Nancy (41) startte in januari 2021 met TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Nancy 2.0. In haar blogs deelt Nancy wat haar bezighoudt.

Zussendate

Eens in de zoveel tijd plannen we een zussendate: een lunch of ’s avonds samen ergens wat eten of drinken. Nu is het idee om een high tea te gaan doen. Ik word hier meteen al niet heel erg enthousiast van. Ik kies liever zelf iets van de kaart wat ik mag en wil eten. Zulke situaties blijf ik lastig vinden en zorgen voor hele discussies in mijn hoofd. Maar ik heb al toegezegd aan mijn zussen dat ik meega.

Hoe dichterbij het komt, hoe meer ik discussieer met mijzelf over hoe ik het moet aanpakken. Ik voel irritatie. Het is veel makkelijker om iets van de kaart te kiezen en daarbij aan te geven wat ik wel en niet wil eten. Daar heb ik ervaring mee en dat gaat altijd goed. Ik wil niet voor verrassingen te komen staan. Ik wil gewoon niet de uitzondering zijn. Ik wil niet weer allerlei eisen gaan stellen, want dan ben ik lastig. 

Uitzondering

Ik voel me bezwaard om te gaan bellen naar de lunchroom waar we heen gaan, om te informeren of ze de high tea voor mij zouden kunnen aanpassen. Ik wil niet zo moeilijk doen. Ik voel een enorme weerstand hiertegen. Ik voel ook schaamte omdat ik dan ‘anders’ ben. Ik wil niet anders zijn, ik wil ‘normaal’ zijn. Niet opvallen. Waarom wil ik dat eigenlijk zo graag?

Bovendien, denk ik dan weer: keto is mijn manier van mijzelf voeden en daar sta ik 200 procent achter. Waarom is dat vreemd? Mensen die vegan eten, eten geen dierlijke producten. Ze zijn 100 procent vegan en dat is heel normaal. Waarom kan ik dan niet gewoon normaal 100 procent ketonist zijn? Ondanks de positieve ervaringen die ik al heb met uit eten gaan, maak ik het veel groter dan het is. 

Uitstellen

Elke dag neem ik me voor om te gaan bellen. Ik spreek een tijd met mijzelf af waarop ik ga bellen. Ik zet de wekker op mijn telefoon en als die gaat, dan moet ik bellen. Als de wekker dan gaat, denk ik: eerst nog even iets afmaken. Elke dag weer stel ik het bellen uit. Inmiddels word ik behoorlijk moe van mijzelf. Waarom pak ik niet gewoon de telefoon?

Twee dagen voor de high tea moet het gewoon. Nu Nens! NU. In mijn hoofd heb ik het hele telefoongesprek al 1000 keer ‘geoefend’. Ik pak de telefoon en ik voel me zo zenuwachtig, terwijl ik ondertussen ook denk: dit gaat écht nergens over. Een vriendelijke jongeman neemt de telefoon op. Ik vertel dat wij een high tea hebben gereserveerd en vraag of ze het voor één persoon kunnen aanpassen, omdat ik ketogeen eet.

Ketogeen?

“Ketogeen? Dat ken ik niet,” zegt de vriendelijke stem. “Koolhydraatarm,” voeg ik toe. “Heet dat zo? Oeh, dat wordt met een high tea wel lastig aanpassen, omdat er negen gerechten zijn.” Mijn hoofd springt daar meteen op in: zie je wel dat je lastig bent en je onmogelijke dingen vraagt. Ik voel me meteen schuldig. Het is even stil en dan hoor ik: “Ik ben even aan het denken, ik denk dat het wel lukt, alleen geen negen gerechtjes.”

Yes! denk ik. “Dan heeft u wel wat minder gerechtjes, maar dan maak ik die wel iets groter,” klinkt het. “Dat zou heel fijn zijn,” roep ik, misschien iets te hard en opgewekt. Ik ben ook zo opgelucht! Ik bedank hem vriendelijk. Als ik de telefoon heb neergelegd, vraag ik me af waarom ik dit toch zo lastig vind. Ik eet keto. Waarom zou ik mijzelf daar voor moeten verontschuldigen?

Goed genoeg

Als ik uiteindelijk aan tafel bij de high tea zit, zie ik dat ze hun best hebben gedaan. Ik krijg een heerlijke bouillon met kruiden en tomaat vooraf, echt heel erg lekker. En terwijl mijn zussen aan de broodjes zitten, geniet ik van een verrukkelijke salade met bospaddenstoelen en ham. Als dessert krijg ik een verse fruitsalade, maar deze geef ik aan mijn zussen. Het is precies het verkeerde fruit. Niet erg; ik heb meer dan genoeg.

