Nancy (42) startte in januari 2021 met de aanpak van TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en was ze een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Inmiddels eten ook haar zonen Vinz (2011) en Senn (2013) met haar mee. In haar blogs schrijft Nancy over haar ketoreis samen met haar gezin.

Het tij gekeerd

De laatste weken zie ik steeds berichten voorbijkomen over de toename van het aantal jongeren met diabetes type 2. Kinderen worden steeds dikker en ongezonder. Zulke berichten doen wat met mij. Ik krijg flashbacks over hoe onze lieve Vinz steeds steviger werd. Ik realiseer me: als ik het roer niet had omgegooid, dan was diabetes niet alleen voor mij, maar ook voor mijn kinderen een mogelijk scenario geweest.

Wat ben ik blij dat de jongens nu net als ik keto eten. En trots dat ze het zo dapper zijn aangegaan en doen. Met grote regelmaat krijg ik de vraag hoe ik het bij en met de kinderen heb aangepakt. Hoe zijn zij begonnen met deze leefstijl? Wat heb ik als moeder daarvoor allemaal gedaan? Lees mijn blogs, antwoord ik dan. Want ik vertel in mijn blogs alles over onze reis samen! Begin gewoon bij blog één…

Samen praten over voeding

Wat voor Vinz en Senn heel erg helpend is geweest, is uitleg! Ik had ze daarvoor nooit echt iets verteld over voeding. Ik wist er natuurlijk zelf ook weinig van en kwam niet veel verder dan: je moet wel eten, want maaltijden overslaan is ongezond. Ik deed maar gewoon, zonder er echt bij na te denken. Ik wist dat ik te veel at, maar ik wist niet dat ik het verkeerde at. Ik deed wat ik zelf geleerd had of juist niet geleerd had.

Ik kookte liefst zo snel en lekker mogelijk en veel uit pakjes of helemaal kant-en-klaar. Eten hoorde er gewoon bij, ik realiseerde me nauwelijks dat je lijf vullen iets anders is dan je lijf voeden. Over tussendoortjes dacht ik al helemaal nooit na. Snoepjes, koekjes, chips; dat het allemaal zo slecht is voor je lijf, daar stond ik niet echt bij stil. Dat kreeg ik pas in de gaten toen ik er zelf mee stopte en ik een ander mens werd.

Eten wat ons lijf ziek maakt

TheNewFood heeft mijn ogen geopend. Heeft me bewust gemaakt van hoe belangrijk het is dat je de juiste voeding in je mond stopt. En dat die juiste voeding helemaal niet de voeding is die we allemaal ‘normaal’ vinden. Veel mensen worden ziek van ‘normaal eten’. Omdat het niet meer lijkt op wat we van nature eten. Wat past bij ons lijf. Ik wilde mijn kinderen hier ook bewust van maken.

Ik wilde ze een betere basis meegeven over voeding dan ikzelf had gekregen. Ik nam twee jaar geleden de tijd om een uitleg voor ze in elkaar te knutselen over voeding, over suikers en koolhydraten (zie blog 4). En zo kwam er bij Vinz en Senn een soort van bewustwording. Ik merkte dat het eerst vooral bij Senn ‘aankwam’. Hij wilde steeds meer weten en ik denk dat hij inmiddels de hele site van TheNewFood uit zijn hoofd kent.

Kinderen met diabetes 2

Het bericht in de krant over de toename diabetes 2 onder jongeren print ik uit en we lezen het samen. Op deze manier krijgt alles wat ze de afgelopen jaren geleerd hebben nog meer context. Het wordt ‘echter’. Niet dat ze niet overtuigd zijn; ze voelen zelf aan alles dat deze manier van eten veel beter past bij je lijf. Maar het lijkt me goed om ze te laten zien hoe het ook kan zijn… De jongens schrikken ervan.

We vinden het alle drie verdrietig dat mensen zo de weg kwijt zijn geraakt als het gaat over onszelf voeden. Vinz denkt terug aan hoe hij ‘vroeger’ zelf steeds dikker werd. Hij zoekt een oude foto op en zit er stil naar te staren. Ik vraag wat er in hem omgaat. “Ik zou willen dat ik al die kinderen nu al zou kunnen helpen”, antwoordt hij. “Maar als ik later meester ben, dan leer ik mijn leerlingen alles over voeding!”

Gezondheid verbeterd

Nancy (42) startte in januari 2021 met de aanpak van TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en was ze een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Inmiddels eten ook haar zonen Vinz (2011) en Senn (2013) met haar mee. In haar blogs schrijft Nancy over haar ketoreis samen met haar gezin.

Gewoon doen

Regelmatig krijg ik de vraag hoe ik het heb gedaan, zoveel afvallen. “Met de aanpak van TheNewFood”, antwoord ik dan. “Ik ging gewoon de startgidsen volgen! Ik had geen doel of eindpunt, ik ging gewoon op weg.” “Maar hoe dan, hoe krijg ik die knop om?”, is vaak de volgende vraag… “Door het gewoon te doen!”, zeg ik dan. Want ja, het lukte mij door het gewoon te gaan doen. 

Is het echt zo simpel? Ik weet als geen ander dat het natuurlijk niet alleen maar een kwestie van ‘gewoon’ doen is. Misschien wilde ik het ook wel meer dan ooit dat het zou lukken. Want ik was er zo klaar mee, klaar met mijzelf, klaar met mijn gewicht, klaar met het eeuwige willen eten van chips, chocolade en koek. Klaar met het gevoel van paniek als het bijna op was. Klaar met mijn eetverslaving.

