Margot Peters (1983) is getrouwd met Marco en woont in de bossen op de Veluwe. Margot had altijd al overgewicht en op den duur ook steeds meer gezondheidsproblemen. Pas een paar jaar geleden werd ontdekt dat ze PCOS heeft, een aandoening waarbij ‘normaal eten’ met veel koolhydraten, juist averechts werkt. In haar blogs vertelt ze over de lange reis die ze aflegde voordat ze de aanpak van TheNewFood vond en daarna.

Dinsdag 8 maart 2011

Ik zit op de bank met de brief van de geestelijke gezondheidszorg op mijn schoot. Ik mag starten met de voorwerkgroep. De brief vertelt me enkel de datum, de tijd en de locatie, dus dat is niet heel spannend. Toch maakt het veel bij me los, want dit betekent een nieuw avontuur. Ik voel me op de één of andere manier niet echt bang. Niet zo bang als toen ik begon met mijn studie Maatschappelijk Werk en Dienstverlening.

Ik was toen zo bang dat ik twee jaar op rij niet verscheen in de eerste twee weken van het nieuwe opleidingsjaar. Bang dat ik de aansluiting niet zou kunnen vinden, bang dat ik de weg niet zou weten, bang dat ik in het verkeerde lokaal terecht zou komen, bang dat ik niet bij een groepje zou horen. Zo bang voor falen en in zo’n bevroren toestand dat ik pas na twee weken die stap durfde te zetten.

Geheimen

Niet dat iemand dit van me weet. Dit is nog zoiets dat ik niet durf te delen. Nog een geheim. Maar met de voorwerkgroep heb ik die angst niet. Dat ik word uitgenodigd geeft me juist een soort kietelende spanning mijn buik. Het voelt als hoop. En ook als troost. Ik ga naar een plek waar mensen me begrijpen. Wekelijks samen komen met mensen die ook worstelen met verhalen als de mijne, hoe zou dat zijn?

Nieuwsgierigheid: dat staat voorop. En, mijn leven zal veranderen. Ik zal ruimte moeten gaan maken voor deze groep. Ik zal mijn omgeving moeten gaan vertellen dat ik hulp ga krijgen, want je kunt niet zomaar dagen in de week verdwijnen zonder dat mensen weten waar je bent. De voorwerkgroep is maar één keer in de week, maar daarnaast zal ik meerdere dagen in de week therapie krijgen.

Delen

Mijn man weet er inmiddels van. Nadat ik de website had gevonden waar verteld werd over Binge Eating Disorder, ging het eigenlijk vanzelf. Ik was zo geraakt door het herkennen van mezelf dat ik ervan overliep. Ik nam hem, toen hij thuis was, mee naar boven naar die computer met de informatie. De tranen liepen vanzelf over mijn wangen toen ik hem vroeg om te lezen wat ik had gevonden.

Ik vertelde hem dat ik mezelf eindelijk begreep. Hij was even stil, nam de tekst in zich op en ik voelde dat hij mij ook iets beter begon te begrijpen met ieder woord. Hij vroeg niet voor niets regelmatig: ‘Waar laat je het?’, en zelfs: ‘Heb je een eetprobleem of zo?’ Die man is niet gek, die had allang in de gaten dat er iets niet klopte.

Na het lezen van de tekst zag ik liefde en blijdschap in zijn ogen, want hij wil ook niets liever dan dat ik mij gelukkig voel. Hij maakte het op dat moment voor mij heel makkelijk, want ik hoefde niet bang te zijn voor zijn oordeel. Ik denk dat hij zelf ook opgelucht was dat hij bevestiging kreeg van wat hij eigenlijk al wist.

Oordelen

De volgende mensen die ik dit mag gaan vertellen zijn mijn ouders. Spannend, want vooral mijn vader heeft me vast allang doorzien. Ik vermoed dat hij wel weet dat ik stiekem eet. Hij kan soms zulke lastige dingen zeggen als: ‘Dan moet je gewoon iets minder eten, toch?’ of: ‘Tja, eigenlijk is het heel simpel als je wilt afvallen. Minder eten en meer bewegen, toch?’ Tja, als het zo simpel was had ik dat al lang gedaan, toch?

Sterker nog, dat hád ik al gedaan en het werkte niet. Ik haat het als ik mensen iets moet vertellen en ze reageren met: ‘Tja, dat wist ik allang.’ Zal het deze keer ook zo gaan? Mijn moeders reactie vind ik overigens minder spannend. Ze zegt altijd dat ik over alles mag praten met haar. Schamen doe ik me gek genoeg niet. Nu ik weet dat ‘dit een ding is’ voel ik me niet meer gek.

