Welkom bij mijn zomerblog, over keto vasthouden op vakantie! Ik ben het koolhydratenmonster en ik heb eindelijk mijn eigen podium gekregen. Dat werd hoog tijd natuurlijk. Want ik ben goed in mijn werk en dat mag iedereen weten. Ik laat je zien hoe ik mensen verleid en hoe ik ze onderuithaal. 

Wat een feest is het weer. Wat een seizoen. Wat een waanzinnig heerlijke zomer. Goede voornemens sneuvelen bij bosjes, koolhydraten lonken en natuurlijk mag het dan toch voor één keer. Wat ben ik toch meesterlijk goed in mijn werk. Al wordt dat niet altijd gezien, dat is wel jammer. En soms worden er zelfs ‘maatregelen’ tegen mij genomen. Alsof ik de vijand ben?

De zomervakantie is het moment waar ik de hele winter op wacht. Zodra de koffers in de auto gaan, voel ik het. Mijn tijd komt eraan. En als jij bij het eerste tankstation stopt en denkt: “Ach, ik haal even iets makkelijks,” ben ik er al. Ik hijg in je nek, houd een croissantje onder je neus, moedig je aan om vooral even te proeven…

Op het strand ben ik koning. IJsjes, slushpuppy’s, churros met kaneelsuiker. Als je dan niet mee kunt doen dan kun je je heel erg zielig voelen. En als dat niet zo is dan zorg ik daar wel voor. Dan wijs ik je op al die mensen die het wel ‘mogen’ eten, en laat ik je voelen hoe eenzaam je bent. Hoe je iets kwijt bent geraakt in je leven. En ik help je graag dat drempeltje over om dan toch iets te bestellen… omdat je het verdient.

Ik ben ook goed met ouders en kinderen. Dat die ouders dingen inslaan ‘voor de kinderen’ en dan ’s avonds met een glaasje wijn voor de tent, dan weten ze het weer: “O, wacht… we hebben nog wat lekkers”. Of dat kinderen wel dat lekkers krijgen en ouders die dan denken: “Laat ik ook maar wat nemen, anders is het ongezellig, of raar…” Geef toe, ik ben een briljant strateeg.

Op het terras in de avondzon? Ik hou me even stil. Tot je partner zegt: “Zullen we een wijntje doen?” En dan knik ik. Want als er één is… komt er altijd een tweede. En daarna die schaal met ‘gezellige hapjes’. Brood, sausjes, chips, toastjes met… Nee, natuurlijk eet jij dat niet. Maar als je halverwege je tweede glas bent dan help ik je iets te herinneren: “Ach joh, het is toch vakantie!”

Ik ben dol op dat zinnetje. “Het is toch vakantie…” Daarmee krijg ik alles voor elkaar.

Want dan komen ook die andere pareltjes: “Eén ijsje kan toch wel?” “Ik wil ook een beetje genieten hoor.” “Straks thuis pak ik het weer op.”

En dan zie ik het gebeuren. Je verzadiging verdwijnt. Je hoofd wordt mistig. Je krijgt ineens weer trek. De hele dag. Je doet boodschappen en je denkt: “Wat maakt het eigenlijk uit.” Je proeft dingen waarvan je niet eens wist dat je ze miste. Omdat ik je vertel dat je ze nodig hebt. Dat het nu mag, Dat je het er gewoon even van moet nemen. Het is toch al misgegaan. En je leeft maar één keer.

Je hebt er minder last van dan je dacht. De eerste dag… En dan begint het. Het opgeblazen, de mist in je hoofd, pijn in je buik en vooral: honger. Veel honger. Honger naar meer. Naar meer koolhydraten! Veel meer koolhydraten. Ik lig op een ligbedje naast je. Met een cocktail in de ene poot, een kaasbroodje in de andere. En ik fluister: “Laat maar los. Het is nu toch al verpest.”

Met één ding heb ik wel moeite, dat geef ik toe.

Sinds kort is er een akelig document. Een plan. Een vakantieherstelplan. 

Ik heb mijn uiterste best gedaan het kwijt te maken. Onvindbaar. Maar sommigen van jullie lazen het toch. En nemen het nu mee op vakantie. Daar baal ik echt enorm van. Dus nu moet ik altijd op m’n hoede zijn?

Wat een akelig document, wacht, ik zal het voorlezen.

Maar ik zal ook meteen laten weten wat ik ervan vind. Zodat je snapt waarom dit voor mij voelt als een persoonlijke aanval. Het heet officieel ‘het vakantieherstelplan’, maar ze hadden het beter ‘het koolhydratenmonster vernietigingsplan’ kunnen noemen. Bah. Hier komt het:

Vakantieherstelplan
Voor als je het even losliet, maar niet los wilt láten

Als eerste dit:  je bent niet de enige…

Pfff. Altijd weer dat ‘je bent niet de enige’. Moet dat nou? Laat mensen gewoon lekker denken dat zij als enige falen. Dan kan ik gewoon plezier maken en ze verwennen met nog veel meer koolhydraten om hun schuldgevoel een beetje weg te eten.

Je bent op vakantie. Je ritme is anders. Je bent uit eten geweest. Je had niets bij je. Of je dacht: even vrij zijn. Misschien bewust. Misschien gewoon zomaar ineens. En nu voel je het. Je buik is onrustig. Je hoofd mist rust. Je eetlust is terug. En je denkt misschien: moet ik nu weer helemaal opnieuw beginnen? Het antwoord is: Nee. Maar je moet wél opnieuw kiezen. Voor keto. Voor jezelf! Liever vandaag dan morgen.

Vandaag nog?! Jullie gunnen me ook helemaal niks hè. Waar is de liefde gebleven? De passie voor koolhydraten? Ooit werd er nog met respect gesproken over de grote p’s, Patat, Pizza, Pannenkoeken en Plezier met koolhydraten. Maar die zure mensen van TheNewFood helpen dat helemaal om zeep. Met dat gezeur over: pizza wordt gewoon suiker in je lijf. Wat een onzin! Zie jij suiker? Nee! Het is pizza! En pizza moet!! Júist als het vakantie is. Koolhydraten moeten! Anders overleef je het niet. Je bent gebouwd voor koolhydraten en ik kan het weten. 

Tijdens vakantie valt je structuur weg. Je eet iets wat je thuis niet eet. Misschien een croissant bij het ontbijt. Een glas wijn. Een stukje stokbrood bij het avondeten. Of gewoon de hele dag door kleine hapjes “omdat het vakantie is”.
En ineens:
– komt je honger terug
– voel je meer onrust
– krijg je cravings of snaaitrek
– word je weer wakker met mist in je hoofd of krijg je andere klachten terug

Ahhh… mijn liefdesverklaring in lijstvorm. Wat een prachtige opsomming van mijn werk. En dan zeggen ze dat ik geen vakman ben.

Dat is geen zwakte. Dat is precies wat koolhydraten doen als je systeem net was overgeschakeld op keto.

Zeg nou niet alles zo eerlijk! Mensen mogen best een tijdje denken dat ze zelf zwak zijn. Daar voed ik me óók mee. Dat geeft ze een kans om het gewoon helemaal los te laten. Even vergeten… even genieten…

Wat je níet moet doen:

• Niet zeggen: “Nu maakt het toch niet meer uit”
• Niet denken: “Dan begin ik maandag wel weer”
• Niet compenseren met streng vasten of mager en weinig eten
• Niet streng gaan doen uit schuld
Je lichaam vraagt om duidelijkheid en keto. Geen drama. Geen paniek. Alleen: een keuze. Nu.
Echt! Nú, meteen.

Een keuze? Nu?! Mag ik ook even bijkomen van mijn succes? Mag ik een béétje nazomeren? Drankje erbij, hapjes… Broodjes bij het ontbijt. Nee dus. Ooooh, dit stuk doet echt pijn. Hier word ik zenuwachtig van. Ik wil dit niet horen, wat een gedrocht van een plan. Echt. Ik kan dit niet aan.