Geen honger

En met de aanpak van TheNewFood lukte het mij gewoon. Misschien omdat ik me na 4 dagen al zo anders voelde. Minder uitgeput, helderder en meer aanwezig. Toen ik na een week op de weegschaal ging staan en zag dat ik al wat kilo’s kwijt was gaf natuurlijk dat ook weer een extra motivatie. Maar dat was niet het belangrijkste, er waren ook weken dat ik niet afviel en dan ging ik toch gewoon door. Met vallen en opstaan.

In tegenstelling tot andere afvalmethodes die ik in het verleden had geprobeerd ervoer ik nu geen honger en dat maakte dit echt heel anders. Ja, ik voelde soms wel wat onrust, alsof ik wat miste. Maar dit kon ik opvangen door te gaan wandelen. In het begin gingen de wandelingen moeizaam. Ik begon met één blokje om, maar ik kon steeds verder lopen.

Het gaat niet vanzelf

Ik zal écht de laatste zijn die zegt dat het allemaal vanzelf gaat. Het ging me makkelijk af, maar het was niet altijd makkelijk. Ik heb ook mijn moeilijke momenten gehad en nog soms. Het zijn vooral de periodes van stress, drukte, spanning of de periodes waarin ik ‘gewoon’ even niet lekker in mijn vel zit. Dat blijven triggers voor mij, het blijven ‘gevaarlijke’ momenten.

Al zal ik nu niet meer zomaar naar een zak snoep grijpen, het blijft belangrijk om hier alert op te zijn. En juist dan extra goed voor mijzelf te zorgen. Ik sta nu veel meer stil bij wat ik dan eigenlijk echt nodig heb. In plaats van dat ik meteen toegeef aan die drang om iets in mijn mond te stoppen. En als ik toch echt wil eten dan kies ik voor iets heerlijks uit de boekjes of een extra speciaal ‘bakje vol’.

Voor jezelf kiezen

Misschien is dat wel ‘het geheim’ van hoe het me lukte om die 60 kilo kwijt te raken… Toen ik startte met TheNewFood, toen koos ik voor het eerst echt voor mijzelf, iets wat ik daarvoor eigenlijk nooit deed. Anderen waren altijd belangrijker. Als zij het maar goed en fijn hadden en tevreden waren, daar draaide het altijd om. Het ging nooit over dat ik mijzelf zo graag echt weer beter wilde voelen in mijn vel.

Die knop ging om omdat ik eindelijk koos voor wat IK ZELF nodig had. En dat is niet alleen voor mijzelf de beste keus geweest die ik ooit heb gemaakt, maar ook voor mijn gezin. En uiteindelijk ook voor alle mensen om mij heen.

Gezondheid verbeterd

Nancy (42) startte in januari 2021 met de aanpak van TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en was ze een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Inmiddels eten haar zonen Vinz (2011) en Senn (2013) met haar mee. In haar blogs schrijft Nancy over haar ketoreis samen met haar gezin.

Jarig

Ik heb dit jaar geen zin om mijn verjaardag te vieren, maar Vinz en Senn vinden dat lastig. Ze willen dan in ieder geval ‘iets leuks doen’. Als ik ze vraag of ze ook ideeën hebben wat we kunnen gaan ondernemen, komen ze al snel met een trampolinepark. Mij lijkt dat niets. Ik vind het erg saai en bovendien kan ik dan zelf, vanwege mijn slechte been, niet meedoen. Kunnen ze niet iets anders verzinnen?

Het volgende plan is: zwemmen bij CenterParcs. We wonen een halfuur van een van de mooiere parken met écht een heel leuk zwembad, inclusief een wildwaterbaan die ik ook ‘durf’. Online scoren we kaartjes. Senn merkt op dat ik er oprecht zin in heb. “Mam, vroeger had je niet zo blij gedaan, toen wilde je niet zwemmen met ons,” merkt hij op. En hij heeft gelijk.

Badpak

Ik schreef er eerder een blog over, hoe moeilijk ik het vond om in badpak rond te lopen. Ik heb daar heel wat in moeten overwinnen. Maar het voelt nu niet meer als een gevecht. Ja, soms voel ik me nog wat onzeker, maar vooral kan ik ervan genieten dat ik de jongens bij kan houden en met ze mee kan doen. Dat ik daar nu weer de energie voor heb en weer oprecht pret kan maken met ze.

We lunchen nog thuis, voordat we naar het zwembad vertrekken. Tijdens het eten bedenken we dat we toch ook wat mee moeten nemen. “Ik krijg van zwemmen wel altijd honger!”, zegt Senn. “Ja, en het is toch ook een beetje feest!” vult Vinz zijn broertje aan. Ze hebben gelijk, er moet eten mee. Vroeger had ik voorgesteld om in het zwembad te eten en misschien ook nog een paar zakken snoep en chips in mijn tas gegooid.

Zweetkaas

We duiken samen de keuken in en snijden wat worst en kaas. We zijn allemaal dol op pecannoten die moeten ook mee. Senn snijdt nog wat aardbeitjes. Als drinken willen ze spa rood met Teisseire mee. Als we bijna in de auto zitten roept Vinz in paniek: “MAM!!! We vergeten een koeltas.” Oh ja, slim!

We zijn een keer eerder vergeten om alles in een koeltas te doen, toen we gingen zwemmen. Maar binnen in het gebouw is het erg warm waardoor we toen ‘zweetkaas en -worst’ moesten eten. Dat was toen écht niet lekker. Ik ren dus snel naar binnen voor een koeltas met koelelementen. Als verrassing neem ik ook nog drie kokosmakronen mee, die ik in de diepvries zie liggen. 