Al met al is het een gezellige, geslaagde middag en ben ik niets tekortgekomen. Ik voelde me niet raar of ‘anders’, het was gewoon perfect zo. Al blijft mijn voorkeur wel om zelf iets van de kaart te kiezen wanneer we buiten de deur eten. Als er nog eens het idee van een high tea komt, stel ik voor dat ik het maak, zodat ook mijn zussen weer eens kunnen ervaren hoe heerlijk je als ketonist kunt eten.

Gezondheid verbeterd

Nancy (41) startte in januari 2021 met TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Nancy 2.0. In haar blogs deelt Nancy wat haar bezighoudt.

Eten uit de tuin

Vorig jaar had Senn met zijn klas een moestuin op school. De moestuin is voor groep 5. Dagelijks kwam hij enthousiast vol verhalen thuis over hoe leuk dat is. Hij zou ook wel een eigen moestuin willen. Maar met een tuin die vooral is ingericht op de kinderen, hebben we weinig plek voor een moestuin. Toch besloten we vorig jaar wat aardbeien, tomaten en komkommer planten neer te zetten in bakken.

Beide heren genoten hier enorm van. Toen alles eenmaal begon te groeien, stonden ze dagelijks te kijken of er nog wat gegroeid was wat ze er af konden halen. De komkommers waren heerlijk! Senn vond de tomaten lekker en ik heb er heel wat soep van gemaakt, zo goed groeide het. De aardbeien waren helemaal gewild bij beide heren én bij Charlie, die er regelmatig één vanaf snoepte.

Ketoboer

Dit jaar wilden we weer planten gaan zetten, maar ditmaal liever wat groter. We hebben gekeken in de tuin of we er ruimte voor vrij konden maken, maar het zou niet ideaal zijn. Senn was wat teleurgesteld, want hij wil écht heel graag een moestuin voor zijn eigen groentes. Zo kan hij immers alvast oefenen voor zijn carrière als ketoboer.

In ons dorp zit een moestuinvereniging en we besloten om eens te informeren wat de kosten zijn en of er iets vrij is. Er zijn nog enkele tuinen vrij, maar het gaat wel hard met de verhuur, waarschuwden ze. De volgende dag gingen we meteen kijken en zeiden we ‘ja’ tegen een mooi stukje van 75 vierkante meter, om te kijken of het iets voor ons was. We hadden nul ervaring met een moestuin, op de plantjes van vorig jaar na dan.

Veel gedoe

Na dit bezoek gaat het tijdens het eten natuurlijk alleen over de moestuin. Senn is natuurlijk in alle staten! Maar Vinz is een beetje afwachtend, die ziet vooral de nadelen. “Dan moet ik er zeker steeds heen om het te verzorgen of water te gaan geven.” In zijn beleving kost het vooral veel tijd, wat van zijn kostbare vrije tijd afgaat. Maar Senn blijft er maar over door ‘tetteren’; zo enthousiast dat Vinz ineens ook enthousiast begint te worden.

Want véél aardbeien dat is natuurlijk wel superlekker! De dag erop gaan we naar de winkel voor zaden en kleine potjes. We komen thuis met zaadjes voor komkommer, tomaat, bloemkool, courgette, broccoli en sla. Voor de aardbeienplanten halen we kleine stekjes elders in het dorp. Ze willen meteen aan de slag met zaaien. Zorgvuldig vullen ze de kleine potjes met grond en zaden. We zijn er de hele middag zoet mee.

Je kunt alles leren

Ondertussen timmert Dave een compostbak in elkaar, zodat we deze bij de moestuin neer kunnen zetten, voor ons keukenafval. Als we voor de gevulde potjes een plekje in huis zoeken, kijken Dave en ik elkaar lachend aan. Een moestuin: wij? Maar we beleven er nu al veel pret aan en zijn vooral benieuwd hoe en of het allemaal gaat groeien. Senn stelt ons gerust en met hem erbij gaat het vast en zeker helemaal goed komen!

“Alles kun je leren mama en papa”, benadrukt hij wijs. Nu is het wachten op het moment dat we de plantjes in ‘onze tuin’ kunnen gaan zetten. Dagelijks controleert Senn of er al iets groeit. En als dat eindelijk echt zover is, komt hij ons meteen enthousiast halen. Aan liefde en aandacht voor de plantjes geen gebrek. Mochten ze het niet goed doen, dan ligt het daar in ieder geval niet aan.

Gezondheid verbeterd

Nancy (41) startte in januari 2021 met TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Nancy 2.0. In haar blogs deelt Nancy wat haar bezighoudt.