Ik heb een erkend probleem en dat is nog steeds een opluchting. Die opluchting wil ik, zoals ik met mijn man deed, ook graag delen met mijn ouders. Ik pak de telefoon en bel haar: ‘Kunnen jullie binnenkort langskomen? Ik heb iets over mezelf ontdekt en wil dat graag met jullie delen.’

Een eetstoornis

Twee weken later zitten we samen in onze woonkamer. Ik stel niets uit en vertel mijn ouders meteen over de website die ik heb gevonden: de informatie over mijn eetstoornis Binge Eating Disorder. Over de hulp die ik heb gevraagd, het gesprek dat ik heb gehad en het pad dat voor me ligt. De woorden, die stromen gewoon vanzelf. Ik ben zo blij dat ik kan delen dat ik mezelf eindelijk begrijp!

Ik vertel open en zie mijn ouders schrikken. ‘Dat zag ik niet aankomen,’ zegt mijn moeder als ik stil ben en daarmee maakt ze bespreekbaar wat voelbaar is. Er hangt een bijzondere energie van nieuwe informatie, alles laten bezinken en nieuwsgierigheid. Afwijzing voel ik niet en dat doet me ontspannen. Gelukkig. Nu ik zelf geen oordeel meer heb, lijken zij dat ook niet meer te hebben. Gek hoe dat werkt.

Opluchting

Mijn ouders wisten wel dat ik worstelde met eten en mijn gewicht, maar een eetstoornis zagen ze niet aankomen. Ik vertel over de eetbuien, het stiekem eten in de auto, over de gevoelens, gedachten en onrust. Het lijkt wel alsof alles gezien wil worden wat ik ooit wegstopte. Opluchting, zoveel opluchting dat ik hen kan vertellen wat er met me gebeurt. Af en toe is het even stil.

Dan zitten we in stilte samen in onze woonkamer. Mijn vader, moeder, man en ik. Ik voel me niet alleen, dat is bijzonder om te merken. Ik voel de verbinding en dat raakt me. Af en toe stromen de tranen vanzelf. Hoewel dat alles behalve normaal is voor me, is het wel bevrijdend. Eindelijk word ik begrepen!

Zonder schaamte

Bij mijn vader is er vooral een ‘willen begrijpen’ en nieuwsgierigheid. Hij laat me niet merken dat hij het wel aan zag komen. Hij laat de informatie binnen komen, maar vormt nog geen oordeel, zoals hij vaak wel doet. Dat maakt het makkelijker. Dat maakt dat we open kunnen praten. Ik voel me dankbaar voor mijn ouders. Hoewel dit ook veel met hen doet, zijn ze open en daarmee geven ze me onbewust heel veel.

Als er niets meer te zeggen is, gaan ze naar huis. Na het gesprek zit ik op de bank met toch weer mijn troosteten om me heen. Hoewel dit goed ging, is het toch positief spannend geweest en ik weet niet wat ik moet doen met al die nieuwe ervaringen. Ik zit er vandaag echter niet met schaamte. Dit is gewoon wat het is, dit is wie ik nu ben en nu weten de mensen die belangrijk voor me zijn het ook.

Boos

In de dagen daarna voel ik toch een nieuw soort boosheid opkomen. Waarom kunnen mensen nu opeens wel open luisteren? Waarom zijn er nu geen oordelen? De wereld om me heen laat me zien dat er nu anders naar me gekeken wordt. Waarom ben ik nu niet meer die vrouw die ‘maar eens moet gaan sporten’ of die ‘gewoon wat meer discipline nodig heeft’. Omdat het een officiële stoornis is?

Nu ben ik ineens een vrouw die dapper is dat ze hulp vraagt. Mijn gesprekken over mijn gewicht, mijn eetgedrag en mijn lijf zijn opeens anders. Er is interesse in hoe dat werkt voor mij. Hoewel ik me dankbaar voel dat ik begrepen word, maakt het me dus ook boos. Boos omdat ik zou willen dat mensen altijd eerst zouden vragen, in plaats van meteen een mening te hebben zonder te weten wat er speelt. Dan zou ik toch nooit zoveel schaamte op hebben gebouwd!

Die boosheid triggert nieuwe eetbuien. Ik weet gewoon niet wat ik er mee moet. Maar dat is dan nu maar zo. Misschien is dit ook iets wat ik binnenkort in de voorwerkgroep kan gaan bespreken. Ik kijk er echt naar uit.

Gezondheid verbeterd

Margot Peters (1983) is getrouwd met Marco en woont in de bossen op de Veluwe. Margot had altijd al overgewicht en op den duur ook steeds meer gezondheidsproblemen. Pas een paar jaar geleden werd ontdekt dat ze PCOS heeft, een aandoening waarbij ‘normaal eten’ met veel koolhydraten, juist averechts werkt. In haar blogs vertelt ze over de lange reis die ze aflegde voordat ze de aanpak van TheNewFood vond en daarna.