Doof

In het zwembad zoeken we eerst een plek om onze spullen neer te zetten. Als we alles geïnstalleerd hebben, gaan we zwemmen. De jongens zijn zo enthousiast dat het tempo er behoorlijk inzit; ze vliegen van het een naar het ander en op den duur hou ik ze niet meer bij. Als ik zin heb om even samen wat te drinken, probeer ik hun aandacht te trekken. Maar ze zijn zo snel dat het me net niet lukt.

Horen kunnen ze me niet want de jongens hebben hun CI niet in. Ze hebben wel een speciale aqua CI voor het zwemmen, maar het liefst zwemmen ze zonder iets om te horen. We schakelen dan over op gebarentaal, wat geen probleem is. Maar het betekent ook dat ik ze niet even snel kan roepen.

Jarig

Het is prachtig weer en de zon schijnt volop. Ik duik het buitenzwembad in en daar lig ik dan in het water, in oktober, jarig te wezen in de zon. Wat is dit heerlijk zo! Het is een goede keuze geweest om geen feest te organiseren. Ik had even geen zin in al dat gedoe, maar juist meer behoefte aan even stilstaan bij wat ik nodig heb. Een uurtje later zitten we samen aan ons tafeltje te genieten van onze hapjes.

We kunnen het niet laten om rond te kijken naar wat de andere gezinnen allemaal eten. We zien heel veel bakjes friet en snacks ons heen. Veel kinderen eten in een tempo alsof ze nooit te eten krijgen. Senn merkt het ook op en zegt: “Vroeger wilde ik niet de hele tijd zwemmen als we in het zwembad waren, want dan was ik bang dat ik patat of snoep misliep.” “Of een frikandel of kroket”, vult Vinz aan.

Burgerbowl

Ze hebben gelijk; bij zulke uitjes hoorde niet alleen standaard friet, maar echt een overvloed aan eten. Moe en vol van het vele eten gingen we dan aan het einde van de dag naar huis om daar dan ook nog, lekker makkelijk, pizza of Chinees te eten. Waar lieten we het toch allemaal, vraag ik me nu af. Hoeveel kan een mens eten? Het valt me nu meer dan ooit op dat we dat ook allemaal maar normaal zijn gaan vinden.

Het is al zes uur geweest als we vertrekken. We halen natuurlijk geen friet of pizza op onderweg, maar verheugen ons op de enige echte TheNewFood-burgerbowl die ons straks staat te wachten! De jongens laten Charlie uit terwijl ik de bowl maak. Eenmaal aan tafel praten we na over deze fijne dag en de jongens weten zeker dat ze in de herfstvakantie wéér precies zo’n dag willen.

Gezondheid verbeterd

Nancy (42) startte in januari 2021 met de aanpak van TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en was ze een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Inmiddels eten haar zonen Vinz (2011) en Senn (2013) met haar mee. In haar blogs schrijft Nancy over haar ketoreis samen met haar gezin.

Niet gezond

Ik rijd terug van de eierboer hier in het dorp, waar ik vijftig eieren heb gehaald. Voor ik begon met de aanpak van TheNewFood raakte ik amper een ei aan. We hadden eigenlijk nooit eieren in huis. Pasen was daarop een uitzondering, maar ook dan kwamen we niet verder dan een klein doosje eieren. Natuurlijk waren er wel chocoladepaaseitjes in overvloed, in alle smaken en groottes. Tenslotte was het Pasen!

Ik haalde zoveel paaseitjes in huis dat we er vaak nog weken van konden eten. Dat ene doosje ‘echte’ eieren was dan al lang op. Ik haalde geen nieuwe, want ik was opgevoed met de boodschap dat eieren niet gezond zijn voor ons. Een boodschap die ik, ondanks mijn ongezonde leefstijl van toen, wel ter harte nam. Raar is dat eigenlijk…

Vijftig eieren

Als ik thuiskom, staat mijn vriendin voor de deur. Ze kijkt verbaasd naar de lading eieren die ik uit mijn fietstas vis en vraagt of ik ook voor mijn zussen eieren heb gehaald. Ik antwoord dat de eieren gewoon voor ons zijn. “Zoveel?”, vraagt ze verbaasd, “voor de hele maand zeker?” Uhm nee, voor ongeveer één week hoop ik. Ze vindt het maar raar en vooral erg ongezond dat wij zoveel eieren eten.

Ik snap haar; ik heb in het begin van mijn nieuwe leefstijl zelf ook erg moeten wennen aan het feit dat ik zoveel eieren at. Ik had regelmatig  het gevoel dat ik ‘foute dingen’ aan het eten was. Maar naarmate ik me heel veel beter ging voelen, veel meer energie kreeg en nu eindelijk echt afviel, maakte dat gevoel plaats voor dankbaarheid. 

Mijn redders in nood

Op dagen waarop ik hongeriger ben, maak ik graag iets met ei, ze verzadigen ook zo enorm goed. Eieren zijn dan ook mijn redders in nood. Eieren kunnen altijd. Ik weet inmiddels dat eieren, zoals Matty altijd zegt, één van de meest perfecte stukje eten is. Boordevol gezonde voedingsstoffen. Standaard liggen er gekookte eieren in mijn koelkast. Als de jongens hongerig uit school komen, pakken zij een gekookt ei. 

Als ik dat laatste vertel aan mijn vriendin, zie ik haar denken: dat kan toch niet goed zijn? Misschien denkt ze aan haar eigen kinderen, die net als Vinz en Senn vroeger, direct uit school ‘iets lekkers’ krijgen. Een ‘gezonde koek’, of een ‘gezonde boterham’, chips, snoep of chocola. Vertel mij wat, ik vond dat ook normaal vroeger. “Dus jullie eten de hele dag eieren?”, vraagt ze met een blik van ‘dat kan niet goed zijn’…

Eiereneters

Niet de hele dag hoor, antwoord ik: Vinz en Senn starten hun dag ongeveer drie keer in de week met elk twee gebakken eieren met kaas en ham. Regelmatig maak ik ei-quiches voor de lunchtrommel van de jongens, ze eten ze heel graag! Ik heb ze gisteren nog gemaakt, van mijn laatste veertien eieren, ratel ik door. Voor bij de film op zaterdag maak ik vaak gevulde eitjes, minstens twaalf. Heerlijk vinden de jongens dit!