Sudderen

Aan de manier waarop Senn uit de taxi stapt, zie ik al dat hij zich écht niet lekker voelt. Ik was al een beetje voorbereid via een berichtje van de meester. Senn laat zich binnen op de bank vallen, hij heeft het koud en hoofdpijn. Volgens de thermometer heeft hij flinke koorts. Dus: hup kleren uit en een dunne pyjama aan. Hij wil op de bank blijven liggen om een filmpje te kijken en heeft geen trek. Al snel valt hij in slaap.

In de loop van de dag loopt zijn koorts op, ik spons hem wat af en hij gaat vroeg naar bed. Zijn raam open voor de frisse lucht. Hij slaapt tot de volgende ochtend 10 uur door. Als hij beneden komt, kruipt hij weer op de bank, tv aan, en af en toe vallen zijn ogen dicht. Alles valt op zijn plek: dit heeft zitten ‘sudderen’ in hem, vandaar dat hij vorige week zo moe en geprikkeld was.

Bouillon

Dagen heeft hij koorts, wil hij niets eten en alleen maar wat drinken. Voorheen zou ik me zorgen hebben gemaakt maar nu voel ik me zo gerust, zijn lichaam lost dit zelf op. Ik heb veel geleerd door TheNewFood en keto, ook dit is luisteren naar je lijf. Ik lees de tips voor eten bij ziekte nog even door. Ik maak een pan runderbouillon uit de soepspecial en een smoothie uit de ontbijt&lunchspecial.

Mijn agenda maak ik leeg zodat ik bij hem kan zijn. Door zijn ziek zijn vertraag ik samen met hem en ik dat vind ik eigenlijk niet erg. Na vijf dagen begint hij weer wat kleur te krijgen en heeft hij weer zin in eten. ’s Avonds komt Vinz naar beneden; hij voelt zich niet lekker. Dezelfde klachten als Senn, maar zijn koorts is wat lager. Nu is Vinz grieperig en zielig. Zo zitten, hangen, liggen ze beiden op de bank.

Lang geleden

Ik maak mijn agenda ook deze week leeg en samen vertragen we nog meer. Ik realiseer me hoe lang het is geleden dat ze ziek zijn geweest. Zelf zegt Vinz het ook: “Mam het is écht heel lang geleden dat ik mijzelf zo heb gevoeld.” Vinz begint zich zieker te voelen. Senn knapt inmiddels goed op. Hij vindt zelf dat hij weer naar school kan, toch besluit ik hem nog een dag extra thuis te houden, om ‘aan te sterken’.

Deze achtste dag ligt Vinz nog wel op de bank. “Vinz, wil je wat eten?” vraagt Senn. “Nee, ik voel me te ziek,” antwoordt Vinz. Senn komt naar mij toegesneld en zegt dat hij runderbouillon wil maken voor Vinz, dezelfde als die ik van de week voor Senn heb gemaakt. Samen duiken we de keuken in om aan de slag te gaan. Ook Vinz geniet van zijn bouillon en taalt niet naar ander typisch ‘ziek zijn-eten’, van vroeger.

Luisteren naar je lijf

Vijf dagen later is Vinz weer opgeknapt, ook hem houd ik een dag extra thuis om ‘aan te sterken’. Als ik een dag later alleen thuis zit, in een stil huis, realiseer ik me hoeveel er veranderd is. Hoeveel ik veranderd ben. Enkele jaren geleden zou ik in lichtelijk paniek zijn geraakt als ze zo ziek waren, vooral bij Senn die vaak heel snel hele hoge koorts heeft.

Als ze niet wilden eten, zou ik van alles uit de kasten halen om ze maar te laten eten. Dan kwamen er cola en chips langs, om de zouten en suikers aan te vullen. Nu niet; nu was er vooral rust en vertrouwen. Vertrouwen dat het lichaam een griep zelf oplost en herstelt. Af en toe ziek zijn is niet erg, het is juist goed voor het immuunsysteem. Nu kunnen ze er weer een hele tijd tegen aan. Rust en het lichaam de tijd en ruimte geven om het op te lossen, is alles wat beide heren nodig hadden. En alleen voedsel wanneer en waar hun lijf zelf om vraagt…

Gezondheid verbeterd

Nancy (41) startte in januari 2021 met TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Nancy 2.0. In haar blogs deelt Nancy wat haar bezighoudt.

Leuke dingen

Er draait een film in de bioscoop die Vinz wel héél erg graag wil zien. Dag in dag uit herinnert hij ons eraan dat hij er heel erg graag naar toe zou willen. Het is vakantie en natuurlijk doen we in de vakantie veel ‘leuke dingen’. Ik zwicht voor zijn leuke, ietwat overdreven, aanpak om mij ervan te overtuigen dat we toch écht die film moeten gaan kijken.