Vanaf dit moment: kies weer voor keto. Niet morgen. Niet na het toetje. Nu.
Ook als het laat op de dag is. Ook als je al ‘de fout in bent gegaan’.
Elke niet-keto hap daarna maakt het herstel zwaarder. Dus stop. Nu.

Dus: dag 1 Stop met koolhydraten.
– Stop met wat je nu eet als het geen keto is
– Kies je eerstvolgende eetmoment bewust
– Verwen jezelf met het lekkerste keto-eten
– Drink water, neem zout

Dit is echt wreed. Je laat me niet eens meer in een pizzabroodje wonen. Die keto-zooi is een hel voor me. Hou op met die nare adviezen.

Het hoeven geen perfect samengestelde maaltijden te zijn. Het hoeft alleen keto te zijn. 

Daar gáát m’n favoriete valkuil: perfect willen zijn. Wat moet ik nu met al die mensen die ineens mild worden voor zichzelf?!

Dag 2:
De mist in je hoofd trekt iets op. Je cravings kunnen nog aan je trekken. Negeer ze. Geef je lijf rust.

Dag 2: nee, nee, nee, negeer mij niet! Ik smeek het je: zie mij, voel mij, ruik mij… Je kunt géén vakantie vieren zonder koolhydraten. Je hebt mij nodig om het leuk te maken. Niet doen. Niet doen alsof ik niet besta. Alsof ik niet het enige ben wat telt. Alsof gewoon genieten van het mooie weer en de omgeving en de vrijheid van de vakantie genoeg is. Neeeeeeeeeeeeeeeee.

Dag 3:
Je verzadiging keert terug. Je buik voelt rustiger. Je humeur wordt stabieler.

Dag 3: jakkie, wat een slijmerig document. En dan gaan we het zeker ineens gezellig hebben? Omdat we ‘stabiel’ zijn? Wat een absurd idee dit. Weet je wat stabiel is? Een ijsje in je ene hand en een patatje in je andere hand. Dat is stabiel, dát is evenwicht!

Dag 4–5:
Je vetverbranding draait weer. Je voelt verschil in energie, stemming, trek en slaap. Je hebt het gehaald! 

Dag 4: ik pak m’n koffers. Dag 5: niemand weet meer wie ik was. Walgelijk. Heb ik eindelijk mijn eigen podium gekregen, mijn eigen zomerblog en dan verzinnen ze dit. De vernieting van het koolhydratenmonster. Hoe je vakantie leuk kan zijn zonder de broodnodige koolhydraten. Hoe je jezelf kunt laten geloven dat het ook zonder P’s gezellig kan zijn. Oh wacht, er zijn zelfs nog ‘veelgestelde vragen’.

Veelgestelde vragen

Moet ik weer bij dag 1 beginnen als het is mis gegaan?
– Nee. Pak gewoon keto weer op. Nu.

Mag ik morgen nog ‘één keer’ iets lekkers?
– Hoe langer je het uitstelt om weer verder te gaan met keto, hoe lastiger het wordt.

Ik voel me opgeblazen, misselijk, opgejaagd… is alles nu stuk?
– Nee. Geef het 2 tot 4 dagen. Je lijf draait bij.

Pfff… Geef mij een paar dagen zul je bedoelen. Ik heb maar een paar dagen nodig om dat hele keto om zeep te helpen… geef me een beetje drama, een beetje spijt, een opgeblazen gevoel met zelfverwijt en ik ben de winnaar!

Moet ik iets inhalen?
– Je hoeft niets in te halen. Je hoeft niet te boeten. Pak jezelf weer op. Zo snel mogelijk. Dat is het enige. 
Je hoeft niet terug naar het begin. Maar je moet wél terug naar jezelf. Omdat jij het waard bent om je beter te voelen en lichter te leven.

Blehhhhh. Jullie zijn onredelijk. Doelgericht. Standvastig. En het allerergste is: het klopt niet! Want wat jij waard bent is je heel slecht voelen over jezelf. Schuldig, verdrietig en klein. En dan weer heel veel koolhydraten eten zodat je dat niet voelt. Om die pijn te dempen. Ik weet precies hoe dat werkt. Ik ben een meester in mijn vak. Mensen: trek je niets aan van dat herstelplan. Als het is mis gegaan: neem het ervan!  Herstellen doe je maar als je weer thuis bent. Als het je tenminste lukt om thuis die knop om te krijgen. Ooit. Ik zal je helpen als je thuis bent, dat beloof ik je, ik zal er persoonlijk over waken dat jij die knop nooit meer vindt. Want ik háát keto. 

Bonustip:

Laat het koolhydratenmonster gerust briesen. Jij weet nu wat je kunt doen. Je bent niet terug bij af. Je bent onderweg. En je mag steeds weer kiezen: voor rust, voor energie, voor jezelf.

Wil je mij nog beter leren kennen? In het Keto & Support Pluspakket krijg je elke dag steun bij verleiding, vallen en opstaan en leer je weer de baas te worden. Ik kom daar zelf ook elke dag even langs!

Welkom bij mijn zomerblog, over keto vasthouden op vakantie! Ik ben het koolhydratenmonster en ik heb eindelijk mijn eigen podium gekregen. Dat werd hoog tijd natuurlijk. Want ik ben goed in mijn werk en dat mag iedereen weten. Ik laat je zien hoe ik mensen verleid en hoe ik ze onderuithaal. 

Mieke eet al een half jaar keto en nu is ze op vakantie met haar man Chris. Hun buren uit het hotel schuiven gezellig aan op het terras. Ze houden van gezellig en van veel koolhydraten. Ik wrijf mijn handen alvast. Dit wordt een feestje. 

Mieke en Chris hebben vandaag met de auto de omgeving bekeken. Het was mooi, maar ze zijn moe. Hongerig ook. Op het terras is het druk, maar fijn. Het is warm en de lucht ademt Zuidelijk temperament. De menukaarten liggen net op tafel, de Spa rood wordt net gebracht. Ze ademt uit. Dit is goed.

Mieke wijst naar de kip met citroen. “Die neem ik,” zegt ze. “Die ziet er goed uit. En dan een salade erbij. Wil jij dat ook? Of de zalm misschien?” Chris twijfelt even, maar knikt dan. “Kip lijkt me prima.” Ze voelt zich goed. Het is weer gelukt vandaag. Geen concessies. Precies wat goed voelt. Chris had zijn twijfels toen ze zei dat ze ‘het keto wilde blijven doen, ook op vakantie’, maar hij eet nu gewoon mee. En hij voelt zich beter. Hij zegt het niet, maar het zit in zijn gezicht.

Ze wil net gaan bestellen, als ze haar naam hoort. “Mieke?” Ze kijkt op. Marion en Peter, het stel uit het hotel. Ze hadden elkaar die ochtend even gesproken bij het ontbijt. Zij was vlot, uitgesproken. Hij had iets guitigs. Ze vonden hen ‘zo’n leuk stel’. En nu staan ze daar, met twee menukaarten in hun hand. “Is het goed als we erbij komen? Het is hier zó leuk zitten.” Mieke aarzelt. Ze is moe.

Ze heeft geen zin in gesprekken. Zeg nee. Zeg dat het jullie avond is. Maar Chris is al bezig stoelen aan te schuiven. “Natuurlijk! Gezellig.” Voor ze het weet, zitten ze met z’n vieren aan tafel.

Ik klim op een lege stoel. Mijn servet ligt al klaar. “Nou, dit wordt wat. Ze gaan gezellig doen, dat voel ik aan alles. Wat ga je doen, Mieke?” Verleiding is mijn vak, maar voor het fijnere sloopwerk roep ik graag hulp in. En daar is ze al. Mevrouw Oordeel. Ze lijkt beleefd, maar geloof me: ze is het scherpste mes op tafel. 

Marion bestelt alvast een grote karaf wijn en brood met aioli, terwijl ze de kaart doorneemt. “Zullen we anders gewoon wat van alles bestellen?” stelt ze voor. “Dan zetten we het in het midden en delen we gezellig. Dat is toch veel leuker dan ieder z’n eigen bordje?”

