dat zijn gewicht toenam, en had steeds minder energie om...

Cardioloog twijfelt aan cholesterolverhaal

Steeds meer artsen ontdekken de kracht van gezond koolhydraatarm/keto. Zo ook dokter Marc Waskowsky, cardioloog in het Isala ziekenhuis te Zwolle. Tegenwoordig adviseert hij zijn patiënten op de hartpoli om de koolhydraten drastisch te gaan minderen, in plaats van dat...

Keto in de spreekkamer bij POH Joke

Joke Postma, POH (praktijkondersteuner) bij huisartsenpraktijk Havelte, viel zelf in een jaar 25 kilo af met de aanpak van TheNewFood en is nu fitter en energieker dan ooit. Ze gunde ook al haar patiënten dit succes en inmiddels adviseren Joke en haar collega deze...

Jeugdarts adviseert minder koolhydraten

Steeds meer artsen blijken, vaak al langere tijd, hun patiënten een koolhydraatarme/keto aanpak te adviseren. Wij willen deze artsen van over de hele wereld graag aan jullie voorstellen. In dit artikel maken we kennis met jeugdarts de Groot. Zelf eet ze gezond...

Delen
BLOG 3: Samen keto op vakantie

BLOG 3: Samen keto op vakantie

Welkom bij mijn zomerblog, over keto volhouden op vakantie! Ik ben het koolhydratenmonster en ik heb eindelijk mijn eigen podium gekregen. Dat werd hoog tijd natuurlijk. Want ik ben goed in mijn werk en dat mag iedereen weten. Ik laat je zien hoe ik mensen verleid en hoe ik ze onderuithaal. 

Miranda en Fred gaan goed voorbereid op weg. Echt tot in de puntjes. Zij heeft een koelbox ingepakt alsof het een veldoperatie wordt: eten in overvloed en zelfs zelfgemaakte mayo in een potje met naamsticker. Fred heeft een lijstje. Twee zelfs. Ze zijn op alles voorbereid. Behalve op mij.

Ik zit op de achterbank. Tussen de opvouwstoeltjes, het windscherm, en een boek over wandelen in de Provence dat niemand ooit zal openslaan. Ik heb zonnebrand op m’n knie gemorst en een lege zak winegums op m’n schoot. Niemand die me ziet. En dat is maar goed ook. Want ik wacht. 

Miranda legt haar voeten op het dashboard en leunt tevreden achterover. Achterin liggen hun koffers en een perfect gevulde koelbox: kaas, olijven, gehaktballetjes, eieren, gebakken kip en zelfs zelfgemaakte mayonaise in een bakje. Haar man rijdt, hand losjes aan het stuur. Hij bromt zachtjes mee met de muziek. Dit wordt een geweldige vakantie, ik voel me zoveel lichter en vrijer, denkt Miranda. Ja, echt vrij!

Ze zijn al drie maanden bezig met keto. Samen. Hij acht kilo kwijt, zij twaalf. Meer energie. Geen gekibbel meer over avondeten. Minder hoofdpijn. Geen last meer van suikerdips. En nu: hun eerste vakantie in jaren zonder kinderen. Alleen met elkaar. En een koelbox.

“Heb je die blog gelezen van Gea, met dat tankstation?” vraagt ze. Fred grijnst. “Die met die croissant?” “Ja! Ze had het bíjna gered hè? Ik zag het voor me.” Hij knikt. “En die van Joke, die in Griekenland op dat terras? Die bleef gewoon rustig.” Ze kijkt hem aan. “Ik ben echt van plan om het net zo te doen. Kalm. Nuchter. Geen drama.” “Wij doen dit gewoon,” zegt hij. “We weten waar we het voor doen.”

Ja hoor, denk ik. Jullie zijn zó volwassen. Zo bewust. Zo samen-sterk. Wat enig.

Bij het tankstation wijst hij naar het warmhoudrek met croissants. “Zullen we?” zegt hij, met een knipoog. Miranda lacht. “Alleen als we op een muurtje mogen zitten. Anders telt het niet.” Ze ruiken even. Ze hebben niet in de gaten dat ik ze heel vriendelijk een croissantje aanreik. Ze lopen naar de koeling voor koud water. “Ik snap Gea wel hoor,” zegt ze, terwijl ze afrekent. “Maar nee. Niet voor mij.”