En ik bak natuurlijk vaak mozzarella-pannenkoeken, om zo te eten of als wrap. Ik maak dan een dubbele portie met acht eieren. Ook zijn de jongens gek op de eiersalade, die maak ik ook voor de lunchtrommels. En morgen eten we de prei met gehakt en Franse kaas schotel, uit de ovenspecial. Dat is weer vijf eieren… En wat doen de jongens het goed he, met deze manier van eten. Wat een verschil, vind je niet?

Kip of het ei

Ik vertel dat eieren juist enorm gezond zijn. Ik merk dat ik haar wil overtuigen. Tijdens mijn relaas loop ik naar de keuken om de startgids van TheNewFood erbij te pakken en haar het stuk over insulineresistentie te laten lezen. Ik doe enorm mijn best, maar ze is niet te overtuigen. Ze blijft bij haar standpunt dat zoveel eieren niet goed kunnen zijn. Ik zeg dat ik snap dat het lastig te begrijpen is.

En dat meen ik ook echt, want wat worden we op het verkeerde been gezet en in de war gebracht. Vroeger dachten ze dat eieren ongezond waren, maar inmiddels is al lang en breed bewezen dat het tegendeel waar is. Toch krijgen ‘we’ nog steeds het advies om weinig eieren te eten. Terwijl we wel vooral kip mogen eten, want dat is zo gezond voor je. Maar ehh… een ei is toch gewoon een kip in de dop? 

Gezondheid verbeterd

Nancy (42) startte in januari 2021 met de aanpak van TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en was ze een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Inmiddels eten haar zonen Vinz (2011) en Senn (2013) met haar mee. In haar blogs schrijft Nancy over haar ketoreis samen met haar gezin.

Van Matty mag je niks…

Ik luister één van de berichten van Matty in de besloten Facebookgroep van TheNewFood. Ze noemt het land- en zeeberichten, ik vind ze altijd heel fijn en leerzaam. Het geluid heb ik over de bluetoothspeaker staan en galmt de keuken in, terwijl ik bezig ben met de voorbereidingen voor het avondeten. Vinz komt met zijn handen vol tekenspullen aangewandeld en gaat aan tafel zitten tekenen.

Ik vraag of hij wat anders wil horen, misschien dat hij liever naar muziek luistert? “Nee, ik vind dit eigenlijk wel interessant, mag het wat harder?” In het bericht vertelt Matty dat er mensen zijn die vinden dat je ‘niets mag van TheNewFood’ en die daarom zijn gestopt met deze aanpak. Aandachtig luistert hij mee. We luisteren samen en doen ieder ons ding, ik aan het snijden, hij bezig met zijn tekening.

Verslaafd

Matty legt uit hoe een koolhydratenverslaving werkt. “Als je steeds toch dat koekje eet, dan houd je je verslaving actief. Zie jezelf als een koolhydratenjunk. Hmmm, misschien moet ik er eens een woord voor verzinnen?” vraagt ze zich af… Hierop springt Vinz aan: “Mam ik heb daar al lang een woord voor!” Vinz wil het dolgraag vertellen, maar hij wil ook horen wat Matty nog meer vertelt. “Mam, zullen we het even op pauze zetten?”

Zodra het bericht op pauze staat begint Vinz in een hoog tempo te vertellen. Alles wat Matty zegt, herkent hij, vertelt hij uitgelaten. Hij is duidelijk opgelucht. Ik moet hem echt even afremmen want ik begrijp niet zo snel wat hij allemaal vertelt; hij ratelt maar door. Vinz, wat is nu het woord dat je me zo graag wil vertellen? “KoolhyVraat, mam!!! Als ik eten wil met veel koolhydraten, heb ik last van koolhyVraat!”

KoolhyVraat

Ik ben stil, zo stil dat hij me vraagt: “Wat vind je ervan, mam?” Wauw, is het enige dat ik kan uitbrengen. Vinz glundert en ratelt verder. “Als ik dan zin in suikers en koolhydraten heb dan zeg ik tegen mijzelf: Vinz, dat is je koolhyVraat die je voor de gek houdt, je wil dit niet. Dat helpt mij dan heel erg goed!” Het is voor hem erg helpend dat hij er een naam aan heeft kunnen geven vertelt hij.

Ik ben onder de indruk van zijn woord en van zijn inzicht. Ik ben onder de indruk van hem. Daar zit hij dan, ons ventje, met zoveel wijsheid en (zelf)kennis in zich, maar tegelijkertijd ook nog maar 12 jaar. Soms vergeet ik dat hij nog maar 12 is.

Verdrietig

Hij wil het bericht verder luisteren, maar kan ook niet ophouden met praten. “Ik vind het zo fijn wat Matty allemaal vertelt. Ik heb dat ook. Dat is mijn koolhyVraat en inmiddels weet ik hoe ik deze rustig moet houden. Juist door er niet aan toe te geven. Geef ik er wel aan toe, dan kan ik niet meer stoppen. Dat vind ik heel verdrietig!” Hij is oprecht opgelucht, ondanks dat ik hem vaker verteld heb dat ik er ook soms last heb, van de zin in koolhydraten en suikers, vindt hij het fijn om het nu ook eens van een ander te horen.