Vrijdag 7 januari 2011

Als ik google op ‘eetproblemen’ verschijnen er drie opties. Anorexia, is me direct duidelijk, heb ik niet. Boulimia ook niet. Ik herken de vele eetbuien, maar overgeven doe ik niet. Ik gooi de schaamte en walging er niet uit, die blijven juist in mijn lichaam broeien, net als het eten zelf. Dan valt mijn oog op informatie over binge eating disorder. Ik houd mijn adem in. Het is bizar: net of ik over mezelf lees.

Ik lees dat je er bij binge eating disorder sprake is van eetbuien waarbij je in korte tijd grote hoeveelheden voedsel eet. Je proeft eigenlijk niet wat je eet en geniet er ook niet van, maar stoppen lukt niet. Dit is wanneer mijn man altijd zegt: ‘hoe doe jij dat toch, al dat eten?’ Ik weet niet HOE ik dat doe, het gebeurt gewoon en ik kan niet stoppen. Ik voel me zo blij dat ik eindelijk lees dat dit een ding is dat meer mensen hebben.

Eetbuien

Als ik verder lees, zie ik dat de eetbuien uitgelokt worden door emoties als woede of verdriet, spanning en stress. Het eten gebeurt vaak stiekem. Na de eetbuien voel je je vaak enorm schuldig en schaam je je voor je gedrag.

Het lijkt wel alsof ik het zelf geschreven heb… Ik lees over de sociale gevolgen. Dat je gewend bent om stiekem te eten en je eetbuien te plannen als er geen anderen bij zijn. Dat afspreken en verjaardagen lastig zijn. Ik herken dat. Familievakanties of vakanties met vrienden zijn zo moeilijk omdat ik mijn manier van met emoties en eten omgaan niet de ruimte kan geven en er veel spanning opbouwt. Ik raak dan hopeloos met mezelf in de knoop en zonder mezelf steeds meer af of maak juist ruzie. Je kunt met deze stoornis steeds eenzamer worden; het kost veel geld en je eet veel in korte tijd, ook al heb je geen honger. Iedere zin gaat over mij.

Niet meer eenzaam

Dit keer schaam ik me niet, er gebeurt iets wat ik nog niet goed begrijp… Wat ik lees, is allesbehalve mooi, maar het is wel wat mij overkomt. Voor het eerst in mijn hele leven begrijp ik mezelf en mijn relatie met eten. Dat komt flink bij me binnen. Terwijl ik naar het scherm staar rollen de tranen over mijn wangen. Ik huil normaal maar moeizaam, meestal zet ik mijn schouders eronder.

Maar vandaag, vandaag word ik zo geraakt dat het huilen vanzelf gaat. Daar zit ik, in mijn eentje in een kamertje achter een pc te huilen. Toch ben ik voor het eerst in mijn leven niet zo ongelofelijk alleen en eenzaam. Er zijn mensen die met hetzelfde worstelen, blijkbaar zoveel mensen dat er hele programma’s voor zijn. Ja, het is een stoornis, maar nee, ik ben niet gek.

De volgende dag raap ik al mijn moed bij elkaar en meld ik me aan voor een intake voor een behandeling. Ik voel nieuwe hoop en spanning in mijn buik gloeien. Hier ligt de eerste stap naar waar ik naar zocht. Zal ik nu de sleutel gaan vinden voor het echte verlies van mijn gewicht?  

Afdeling eetstoornissen

Een maand later zit ik in de wachtkamer van de geestelijke gezondheidszorg, afdeling eetstoornissen. Mijn benen wiebelen zenuwachtig. Ik kijk om me heen. Ik voel een gek soort hoop, maar tegelijk ook onrust. Ik sta op; de onrust wordt me te veel. Ik kan die niet weg eten, dus loop ik rond om mezelf te kalmeren. Dan stop ik bij een gedicht dat aan de muur hangt. Het gedicht gaat over een eindeloze cirkel.

In stilte neem ik het gedicht in me op. Het gaat over iedere keer hetzelfde denken, het willen doorbreken, een paar stappen zetten en dan toch weer in dezelfde cirkel belanden. Ik voel hetzelfde als toen ik de tekst over binge eating disorder las. Ik herken deze keer wat er gebeurt. Het is het tweede moment dat ik me even niet eenzaam voel. Ik voel herkenning. Er zijn meer mensen die eindeloos in de cirkel van eigen gedachten, van aankomen en afvallen, van niet weten wat je met jezelf aan moet en jezelf verdoven, terecht komen. Het geeft me hoop.