Zuchtend neem ik weer plaats op de achterbank. “Wat een zelfbeheersing,” mompel ik, terwijl ik een zakje chips openscheur.

De eerste dag verloopt vlekkeloos. Ze ontbijten met kaas, eieren en koffie op de camping. Ze lunchen ergens op een rots, met een heerlijk ‘bakje vol’ uit de koelbox. ’s Avonds maakt Fred de mosterdkip met champignons op de braai, een recept uit de zomerspecial. Ze wandelen. Lezen. Praten. Het is echt leuk.

De volgende dag trekken ze verder. Richting zee. Ze hebben een klein appartement geboekt met uitzicht op het water. De eerste ochtend aan zee zitten ze samen op het balkon, koffie in de hand. De zon komt net over de daken. Het ruikt naar vers stokbrood.

Ik zit twee stoelen verderop, leun achterover, sluit mijn ogen. Dit is het moment. Hij ruikt het brood. De warmte. De traagheid. Ik fluister iets kleins. “Je leeft maar één keer, Fred. Dit is vakantie. Ze begrijpt het vast wel.” En ja hoor. Fred zegt: “Zullen we het deze week gewoon even loslaten?”

PATS! Daar valt-ie. De eerste druppel. Ik spits mijn oren, in afwachting van haar reactie.

“Hè?” zegt Miranda. Ze draait zich naar hem toe. In slow motion. Wat zegt hij nu? “Niet alles natuurlijk”, zegt Fred snel. “Gewoon een beetje relaxter. We zijn al maanden bezig. Misschien hoeft het niet zo streng. Iets kleins. Een broodje, een ijsje… een beetje luchtigheid.”

Ik zet mijn klapstoeltje rechtop, pak een notitieboekje. Oké, dit kan iets worden.

Miranda’s brein explodeert in stilte. Wat een rotstreek. We hebben dit besproken. Afgesproken. We hebben samen die video gekeken over besluiten nemen. Je wist waar je voor koos. Waarom dan nu dit? Waarom nu, als alles net klopt?

“Vanwaar dit voorstel ineens?” “Tja”, zegt hij, “Ik wil eigenlijk wel echt vakantie vieren merk ik, gewoon relaxen.” Ze kijkt hem nog steeds aan. Ze kan het nauwelijks geloven. We wilden toch juist keto eten, omdat het dan relaxter is samen? “Als jij dat wilt, ik kan je moeilijk tegenhouden. Maar ik blijf wel gewoon keto.” Hij knikt. “Ik vind het wel flauw” voegt ze eraan toe.

Die middag staat er ineens brood op tafel bij de lunch. En croissants. En wijn… Zij eet de gehaktballetjes die ze vanmorgen heeft klaargemaakt. Hij belegt zijn stokbroodje met paté.

Ik schuif haar een croissant toe. Geen woorden nodig. Ze kijkt me aan, handen in haar schoot. “Neem gewoon. Je hebt toch al besloten dat het verpest is. Dan kun je net zo goed even proeven. Het is vakantie Miranda, doe lekker met hem mee. Je krijgt er spijt van hoor!”

Ze staat op en haalt nog een kop koffie. De sfeer is volkomen omgeslagen. Ze kan het nog steeds niet geloven. Hoe kan hij daar zo zitten met z’n brood. Alsof het heel normaal is ook.

Die avond eten ze buiten de deur. Ze bestelt een salade met tonijn, zonder croutons. Hij bestelt een pizza. En bier. Ze probeert te glimlachen, maar haar ogen zijn dof.

De ober zet brood op tafel. Ik heb geen zin meer om de flinkste te zijn, wat maakt het ook uit. Ze neemt een stukje. En dan nog een. Naast haar bestelt iemand een grand dessert… Het ziet er geweldig uit.

Ik spring op het tafeltje en leg vast bestek neer. “Doe het nou maar. Iedereen ziet hoe moeilijk je het hebt. Dan liever zacht verdwijnen in iets zoets. Je hebt het toch al verknald.” Ze bestelt en voor ze het weet zit ze zelf achter een bord met allerlei zoetigheidjes. Ze voelt haar buik opzetten en de misselijkheid komt in golven omhoog.