“Zijn er meer van deze berichten, mam?” Als ik zeg dat er meerdere zijn, geeft hij aan dat hij ze allemaal wil luisteren. Voor vandaag vind ik het genoeg. We spreken af dat als hij er een wil luisteren, ik er eentje voor hem aanzet. Zelf heeft hij nog geen Facebook. Inmiddels sta ik weer in de keuken en voel ik me stil en ontroerd door wat er net gebeurde.

Trap er niet in!

Deze momenten laten mij zoveel dankbaarheid voelen. Dankbaar dat zij mee het pad van ketogeen eten willen ontdekken, dankbaar dat zij het zo serieus nemen, maar vooral dankbaar dat zij zoveel leren en willen blijven leren. Beiden zijn ze er ieder op hun eigen manier mee bezig. Dankbaar dat ik ‘het woord’ van Vinz mag delen in deze blog, in de hoop dat anderen er net zoveel aan hebben als hij.

Vergeet het niet: wanneer je denkt zin in koolhydraten en suikers te hebben, dan is je koolhyVraat actief, en deze houdt je voor de gek. Want jij wil dat helemaal niet echt eten en je daarna schuldig en verdrietig voelen en onwijze trek krijgen in nog meer koekjes. Je wilt je eigenlijk vooral heel even een momentje beter voelen, net als een verslaafde die drugs nodig heeft. Trap er niet in!

Gezondheid verbeterd

Nancy (41) startte in januari 2021 met de aanpak van TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en was ze een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Inmiddels eten haar zonen Vinz (2011) en Senn (2013) met haar mee. In haar blogs schrijft Nancy over haar ketoreis samen met haar gezin.

Eten dat lijkt op brood

Ik ontvang een bericht van de juf van Senn : “Het valt de overblijf op dat Senn ander eten meeneemt. Vorige week had hij salade, de andere kinderen waren jaloers, die wilden dat ook wel. Zou je kunnen zorgen dat het eten wat Senn meeneemt zoveel mogelijk lijkt op brood?” Ik ben verbaasd. Waar komt dit ineens vandaan?

Ik antwoord: “Wij hebben de keus gemaakt om onze kinderen te voeden met puur en onbewerkt voedsel. Als Senn brood, koolhydraten, suikers en fabriekseten eet, dan wordt het een ongeleid projectiel met nog meer onrust in zich.” Ik geef aan dat Senn al anderhalf jaar dit eten meeneemt, dat het nooit een probleem is geweest en dat hij dit blijft doen. Ik stuur een link naar de site van TheNewFood mee.

Tussenschoolse opvang

Al zolang Senn op deze school zit, nu anderhalf jaar, neemt hij zijn eigen eten mee. Bij Senn op school hebben ze nog geen continurooster, als kinderen toch overblijven kunnen ze gebruik maken van de tussenschoolse opvang (TSO). De TSO verzorgt ook de lunch, de kinderen hoeven zelf niets mee te nemen, er zijn boterhammen, pasta, hagel en ander beleg in overvloed. Maar niet voor Senn dus…

Vorig jaar bleef hij over in een groep met leerlingen uit groep 5 en 6. Dit jaar zit hij in een groep met leerlingen uit groep 7 en 8 en daar is ook een andere TSO-juf bij. Een juf die alles goed in de gaten houdt dus…

Geen honger

En dan valt het kwartje! De laatste tijd komt Senn regelmatig met een onaangeroerde lunchtrommel thuis uit school. Hij heeft er altijd wel een verklaring voor; hij had buikpijn, geen honger of hij voelde zich niet lekker. Vandaag heeft hij alweer niets gegeten, terwijl hij wel meteen bij thuiskomst zucht dat hij zo’n honger heeft. Ik vind hem ook wat witjes. Moet ik er iets van zeggen? Ik twijfel…

Sinds de heren al langer keto eten, hoeven ze niet meer alles op te eten. Voorheen ‘moesten’ ze eten, nu vertrouw ik er volledig op dat ze zelf heel goed aanvoelen wat ze nodig hebben. Eten ze een keer niet vind ik dat prima, zolang ze er zelf geen last van hebben. Ik denk nu op te merken dat Senn er wel degelijk last van heeft. Ik ga het gesprek hierover met hem aan, voor mijn gevoel ‘klopt’ er iets niet.

Controle

Senn stelt me gerust dat er echt niets is en dat hij op school gewoon geen honger heeft. Ik vind het maar raar, Senn heeft altijd honger en is altijd een goede eter geweest. Ik vraag hem of er iets is veranderd op de TSO. Hij vertelt dat hij nu een andere TSO-juf heeft en dat ze erg op hem let. Hij vertelt dat hij het ook lastig vindt dat de andere kinderen opmerkingen maken over de inhoud van zijn lunchtrommel.

Ik vertel Senn over het bericht wat ik ontvangen heb van school, hij zucht en ik merk dat het hem niet lekker zit. Ik vraag Senn wat hij wil? Wil hij boterhammen op de TSO of wil hij gewoon eten van thuis mee? Hij hoeft er niet over na te denken “Ik wil mijn eigen eten, mam, maar ik vind het niet fijn dat ze me zo in de gaten houdt. Alsof ze mijn lunchtrommel controleert.”

Frika’s

Het doet me denken aan de eerste weken dat de jongens anders gingen eten. De school vond dat erg lastig, al dat lekkere eten mee in plaats van ‘normale’ boterhammen. In reactie daarop had ik toen frika’s gemaakt en meegegeven in de lunchtrommels. Duidelijker kon het niet en sindsdien was het nooit een probleem meer. Senn is dat voorval niet vergeten en ziet zijn kans schoon: “Mag ik nu frika’s mee naar school?”