Mieke’s maag draait zich om. Geen paniek. Gewoon bij jezelf blijven. Ze glimlacht beleefd. “Nee, dank je. Ik heb al gekozen. We houden het bij de kip.” Marion lacht. “Echt niet? Maar dit is allemaal zó lekker hier! Je weet niet wat je mist. Wij trakteren hoor!”

De ober komt terug met de wijn en het brood. Het brood is nog warm en ruikt heerlijk. Marion schuift het mandje haar kant op. “Tast toe. Echt hoor, vanavond mag je gewoon lekker genieten.” En dan ziet ze het: haar man. Hij kijkt haar aan. Blij. Opgelucht bijna. Zijn blik lijkt te willen zeggen: laten we het gewoon doen. Hij houdt zijn glas omhoog als Marion inschenkt.

Ik smeer alvast een broodje. “Het feest gaat beginnen, Mieke. Aanvalluh. Ook je man gaat vanavond lekker genieten. Dat gun je hem toch wel? Of ga jij nu moeilijk doen?” Mieke wil net iets zeggen, maar Marion is haar voor. “We wilden eigenlijk de kip nemen, met salade,” zegt ze luchtig. Chris kijkt even teleurgesteld, maar herstelt zich snel. Hij knikt langzaam. “Misschien toch iets anders… Even kijken.”

Marion fronst. “Maar het is vakantie, joh. Dan hoef je toch niet zo streng te zijn? Echt, je mag best een beetje genieten.” Ze lacht erbij, maar er zit iets in haar toon wat Mieke al vaker heeft gehoord. “Je kunt toch niet áltijd op dieet zijn?” Peter mengt zich er ook in: “Je lijkt anders hartstikke slank hoor. Waarom zou je dit jezelf aandoen?”

Mieke glimlacht flauwtjes. “Ik voel me gewoon heel goed zo.” Maar Marion is nog niet klaar. “Maar je eet echt geen brood? Geen pasta? Geen ijsje? Dat is toch geen leven? Je moet wel een beetje meedoen hoor.”

Ze vinden me raar. Ze denken dat ik moeilijk doe. Dat ik ongezellig ben. Saai. Overdreven.

En precies op dat moment roep ik Mevrouw Oordeel erbij. “Ja, ze vinden je saai. Je wijkt af. Je valt op. Je maakt het ongemakkelijk. Je zou ook gewoon een glaasje wijn kunnen nemen. En straks wat mee-eten. Een paar hapjes. Dan is het opgelost.”

Haar man schuift een beetje op zijn stoel. “Vind je het goed als ik wel met ze meedoe? Of doe jij ook gezellig mee?” Ze kijkt hem aan. Zegt niets. Maar hij kent haar blik. Niet jij ook. Niet jij. Je begreep het toch? Dat ik dit wil vasthouden. Ze voelt zich met de seconde kleiner worden. Wat zullen ze wel niet denken? Dat ik alles bepaal? Dat ik hem niks gun? Ze wil door de grond zakken.

Ik leun over tafel. Mijn ogen glimmen. “Je verpest de sfeer. Kom op. Doe gewoon mee. Morgen kun je het weer oppakken. Die ene keer maakt niks uit.” Marion wenkt de ober. “Kom op meid, op vakantie moet je genieten hoor. Je leeft maar één keer. We bestellen gewoon. Er zit vast wel iets bij dat je lekker vindt.”

Het bonkt in haar hoofd. Niet van honger. Maar van stemmen. Van trekken. Van schuld. Het ging net zo goed. Waarom nu dit? Waarom moet ik altijd degene zijn die op moet letten? Waarom is ‘gezellig’ altijd belangrijker dan wat ik wil?

Ze hoort zichzelf zeggen: “Ik bestel liever gewoon de kip.” Marion kijkt haar strak aan. Dan draait ze zich naar Chris. “Doe jij wél mee?” Hij knikt. “Het lijkt mij erg leuk!”

Marion staat op en loopt naar het toilet. Ze houdt haar polsen onder de koude kraan. In de spiegel staat Mevrouw Oordeel al klaar. “Wat een drama maak je er weer van. Die arme man wil gewoon genieten. En jij kunt niet eens een beetje aardig doen. Het is een wonder dat hij nog bij je is.” Ze wijst, strak en zonder genade.

Een wc-deur piept. Daar ben ik. Ik klim op de wasbak. “Weet je wat jij doet? Je gaat terug en zegt dat jullie meedoen. Keto even op pauze. Je maakt het goed. Hij voelt zich ongemakkelijk.”

Ze hoort ze allebei. Die prikstem. Die zogenaamd helpende fluistering. Ze wil weg. Verdwijnen. Of gewoon thuis zijn. Waar niemand iets zegt. Waar niemand op je vingers kijkt. Waar je niet hoeft te kiezen tussen jezelf en de rest.

Ze draait de kraan dicht. Dept haar polsen met een tissue. Ze kijkt zichzelf aan. “Het is niet dat ik het niet kan,” fluistert ze. “Het is dat ik het niet wíl.” Ze haalt een paar keer diep adem en opent de deur.

Als ze terugkomt, is het rumoeriger geworden. Nieuwe glazen. Gelach. Ze schuift aan. Chris zegt: “We hebben vast besteld, er zit ook wat kip bij voor jou.” Ook wat kip. Hoort hij het zelf? Ze voelt hoe haar rug zich spant. Alsof iemand onzichtbaar aan haar nek trekt.

Als de eerste gerechten komen, pakt ze de kip. En wat blaadjes sla. “Precies genoeg zo,” zegt ze flink. “Maar dat is toch geen maaltijd,” zegt Marion, terwijl ze wijst. “Dat is een kinderportie.” Ze zegt het met een glimlach, maar haar ogen zeggen iets anders. Iets wat Mieke allang kent.

Daar ben ik weer. “Wat denk je nou? Dat je het op drie slablaadjes tot morgen volhoudt? Niemand snapt je. Zelfs hij niet.” Ze kijkt naar haar bord. Het lijkt kleiner dan net. Minder volwaardig. Minder genoeg.

Er wordt een schaal calamares gebracht. Groot. Goudbruin. Knoflooksaus druipt. Chris pakt als eerste. “Héérlijk. Nergens maken ze het zo.” Hij likt zijn vingers af. Alsof ze er niet is.

Mevrouw Oordeel schuift op. “Zie je nou? Jij bent die vrouw geworden. Met haar rare dieet. Ongezellig. Star. Ze praten straks over je. Zo’n zure vrouw die niks eet en haar man niks gunt.”

“Volg je een dieet?” vraagt Marion. “Dat je alleen kip mag?” Mieke wil iets zeggen. Uitleggen. Of iets luchtigs. Maar haar tong zit vast. Alles in haar wil verdwijnen. Ik wil dit niet uitleggen. Niet verdedigen. Niet mezelf weer verliezen.

Ik leg een hand op haar schouder. “Je kúnt nog terug. Eet. Drink. Lach. Morgen pak je het weer op.” Marion schenkt haar glas bij. “Je bent zo stil. Alles goed?” Mieke glimlacht. Of probeert het. “Ja hoor, gewoon even moe.” Haar bord is leeg.

“Kijk haar dan,” sist Mevrouw Oordeel. “Alsof je het redt met wilskracht en wat kip. Dit is niet normaal, meisje. Ze vinden je een hele rare vrouw.” Chris kijkt haar niet meer aan. Hij lacht met Peter. Geniet van het eten.

“Híj is weg,” zeg ik zacht. “Hij zat bij jouw team. Maar nu? Hij eet. Hij lacht. Hij leeft. En jij…” Ik neem een frietje. Mevrouw Oordeel vult me aan. “Jij denkt dat controle je redt. Maar je hebt geen controle. Je hebt een probleem. En dat weet je best.”