“Geniet je er een beetje van?” vraagt Fred. “Het is echt ontzettend lekker, maar het valt niet zo goed.” Terug in het appartement geeft ze over. Die nacht ligt ze wakker. Zij, die nooit meer wakker lag. Ze voelt haar buik. Zwaar. Haar hoofd. De spijt komt niet met een klap, maar in lagen.
Laag één: het eten gaf niks. Laag twee: het gevoel is weg. Laag drie: ik heb mezelf verlaten.

Ze draait zich om. Hij slaapt. Zacht gesnurkt. Bierlucht in zijn adem. Ze slikt. Voelt tranen.

De volgende ochtend bakt ze eieren met spek. Fred zit al aan tafel met broodjes. Hij wijst op haar ei en zegt: “Was het te veel gisteren?” Ze kijkt hem aan. “Ik wil gewoon keto blijven eten, voor mezelf. Niet om flauw te zijn. Maar omdat ik me anders kwijtraak.” Hij knikt. Zegt: “Ik snap het.”

Zij begint aan haar eieren en geniet. Dit voelt zóveel beter! Ze glimlacht. Hij kijkt naar haar. De broodjes heeft hij nog niet aangeraakt, hij zegt: “Ik vind ons leuker samen als we keto eten.” Ze knikt. “Ik vind je ook lekkerder ruiken.” Hij glimlacht: “Ik mis je stralende blik.” Hij geeft haar een zoen en loopt met de broodjes de keuken in. Even later komt hij terug met een bord eieren en spek.

“Zullen we lekker keto blijven deze vakantie?”, vraagt hij. Ze glimlacht en knikt.

Ik slaak een diepe zucht en haal het broodmandje uit de keuken. “Kom op Fred, je hebt ze al gekocht. Zonde om weg te gooien.” Maar hij heeft alleen oog voor haar. “Fred!” schreeuw ik. “Fred… je was zoveel leuker gisteren. Ontspannen. Losjes. Beetje wijn, beetje pizza, biertje. Waarom zou je terug willen naar die strakke eierenwereld?”

“Sorry,” zegt Fred. Hij strijkt een lok uit haar gezicht. Ze kruipt tegen hem aan.

Ik ril. Ik kokhals. Letterlijk. “Jullie zijn zó sentimenteel!” Ik zwaai dramatisch met een servet. “Een broodmand vol dromen, weggegooid… voor wat? Voor spek en ei?! Denk aan gisteren, Fred! We hadden iets moois! Je was los! Je was lévend!”

Ze lachen. Ze horen me niet eens. Fred gooit de broodjes in de prullenbak. Ik staar er met open mond naar alsof er een kleine begrafenis plaatsvindt.

“Breng mij dan ook maar meteen naar het recyclingstation,” snauw ik. En dan, met overslaande stem: “Bonjour, vakantie. Het is voorbij.”

Meer van dit soort herkenbare momenten? In het Keto Pluspakket krijg je elke dag steun bij verleiding, vallen en opstaan en leer je weer de baas te worden. Ik kom daar zelf ook elke dag even langs!

Delen
Keto op vakantie – de uitdaging

Keto op vakantie – de uitdaging

Voor wie keto wil blijven eten op vakantie: dit is je startpunt.

Voor veel mensen is de vakantie hét moment waarop het misgaat. Je raakt uit je ritme, hebt minder structuur, andere sociale situaties en vooral: overal verleidingen. Daarom verdient dit thema een eigen plek in jouw keto-reis.

Waarom vakantie zo’n struikelmoment is
• Je normale eetstructuur valt weg.
• Er is vaak meer toegang tot snacks, ijsjes, broodjes en drank.
• Mensen om je heen ‘gunnen’ je een pauze.
• Je eigen hoofd fluistert: “Ach, het is vakantie, mag best.”
• Terugkomen in keto blijkt moeilijker dan je dacht.