“Goed geprobeerd vriend, maar dat lijkt niet echt op brood,” antwoord ik. Welk eten lijkt wel brood, vraag ik me hardop af? Senn lacht: “Gehaktbrood mam! Ook heel lekker.” Helemaal goed, voor morgen maak ik het gehaktbrood uit de ontbijt&lunch-special. Als hij thuiskomt uit school, is zijn lunchtrommel leeg. Senn is opgelucht, de juf had niet moeilijk gedaan, blijkbaar had mijn bericht veel duidelijk gemaakt.

Zorgen

Later die week ben ik op school en spreek ik de TSO-juf zelf over het voorval. Het blijkt dat ze hem vooral in de gaten hield omdat hij vaak de rust niet leek te hebben om eerst te zitten met zijn eten. “Hij wil het liefst direct gaan voetballen” geeft ze aan. “Terwijl ik wil dat hij eerst wat eet.” Ik geef aan dat hij van ons niet heel zijn trommel leeg hoeft te eten. Dat hoeft van haar ook niet, als hij maar iets eet.

De juf was ook bezorgd over alle opmerkingen van de groep over zijn eten. Ze dacht dat dat misschien ook meespeelde, dat hij daarom niet meer wilde eten. Vandaar dat ze vroeg om ander eten. Uiteindelijk komen we er samen uit. Deze TSO-juf houdt alles goed in de gaten en is duidelijk, wat ik persoonlijk heel erg fijn vind. Het is ook iets wat Senn nodig heeft, duidelijke kaders, al moest hij er wel erg aan wennen.

Waarom eet jij brood?

In de nieuwe groep heeft iedereen nu geaccepteerd dat Senn anders eet, nadat Senn dit zelf duidelijk heeft uitgelegd, toen ze weer vragen stelden over zijn eten. “Ik antwoordde dan dat jouw eten (van zijn moeder dus) het allerlekkerste en gezondste is én dat dit het eten is waar ik voor gemaakt ben. Daarna vroeg ik waarom zij boterhammen met pasta eten. Daar moesten ze vaak even over nadenken.”

Senn vervolgt: “Omdat ik het lekker vind, zeiden ze dan. Nou zei ik, daarom eet ik wat mama mij meegeeft, omdat ik dit het allerlekkerste vind. Sinds die tijd maken ze er geen opmerkingen meer over.” Zo doe je dat dus, daar kan zelfs ik nog wat van leren.

Gezondheid verbeterd

Nancy (41) startte in januari 2021 met de aanpak van TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en was ze een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Inmiddels eten haar zonen Vinz (2011) en Senn (2013) met haar mee. In haar blogs schrijft Nancy over haar ketoreis samen met haar gezin.

Heb je nog meer?

Het is nog vroeg en de jongens genieten van hun chocolade-eiwitsmoothie uit de ontbijt&lunch-special. Senn is als altijd snel klaar, dan kan hij nog even televisie kijken voordat de taxi er is. Vinz zit nog zichtbaar te genieten van zijn smoothie. “Mam, heb je nog meer?” vraagt hij als zijn smoothie op is. Ik moet hem teleurstellen, van de smoothies maak ik altijd precies genoeg.

Hij zucht: “Ik heb elke keer als ik op school aankom zo’n honger! Ik denk dat het door het fietsen komt, dat ik hongerig word door het fietsen.” Ik bedenk me dat hij daar wel eens gelijk in zou kunnen hebben. Zijn basisschool was praktisch om de hoek, nu kost het hem véél meer inspanning om op school te komen. Vinz eet nog twee gekookte eieren (die ik altijd standaard heb liggen) voor hij vertrekt.

Honger

Als de heren naar school zijn houdt het me bezig. Het ontbijt doordeweeks is vaak ‘makkelijk’ en iets wat snel te bereiden is. Vinz heeft op dit moment meer nodig, het is goed om hier samen met hem naar te gaan kijken. Het wordt tijd voor een nieuwe ontbijtroutine. Ik wil zijn ontbijtjes niet groter maken maar wel zorgen dat ze meer verzadigen door extra vet eraan toe te voegen of misschien wat extra vlees erbij.

’s Avonds heb ik het erover met Vinz. Hij geeft aan dat hij al enkele dagen steeds honger had, maar hij dacht dat het door alle nieuwe indrukken kwam. “Het is soms moeilijk om aan te voelen waarom ik honger heb.” Ik vind het goed van hem dat hij hier zo mee bezig is, dat hij wil weten waarom hij honger heeft.

Eieren!

Ik vraag hem of hij zelf een idee heeft wat nu een goed ontbijt voor hem zou zijn. Hij hoeft niet over na te denken; “Een grote uitsmijter met ham en kaas!” Senn veert meteen op van zijn boek en roept: “Dan wil ik dat ook!” Daar zijn we snel uit. De volgende ochtend sta ik al vroeg in de keuken en ook de jongens zijn op tijd, gelokt door de geur van gebakken eieren…

Senn vraagt verbaasd: “Mam, waarom heb je twee pannen?” “Oh, de andere is voor jullie lunch, wraps.” Op dat moment komt Vinz net binnen gelopen en gebaart Senn driftig: “Vandaag lijkt een feestdag! Wraps mee naar school, eieren als ontbijt, YES!” Ik grinnik, ik kan me niet herinneren dat ze ooit zo enthousiast zijn geweest over het eten van vroeger, toen ze nog ‘normaal’ aten.