We besluiten gezellig met zijn twee te gaan, Senn had al een ander uitstapje alleen met mij. Wij vinden het heerlijk om regelmatig tijd te maken voor activiteiten één op één. Gewoon even de volle aandacht van mama of papa, de jongens genieten hier altijd erg van.

Naar de bioscoop

Zaterdagmiddag is het zover; we gaan naar de bioscoop. Gewapend met een lunchtrommel vol lekkers, verstopt in mijn tas, gaan we op weg. Vinz kletst er lekker op los in de auto en het is direct gezellig. Hij is er wel bezorgd over of we onze eigen lunchtrommel wel mee naar binnen mogen nemen. Ik stel hem gerust dat dit écht wel kan en anders geeft het een aanleiding voor een mooi gesprek.

Als we bij de bioscoop naar binnen lopen overvalt mij de lucht van popcorn. Ineens weet ik weer waarom ik de bioscoop eigenlijk helemaal niet zo leuk (meer) vind. Niet alleen die drukte, maar vooral ook de geur van popcorn. En al dat uitgestalde lekkers in de verkoophoek.

Popcorn

Ondanks dat ik al 2,5 jaar in mijn keto-reis zit vind ik dit moeilijke momenten. Die geuren van popcorn en nacho’s. Ik wil het niet, maar ik vind het op deze momenten soms lastig. Vandaag vind ik het lastig. En dat mag, zeg ik tegen mijzelf! En ik zeg ook: Nens dat wíl je niet eten, écht niet! Terwijl ik zo in deze discussie ben in mijzelf, begint Vinz tegen me te praten.

“Weet je nog, ‘vroeger’ kregen wij altijd popcorn, nacho’s en ook nog M&M’s.” Ik kijk naar hem en weet even niks te zeggen. Er valt een stilte en ik zie Vinz ook denken en kijken naar de mensen die van alles kopen. “Eigenlijk is het best verdrietig dat we toen vonden dat we zoveel nodig hadden”, zegt Vinz. Ik kan hem alleen maar gelijk geven: “Dat heb je mooi gezegd!”

Herkenning

 “Mis jij het nu?” vraag ik aan Vinz. “Ja, als ik het zie en ruik, wil ik dat ook allemaal soms ga ik er dan door zweten.” “Vinz, dat heb ik ook, ik vind dat soms ook best lastig.” Verbaasd kijkt hij me aan, “Jij, heb jij dat ook?” “Ja, ik heb dat ook, maar ik weet ook dat ik het echt niet wil eten.” “Oh, dat heb ik ook mam!” roept hij, helemaal opgetogen door de herkenning.

Ik pak hem even bij me en geef hem een stevige knuffel en een dikke kus. Ik gebaar hoeveel ik van hem houd en hoe trots ik op hem ben. Vinz gebaart terug dat er in onze tas ook lekkere dingen zitten, maar dat dit wel geheim moet blijven. Alsof we iets doen wat helemaal niet mag.

Spannend

Als we richting de zaal kunnen, vindt hij het zichtbaar spannend. Niet om naar de zaal te gaan, maar wel omdat hij denkt dat we iets doen “wat verboden is”. Als we eenmaal op onze plek zitten is hij opgelucht dat ze ons niet hebben betrapt. Ik vraag hem: “Als ze hier lekkere dingen zouden verkopen wat ‘gezond’ is voor ons, zouden we het dan ook zelf meenemen?”

Vinz moet lachen; “Uhhmm nou, jou kennende wel omdat je het in de bios te duur vindt.” Daar heeft hij een punt, maar ik zou dan wel iets kleins kopen, alleen voor de beleving van Vinz. Dat hoort toch een beetje bij naar de bioscoop gaan. Alleen kiezen wij er nu niet voor, omdat het lekkers wat ze hier verkopen niet geschikt is voor ons.

Samen genieten

Als de lichten wat gedempt worden pakt Vinz stiekem de lunchtrommel uit de tas. “Je hoeft niet stiekem te doen, lekker gaan genieten vriendje, moedig ik hem aan.” Genieten dat doen we; hij van de film en de bioscoop ervaring en ik van het samenzijn met dit ventje en ons moment samen. Als de film is afgelopen gaan we naar huis waar Dave en Senn op ons aan het wachten zijn met shoarma en rösti uit de vastenspecial.

Vinz zit moe, voldaan en tevreden aan tafel en wil toch even benoemen dat dit véél lekkerder dan wat wij vroeger aten na de bios. Wat een geslaagde middag hebben wij samen gehad! 

Gezondheid verbeterd

Nancy (41) startte in januari 2021 met TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Nancy 2.0. In haar blogs deelt Nancy wat haar bezighoudt.