Wat mensen vaak geloven
Veel mensen geloven: als ik maar genoeg praktische tips heb, dan gaat het me lukken op vakantie. Maar dat is een misverstand. Het gaat niet mis op vakantie omdat je niet weet hoe je iets moet uitleggen. Het gaat mis omdat er ruimte ontstaat in je hoofd. Omdat je keuze nog niet vastligt. En precies die ruimte, dat innerlijke debat, is waar je op moet voorbereiden.

Waar het echt om gaat
De verleiding is zelden het probleem. Het is het moment vóór de verleiding dat bepalend is. Heb je al gekozen voor jezelf? Of sta je nog op de wip? Vakantie laat feilloos zien hoe stevig je keuze is, of niet.

Bekijk ook deze video over keto op vakantie: ‘een voornemen of een besluit?

Waar er écht gebeurt
Voor veel mensen met een koolhydraatverslaving is vakantie het moment waarop ‘het koolhydratenmonster’ wakker wordt. Niet omdat je zwak bent, maar omdat je brein getraind is om eten te gebruiken als troost, ontspanning of beloning. En juist op vakantie is alles aanwezig: minder structuur, meer prikkels, meer emoties. Het helpt om dat van tevoren te zien en erkennen. Als je weet dat het koolhydratenmonster zich gaat roeren, kun je je voorbereiden. Want je bent niet machteloos. Je hebt gereedschap en je mag het gebruiken.

Lees vooraf de vakantieblogs van het koolhydratenmonster dat helpt je zien waar het mis kan gaan.

Wat anderen (die ook volgens TheNewFood eten) zeggen
• “Ik neem altijd mijn eigen ontbijt mee.”
• “Voor vertrek maak ik een lijstje van keto-proof producten in de supermarkt daar.”
• “Ik neem dingen mee die voor mij écht een traktatie zijn.”
• “Ik spreek met mezelf af dat ik het niet zielig hoef te vinden.”
• “Ik herinner mezelf eraan hoe beroerd ik me voelde vóór keto.”
• “Elke ochtend vraag ik mezelf: wil ik me goed voelen vandaag, of even iets proeven en me daarna rot voelen?”
• “Ik maak op dag 1 een ‘noodplan’: wat doe ik als ik ineens trek krijg of overvallen word door emoties?”
• “Ik maak van tevoren een deal met mezelf: ik eet keto omdat ik dat verdien.”
• “Ik laat anderen hun mening hebben, maar ik kies voor wat mij helpt.”
• “Ik neem iets mee voor bij de koffie, dan voel ik me niet buitenstaander.”
• “Ik heb een foto op m’n telefoon staan waarop ik me ellendig voelde. Die kijk ik even terug.”

Wat kan helpen om overeind te blijven
• Voorbereiding: Neem eten mee voor onderweg. Zoek van tevoren winkels of restaurants op.
• Eigen snacks en traktaties: Geef jezelf iets bijzonders dat binnen keto past.
• Dagelijks moment van check-in: Schrijf elke ochtend op: waarom doe ik dit?
• Maak afspraken met reisgenoten: Vraag steun, geen sabotage.
• Wees niet naïef: Spontaan keto volhouden is zeldzaam. Bereid je voor.

Categorieën: verschillende soorten vakanties
Elke vakantie brengt zijn eigen valkuilen en kansen met zich mee. Wat voor jou werkt in een all-inclusive resort, werkt misschien niet tijdens het kamperen. Denk vooraf na over je context.
• Kamperen: Zelf koken biedt veel vrijheid. Barbecue of braai zijn ideaal voor keto! 
• All-inclusive: Grote buffetten kunnen overweldigend zijn. Check het aanbod vooraf en maak bewuste keuzes.
• Citytrip: Verleidingen op elke straathoek. Neem snacks mee en plan eetmomenten vooruit.
• Met kinderen: Kinderen eten vaak anders. Maak aparte afspraken met jezelf over traktaties.
• Met niet-keto’ers: Bereid je voor op commentaar of goedbedoelde sabotage. Vraag om steun of leg kort uit waarom jij dit doet.