Een waas

Dan hoor ik mijn naam. Ik loop rustig achter de vrouw aan die me heeft geroepen. We maken kennis in haar spreekkamer, ik vertel mijn verhaal en het is meteen duidelijk dat ik hier pas. Ik krijg allerlei informatie. Er zijn verschillende opties: er zal besproken worden wat bij mij specifiek vast. Wat ik zeker weet is dat ik me hier thuis voel. Eindelijk een plek waar het openlijk kan gaan over mijn probleem.

Er is wel één ding. Mijn kinderwens. Vanaf de start van het gesprek was het direct helder dat ik die wens op pauze moet zetten. Er is geen plek voor die wens in deze behandeling. Hier gaat het over mij en mijn relatie met eten. Dat hakt er diep in. De boodschap die ik krijg vraagt me om een keuze te maken die voor mij veel impact heeft. Ik moet mijn reden van leven loslaten, zodat ik voor mezelf kan gaan leven.

Eerst zelf leven

Dat klinkt heel dramatisch, maar tot dat punt heb ik moeder worden altijd als dé vervulling van mijn leven gezien. In relatie tot kinderen heb ik altijd mijn waarde gevoeld. Het gaat me van nature heel makkelijk af en ik houd van kinderen. Ja, ik werk in de zorg, ja, ik heb een hart voor andere zaken, maar moeder worden: dat is waar ik me de rest van mijn leven op wilde focussen.

Nu moet ik het resultaat, het kindje dat ik wilde, loslaten voor de weg die voor me ligt. Ik moet me focussen op mezelf. Alles wat ik tot nu toe doe, gaat over niet willen voelen, niet willen weten en weggaan van mezelf. Ik eet niet voor niets! De vraag komt weer naar boven. Wat voor moeder wil ik zijn? Het antwoord is wederom direct en heel helder. Ik wil de moeder zijn die haar kind leert dat het eerst voor zichzelf zorgt voordat het voor anderen hoeft te zorgen. En zo kan ik het loslaten van mijn kinderwens aan.

Wachtlijst

Na het gesprek zit ik weer stiekem te eten in de auto. Ik heb alles gekocht wat me bekend is aan troostvoedsel. Toch zit ik daar anders. Ik voel me minder machteloos, want ik weet dat ik iets belangrijks doe. Wat er precies gaat gebeuren, dat weet ik niet. Welke impact het zal hebben weet ik ook niet. Wat ik wel weet is dat ik me voor het eerst minder waardeloos voel.

Maar waar ik wel ontzettend mee worstel, is de boodschap dat er een wachtlijst is. Ik zal eerst moeten wachten tot er plaats is in de ‘voorwerkgroep’. Dan moet ik, in die voorwerkgroep, wachten tot er een plek in de behandelgroep is. Het voelt zo eindeloos lang en onoverzichtelijk. Toch weet ik dat dit mijn pad is en dat ik de juiste keuzes maak. 

Gezondheid verbeterd

Margot Peters (1983) is getrouwd met Marco en woont in de bossen op de Veluwe. Margot had altijd al overgewicht en op den duur ook steeds meer gezondheidsproblemen. Pas een paar jaar geleden werd ontdekt dat ze PCOS heeft, een aandoening waarbij ‘normaal eten’ met veel koolhydraten, juist averechts werkt. In haar blogs vertelt ze over de lange reis die ze aflegde voordat ze de aanpak van TheNewFood vond en daarna.

19 november 2010

In het kleine kantoortje van de diëtiste stippelen we samen uit wat mijn eetplan zal worden. Ik vind het erg ongemakkelijk. Ik moest voor deze afspraak een week lang een eetdagboek bijhouden. In dat dagboek wordt voor mijzelf al snel helder hoe onregelmatig en ongecontroleerd ik eet. Met gemak sla ik het ontbijt over, maar op een ander moment overvalt een eetbui me en eet ik heel veel achter elkaar.

Dat durf ik niet te delen. Mijn eetdagboek is dan ook de ‘magere’ versie van wat ik daadwerkelijk eet. Redelijk waarheidsgetrouw, en op zo’n manier opgeschreven dat ik nog enige eigenwaarde voel. Uiteindelijk ligt er dan een eetplan op tafel. Ik moet zes keer per dag gaan eten. Drie hoofdmaaltijden en drie tussendoortjes. Ik zal moeten gaan kiezen voor de magere producten, letten op de calorieën en zorgen dat ik precies eet wat nu past bij het zakken naar het juiste BMI.