De tafel is luid. Warm. Vettig. Er wordt nog iets besteld. Nog een karaf wijn. Niemand vraagt haar iets. Ze is erbij. Maar niet echt.

Ze voelt zich in de steek gelaten. Waarom voelt het alsof ik hier niet mag zijn als ik niet meedoe? Maar ergens… ergens voelt ze ook kracht. Ik bén er nog. En ik ben niet gegaan. Ik heb vastgehouden!

Later, als ze samen teruglopen naar het hotel, zegt Chris: “Was je boos?” Ze schudt haar hoofd. “Niet boos. Maar ook niet blij.”
Ze kijkt hem aan. “Ik wilde gewoon even mezelf blijven.”

Hij zegt niks terug. Maar hij pakt wél haar hand. En even, heel even, is het stil in haar hoofd.

Heel even maar.

Ik ben de eerste die weer van zich laat horen. Ik trek een vies gezicht: “Wat saai ben je geworden. Jij denkt zeker dat je dit nog wéken gaat volhouden? Doe morgen gewoon een dagje gezellig mee joh, dit is toch geen leven zo.”

En dan schuift Mevrouw Oordeel langs haar andere kant. Kalm. Ze kijkt haar strak aan en wijst naar haar, terwijl ze fluistert: “Je was weer die vrouw van vroeger hè. Met haar principes. Haar regeltjes. Weet je nog hoe alleen ze eindigde?”

Meer van dit soort herkenbare momenten? In het Keto Pluspakket krijg je elke dag steun bij verleiding, vallen en opstaan en leer je weer de baas te worden. Ik kom daar zelf ook elke dag even langs!

Welkom bij mijn zomerblog, over keto vasthouden op vakantie! Ik ben het koolhydratenmonster en ik heb eindelijk mijn eigen podium gekregen. Dat werd hoog tijd natuurlijk. Want ik ben goed in mijn werk en dat mag iedereen weten. Ik laat je zien hoe ik mensen verleid en hoe ik ze onderuithaal. 

Ze reizen met z’n zessen. Vriendinnen van vroeger. Vijfentwintig jaar groepsvakanties, citytrips, wijnproeverijen en wellnessdagen. Maar dit jaar doet Carla niet helemaal mee. Zij eet het anders. Ze heeft zich goed voorbereid, maar ik weet dat er een moment komt dat het teveel is. Ik wacht geduldig in haar tas, tussen de worstjes en de appelcakejes uit startgids 3. 

Carla zegt niks over keto in de groepsapp. Ze weet wat er dan komt. “Wat ongezellig, kun je niet een weekje normaal eten?” “Wat eet je dan wel?” Ze zegt alleen: “Ik wil wel een beetje opletten met eten.” En dat is al bijna te veel.

Ze ontmoeten elkaar bij La Place op Schiphol. Sandra, zonnebril op het hoofd, altijd de stem het hardst en de wijn het eerst. Judith, de zorgzame. Monique, een stille eter, klein, rank, maar altijd honger. Tanja, van de vrolijke chaos en “komt goed joh”. Els, met haar yogaleggings, haar chiazaad en haar chocola. En dan Carla, ruim 20 kilo lichter dan vorig jaar.

Ze drinken cappuccino met iets erbij. Carla bestelt thee. Ze haalt een appelcakeje uit haar tas. “Wat is dát?” vraagt Sandra, terwijl ze haar zonnebril omhoog doet. “Een keto cakeje,” zegt ze. “Keto? Is dat je nieuwe dieet?,” zegt een ander. “Ze hebben ook boterkoek hier toch?” Carla glimlacht. Of doet alsof. Had ik dit wel moeten meenemen?

Ze staat in de rij voor de security. Tas op haar rug. Koelblokjes in een dubbele zak. Ze denkt aan haar man. Die thuis bleef. Die had gezegd: “Gewoon doen, je hoeft jezelf niet uit te leggen.” Maar hij zit nu op de bank. Zij zit straks zes dagen in een groepsdynamiek die aan haar vreet.

Even later zitten ze aan de rosé met hapjes. Carla drinkt Spa rood. Met niks. “Moet je nou nog meer afvallen?” Gaat dit de hele tijd zo? Wil ik dit wel? Zal ik alsnog afhaken? “Nee,” zegt ze. “Ik voel me beter zo.” “Je bent streng hoor.” “Je hoeft toch niet nog meer af te vallen? Dat staat je niet Carla.” “Het is geen dieet” zegt ze. En dat is ook zo.

Ik kruip op de armleuning van haar stoel. “Ze bedoelen het niet verkeerd,” fluister ik. “Ze weten gewoon niet beter. Je kunt er ook gewoon mee stoppen, hoor. Doe gewoon gezellig met ze mee, je wilt erbij horen toch?” Ik wacht rustig tot het te veel wordt. Ik geef haar een dag, als ze dat haalt.

In het vliegtuig kiezen ze alle vier kip. Dienbladen schuiven over klaptafeltjes. Naast de kip met rijst ligt een broodje, een cracker, kaas, een cakeje en een soort pudding. Carla eet alleen de kip en de kaas. De rest gaat naar links. Naar Sandra, die alles lust. “Mag ik jouw cakeje?” vraagt Monique. “Zonde om te laten liggen,” zegt Judith. “Je hebt ervoor betaald.” Carla zegt niks. Maar haar schouders zakken iets.

Ik lig op haar uitklaptafeltje en gooi m’n benen over het cakeje. “Geef toe, meisje. Niemand kijkt.”

Twee uur later: snackmoment in de lucht. Koek of chips. “Koek!” roept Tanja. “Doe maar chips,” zegt Els. Carla haalt een plak worst uit haar tas. Ze zegt: “Ik hoef niets.” “Jij bent écht voorbereid,” zegt Sandra. “Alsof je op expeditie gaat,”  Ze lachen. Carla lacht mee, maar alleen voor de vorm. En ik? Ik zit op de trolley en fluister in elk pakje dat langsrijdt: “Ze doet moeilijk. Jullie hoeven dat niet te doen.”

Na de landing wachten ze op de koffers. De groep praat alweer over eten. Zij hoort het vaag. Alles ritselt langs haar heen. Zij denkt alleen: ik moet nog zes dagen. Had ik het toch eerder moeten delen met ze? Had dat uitgemaakt?

De hotelkamer is klein. En stil. De airco blaast rechtstreeks op het bed. De spiegel is fel en laag. Het uitzicht: een muur. Niet wat ze had verwacht. Niks van wat ze hoopte. Ze leest het appje van haar man: “Goed aangekomen? Is het fijn?” Nee, het is niet fijn. Ik had gewoon moeten afzeggen dit jaar.

Ze stuurt hem een appje terug: “Alles goed hier!” Ze legt snel haar telefoon weg. Staart naar het plafond. Ze begrijpen het niet. Ze bedoelen het niet verkeerd. Maar ze snappen het niet. Ik wil niet lastig zijn. Maar ik voel me lastig. Ik ben nu al op. En het moet nog beginnen.

Ze heeft dorst en loopt naar de minibar op zoek naar koud water. Ze opent het deurtje. Het licht springt aan. Ik zit op een blikje cola. Naast mij een zakje M&M’s, een bus Pringles, en een zakje kaaskoekjes.

Ik voel dat dit het moment is, ik laat mijn zonnebril een beetje zakken… “Daar ben je,” fluister ik. “Eindelijk even alleen. Even niemand die vragen stelt. Even iets voor jezelf. Je hebt het zó goed gedaan vandaag. Maar je mag nu ook even wat. Echt. Alleen dit.”

Ze scheurt de bus Pringles open. Ze neemt er een paar. Ze kauwt hem langzaam, met haar ogen dicht. Ze voelt hoe de spanning uit haar lijf zakt… Dan ineens opent ze haar ogen, ze kijkt met afschuw naar de bus in haar handen. Ik wil dit helemaal niet, neeeee! Ze spuugt het uit in een glas. Ik kijk haar strak aan en zeg: “Zo erg is het niet. Niemand hoeft dit te weten, niemand ziet je. Neem anders wat M&M’s?” Ik scheur het zakje vast voor haar open zodat ze de geur kan opsnuiven…

Ze staat op en gaat onder de douche. Ik blijf zitten. Alleen in het koelkastlicht. Op mijn blikje. Knabbelend aan een Pringle. Ze was bijna zover, maar nog net niet helemaal. Ik zucht teleurgesteld. En sluit het deurtje. Voor nu.