Fotoboeken

Ik ben bezig met de fotoboeken van Vinz en Senn. Ik heb honderdduizenden foto’s van ze gemaakt, maar er nog nooit één ingeplakt. Het is tijd dat er fotoboeken komen met de mooiste foto’s en belangrijkste momenten. Maar ik vind het zo moeilijk om foto’s van mijzelf te zien. Het liefste gooi ik ze weg, wis ik ze. Dat mag niet van Dave want daarmee wis ik een deel van onze herinneringen volgens hem.

Ik weet dat hij gelijk heeft. Maar ik vind het zo lastig, deze foto’s. Ik voel zoveel schaamte. Terwijl ik vol goede moed verder ga met het uitzoeken van de foto’s word ik bij elke foto die ik van mijzelf zie steeds chagrijniger en geïrriteerder. Ik neem het mijzelf zo kwalijk hoe ik eruit zag. Waarom zag ik het zelf in die tijd niet?

Afkeuring

In mijn hoofd klinkt dat kritische stemmetje: “Hoe kon je!” Die nare afkeurende stem begint de overhand te krijgen. Ik weet dat ik afstand moet nemen, anders gaat het niet goed met mij; dan praat ik mijzelf de grond in en verlam ik mijzelf. Met gemengde gevoelens (ik wil het zo graag afmaken!) zet ik de computer uit en probeer ik mijn gedachten te verzetten door iets anders te gaan doen.

Het lukt maar moeilijk om te schakelen. Ik ga een grote ronde wandelen met Charlie om te proberen om zo tot mijn werkelijke gevoel te komen. Ik voel me verdrietig, ik schaam me voor de foto’s, ik vind ze niet om aan te zien maar vooral voel ik hoe ik me destijds voelde: moe, diepongelukkig met mijzelf, werkelijk alles ging met een zucht.

Uitgeleefd

Ik denk terug aan die tijd waarin ik werd geleefd, door vooral voor anderen te zorgen en niet voor mijzelf. Mijzelf negeren, dat was veel makkelijker dan mijzelf werkelijk te (laten) zien. Ik durfde niet eens meer naar mijzelf te kijken; ik keek nooit in de spiegel. Op de foto’s zie ik hoe moe ik ben, hoe zwaar ik het had. Ik kon amper nog lopen en alles ging gepaard met pijn.

Maar ik was ‘super-Nens’! Ik liet niet met mij sollen, ik was sterk, ik was krachtig, ik was flexibel, maar vooral: ik kon de wereld aan en alles dragen! Ik had niemand nodig, ik werd beschermd door mijn pantser; al die lagen overtollige kilo’s. Zestig om precies te zijn. Hoe een ander naar mij keek, wat een ander van mij vond, deed me niks. Ik ging mijn weg, ongeacht de mening of de visie van een ander.

Mijn beste vriend

Ik was uit verbinding met mijzelf, niet in verbinding met alles om mij heen. Ik vond verbinding in het vele eten want met eten erbij was het veilig, was het gezellig, eten was er altijd wanneer ik het nodig had en dat was vaak! Eten maakte mij blij, met eten kon ik mijzelf belonen en het zorgde ervoor dat ik mijzelf niet zo ellendig voelde. Eten, mijn beste vriend! Eten luchtte mij op. Even…

Ik hoor Dave zijn woorden in mijn hoofd: “Je wist de herinneringen als je de foto’s weggooit”. Wil ik deze herinneringen wel in het boek van de jongens hebben? Dan voel ik in mij een duidelijke ja. Want ik hoef dit niet te verstoppen, ik hoef mijzelf niet te verstoppen. Het mag gezien worden ondanks de pijn die eraan gekoppeld zit. En ik hoef mijzelf niet te schamen!

Trots

Sterker nog: de foto’s laten de weg zien die ik heb afgelegd en nog steeds afleg. Ik mag daar trots op zijn, ook al vind ik dat vaak lastig. De foto’s vertellen wel mijn verhaal en dat van ons als gezin. Wil ik aan de jongens meegeven dat je vervelende dingen maar moet wissen? Nee! Ik wil ze meegeven dat zij altijd open en eerlijk mogen en kunnen zijn.

Het lucht op om alles voor mijzelf iets meer op een rijtje te hebben, om weer een stukje meer duidelijkheid te hebben. Met een rustig gevoel loop ik richting huis met Charlie. Dankbaar dat hij weer met mij op pad wilde om het een en ander helder te krijgen voor mijzelf. Als ik ’s avonds achter de computer kruip om verder te gaan met uitzoeken, lukt het me om er op een andere manier naar te kijken. De boeken worden mooi!

Gezondheid verbeterd

Nancy (41) startte in januari 2021 met TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Nancy 2.0. In haar blogs deelt Nancy wat haar bezighoudt.