Miss positivo

Ik vind het lastig. Ik heb eerder diëten gedaan en iets in mij vertrouwt er niet op dat het nu wel zou slagen. Tegelijkertijd ben ik ook goed in naar een doel toewerken. Dit is hoe het vaak voor mij werkt: ik heb een soort ‘miss positivo’-stand. Ik verzamel dan al mijn energie en goede moed in één keer, ben ontzettend perfectionistisch en trek een goede sprint. Daarop scoor ik goed. En dit keer heb ik een groot doel: de wens om een kindje te krijgen. Dus… schouders eronder en gaan met dat nieuwe plan! 

Ik kan dit! Ik heb meerdere keren gelijnd dus ik weet wel hoe het werkt en heb deze keer een goede motivatie. Ik ben goed in mezelf goede moed in praten en het lichter maken dan het is. Alles wat me kan verleiden verdwijnt uit de kasten thuis. Mijn man heeft instructies gekregen wat betreft zijn rol in dit geheel. Hij is de steunende man die met mij meedoet vanwege ‘het goede doel’. Wij gaan ervoor!

Volgens plan

De eerste week gaat goed! Yes, meteen afgevallen. De tweede week gaat mee in die flow. Ik doe wat het schema zegt en ik ga vooruit. De resultaten geven me goede hoop en zorgen dat ik positief kan blijven. Ik ken dit van mezelf; zo begin ik altijd als ik afval. Door de vele verplichte maaltijden op een dag ben ik ook de hele dag met eten bezig. Dat geeft toch iets van de vervulling die ik altijd heb gevonden in eten.

Maar de derde week begint met een teleurstelling. Ik ben niet afgevallen. Hoe kan dat nou, ik doe toch zo mijn best? Ik doe toch wat er gezegd wordt, ik doe zelfs éxact wat ik moet doen. Waarom zakt het aantal kilo’s niet? Dat gewicht MOET zakken, anders kunnen ze me niet helpen bij mijn kinderwens. Er gebeurt wat er altijd gebeurt: ik vraag veel van mezelf door het heel goed te moeten doen, en dan eindigt het in een teleurstelling.

Gefaald

De teleurstelling van deze keer, maar ook van alle eerdere dieetpogingen bij elkaar, hakt er ineens in. Ik heb het gevoel dat ik het niet goed doe, faal en dat het allemaal een gebed zonder einde is. Al die gedachten maken me somber en daar is de eerste eetbui alweer. Stiekem, natuurlijk stiekem, want ik ga mijn man en de diëtist toch niet laten zien dat ik mezelf niet onder controle heb?

Ik haal de chips, het snoep en het ijs bij de supermarkt en zorg dat de sporen van mijn eten weg zijn voordat een ander iets doorheeft. Dit kan ik goed, ik ben expert. Ik doe dit al sinds de middelbare school. Ondertussen begin ik steeds meer te verdrinken in alle gedachten in mijn hoofd. De vierde week doe ik erg mijn best om het ritme weer op te pakken en de ‘miss positivo’-stand weer te vinden. Maar het lukt niet meer, de daadkracht is eruit en ik zit in een negatieve spiraal. Ik voel vooral verdriet.

Waarom lukt het niet?

Waarom kan ik dit niet? Waarom lukt het me niet dit te doen voor mijn diepste wens? Ik moet mezelf toch kunnen motiveren? Het liefste wil ik huilen, maar dat lukt niet, dus eet ik mijn gevoel weg. Ik wil niet dat de diëtiste dit weet, het liefst wil ik dat helemaal niemand deze kant van mij kent. Maar ik wil ook afvallen voor die diepe wens van mijn man en ik. Ik verzamel al mijn moed en deel mijn donkere gedachtes. Bij de diëtiste vertel ik wat er gebeurt, maar de eetbuien zwak ik een beetje af.

Ik vertel geen vertrouwen meer te hebben omdat dit altijd gebeurt. Zij legt haar positiviteit naast het mijne. We spreken af dat we het nog twee weken proberen. Ik moet alles bijhouden wat ik eet. Ik schrijf op wat ik heb gegeten, maar ik lieg. Ik eet veel en veel meer. Ik eet stiekem en ik schaam me. Ik schaam me naar mezelf en naar mijn man. Ik ken deze spiraal maar al te goed en die wordt alleen maar dieper.

Niet opgeven

Ik kan niet anders meer. Ik geef aan dat ik meer hulp nodig heb. De diëtiste zegt dat ze me daar niet bij kan helpen. Ze kan mij enkel motiveren en positiviteit in spreken. Maar dat is niet voldoende. Ik voel dat er iets niet klopt. Ik word depressief van dit gedoe, ik verlies te veel controle, ik faal te snel en te hard. Ik wil het niet zien, ik wil het niet voelen, ik wil het niet weten. Ik wil gewoon mijn doelen halen en dat is nu net wat me niet lukt.