Smullen

Samen smullen ze van hun eieren met ham en kaas. Senn is er zelfs zo van onder de indruk dat hij later klaar is dan anders en geen tijd meer heeft om tv te kijken. Hij moet zelfs ‘opschieten’ omdat de taxi er elk moment kan zijn. Vinz kan het ontbijt niet helemaal op en geeft zijn laatste restje ei aan Charlie, onze hond. Als hij op de fiets naar school zit ben ik toch wel nieuwsgierig hoe deze dag voor hem gaat voelen qua honger.

Lang hoef ik niet te wachten op het antwoord. Rond 10 uur krijg ik een appje van hem; hij heeft geen honger gehad en voelt zich fijner dan de dagen ervoor. Zelfs na gym had hij nog geen honger! Met daarachteraan nog een appje: “Wat ontbijten we morgen? De omeletrol met ham? Asjeblieft?” Glimlachend pak ik de ontbijt&lunch-special erbij; er staan nog heel wat omeletrollen in die we nooit hebben geprobeerd. Leuk!

Gezondheid verbeterd

Nancy (41) startte in januari 2021 met TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en was ze een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Inmiddels eten haar zonen Vinz (2011) en Senn (2013) met haar mee. In haar blogs schrijft Nancy over haar ketoreis samen met haar gezin.

Een nieuwe school

Maandenlang heeft hij er naar uitgekeken en nu is het eindelijk zover: de eerste dag naar het voortgezet onderwijs! Omdat Vinz doof is hebben we samen met zorg gezocht naar een passende school voor hem. Het is een kleinere school geworden, waar ze ‘Deltawijs’ onderwijs geven en waar ze ook direct positief reageerden op de inzet van tolken en Nederlandse gebarentaal.

De school waar Vinz heen gaat, heeft maar zo’n 350 leerlingen en een ‘ons kent ons’-mentaliteit. Voordat de keuze definitief werd gemaakt is Vinz een dag gaan kijken. Om de school zelf te ervaren en ook zodat ook zodat de school zou kunnen ervaren hoe het gaat met de inzet van een tolk. Het mooiste aan de zoektocht naar een geschikte school is dat Vinz zelf heeft gekozen met heel zijn hart.

Spannend

Toch voelt Vinz de spanning als hij op zijn fiets vertrekt naar school. Het is een eind fietsen, twaalf kilometer om precies te zijn. Hij zal alleen fietsen omdat er geen andere kinderen vanuit ons dorp op dezelfde school starten. Vinz kent de route, die hebben we samen in de vakantie veel gefietst. Onderweg viel me de snackbar op, plus twee grote fastfoodrestaurants en de supermarkt naast zijn school. Over verleidingen gesproken!

Ik weet ook hoe dat bij de jeugd onderling gaat en ik vraag me af of Vinz hiertegen ‘bestand’ is, of dat hij er uiteindelijk toch voor zwicht. Als ik het vraag krijg ik een eerlijk antwoord; hij weet het zelf ook niet. Hij hoopt van niet, maar weet het niet. Het is ook lastig om het te ‘weten’.

Ketolunch

Ik heb er verder in de vakantie verder bewust niet te veel over gehad met Vinz. Hij vindt de stap naar het voortgezet al spannend genoeg. De ‘etensvragen’ hoeven daar niet bij. Eerlijk: het was voor mij ook een soort uitstellen. Vandaag, op zijn eerste schooldag, is hij met een ‘normale’ ketolunch onderweg naar school. Na school wil ik bij hem peilen hoe hij het ziet en hoe het voor hem voelde.

Enthousiast komt hij thuis. We kletsen samen over zijn dag en alle indrukken die hij heeft opgedaan. Dan vraag ik hem of zijn lunch is bevallen en of we gewoon zo doorgaan met een ketolunch. Even ben ik bang dat ik iets ‘aanwakker’ waar hij totaal niet mee bezig is, maar toch is het goed om dit samen te bespreken. Hij kijkt mij aan alsof ik iets raars vraag, voor hem is het immers ‘normaal’ geworden om keto te eten.

Geen blaadjes sla

Vinz weet precies wat hij wil: “Ik wil gewoon hetzelfde mee naar school als eerst en je weet het: geen blaadjes sla, wel de rundvleessalade!” Dan is hij even stil: “Ik denk dat ik de kantine wel moeilijk ga vinden. Ze verkopen daar frikandellenbroodjes en dat was vroeger mijn favoriet!” Hij slaakt een diepe zucht. Ik herken zijn strijd, ik vind het zelf soms ook lastig als ik zoveel zin heb in iets wat ik niet wil eten.

“Vinz, dan moeten wij maar gaan kijken of wij zelf frika-broodjes kunnen maken.” Hij veert op van zijn stoel, hij vindt het een geweldig plan en heeft er al direct ideeën bij, die we op een later moment zeker vorm gaan geven! En toch vind ik het lastig voor hem en maak ik me zorgen.

Vertrouwen

Vinz ziet het aan mijn gezicht. “Mam, je hoeft je niet druk te maken, want niemand vroeg naar mijn lunch. Ik wil geen droge boterhammen mee, maar gewoon wat jij altijd maakt voor mij”. Vinz maakt zich voorlopig nog niet druk hierover, ik mag daar ook mee stoppen. “Als er vragen over komen, kan ik ze gewoon beantwoorden, uitleg geven en vertellen wat het is”, verzekert hij mij.

Soms lopen dingen zoals ze lopen. Ik denk dat ik Vinz hierin los mag laten en erop mag vertrouwen dat hij wijze keuzes maakt. Ik spreek dit vertrouwen naar hem uit waarop hij zegt: “Als ik dan ineens heel erg veel zin heb in een hamburger, dan app ik jou, oké? Dan kunnen we ’s avonds misschien hamburgers eten en dan kan ik er even tegen.” Ik vind het een prima afspraak om zo wat verleidingen te ‘tackelen’.