De volgende ochtend is Carla er vroeg bij. Ze doucht, trekt een blouse aan en bindt haar haar strak achter haar oren. In haar tas een pakje Leev-crackers. Ze kijkt in de spiegel. Je kunt dit! Je bent nu een half jaar bezig en je hebt je nog nooit zo goed gevoeld. Ze mochten willen dat ze ook zo stoer waren! Even voelt ze zich trots en sterk.

De anderen zitten al aan het ontbijt. Croissantjes, yoghurt met honing, broodjes met jam. “Ze hebben ook worstjes en ei,” zegt iemand. Ze knikt en loopt naar het buffet. Pakt wat kaas, ham, roomboter, jam, komkommer en gaat zitten. “Neem jij niks warms?” vraagt iemand. “Eet je er niets bij?” “Ik heb het bij me,” zegt ze en haalt de crackers uit haar tas.

Ze ziet ze kijken en blikken uitwisselen. “Weet je, het is geen dieet, het is een gezonde manier van eten. Ik ben helemaal van mijn bloeddrukmedicatie af, ik heb geen maagzuur meer, geen hoofdpijn meer. Ik slaap weer. Mijn hoofd is helder en ik heb zoveel energie.”

Ik geef haar onder de tafel een schopje en roep: “Probeer het nou maar niet, ze snappen het toch niet. Je kunt beter gezellig met ze mee-eten, dan valt deze vakantie nog een beetje te redden tenminste.

“Wat zeg je nou? Je bent van je bloeddrukmedicatie af?” zegt Judith, die zelf net vorige maand te horen kreeg dat haar dosering weer omhoog moest. Ze knikt. “Ja vorige maand, mijn bloeddruk is weer normaal. De huisarts was verbaasd.” Er valt stilte aan tafel. Judith pakt haar koffie. Ze kijkt naar haar bord, maar zegt niks. Even later, als de anderen alweer over iets anders praten, leunt ze iets naar Carla toe.

“Is het oké dat ik gewoon mijn eigen ding blijf doen?” vraagt ze zacht. “Ik bedoel… het is niet persoonlijk, hoor. Ik wil gewoon niet dat jij denkt dat ik jou veroordeel om hoe je eet.”

Carla legt haar vork neer. Ze kijkt haar vriendin aan. “Ik wil ook niet dat jij denkt dat ik jou veroordeel, doordat ik anders eet.” zegt ze. “Dit is gewoon wat voor mij werkt. Dit is mijn keuze en jij maakt jouw keuze. Je hoeft het niet te begrijpen. Maar je mag het wél respecteren. Dat is wat ik vraag.” Judith knikt. “Dank je,” zegt ze. “Dat helpt.” En iets in de lucht ontspant.

Ik kruip onder de tafel vandaan. Spierwit. Het is een drama aan het worden deze vakantie.

’s Avonds zitten ze op een terras. Kaarsje op tafel. Zee op de achtergrond. Ze bestelt als eerste. “Die gegrilde vis met botersaus graag en een portie groenten van de grill. Ik hoef er verder niets bij van brood of friet of rijst.” De ober knikt. “Ik neem dat ook wel,” zegt Els. “Doe voor mij ook maar zoals zij,” zegt Judith. “Ja, ik ook,” zegt Tanja. Het ontroert haar.

Het eten komt. Alles ruikt goed. De verse vis is perfect gegrild, de groenten nog warm en knapperig. De geur van roomboter, olijfolie en citroen stijgt van de borden op. Carla eet langzaam. Niet om het uit te stellen, maar omdat het goed voelt. Judith kijkt naar haar bord. “Ik snap dit wel, eigenlijk,” zegt ze zacht. “Het smaakt gewoon… heerlijk.” Sandra lacht. “Je bedoelt: niet als dieetvoer?”

Judith schudt haar hoofd. “Nee, ik bedoel: als iets wat rust geeft.” “Mag ik een stukje van jouw courgette proeven?” vraagt Els. “Tuurlijk,” zegt Carla.

Dan bestelt Monique alsnog friet. “Mag dat?” vraagt ze. “Of is dat tegen de regels?” Carla kijkt haar aan. “Je mag alles. Ik ook. Ik kies alleen iets anders.” Ze glimlacht. Niet gemaakt. 

Ik zit op een stoeptegel aan de overkant met het zakje M&M’s uit het hotel. Ik zucht. Maar ik blijf nog even. Want niemand houdt dit áltijd vol.

Meer van dit soort herkenbare momenten? In het Keto Pluspakket krijg je elke dag steun bij verleiding, vallen en opstaan en leer je weer de baas te worden. Ik kom daar zelf ook elke dag even langs!

Welkom bij mijn zomerblog, over keto volhouden op vakantie! Ik ben het koolhydratenmonster en ik heb eindelijk mijn eigen podium gekregen. Dat werd hoog tijd natuurlijk. Want ik ben goed in mijn werk en dat mag iedereen weten. Ik laat je zien hoe ik mensen verleid en hoe ik ze onderuithaal. 

Miranda en Fred gaan goed voorbereid op weg. Echt tot in de puntjes. Zij heeft een koelbox ingepakt alsof het een veldoperatie wordt: eten in overvloed en zelfs zelfgemaakte mayo in een potje met naamsticker. Fred heeft een lijstje. Twee zelfs. Ze zijn op alles voorbereid. Behalve op mij.

Ik zit op de achterbank. Tussen de opvouwstoeltjes, het windscherm, en een boek over wandelen in de Provence dat niemand ooit zal openslaan. Ik heb zonnebrand op m’n knie gemorst en een lege zak winegums op m’n schoot. Niemand die me ziet. En dat is maar goed ook. Want ik wacht. 

Miranda legt haar voeten op het dashboard en leunt tevreden achterover. Achterin liggen hun koffers en een perfect gevulde koelbox: kaas, olijven, gehaktballetjes, eieren, gebakken kip en zelfs zelfgemaakte mayonaise in een bakje. Haar man rijdt, hand losjes aan het stuur. Hij bromt zachtjes mee met de muziek. Dit wordt een geweldige vakantie, ik voel me zoveel lichter en vrijer, denkt Miranda. Ja, echt vrij!

Ze zijn al drie maanden bezig met keto. Samen. Hij acht kilo kwijt, zij twaalf. Meer energie. Geen gekibbel meer over avondeten. Minder hoofdpijn. Geen last meer van suikerdips. En nu: hun eerste vakantie in jaren zonder kinderen. Alleen met elkaar. En een koelbox.

“Heb je die blog gelezen van Gea, met dat tankstation?” vraagt ze. Fred grijnst. “Die met die croissant?” “Ja! Ze had het bíjna gered hè? Ik zag het voor me.” Hij knikt. “En die van Joke, die in Griekenland op dat terras? Die bleef gewoon rustig.” Ze kijkt hem aan. “Ik ben echt van plan om het net zo te doen. Kalm. Nuchter. Geen drama.” “Wij doen dit gewoon,” zegt hij. “We weten waar we het voor doen.”

Ja hoor, denk ik. Jullie zijn zó volwassen. Zo bewust. Zo samen-sterk. Wat enig.

Bij het tankstation wijst hij naar het warmhoudrek met croissants. “Zullen we?” zegt hij, met een knipoog. Miranda lacht. “Alleen als we op een muurtje mogen zitten. Anders telt het niet.” Ze ruiken even. Ze hebben niet in de gaten dat ik ze heel vriendelijk een croissantje aanreik. Ze lopen naar de koeling voor koud water. “Ik snap Gea wel hoor,” zegt ze, terwijl ze afrekent. “Maar nee. Niet voor mij.”