Maar ik wil niet dat dit het einde van het verhaal is, tot ik weer eens een opleving heb om te gaan diëten. Ik heb een drive, ik wil dat kindje zo graag verwelkomen. Dat het afvallen niet lukt, betekent niet dat ik opgeef. Ik ga op zoek naar de ruimte in mezelf. Waar kan ik dit doorbreken? Wat kan ik deze keer anders doen? Doordat ik mezelf deze vragen stel, merk ik dat er steeds meer goede vragen én antwoorden boven komen.

Hulp vragen

‘Wat voor moeder wil ik zijn?’ vraag ik me af, als ik na de afspraak met de diëtiste stiekem in mijn eentje in de auto zit te eten. Het antwoord is er direct en heel helder. ‘Eentje die haar kind leert dat het hulp vraagt als dat nodig is.’ Dan besef ik dat ik dat voorbeeld alleen maar kan geven als ik daar nu zelf voor ga staan. Ik gooi de rest van het eten weg en rijd naar huis. Ik ben gelukkig alleen thuis. Ik start de computer en google op: ‘eetproblemen’…

Gezondheid verbeterd

Margot Peters (1983) is getrouwd met Marco en woont in de bossen op de Veluwe. Margot had altijd al overgewicht en op den duur ook steeds meer gezondheidsproblemen. Pas een paar jaar geleden werd ontdekt dat ze PCOS heeft, een aandoening waarbij ‘normaal eten’ met veel koolhydraten, juist averechts werkt. In haar blogs vertelt ze over de lange reis die ze aflegde voordat ze de aanpak van TheNewFood vond en daarna.

25 oktober 2010

We zitten op een bankje in de wachtkamer van het ziekenhuis. We zijn beide gespannen. Er zijn diverse gesprekken en onderzoeken geweest. Ik heb een echo van mijn baarmoeder gehad. Omdat daar iets niet goed leek moest ik door voor een HSG, een röntgenfoto van de baarmoeder en de eileiders. Het was pijnlijk en ongemakkelijk omdat een stagiaire het voor het eerst deed.

Omdat daar niet duidelijk was of er iets mis was werd ik doorverwezen voor een laproscopie. ‘Wat heeft u een mooie baarmoeder, niets aan de hand hoor!’ Beetje jammer dat die operatie voor niets was dankzij een klungelende stagiaire, denk ik in stilte. Uitspreken doe ik niet, dat durf ik niet. Alles voor onze kinderwens en we hebben deze mensen nodig.

PCOS

Ik wiebel met mijn benen, mijn man houdt mijn hand vast. ‘Peters?!’ roept een verpleegkundige. Daar gaan we, ons lot tegemoet…In een klein kamertje, met een gynaecoloog die we nu een paar keer hebben gezien, kom het hoge woord eruit. ‘U heeft PCOS mevrouw.’ De diagnose PCOS is nieuw voor mij, ik heb er nog nooit van gehoord.

De symptomen die bij PCOS horen, die kloppen wel allemaal voor me. De overbeharing, het uitblijven van de menstruatie, het dikker worden en dus het overgewicht, diabetes type 2 en blijkbaar ook verminderde vruchtbaarheid. Alles valt op z’n plek. Netjes krijg ik een uitleg over de biologie met een kaart en daarna krijg ik een folder zodat ik er zelf verder over kan lezen.

Hoe nu verder?

Er is meer. Mijn man is inmiddels ook door de medische molen geweest en heeft zijn zaad mogen laten testen. Het blijkt dat hij een verlaagde vruchtbaarheid heeft. Dubbel feest dus. En de vraag rijst: hoe nu verder? We komen terecht bij ‘het zakelijke gedeelte’. Met zakelijk bedoel ik vooral dat er procedures worden uitgelegd waarin mijn lijf een behandeling van vele chemische hormonen aan zal gaan.

Dat voelt niet persoonlijk, het voelt als iets wat we moeten doen. Dan komen we terecht in de wondere wereld van afkortingen en magisch mogelijkheden. We krijgen uitleg over IVF en ICSI, wat het verschil is en waarom ICSI de behandeling voor ons is. In dat moment laten we de informatie over ons heen komen. In ieder geval is er hoop.

Eerst afvallen

En dan is daar die opmerking: ‘Mevrouw, voordat we u kunnen helpen moet u wel 20 procent van uw lichaamsgewicht verliezen. We gaan u nu dan ook nog niet helpen. We verwijzen u eerst door naar een diëtist.’ De moed zakt me enigszins in de schoenen. Afvallen heb ik al zo vaak geprobeerd, denk ik in stilte en het is tot nu toe niet gelukt, waarom zou het nu wel lukken? 