Checklist: Wat neem je mee op keto-vakantie?
• Zout, magnesium
• Eigen snacks (noten, worstjes, kaasjes)
• Klein koeltasje of thermosfles
• Eventueel: eiwitrijke maaltijden voor onderweg 
• Makkelijke vakantie-recepten (zomerspecial, eenpanspecial)
• Eventueel: mini-blender, bakpan of koffiezetter (afhankelijk van je accommodatie)

Keto in het buitenland – handige zinnen
Als je op vakantie bent in het buitenland, helpt het enorm om bepaalde zinnen voorbereid te hebben. Het kan fijn zijn om een aantal standaard vertalingen bij je te hebben, die je kunt laten zien of uitspreken in een restaurant of winkel. Zo voorkom je dat je per ongeluk iets eet wat niet bij jouw keuze past? ChatGTP kan je hierbij helpen.

En als het toch misgaat?
Vakantie is geen excuus, maar het is ook geen ramp. Zie het als een moment van inzicht. Wat maakte het moeilijk? Wat heb je nodig om weer terug te keren? Zorg dat je een vakantie herstelplan hebt. En weet: je bent niet terug bij af, gebruik je ervaring om van te leren wat je niet meer wilt. 

Delen
Huisarts Haller behandelt met keto

Huisarts Haller behandelt met keto

Steeds meer artsen ontdekken de kracht van keto! Zo ook de Belgisch huisarts Pierre Haller. Hij kwam keto in eerste instantie tegen als oplossing voor zijn eigen gezondheidsklachten. Hij voelde zich moe, merkte dat zijn gewicht toenam, en had steeds minder energie om zijn werk met volle kracht te doen. Als arts begreep hij hoe complex het lichaam werkt, maar hij wist ook: dit moet anders kunnen.

Van persoonlijke ervaring naar professionele overtuiging

“Als huisarts zie ik dagelijks mensen met overgewicht, vermoeidheid, prediabetes of diabetes type 2. Lange tijd had ik dezelfde aanpak als veel collega’s: leefstijl bespreken, maar ook medicatie voorschrijven. Toch zag ik mensen vaak niet echt verbeteren. En ik begon mezelf af te vragen: waarom pakken we het probleem niet bij de bron aan?”

Hij begon zich te verdiepen in de invloed van voeding op metabolisme en insuline, en kwam uit bij de ketogene aanpak. Eerst paste hij het toe op zichzelf. Zijn gewicht daalde, zijn concentratie verbeterde en zijn bloedsuikers stabiliseerden.

“Ik ben eerst zelf begonnen met keto. Ik wilde mijn energie terug, mijn gezondheid terug. En ik merkte al snel hoeveel verschil het maakte. Dat maakte me nieuwsgierig. Wat gebeurt hier in het lichaam? En waarom weten zó weinig mensen dit?” Hij begon keto te adviseren aan zijn patiënten en zag ze opknappen. Inmiddels weet hij het zeker: “Dit is hoe het lichaam bedoeld is om te werken.”

Terug naar hoe het bedoeld is

“Keto is geen wondermiddel,” zegt dr. Haller, “maar het is een krachtige manier om het lichaam weer terug te brengen in de juiste stand: van vetopslag naar vetverbranding. En daar zit het grote verschil. De meeste mensen met metabole problemen zitten vast in een stand van opstapeling: steeds hogere insuline, steeds meer vetopslag, steeds minder energie.”

Door over te schakelen op vetverbranding verandert dat patroon. “We zien het ook in de bloedwaarden: triglyceriden dalen, nuchtere glucose zakt, ontstekingsmarkers verbeteren. Je hoeft geen pil voor te schrijven als je het lijf weer laat doen waarvoor het ontworpen is.”

Patiënten willen zelf ook iets doen

In zijn consulten merkt hij dat mensen vaak zélf gemotiveerd zijn om hun gezondheid aan te pakken, maar dat ze vooral verdwalen in de hoeveelheid tegenstrijdige informatie. “Daarom is het belangrijk dat wij als artsen betrouwbare en werkbare handvatten geven. Keto moet niet ingewikkeld zijn. Het moet vooral duidelijk zijn.”