Zuchtend neem ik weer plaats op de achterbank. “Wat een zelfbeheersing,” mompel ik, terwijl ik een zakje chips openscheur.

De eerste dag verloopt vlekkeloos. Ze ontbijten met kaas, eieren en koffie op de camping. Ze lunchen ergens op een rots, met een heerlijk ‘bakje vol’ uit de koelbox. ’s Avonds maakt Fred de mosterdkip met champignons op de braai, een recept uit de zomerspecial. Ze wandelen. Lezen. Praten. Het is echt leuk.

De volgende dag trekken ze verder. Richting zee. Ze hebben een klein appartement geboekt met uitzicht op het water. De eerste ochtend aan zee zitten ze samen op het balkon, koffie in de hand. De zon komt net over de daken. Het ruikt naar vers stokbrood.

Ik zit twee stoelen verderop, leun achterover, sluit mijn ogen. Dit is het moment. Hij ruikt het brood. De warmte. De traagheid. Ik fluister iets kleins. “Je leeft maar één keer, Fred. Dit is vakantie. Ze begrijpt het vast wel.” En ja hoor. Fred zegt: “Zullen we het deze week gewoon even loslaten?”

PATS! Daar valt-ie. De eerste druppel. Ik spits mijn oren, in afwachting van haar reactie.

“Hè?” zegt Miranda. Ze draait zich naar hem toe. In slow motion. Wat zegt hij nu? “Niet alles natuurlijk”, zegt Fred snel. “Gewoon een beetje relaxter. We zijn al maanden bezig. Misschien hoeft het niet zo streng. Iets kleins. Een broodje, een ijsje… een beetje luchtigheid.”

Ik zet mijn klapstoeltje rechtop, pak een notitieboekje. Oké, dit kan iets worden.

Miranda’s brein explodeert in stilte. Wat een rotstreek. We hebben dit besproken. Afgesproken. We hebben samen die video gekeken over besluiten nemen. Je wist waar je voor koos. Waarom dan nu dit? Waarom nu, als alles net klopt?

“Vanwaar dit voorstel ineens?” “Tja”, zegt hij, “Ik wil eigenlijk wel echt vakantie vieren merk ik, gewoon relaxen.” Ze kijkt hem nog steeds aan. Ze kan het nauwelijks geloven. We wilden toch juist keto eten, omdat het dan relaxter is samen? “Als jij dat wilt, ik kan je moeilijk tegenhouden. Maar ik blijf wel gewoon keto.” Hij knikt. “Ik vind het wel flauw” voegt ze eraan toe.

Die middag staat er ineens brood op tafel bij de lunch. En croissants. En wijn… Zij eet de gehaktballetjes die ze vanmorgen heeft klaargemaakt. Hij belegt zijn stokbroodje met paté.

Ik schuif haar een croissant toe. Geen woorden nodig. Ze kijkt me aan, handen in haar schoot. “Neem gewoon. Je hebt toch al besloten dat het verpest is. Dan kun je net zo goed even proeven. Het is vakantie Miranda, doe lekker met hem mee. Je krijgt er spijt van hoor!”

Ze staat op en haalt nog een kop koffie. De sfeer is volkomen omgeslagen. Ze kan het nog steeds niet geloven. Hoe kan hij daar zo zitten met z’n brood. Alsof het heel normaal is ook.

Die avond eten ze buiten de deur. Ze bestelt een salade met tonijn, zonder croutons. Hij bestelt een pizza. En bier. Ze probeert te glimlachen, maar haar ogen zijn dof.

De ober zet brood op tafel. Ik heb geen zin meer om de flinkste te zijn, wat maakt het ook uit. Ze neemt een stukje. En dan nog een. Naast haar bestelt iemand een grand dessert… Het ziet er geweldig uit.

Ik spring op het tafeltje en leg vast bestek neer. “Doe het nou maar. Iedereen ziet hoe moeilijk je het hebt. Dan liever zacht verdwijnen in iets zoets. Je hebt het toch al verknald.” Ze bestelt en voor ze het weet zit ze zelf achter een bord met allerlei zoetigheidjes. Ze voelt haar buik opzetten en de misselijkheid komt in golven omhoog.

“Geniet je er een beetje van?” vraagt Fred. “Het is echt ontzettend lekker, maar het valt niet zo goed.” Terug in het appartement geeft ze over. Die nacht ligt ze wakker. Zij, die nooit meer wakker lag. Ze voelt haar buik. Zwaar. Haar hoofd. De spijt komt niet met een klap, maar in lagen.
Laag één: het eten gaf niks. Laag twee: het gevoel is weg. Laag drie: ik heb mezelf verlaten.

Ze draait zich om. Hij slaapt. Zacht gesnurkt. Bierlucht in zijn adem. Ze slikt. Voelt tranen.

De volgende ochtend bakt ze eieren met spek. Fred zit al aan tafel met broodjes. Hij wijst op haar ei en zegt: “Was het te veel gisteren?” Ze kijkt hem aan. “Ik wil gewoon keto blijven eten, voor mezelf. Niet om flauw te zijn. Maar omdat ik me anders kwijtraak.” Hij knikt. Zegt: “Ik snap het.”

Zij begint aan haar eieren en geniet. Dit voelt zóveel beter! Ze glimlacht. Hij kijkt naar haar. De broodjes heeft hij nog niet aangeraakt, hij zegt: “Ik vind ons leuker samen als we keto eten.” Ze knikt. “Ik vind je ook lekkerder ruiken.” Hij glimlacht: “Ik mis je stralende blik.” Hij geeft haar een zoen en loopt met de broodjes de keuken in. Even later komt hij terug met een bord eieren en spek.

“Zullen we lekker keto blijven deze vakantie?”, vraagt hij. Ze glimlacht en knikt.

Ik slaak een diepe zucht en haal het broodmandje uit de keuken. “Kom op Fred, je hebt ze al gekocht. Zonde om weg te gooien.” Maar hij heeft alleen oog voor haar. “Fred!” schreeuw ik. “Fred… je was zoveel leuker gisteren. Ontspannen. Losjes. Beetje wijn, beetje pizza, biertje. Waarom zou je terug willen naar die strakke eierenwereld?”

“Sorry,” zegt Fred. Hij strijkt een lok uit haar gezicht. Ze kruipt tegen hem aan.

Ik ril. Ik kokhals. Letterlijk. “Jullie zijn zó sentimenteel!” Ik zwaai dramatisch met een servet. “Een broodmand vol dromen, weggegooid… voor wat? Voor spek en ei?! Denk aan gisteren, Fred! We hadden iets moois! Je was los! Je was lévend!”

Ze lachen. Ze horen me niet eens. Fred gooit de broodjes in de prullenbak. Ik staar er met open mond naar alsof er een kleine begrafenis plaatsvindt.

“Breng mij dan ook maar meteen naar het recyclingstation,” snauw ik. En dan, met overslaande stem: “Bonjour, vakantie. Het is voorbij.”

Meer van dit soort herkenbare momenten? In het Keto Pluspakket krijg je elke dag steun bij verleiding, vallen en opstaan en leer je weer de baas te worden. Ik kom daar zelf ook elke dag even langs!

Welkom bij mijn zomerblog, over keto volhouden op vakantie! Ik ben het koolhydratenmonster en ik heb eindelijk mijn eigen podium gekregen. Dat werd hoog tijd natuurlijk. Want ik ben goed in mijn werk en dat mag iedereen weten. Ik laat je zien hoe ik mensen verleid en hoe ik ze onderuithaal.

Vandaag neem ik je mee naar een Grieks terrasje, waar de wijn vloeit, de vis kraakt en de gastvrijheid overvloedig is. Joke denkt dat ze stevig in haar schoenen staat. Maar ik heb al een stoel aangeschoven.

Joke zit tegenover haar man aan een tafeltje onder druivenranken, op slippers, met zout in haar haar en zon op haar schouders. De zee schittert tussen de bomen. Het is warm, de avond zacht. Ze heeft besteld: gegrilde vis, Griekse salade, een extra schaaltje olijven.