We mogen nog langer wachten. Eerst afvallen. Het kan een tijd duren voordat we verder kunnen. Het maakt me verdrietig dat mijn gewicht ons in de weg staat. Maar ik ga het gewoon doen. Ik kan dit voor dat kindje! Iets in mij springt aan en wil in actie komen. 

Troost

Na het gesprek lopen we in stilte op de gang. Dit is niet hoe je graag een kindje zou willen maken met elkaar. Mijn man stelt voor om wat te eten in het restaurant, dan kunnen we het er nog even over hebben. Het lijkt mij een goed idee, doe mij maar wat troostvoedsel. In het restaurant kan ik niet kiezen tussen brownies, saucijzenbroodjes of een heerlijk belegd stokbroodje. Ik neem het allemaal.

Terwijl ik aan het eten ben, voel ik me schuldig. Waarom kan ik niet gewoon normaal doen met eten? Langzaam daalt het besef in dat ik eerst een andere weg te gaan heb, voor we een kindje kunnen ontvangen. Alles hangt nu af van mijn gewicht en de diëtist.

Gezondheid verbeterd

Margot Peters (1983) is getrouwd met Marco en woont in de bossen op de Veluwe. Margot had altijd al overgewicht en op den duur ook steeds meer gezondheidsproblemen. Pas een paar jaar geleden werd ontdekt dat ze PCOS heeft, een aandoening waarbij ‘normaal eten’ met veel koolhydraten, juist averechts werkt. In haar blogs vertelt ze over de lange reis die ze aflegde voordat ze de aanpak van TheNewFood vond en daarna.

27 september 2010

We willen samen zwanger worden, maar ik heb geen cyclus. Ik ben al een tijd gestopt met de pil, maar mijn menstruatie blijft uit. Ik loop naar de koelkast en haal mijn favoriete troostvoedsel uit de vriezer: ijs. “Wil jij ook?” vraag ik mijn man. “Nee, ik kan niet zoveel eten als jij, waar laat je het?” is zijn reactie.

Niets

Ik voel verdriet. Zie je wel, ik kan blijkbaar niet normaal met eten omgaan én ook al geen normale cyclus produceren. Ik wist het wel, er is iets mis met mij. Terwijl ik langzaam de hele bak ijs leeg eet, hebben we een gesprek over onze kinderwens. Samen rekenen we uit hoe lang geleden ik met de pil gestopt ben. Het is toch zeker al een jaar.

Ik stopte niet alleen omdat wij kinderen wilden. Ik stopte ook met de pil omdat ik niet meer wilde dat iets kunstmatigs mijn natuurlijke ritme verstoorde. Toen was het geen probleem dat er niet direct een cyclus ontstond; ik had alle tijd. Ik wilde mijn lichaam de tijd geven om een eigen ritme te vinden. Nu, een jaar later, begint het toch wel op te vallen dat er niets gebeurt.

Hulp

We zijn in de tussentijd getrouwd en onze kinderwens is sterker geworden. “Ik denk dat we hulp moeten vragen,” zegt mijn man. Ik ben nog steeds verdrietig, maar ik huil niet. Ook zeurt er ergens onrust en een gevoel van falen. De bak ijs is inmiddels leeg en ik ga over op mijn tweede soort favoriete troosteten: ham-kaas-chips met kruidenkaas. “Hoe kan jij dat toch allemaal eten?” vraagt mijn man weer. “Ik word al misselijk bij de gedachte.”

Mijn gevoel gaat uit. Ik voel eigenlijk alleen nog maar leegte en denk: zie je wel, er is echt iets mis met mij. Nu ik dichtgeklapt ben, kunnen we niet verder praten. Mijn man zet de televisie aan. In stilte kijken we samen naar een film. Ik eet op de automatische piloot de zak chips leeg. Veel voel ik daar ook niet bij. Het is gewoon zoals het gaat. Ik sta op, gooi de zak chips en het bakje kruidenroomkaas weg en loop terug.

Het kwartje valt

Ik zit nog een tijdje op de bank in mijn eetroes en kijk voor me uit. Ik voelde me al niet goed genoeg, en het feit dat mijn lijf niet wil meewerken, maakt het nog erger. Het liefste wil ik er dan gewoon helemaal niet zijn. Mijn man slaat zijn arm om me heen. Dat doet iets; mijn gevoel gaat weer aan. Het verdriet komt weer omhoog en ik begrijp nu ook wat mijn onrust is; die vraag wat we nu moeten doen die me zo enorm bezighoudt.