Een belangrijk punt van educatie is volgens Haller het herstellen van het vertrouwen in vetten. “Zolang mensen bang zijn voor vet, blijven ze hangen in honger, snackdrang en bloedsuikerschommelingen. Gezonde vetten geven juist rust en verzadiging. Ze helpen het lichaam terug te schakelen naar vetverbranding, en dat is de kern van herstel.”

Keto in de spreekkamer

Dr. Haller past de ketogene aanpak nu structureel toe in zijn praktijk. Niet als ‘dieet’, maar als medische interventie bij insulineresistentie, overgewicht, vermoeidheid, hormonale klachten en zelfs bij auto-immuunziekten. “We behandelen veel te veel met pillen wat we eigenlijk met voeding kunnen omkeren. Dat betekent niet dat je alles kúnt omkeren, maar wél dat we veel meer kunnen dan we vaak denken.”

Hij deelt zijn ervaring ook op Franstalige kanalen zoals CetoTV, en maakt zich sterk voor een toekomst waarin voeding weer écht een rol speelt in de geneeskunde: niet alleen medicijnen, maar ook minder koolhydraten, meer vetverbranding, meer herstel. 

Wil jij jezelf ook gezonder eten?

Wil jij ook starten met de aanpak van dokter Haller? Je kunt op een gezonde en effectieve manier beginnen, door de weekmenu’s in de startgidsen te volgen, met of zonder dagelijkse begeleiding. Al binnen enkele weken zul je merken dat je je heel veel beter en energieker gaat voelen, al veel gewicht kwijt bent en allerlei kwalen verminderen. Net als de patiënten van deze huisarts.

TheNewFood: aanbevolen door artsen die zelf keto eten.
Ook huisartsen zoals dr. Pierre Haller verwijzen hun patiënten naar onze boeken, weekmenu’s en aanpak. Waarom? Omdat het werkt. Praktisch, duidelijk en effectief, juist óók bij diabetes type 2, insulineresistentie, hoge bloeddruk of koolhydraatverslaving.

Meer keto-zorgprofessionals 

Gary Taubes, een moedige journalist

Keto-pionier Gary Taubes is geen arts, maar wetenschapsjournalist. In 2002, een jaar nadat ik zelf begon met keto, verscheen er een lang artikel van hem in de krant: “What if It’s All Been a Big Fat Lie?”. Een zorgvuldig opgebouwd pleidooi voor keto dat de hele...

Dr. Cyves: de koolhydratenverslavings dokter

In de eerste jaren van zijn carrière als obesitas-chirurg stond Dokter Robert Cywes dag in, dag uit in de operatiekamer. Hij deed maagverkleiningen bij mensen met overgewicht. Duizenden keren sneed hij in buiken, verkleinde hij magen, en hoopte hij dat het daarmee...

Vaatchirurg: Je kunt zelf iets doen!

Dokter Lily Johnston, MD, MPH is een hoogopgeleide vaatchirurg en specialist in metabole gezondheid. Ze werd opgeleid aan topinstituten als de Mayo Clinic en Johns Hopkins, en werkte jarenlang in de frontlinie van de vaatchirurgie. Haar dagen bestonden uit complexe...

Internist Lenzkes adviseert keto

Steeds meer artsen ontdekken de kracht van keto! Zo ook dokter Brian Lenzkes, internist uit Californië. Hij gaf zijn patiënten het bekende advies: minder vet, meer bewegen, calorieën bijhouden, en vooral volhouden. Maar toen zijn eigen gewicht bleef stijgen, zijn...

Huisarts Haller behandelt met keto

Steeds meer artsen ontdekken de kracht van keto! Zo ook de Belgisch huisarts Pierre Haller. Hij kwam keto in eerste instantie tegen als oplossing voor zijn eigen gezondheidsklachten. Hij voelde zich moe, merkte dat zijn gewicht toenam, en had steeds minder energie om...

Cardioloog twijfelt aan cholesterolverhaal

Steeds meer artsen ontdekken de kracht van gezond koolhydraatarm/keto. Zo ook dokter Marc Waskowsky, cardioloog in het Isala ziekenhuis te Zwolle. Tegenwoordig adviseert hij zijn patiënten op de hartpoli om de koolhydraten drastisch te gaan minderen, in plaats van dat...