Gezondheid verbeterd

Nancy (41) startte in januari 2021 met TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en was ze een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Nancy 2.0. In haar blogs deelt Nancy wat haar bezighoudt.

Dubbel

Help, het is bijna vakantie. Normaal is dat al een superstressvolle periode met veel rennen en vliegen, met te veel afspraken om alles af te ronden. Maar dit jaar is het helemaal ‘feest’. Vinz heeft zijn basisschoolperiode afgesloten, waardoor er allerlei activiteiten en uitjes waren. Op de laatste schooldag wordt Vinz uitgezwaaid door de hele school en alle ouders. Samen fietsen we naar huis.

Het voelt wat raar, de laatste keer, het afscheid. Vinz kijkt uit naar de volgende stap, het voortgezet onderwijs. Hij is opgewonden en praat honderd uit onderweg. Ondertussen ben ik in mijn hoofd vooral bezig met: hoe overleef ik de vakantie? Ik vind het altijd weer een hele overgang van tijd en ruimte voor mijzelf naar wekenlang de jongens thuis en worden geleefd door de waan van de dag.

Drama

Daar komt ook nog bij dat ik op het moment weer veel last heb van mijn schouders. Een ellendig gevolg van een val in 2018, waarbij mijn schouders uit de kom gingen en ik een schouder brak. Ik kan op het moment moeilijk lange stukken auto rijden. Ik voel me daardoor beperkt in wat ik met de jongens kan ondernemen. Hoe ga ik dit in de vakantie met ze doen? 

Gelukkig hebben we geen volle agenda voor de komende weken. Geen ziekenhuizen, wachtkamers, therapie of controles… De vakantie afsprakenvrij houden is een bewuste keuze, die we hebben gemaakt toen de heren nog jong waren. Maar goed, we willen natuurlijk ook wel eens een dagje weg samen en dat zal lastig worden. In mijn hoofd is het één groot drama.

Feesteten 

De jongens hebben gelukkig niet zo in de gaten dat ik niet sta te springen om wekenlang vakantie van school. Daarvoor zijn ze veel te uitgelaten. Senn komt later die middag met te zware tassen binnen vallen; zijn tassen vol met werkboeken en andere rommeltjes die uit zijn lades op school zijn gekomen, laat hij uit zijn handen vallen. Hij ploft op de bank en zucht: “Vakantie! Ik ben hier zó aan toe.” 

Ze hebben elkaar veel te vertellen over hun laatste dag op school. Ze zijn echt in feeststemming en natuurlijk hoort daar feesteten bij, volgens de jongens. Dat is traditie! Oeps, ik heb er helemaal niet aan gedacht. Hoe los ik dit op? Op zulke momenten zou ik willen dat we gewoon even patat konden halen, net als vroeger. Maar dat gaat natuurlijk niet. Dit kan er ook nog wel bij, nog meer drama…

Ananas

Dan bedenk ik me dat ik nog kleine pizzabodems in de diepvries heb (volgens het recept uit de ovenspecial). Misschien kunnen we gaan pizzaretten? Ik stel het voor aan de jongens en beiden snellen ze naar de keuken om te kijken wat we allemaal in huis hebben voor op de pizza’s. Er is tonijn, ui, salami, ham, bockworst, mozzarella en natuurlijk kaas. Geen paprika of champignons, maar dat geeft niet.

Dan bedenken de heren dat ze ook ananas willen, dan kunnen ze pizza Hawaï maken. Natuurlijk is er geen ananas in huis. We eten dat in principe niet, maar voor de jongens kan een beetje verse ananas af en toe geen kwaad. Ik stel voor dat ze samen naar de winkel gaan om te kijken of ze een bakje verse ananas hebben. Geen blikje, want daar is veel suiker aan toegevoegd. Voor ik het weet zitten ze al op de fiets.  

Rust

En zo is het ineens weer stil in huis en kan ik even tot rust komen. Ik haal een paar keer diep adem en sluit mijn ogen. Ik weet dat het de komende weken belangrijk is dat ik mijzelf ook even vrij geef. Vrij van regelen, organiseren, rennen en vliegen. Per dag kijken hoe de dag verloopt, het gewoon maar laten gebeuren. Loslaten… Dat is echt een opgave voor me en toch weet ik dat dat het makkelijker maakt.

Als de jongens terugkomen gaan ze meteen aan de slag om alles klaar te zetten. Ik blijf op de bank zitten en geniet van hun enthousiasme. Kijk, zeg ik tegen mijzelf, je kunt het wel! Dat ze tussendoor veel ‘voorproeven’, zie ik vandaag door de vingers. Vinz knipt wat munt uit de tuin, snijdt een citroen en doet dit in een kan met spa rood. Hij zet de kan op de tafel in de tuin met mooie glazen en rietjes.

Genieten

Al snel staat de tafel vol met bakjes en kunnen we bijna beginnen. Ik zet de pizzarette in het midden en help ze met de laatste voorbereidingen. Tijdens het eten vertellen Vinz en Senn natuurlijk weer alles over vandaag aan Dave. We zitten lang aan tafel. Tussendoor plonzen ze een keer in het zwembad om vervolgens weer aan tafel te komen om de volgende pizza te maken.

Het is heerlijk allemaal en vrijwel alles komt op. De jongens maken samen de allerlaatste pizza en die is voor Charlie, die al die tijd ongeduldig in zijn mand heeft gelegen. Ik ontspan en geniet van hoe het allemaal als vanzelf verloopt. Ik voel hoe ik langzaam uit de weerstand ga. Ik ga het laten gebeuren allemaal de komende weken. Gewoon zoals het komt allemaal; die gedachte geeft ruimte om er zelfs naar uit te kijken! 

Gezondheid verbeterd