“Ja,” zeg ik tegen mijn man. “Laten we maar naar de dokter gaan. Wellicht kan die ons verder helpen.” De volgende dag bellen we de huisarts en de dag erna kunnen we al terecht. Ik voel me blij, want mijn man en ik gaan samen de afspraak aan. De huisarts stelt ons vele vragen en die komt al snel tot de conclusie: er is meer onderzoek nodig. Over een maand hebben we een afspraak in het ziekenhuis.

Gezondheid verbeterd

Margot Peters (1983) is getrouwd met Marco en woont in de bossen op de Veluwe. Margot had altijd al overgewicht en op den duur ook steeds meer gezondheidsproblemen. Pas een paar jaar geleden werd ontdekt dat ze PCOS heeft, een aandoening waarbij ‘normaal eten’ met veel koolhydraten, juist averechts werkt. In haar blogs vertelt ze over de lange reis die ze aflegde voordat ze de aanpak van TheNewFood vond en daarna.

20 september 2010

Ik zit op de bank en voel me onrustig. Dat gevoel zit vooral in mijn lijf. Moet ik zitten, moet ik staan, moet ik naar de voorraadkast, moet ik op de bank blijven zitten? Mijn man kijkt me aan: ‘Wat is er aan de hand Margot?’ ‘Ik weet het niet, ik voel me onrustig,’ zeg ik terwijl ik op sta. Ik loop naar de voorraadkast en kijk wat er in de kast zit. Terwijl ik daar sta, vindt er een oorlog in mijn hoofd plaats. ‘Shall I stay or shall I go?’

Zal ik voor de kast blijven staan? Wat zal ik dan kiezen? Zal ik teruggaan naar de bank, gewoon zonder iets te nemen? Zal ik alle zooi in de kast weggooien en nog een keer beginnen met gezonder eten? Ik denk dat ik daar zo’n vijf minuten sta voordat ik, met lege handen, weer terugloop naar de bank. Daar doe ik een poging om tv te kijken met mijn man.

Om verdrietig van te worden

Even lukt het me om mijn zinnen te verzetten, tot na een paar minuten de onrust weer toe slaat. Ik sta op om naar de voorraadkast te lopen. Ik doe de deur open en sta te kijken. Dezelfde vragen komen langs. Zal ik voor de kast blijven staan? Wat zal ik dan kiezen? Zal ik teruggaan naar de bank, gewoon zonder iets te nemen? Zal ik alle zooi in de kast weggooien en nog een keer beginnen met gezonder eten?

Omdat ik me bewust ben dat ik hier nu voor de tweede keer sta en in oorlog ben met mezelf, begint er een nieuwe gedachtestroom te lopen. Wat ben ik ook een sukkel. Waarom kan ik niet gewoon van dat eten afblijven? Waarom kan ik niet gewoon normaal met eten omgaan zoals mijn man en mijn vriendinnen? Waarom sta ik hier oorlog te voeren met mezelf?

Boosheid

Verdrietig loop ik terug naar de bank. Mijn eetlust is door het verdriet even weg. Ik doe een poging om televisie te kijken met mijn man, maar het verdriet is te groot. Huilen doe ik niet, ik voel vooral onrust. Ik voel boosheid op mezelf. Waarom ben ik zo raar? Als het verdriet te groot wordt, loop ik weer naar de kast. ‘Mens! Ik word onrustig van je!’ zegt mijn man.

En even later: ‘Heb je een probleem met eten of zo? Kies gewoon iets of blijf zitten.’ Op dat moment zakt de moed me in de schoenen. Zie je wel, zelfs mijn man vindt mij en mijn eten raar. Ik knal mijn hoofd een paar keer gefrustreerd tegen de kastdeur. Dan weer die twijfel: zal ik voor de kast blijven staan? Wat zal ik dan kiezen? Zal ik terug gaan naar de bank, gewoon zonder iets te nemen? Zal ik alle zooi in de kast weggooien en nog een keer beginnen met gezonder eten?

Eindelijk rust

Dan neem ik een besluit. Ik begin met een zak chips. Bij de eerste hap voel ik rust. Ik ben zo blij dat ik uit de oorlog in mijn hoofd ben. Dan geniet ik een tijdje van de smaak. Als ik halverwege de zak ben besef ik me dat ik nu moet stoppen. Ik loop terug naar de kast en leg de zak chips weg. Terug op de bank leun ik tegen mijn man aan. Zie je wel, het was een goede keuze. Nu voel ik eindelijk rust.

Die rust duurt welgeteld vijf minuten. Dan sta ik op en haal de andere helft van de zak chips en een zak snoep. In een roes eet ik de zak leeg. Dan komt het schuldgevoel. Het is weer misgegaan. Ik zit nog een tijdje wakker op de bank naast mijn man, voor ik tegen hem aan in slaap val. Eindelijk heb ik rust.

Gezondheid verbeterd