Ze voelt zich kalm. In controle. Ze zijn al een paar dagen op het eiland en het kost haar geen moeite om keto te eten. Ze geniet er zelfs enorm van! Deze vakantie geen buikpijn of hoofdpijn, maar eetrust.

Wat een luxe, denkt ze. Dit is precies genoeg. Ze glimlacht naar haar man: “Wat een heerlijke plek!”

Tot hij eraan komt. De eigenaar. Zonder vragen schuift hij bij hen aan. Grote glimlach, open armen, de geur van knoflook en grill aan zijn overhemd. “Where you from?” Hij leunt over tafel. “How long you stay? First time Greece?”

Haar partner vertelt over hun rondreis, over de plekken waar ze al geweest zijn. De man knikt, lacht, roept iets naar binnen.

Iemand brengt een bord. Brood met kruidenolie en een schaal gebakken aardappeltjes met feta. “From house,” zegt hij trots. “Just taste.” En dan komt er een schaal dolmades. “My wife makes. You must try!”

Haar partner lacht. “Wat aardig zeg.” Dan, tegen Joke: “Neem jij ook?” Ze glimlacht vriendelijk. “Lief bedoeld,” zegt ze zacht. “Maar ik eet het liever niet.”

Even trekt er iets door haar buik. Niet van honger. Van spanning. Moet ik het weer gaan uitleggen?

Haar partner fronst. Buigt iets naar haar toe. “Je kunt het eigenlijk niet maken, toch?” fluistert hij. “Het is zó gastvrij.” Dan duwt hij het schaaltje iets dichter naar haar toe. “Alleen even proeven? Het is onbeleefd in deze landen als je het afslaat.”

Ik (het koolhydratenmonster) hang ondertussen over de rand van haar stoel. Grijns breed. “Nou Joke, daar gaan je principes. Je doet toch niet moeilijk nu? Het is vakantie. Tijd voor verbinding. Gewoon even normaal doen.” Ze hoort me. Maar kijkt niet op. Ze pakt haar glas water.

Ik leun naar voren, mijn ellebogen op haar stoel. “Joke… kijk hem dan. Hij probeert gewoon vriendelijk te zijn. Jij maakt het ongemakkelijk. Dat hoeft toch niet?” Joke glimlacht naar hem. “Je gaat dit toch niet verzieken voor een paar koolhydraten?”

Aan het tafeltje naast hen giechelen twee vrouwen te hard. “Ik zou me kapot schamen. Ze kan ook gewoon een hapje nemen.”

Ik knik goedkeurend naar de dames. “Zie je wel, zij begrijpen het. Dit gaat niet over eten. Dit gaat over normaal doen. Meedoen. Je hóórt erbij te willen horen.”

Joke glimlacht beleefd naar de eigenaar. “Thank you,” zegt ze. “But I eat a bit different. The fish is perfect.” De man knikt langzaam. Hij lijkt het niet te begrijpen, maar loopt weg.

Ze hoort achter zich iets sissen. “Hoe ze kijkt ook, zo arrogant!” “Ze doet echt moeilijk hoor, die arme man.” Laat maar gaan, denkt ze. Dit gaat niet over mij. Dit gaat over hoe zij zich willen voelen.

Vijf minuten later komt de eigenaar terug. Met een karaf ouzo, twee glaasjes. En een bord baklava. “Just small gift. From kitchen.” Twee vorkjes op tafel.

Haar partner tast toe. “Jij niet?” vraagt hij, met volle mond. Ze kijkt naar hem. Dan naar de zee.

Ik weet hoe dit gaat. Ik lach mee, ik neem een klein stukje en daarna ben ik mezelf kwijt en wil ik meer. Het is niet dat ik het niet mág. Ik wíl het niet. Ze eet de olijfjes die nog op haar bord liggen.

Ik buig me over de tafel, mijn kin op mijn handen. “Joke, kom op. Een gebaar. Een beetje ouzo, een beetje zoet. Je bent al zo stug vanavond. Straks denken ze dat je ziek bent.” Maar ze ademt rustig en neemt nog een slok water.

Ik zucht. Pak een dolmade, ga op de leuning zitten, en zwijg.

Aan het tafeltje naast hen klinkt een overdreven kuchje. “Nou ja zeg, je kunt ook overdrijven. Je zult er echt niks van krijgen.” “Echt he, mensen maken van alles een probleem tegenwoordig.” 

Ik gooi met een dramatisch gebaar m’n handen in de lucht. “Waarom doe je dit jezelf aan? Voor wat? Een kilo minder? Dit is gewoon zielig. Wat stel jij je aan!”

Joke blijft stil. Ze voelt zich op een rare manier trots en kalm. Ik hoef dit niet aan te gaan. Ik hoef niets te verdedigen. Mijn lijf, mijn keuze.

Later, op weg naar het appartement, is het even stil. Dan zegt haar partner: “Wat een vertoning was dat zeg. Was het nou echt nodig om zo streng te blijven?”

Ze kijkt naar de zon, die laag tussen de bomen hangt. “Voor mij wel,” zegt ze rustig.

Hij knikt. Niet begrijpend. Ze voelt opnieuw het ongemak, zoals vanavond aan tafel. Maar deze keer loopt ze er niet voor weg.

Na een tijdje zegt ze zacht: “Mag ik je iets vragen?” Hij kijkt opzij. Ze aarzelt niet meer.

“Wat ik nodig heb deze vakantie… is dat jij me laat eten op mijn manier. Dat je niet duwt. Niet trekt. Dat je me gewoon laat kiezen. Ik hoef geen applaus. En jij hoeft niet mee te doen. Maar ik wil kunnen eten wat goed voelt voor mij, zonder me te moeten verdedigen.”

Het blijft even stil. Hij kijkt weer naar de weg. 
Hij knikt. “Oké.” En in zijn ogen ziet Joke een soort respect.

Ik trap woedend tegen een steentje. Het stuitert in de berm. “Prima Joke. Je wint één avond. Ik wacht wel. De vakantie is nog lang. En jij bent echt niet altijd zó helder als vandaag. Ik wacht gewoon tot je jezelf even vergeet.”

Meer van dit soort herkenbare momenten? In het Keto Pluspakket krijg je elke dag steun bij verleiding, vallen en opstaan en leer je weer de baas te worden. Ik kom daar zelf ook elke dag even langs!

Welkom bij mijn zomerblog, over keto volhouden op vakantie! Ik ben het koolhydratenmonster en ik heb eindelijk mijn eigen podium gekregen. Dat werd hoog tijd natuurlijk. Want ik ben goed in mijn werk en dat mag iedereen weten. Ik laat je zien hoe ik mensen verleid en hoe ik ze onderuithaal.

Vandaag neem ik je mee naar een tankstation langs de snelweg, ergens in Frankrijk. Een plek waar de geur van croissants sterker is dan discipline, en waar zelfs de best voorbereide keto-reiziger op z’n zwakst is. Gea denkt dat ze mij thuis heeft gelaten, maar ik wil dit feest niet missen.

De snelweg glijdt onder haar door. Het is warm in de auto. Iedereen is loom, een beetje stil. Haar man tikt op het stuur, de kinderen staren naar buiten. Gea voelt de zon op haar arm en de loomheid in haar hoofd. Ze is tevreden, want ze is goed bezig. Alles in de auto klopt: gekoeld flesje water, blokjes kaas. Zelfs een klein potje olijven, mocht het nodig zijn.

Ze weet het zeker. Deze vakantie eet ik keto. Ik wil scherp blijven. Dit is míjn vakantie, niet die van het koolhydratenmonster. Ik heb geen zin in gedoe. Geen hongerbuien. Geen terugval. Ik doe dit voor mezelf. Tevreden dommelt ze even weg.