Met een zak chips aan tafel

Ik zie ze nog met een lang gezicht aan tafel hangen. Een beetje prikkend in het eten… “Mam dit lust ik niet” of “Mam, kunnen we niet wat anders eten”, altijd dat eeuwige gezeur over het eten, over wat lekkerder is, over wat ze liever hebben. Moedeloos werd ik er soms van. Ondertussen probeerde ik toch iedereen tevreden te houden. Ik schipperde tussen ieders wensen en later ook nog mijn eigen keto-avontuur.

Vaak kookte ik drie verschillende variaties. Het kostte veel tijd, ergernis en frustratie en bovendien was ik meer geld kwijt. Het ging me steeds meer tegenstaan, ik voelde steeds meer afkeer en irritatie. Tijdens het koken dacht ik vaak; waar doe ik het voor? Om wéér ontevreden gezichten te krijgen en weer te moeten zien hoe er met een zielig gezicht moeizaam gegeten wordt? Zal ik ze gewoon een zak chips of snoep geven?

Samen op reis

Alles veranderde toen wij als gezin startten met de TheNewFood-aanpak. Ik ging de jongens uitleggen waar voeding voor dient, wat het doet. We stonden stil bij wat we aten en hoe dat voor ons lijf was. Achteraf best bijzonder dat ik hier niet eerder tijd en aandacht aan heb besteed, het had ons veel gedoe aan tafel bespaard. Maar ja, vóór TheNewFood stond ik hier zelf ook nauwelijks bij stil. Ook voor mij was het nieuw.

Juist dat ‘stilstaan bij’ heeft ons zoveel opgeleverd. Het heeft even tijd nodig gehad en veel uitleg in alle rust en met geduld voordat het kwartje viel bij ze. Herhaling is hierbij écht de kracht geweest; steeds weer opnieuw herhalen van de informatie. Maar wat heeft het ontzettend veel opgeleverd! Niet alleen voor de jongens zelf (hier schreef ik in mijn vorige blogs over), maar ook voor ons als gezin.

Gezellig aan tafel

Ze zitten nooit meer met een lang gezicht aan tafel, ze klagen en zeuren niet meer. Onze eetmomenten samen zijn oprecht ontspannen, fijn en gezellig. We genieten van het eten, we genieten van ons samenzijn en het samen de dag doornemen. Er wordt meer gepraat aan tafel en er zijn geen onzinnige eet-discussies meer. Ze zijn tevreden met wat we eten en ik vind dit een hele prettige verandering waar ik dagelijks van geniet.

We hebben samen onze weg hierin gevonden. De jongens kiezen steeds elk een gerecht uit de boekjes, voor op het weekmenu en om de week kiezen ze wat we in het weekend eten. Ik hoor nooit meer: “maar ik vind dat niet lekker” of “ik vind iets anders lekkerder.” Ze helpen graag mee in de keuken en genieten van deze momenten met mij samen en natuurlijk ook van de complimenten die ze dan krijgen. Ook van elkaar. 

Eetrust

Op vrijdagavond doen we samen vaak een leuk bordspel en dan zetten we standaard wat nootjes op tafel, of kaasjes en worstjes. Op zaterdag zorg ik altijd voor toetjes, die mogen ze dan eten wanneer ze willen. Eerst was het toetje voor het ontbijt al op, maar steeds vaker wilden ze het bewaren voor zaterdagavond, bij een filmpje of een leuke serie op tv. En er blijft tegenwoordig zelfs wat over voor lunch op de zondag. 

Ja, ook de jongens ervaren nu eetrust, het echte pure eten verzadigt ze en geeft ze een goed gevoel. Als ze nu trek hebben is het vaak ‘verveel-honger’ en ze voelen dat zelf ook feilloos aan. Ze zijn er eerlijk over. Soms maken ze dan een smoothie of een ‘bakje vol’. Daar genieten ze dan oprecht van. Ik vraag me regelmatig af: zijn dit dezelfde kinderen als de kinderen van die zakken chips en snoep en ‘ik lust dit niet’?

Gezondheid verbeterd

Nancy (41) startte in januari 2021 met TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Nancy 2.0. In haar blogs deelt Nancy wat haar bezighoudt.

Terugkijken

Rond de jaarwisseling sta ik graag bewust stil bij het afgelopen jaar. Wat heeft het ons gebracht? Ik was vaak geneigd om te kijken naar wat er allemaal niet gelukt is. Maar nu voel ik dat ik dat niet meer wil. Ik wil juist bewust stilstaan bij wat er wel is gelukt, wat er wel goed is gegaan. De grootste verandering in 2022 was natuurlijk dat ook de jongens (van 9 en 11) keto zijn gaan eten. Deze weken kijk ik hierop terug.