Keto in de spreekkamer bij POH Joke

Joke Postma, POH (praktijkondersteuner) bij huisartsenpraktijk Havelte, viel zelf in een jaar 25 kilo af met de aanpak van TheNewFood en is nu fitter en energieker dan ooit. Ze gunde ook al haar patiënten dit succes en inmiddels adviseren Joke en haar collega deze...

Jeugdarts adviseert minder koolhydraten

Steeds meer artsen blijken, vaak al langere tijd, hun patiënten een koolhydraatarme/keto aanpak te adviseren. Wij willen deze artsen van over de hele wereld graag aan jullie voorstellen. In dit artikel maken we kennis met jeugdarts de Groot. Zelf eet ze gezond...

Delen
BLOG 24: Stop met lijnen!

BLOG 24: Stop met lijnen!

Toen Matty Barnhoorn (1962), oprichter van TheNewFood, in 2001 strikt koolhydraatarm/keto ging eten veranderde dat haar leven compleet. Van altijd honger, naar eetrust en verzadiging. Van altijd aan de lijn, naar altijd op gewicht. Van allerlei gezondheidsproblemen, naar bruisende gezondheid. Van altijd moe en lusteloos, naar bergen energie. Elke dag weer! En dat alleen door anders te eten! Haar grootste wens is dat nog heel veel meer mensen deze aanpak ontdekken, zodat ook zij zich zo heel veel beter kunnen gaan voelen! In haar blogs deelt ze wat haar bezighoudt.

Repen 

Een zonnige avond op een terras aan het water. Grote parasols, houten tafeltjes, glazen met ijsklontjes. De sfeer is loom en levendig. Aan de tafel naast me zit een groep vrouwen. Zussen, collega’s, vriendinnen van vroeger? De sfeer is losjes en opgewekt. De gesprekken schieten alle kanten op: vakantieplannen, kleinkinderen, honden, werk. Er wordt gelachen. Veel en hard.En dan zegt iemand: “Wat zie jij er goed uit!”

Er komt een bescheiden glimlach. “Ja hè? Ik doe nu 5XS, ken je dat? Echt heel blij mee. John ook trouwens, we zijn al flink wat kilo’s kwijt.” Ze buigt zich naar voren. “5XS?” “Ja, maaltijdvervangers, van die poeders. En repen voor tussendoor. Geen gedoe. Je weet precies waar je aan toe bent.” Er wordt geknikt. “Ik heb sapvasten gedaan. Drie dagen en dan soep. Echt goed voor je darmen ook.”

Weekend

Ik luister. Zou één van hen ook keto eten? Er worden nieuwe hapjes gebracht. Volle glazen wijn… Iemand pakt een stuk brood, doopt het in de olie en zegt, half lachend: “Dit mag eigenlijk niet… maar goed, het is weekend.” Een ander mompelt: “Ik had m’n ontbijtshake overgeslagen, dus dit kan wel.” “Ik doe maandag weer streng.” “Doordeweeks strak, in het weekend los, zo doe ik het.” “Ik wil dat soepdieet nog eens proberen.”

“Ik ben weer begonnen met die app, weet je wel? Alles invoeren, dan krijg je punten. Als ik onder de 23 blijf, val ik af.” “Oh ja, die ken ik! Maar ik kreeg aan het eind van de dag altijd honger. Dan had ik alleen nog punten voor een droge rijstwafel.” “Ik doe nu keto-light, maar wel met fruit. En havermout. Want dat heb ik gewoon nodig.”

“Ik heb trouwens zo’n WhatsApp-coach. Krijg je elke ochtend een motivatieberichtje.” “Ik heb een abonnement op een platform met menu’s en een boodschappenlijst. Alles al uitgerekend. Echt handig.” Iemand pakt een toastje met brie. “Ik geloof in gewoon minder van alles.” 

80-20

“Ik doe het op gevoel. Geen suiker, geen gluten, geen alcohol. Beetje intermittent fasting erbij.” Iemand schenkt zichzelf voorzichtig nog wat spa bruis in. “Ik drink dus geen alcohol meer. Alleen op feestjes.” “Ik mocht eigenlijk vandaag niet snoepen, maar ik heb vanmorgen gesport, dus dan mag het wel een beetje.” “Ik denk dat balans belangrijk is. Het gaat om de 80-20-regel.”