De kinderen maken ruzie op de achterbank. Over wie het laatste sapje heeft opgedronken. Of over de oortjes. Of een kussen. Ze hoort het al niet meer precies. Ze zucht. Kunnen we niet een beetje ontspannen op vakantie gaan? Haar man kijkt opzij en fronst. “Moet dat nou zo?” zegt hij. Gea slikt. Serieus? “Je bent er zelf toch ook bij?” zegt ze kort.

Het wordt stil. Alleen het zoemen van de airco. En haar hart, dat nét iets sneller klopt dan een minuut geleden.

Ze parkeren bij een tankstation. Haar man pakt de autosleutel. “Zal ik zelf even iets halen?” Ze knikt. “Ja, haal jij maar iets voor jullie. Ik hoef niks, denk ik, ik kijk anders zelf wel even.” Het ruikt naar asfalt, warme motoren en kleffe zoetigheid. Binnen is het fris, de koeling zoemt.

Ik sta al op haar te wachten. Nonchalant leun ik tegen het warmhoudrek met kaascroissants en warme gevulde baguettes, en lik theatraal een vinger af. “Toe maar, Gea,” fluister ik met een knipoog. “Allez, één croissantje? Je hebt het al zó lang volgehouden. Eén keer iets normaals. Dan kan je ook even lekker ontspannen. Dan doe je vanavond weer gewoon keto.”

Gea twijfelt. Haar maag rommelt een beetje. Haar ogen blijven net iets te lang hangen bij de pain au chocolat. Ik wil dit niet. Echt niet. Ik voel me straks ellendig. Dit is mijn lijf. Mijn keuze. Dan draait ze zich resoluut om en trekt de koeling open om kaas en worst te pakken. Franse kaas, heerlijk! Ze rekent af en loopt terug naar de auto.

Ik blijf staan, ik wacht. Geen paniek. Soms valt het kwartje pas wat later.

In de auto eet ze langzaam van de worst. Ze kijkt naar de bergen. “Ik ben blij dat ik het niet heb gedaan,” zegt ze zacht. Ze kijkt opzij. “Knap van je,” zegt haar man, en hij bijt in zijn stokbrood met gesmolten brie.

Ze kijkt naar zijn brood. Ruikt de kaas. Ik kan dit. Ik wíl dit. Ik hoef niks te missen om me goed te voelen. Even is het stil. Dan zegt ze: “Ik moet trouwens nog even plassen.” Ze stapt weer uit. Doet de deur zorgvuldig dicht. Loopt langzaam terug naar binnen. Ze twijfelt nog…

Maar ik sta alweer klaar om haar aan te moedigen. Ik heb me zelfs even omgekleed. Nieuw slabbetje. Franse flair. Ik wil de weg wijzen, maar ze weet nog precies waar het ligt. Ze pakt een warme croissant met ham en kaas. Ik weet dat dit stom is. Ik weet dat dit niet slim is. Maar ik wil het gewoon. Nu. Even twijfelt ze, maar dan gaat ze naar de kassa.

Ze loopt niet meteen terug naar de auto, maar gaat achter het tankstation op een muurtje zitten. Ze kijkt even om zich heen. Niemand ziet haar. Ze gaat zitten alsof ze daar niets bijzonders doet. Maar haar schouders zijn opgetrokken. Haar blik kort, schichtig. Ik ga naast haar zitten. Ik ben tevreden.

Ze haalt de croissant uit het zakje en scheurt hem in tweeën. Ze eet alsof haar leven ervan afhangt. Op zoek naar de opluchting. Naar iets zachts. Iets wat alles even uitzet. Ze kijkt naar de bergen. Voelt het zout op haar lip. En ik voel hoe de knop een beetje is omgegaan. Niet helemaal, maar nét genoeg. 

Ze veegt haar vingers af aan het papieren zakje. De laatste kruimels blijven plakken aan haar mondhoeken. Ze slikt. Niet alleen de croissant, maar ook iets anders. Iets wat ze liever niet voelt. Laat maar, denkt ze. Het is vakantie. Niemand die het weet. Ze staat op, gooit het zakje in de prullenbak en loopt terug naar de auto. “Het was druk bij de wc,” zegt ze, terwijl ze de gordel omdoet. Niemand vraagt verder. De motor bromt. De snelweg lonkt. Ik glimlach.

En zo glijden we de middag in. Gea voelt het al in de auto. Een lichte kramp onderin haar buik. Haar darmen protesteren, zoals altijd na dit soort uitspattingen. Ze schuift wat heen en weer op haar stoel. Drinkt water. Probeert het te negeren. Kom op, het was maar één croissant.

Toch blijft er iets knagen. Geen honger, die is weg. Maar een dof schuldgevoel, zacht als een steen in haar buik. Waarom deed ik het nou toch? Ik was zó goed bezig. Ze weet wat dit met haar doet. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Dat stemmetje dat dan weer zegt: zie je wel, het lukt je toch niet.

De camping ligt tussen de bomen, met de geur van dennennaalden en het geluid van klapperende slippers. Ze zetten de tent op, rollen matjes uit, blazen luchtbedden op. Alles lijkt normaal. De kinderen hebben lol met een bal. Haar man fluit. Ze maakt de bedden op. Praat luchtig. Lachje hier, grapje daar.

Maar binnen in haar is het chaos: haar lijf is zwaar. Alsof ze een deken met zich meesleept die niemand ziet. Ik heb het nu al verpest. Waarom zou ik nog streng zijn? Ik ben een loser. Ik kruip iets dichterbij.

Als de buren hen roepen voor een hapje en een drankje, twijfelt ze. Ze ziet die lange tafel. Vol stokbrood, chips, quiches, sausjes, worst, kaasjes, nootjes. Wijn. En die Franse gezelligheid. Iedereen doet mee. Haar man kijkt haar vragend aan: “Wat doen we?” “Prima,” zegt ze. “De kinderen hebben honger. En volgens mij is er genoeg keto eten voor mij.”

Ze nemen hun eigen stoelen mee. Ik schuif ook aan. Want we weten allebei: die ene croissant was meer dan alleen een croissant. Het was een scharnier. Een opening. Als het stokbrood langskomt, buig ik naar haar oor. “Kom op Gea, dit is Frankrijk. Je kunt niet als enige met een bakje kaas gaan zitten. Wat zullen ze wel niet denken?”

Ze aarzelt, kijkt naar haar man. Maar die zegt niks. Hij ziet het wel, maar zwijgt. “Eentje dan,” zegt ze. De kruidenboter is een beetje gesmolten en ruikt naar knoflook. Ze sluit haar ogen bij die eerste hap. Wat heb ik dit gemist.

Ze neemt een tweede stukje. Een derde. De buren schenken bij. De kinderen rennen rond. Iedereen eet. Iedereen lacht. En zij lacht mee. Een beetje te hard.

Er gaat een schaaltje rond met Franse kaaskoekjes. Ze neemt er één. Nog eentje. De smaak van vroeger. Van loslaten. Van niks hoeven. Van meedoen. Iemand loopt langs met een warme quiche. “Neem nog wat,” zegt een buurvrouw. “Je eet als een mus!”

Gea lacht. “Ik had mezelf voorgenomen om streng te zijn…” zegt ze. Ik geef haar een porretje. “Maar ach…” Ze neemt een stuk.

’s Nachts ligt ze wakker. Haar buik is pijnlijk en opgeblazen. Ze voelt zich plakkerig, ongemakkelijk. Alsof haar lijf haar iets wil vertellen. Ze heeft opvliegers, veel zweet, en een bonkend hoofd. Alles lijkt te veel. En te laat.

Morgen weer gewoon, denkt ze. Morgen weer streng. Morgen echt keto. Ik lig naast haar op het matje. In mijn eigen slaapzak. Met mijn slabbetje nog om. Ik blijf. Want het is vakantie. En we zijn nog maar net begonnen. 

Meer van dit soort herkenbare momenten? In het Keto Pluspakket krijg je elke dag steun bij verleiding, vallen en opstaan en leer je weer de baas te worden. Ik kom daar zelf ook elke dag even langs!