Voor onze Vinz heeft het keto avontuur wéér hele andere dingen opgeleverd als voor Senn. Ondanks dat het broertjes zijn, zijn ze beiden zo verschillend in hun karakter. Vinz is een rustig mannetje en hij houdt erg van dingen zoals een spelletje doen, uren aan tafel tekenen, kleuren en knutselen. Qua eten is hij een kopie van mij.

Altijd eten

Hij bedacht altijd wel een reden voor iets lekkers. Gezelligheid, daar hoorde snoepjes bij én koekjes én chips en om het af te maken ook nog chocolade. Verdriet of andere vervelende dingen waren een reden om het éxtra gezellig te maken. Het raakte me, want ik was degene die hem dit had ‘geleerd’. Ik zag Vinz steviger worden, ik vond het zo moeilijk om te zien hoe hij zich kon overeten als er chips en snoep in huis was.

Ik wist dat Vinz het moeilijk zou gaan krijgen als hij zou gaan starten met het keto-avontuur. Hij moest écht afkicken van alle suikers en koolhydraten. En van de gewoonte dat suikers en jezelf overmatig volproppen de oplossing is voor alles. Toen we net gestart waren, was hij verdrietig en zelfs een beetje in paniek. Voor hem voelde het alsof ik hem alles ontnam. Hij vroeg regelmatig om lekkers die eerste weken.

Samen starten

We hebben samen vaak de uitleg, die ik gemaakt had, bekeken. Waarom wilden we dit ook alweer? Hij leek het wat meer naast zich neer te kunnen leggen, maar soms was hij aan het ‘klagen’. Ik vond het soms lastig omdat ik me soms schuldig voelde: wat deed ik hem aan? En soms reageerde ik te ongeduldig en te geïrriteerd. We wandelden veel samen en ik merkte dat hij juist op die momenten veel vragen stelde.

Samen gingen we de diepte in, soms dieper als ik zelf wilde, maar juist de eerlijkheid en openheid over mijzelf deed veel bij Vinz. Ik deelde mijn herkenning over wat hij voelde en de moeilijke momenten. Ik had dat immers zelfs ook gevoeld. Dat maakte dat Vinz zich gehoord en begrepen voelde. We spraken af dat hij steeds voor in het weekend uit de TheNewFood boekjes wat lekkers mocht gaan uitzoeken.

Lekkere dingen

Het luchtte hem op en het hielp dat hij iets had om naar uit te kijken. Het eerste weekend maakte we samen de feesttaart uit de lentespecial. Hij genoot ervan zoals hij nog nooit van een taart heeft genoten. Hij begon er op deze manier steeds meer plezier in te krijgen. Hij leerde steeds meer over voeding en waarom we ons voeden, maar vooral ook wat koolhydraatrijke voeding met je doet.

Soms gingen we samen op zoek naar een vervanging. Zo miste hij heel erg de kleine soepstengels met smeerkaas, daarvoor neemt hij nu komkommer met smeerkaas. In de zomer hunkerde hij naar een milkshake; de smoothies uit de ontbijt&lunchspecial werden omgedoopt tot milkshakes. Zelfs zijn geliefde frikandel speciaal hoeft hij met de frika’s niet te missen.

Acht kilo lichter

Inmiddels zijn we een jaar verder en Vinz heeft nu eindelijk eetrust. Hij hoeft niet meer steeds te eten, ook niet als het leven even tegenzit. Daarin zijn we allebei veranderd… Heeft hij wel een keer zin in iets, dan pakt hij een gekookt ei of wat kaas. Hij heeft zoveel kaassoorten ontdekt dat kaas voor hem inmiddels pure verwennerij is. Hij kan er zo van genieten om naar de kaasboer te gaan en een stukje kaas te mogen uitzoeken.

Vinz is ruim 8 kilo afgevallen en is daar enorm trots op, wij nog trotser! Hij ziet er gezonder uit. Zelf merkt hij dat hij soepeler beweegt en dat hij sneller is geworden. Hij heeft veel meer zelfvertrouwen gekregen. Hij is zo ‘gegroeid’. Zijn kijk op en in de wereld is veranderd. Hij blijft ook veel meer bij zichzelf, waardoor hij weer toegankelijker is voor anderen. Zijn leven is in meerdere opzichten lichter geworden sinds hij keto eet.

Gezondheid verbeterd

Nancy (42) startte in januari 2021 met de aanpak van TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en was ze een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Inmiddels eten haar zonen Vinz (2011) en Senn (2013) met haar mee. In haar blogs schrijft Nancy over haar ketoreis samen met haar gezin.