“Ik werk nu met een hormooncoach. Helemaal vanuit Bali. Via Zoom. Echt een openbaring.” “O ja? Is dat dat resetprotocol?” “Ja, 28 dagen zonder nachtschades, zonder zuivel, geen koffie, geen stress. Dat laatste is nog wel een uitdaging, haha.” “Ik heb ook zoiets gedaan, met een darmdetox. Drie keer per dag psylliumvezels en gefermenteerde thee. Daarna was ik vijf kilo kwijt.”

Er wordt geknikt, gegrinnikt, gesnoept. Iemand wijst naar de olijven: “Ik koop ze tegenwoordig op de markt, zonder rotzooi. Alleen even spoelen.” “Oh, ik dacht dat olijven niet mochten?” “Alleen de groene. Of juist niet. Ik haal het steeds door elkaar.” Iemand zegt: “Ik mag gewoon alles eten, alleen minder.” Ze doopt een bitterbal in de mosterd. “Het moet ook leuk blijven.”

Hoop

En dan stelt een vrouw die vlakbij me zit en tot nu toe niets heeft gezegd, de vraag die ik ook wel had willen stellen: “Wat gaan jullie daarna doen? Na het lijnen?” Ze lachen, maar een beetje ongemakkelijk. En dan zegt er één, schouderophalend: “Nou ja… gewoon een beetje blijven opletten, toch?” Een ander: “Ik wil dan weer gezond gaan eten. Gewoon normaal. Niet meer zo streng.”

“Als ik op gewicht ben, ga ik het proberen vast te houden.” “Ik hoop gewoon dat het dan vanzelf loopt.” “Ik denk dat het belangrijk is om bewust te blijven. Niet terugvallen, zeg maar.” “Ik wil die zakjes ook wel een keer proberen, als het met mijn hormooncoach niet lukt.” Er wordt geknikt. Maar het klinkt anders dan eerst. Zachter. Alsof ze het zelf ook horen. Dan gaan ze weer door met hun gesprek.

Stop met lijnen

En terwijl ik daar zit, overvalt me een zwaar gevoel. Waar zijn we toch mee bezig. Altijd aan de lijn, we rollen van het ene in het andere dieet. Steeds weer die hoop en steeds weer die teleurstelling. Het lijnen lijkt een doel op zich te zijn geworden. Ik zie het zelfs bij mensen die de aanpak van TheNewFood volgen. Even volhouden, dan loslaten, en dan weer opnieuw beginnen. Steeds weer.

En zo wordt ook keto iets tijdelijks. De zoveelste poging. Maar keto is geen ‘het volgende dieet’. Keto is de voeding die bij je lijf past, waardoor je nooit meer hóeft te lijnen. Het mag je manier van leven worden. Je nieuwe basis. Iets wat klopt. Dan wordt het gewoon wie je bent. En dan mag je stoppen met lijnen. Stoppen met het weer opnieuw proberen. Maar juist dát is vaak zo lastig: om echt uit die lijnmodus te komen.

Zwemmen

Ik zie een beeld voor me van mensen die in het water liggen, spartelend en proestend. Ik roep dat ze mogen stoppen met lijnen. Dat ze dichter bij de kant zijn dan ze denken. Ze hoeven nu alleen nog keto vol te houden. En stoppen met lijnen, stoppen met proberen. Ik bied ze het Pluspakket aan als houvast. Maar happend naar adem roepen ze: “Nee, het gaat wel! Laat mij nog één keer proberen!” Ze willen geen hulp.

En dat maakt me verdrietig. Omdat ik zie hoe zwaar ze het hebben. Terwijl het niet zo hóéft te zijn. Ik gun het echt iedereen. Ik gun iedereen het volhouden, het trots zijn op zichzelf. Ik gun iedereen de rust, de helderheid, de vrijheid om niet meer steeds opnieuw te hoeven beginnen. Om niet meer in gevecht te zijn met eten, of met zichzelf. Om eindelijk thuis te komen. Omdat het klopt.

Delen