Terugkijken

Rond de jaarwisseling sta ik graag bewust stil bij het afgelopen jaar. Wat heeft het ons gebracht? Ik was vaak geneigd om te kijken naar wat er allemaal niet gelukt is. Maar nu voel ik dat ik dat niet meer wil. Ik wil juist bewust stilstaan bij wat er wel is gelukt, wat er wel goed is gegaan. De grootste verandering in 2022 was natuurlijk dat ook de jongens keto zijn gaan eten. Deze weken kijk ik hierop terug.

Allereerst is het opvallend dat beide jongens van hun tinnitus-probleem zijn afgekomen, ik schreef daar in mijn vorige blog al over. En al snel na zijn start met keto merkten we dat Senn rustiger werd. Van een druk jongetje met ADHD-achtig gedrag, veranderde hij in een rustig kind. Ik schreef daar vorig jaar april al over in mijn blog ‘keto tegen ADHD-klachten’, ik had toen niet verwacht wat er daar gebeurde…

Ruwe bolster blanke pit

In de maanden daarna merkten we meer veranderingen. Door die rust in zijn hoofd, kon hij beter voelen wat er in hem speelde. Kon hij zijn gevoelens beter opmerken. Maar wat hij allemaal tegenkwam verwarde hem, het was nieuw.  “De oude Senn voelde zich altijd verdrietig mama, maar nu weet ik niet meer hoe ik me voel,” vertrouwde hij mij toe. We hebben hier veel met hem over gepraat en geprobeerd hem te helpen.

Voor Senn is het altijd al wat moeilijker geweest om onder woorden te brengen wat hij ervoer en voelde, dat maakte het extra lastig. Soms was het ook confronterend omdat ik zelf nog volop aan het leren was over wat ik zelf eigenlijk allemaal voelde. Hij was daardoor een spiegel voor mij. Het vroeg ook van mij dat ik ook open en eerlijk naar mijzelf ging kijken.

Leren voelen 

Senn mocht gaan leren voelen, aanvoelen, woorden eraan leren geven, maar ook leren zijn ruimte innemen. Vaak sneeuwde hij onder door leeftijdsgenootjes die communicatief sterker waren dan hem. Gaandeweg merkten we dat de school waar Senn naar toe ging, hierin niet de begeleiding en ondersteuning kon bieden die Senn nodig had. We merkten dat Senn er niet meer op zijn plek was.

Hij werd nog steeds vooral gezien als dat drukke ongeleide jongetje, terwijl de mens die daaronder zat, steeds meer naar voren kwam. We hebben uiteindelijk voor een andere school moeten kiezen. Eén met een hele andere visie en manier van lesgeven. De schoolwissel was in het begin lastig voor hem, maar hij werd nu gezien. Hij kreeg de tijd en ruimte om zichzelf in woorden uit te drukken, er werd naar hem ‘geluisterd’. 

Rust en focus

Inmiddels zijn we alweer heel wat maanden verder. De nieuwe school doet hem goed. We zien hem nog met de dag groeien. Van een Senn die vaak stuurloos en ongeleid was en elk gesprek uit de weg ging, is hij nu een zelfverzekerd mannetje. Hij gaat steeds vaker met ons én met anderen in gesprek over wat er in hem leeft. Hij maakt makkelijker contact. Hij is toegankelijker geworden. Ik voel meer verbinding met hem. 

Tegenwoordig houdt hij zelfs van gezelschapsspellen. Vinz en ik vonden dat altijd al leuk, maar Senn hield er niet van. Hij had het geduld niet om te leren hoe zo’n spel moest. Nu staat hij een paar keer week bij me met een spel in zijn hand. Hij vindt het nu leuk om samen een spel te spelen.

Een wereld van verschil

Voorheen liet ik hem nooit alleen op de fiets naar het dorp gaan, omdat hij altijd zo snel afgeleid was. Nu fietst hij regelmatig in zijn eentje naar de winkel om een boodschap te halen. Hij fietst ook zomaar wat in het dorp rond, simpelweg omdat hij fietsen zo leuk vindt. Afgelopen kerst stond op zijn wensenlijstje een legoset voor 18+. Ik heb lang getwijfeld omdat dit soort cadeaus in het verleden geen succes waren.

Maar Senn was ervan overtuigd dat hij dit wilde en hij kreeg hem. Inmiddels heeft hij er al veel uren mee gebouwd en alles zelfstandig in elkaar gezet. Hij kan zich nu heel goed concentreren, iets wat hem voorheen niet lukte. Kortom: Senn nu en Senn 1 jaar geleden, dat is een wereld van verschil! Hij heeft meer grip gekregen op zichzelf en zijn leven door keto. Dat gunnen wij elk kind. Een blijer en nog fijner leven.