Nancy (41) startte in januari 2021 met TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Nancy 2.0. In haar blogs deelt Nancy wat haar bezighoudt.

Een lege vriezer

Eens in de drie maanden hebben wij een week waarin we de vriezer leegeten. Op deze manier weet ik ook zeker dat ik niets hoef weg te gooien omdat het al maanden ergens in een hoekje in de vriezer verstopt ligt. In onze vriezer liggen altijd voldoende gerechten die we zo kunnen pakken. Veel van dit is voor de jongens als lunch voor school, maar bijvoorbeeld ook soep.

Ik vind soep écht zo makkelijk om altijd in voorraad te hebben. Afgelopen week was het weer vriezer-leeg-eet-week. En deze week heb ik een extra ‘kookdag’ op de planning staan, waarop ik speciaal gerechten maak om in te vriezen. Ik plan de dag in mijn agenda leeg en zorg dat ik die  écht niets anders hoef te doen dan in de keuken staan. Ik laat alle boodschappen al de avond van tevoren bezorgen. 

Fout huispak

Vandaag is het zo’n kookdag en ik loop lekker de hele dag in een fout huispak. Ik ga de hele dag genieten van bakken, koken en verder NIETS hoeven, behalve één keer Charlie uitlaten (wat ik inmiddels gewoon in datzelfde foute huispak doe, de buren zijn er aan gewend ;-)). De oven brandt de hele dag en het huis vult zich met heerlijke geuren. 

Inmiddels heb ik een goed ritme voor deze dagen gevonden. De keuken is een georganiseerde bende, de eetkamertafel staat vol met van alles wat moet afkoelen, vershoudfolie, diepvrieszakken, de snijplank en messen. Vandaag wil ik (zoals meestal) ontbijtkoek en chocolade brownies uit de ontbijt&lunch-special maken, en ook feestbrood uit de kerstspecial, rösti-rondjes uit de vastenspecial en de frika’s. 

Mijn bubbel

Ik begin standaard met de ontbijtkoek en als deze in de oven staat maak ik alles voor de brownies klaar. Als de ontbijtkoek klaar is, gaan de brownies in de oven en ondertussen ben ik met de knolselderij bezig voor de rösti’s. Als die klaar zijn om de magnetron in te gaan, begin ik aan de frika’s. De magnetron, airfryer en oven draaien overuren op zo’n dag.

Dan gaat de telefoon; het is een vriendin die vraagt of ik mee ga lunchen op onze favoriete plek. Resoluut antwoord ik nee. Ze lacht, inmiddels weet zij ook dat deze dag ‘mijn bubbel’ is en ik me niet laat verleiden tot wat anders. Ze heeft dat al vaak genoeg tevergeefs geprobeerd. Ik ga verder met de voorbereidingen voor het feestbrood terwijl ik ondertussen van alles in de magnetron en airfryer zet.

Hulp!

Charlie is op zo’n dag mijn beste vriend. Hij houdt nauwlettend in de gaten of ik misschien iets op de grond laat vallen. Dat hij daardoor soms gigantisch in de weg staat neem ik maar voor lief, het heeft ook wel weer iets gezelligs zulk gezelschap in de keuken. Inmiddels komt Vinz ook binnenvallen uit school. Hij ziet de tafel en vraagt direct: “Zal ik maar beginnen met de folie?”

Helpen om alles in te pakken voor het in de vriezer kan doet hij maar al te graag. Ondertussen kan hij snoepen van de kruimels die er af vallen. Ik kijk altijd tegen het verpakken op, dus de hulp van Vinz is zéér welkom en ook nog eens gezellig.

Kneuterig

Elk gesneden stuk ontbijtkoek en feestbrood pak ik apart in, om ze vervolgens samen in één diepvrieszak te doen. De rösti-rondjes, frika’s en brownies pakken heel wat makkelijker en sneller in; zij gaan per aantal in een diepvrieszak. Het voordeel van op deze manier verpakken is dat ik nooit teveel uit de vriezer hoef te halen. Vinz zit ijverig op de diepvrieszakken te schrijven, inmiddels ben ik aan het avondeten begonnen. Senn komt binnen en voor ik het weet zit hij te smullen van een brownie.

Hij gaat Vinz helpen want Senn zou maar eens een kruimel mispakken. Het heeft altijd wel iets kneuterigs als we zo met zijn drietjes bezig zijn. Wanneer alles is verpakt gaat het in de vriezer en dit is dan weer een geknipt klusje voor Senn. Ondertussen ruim ik de keuken op en is het avondeten ook klaar. Nog steeds in mijn foute huispak schuif ik gezellig met de mannen aan tafel. Moe maar voldaan.

Gezondheid verbeterd

Nancy (41) startte in januari 2021 met TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Nancy 2.0. In haar blogs deelt Nancy wat haar bezighoudt.

15 kilometer

“Mam, wat ze nu wéér hebben bedacht. We gaan een pelgrimstocht lopen met school!” Dit vertelt Vinz wanneer hij uit school komt. Ik word direct enthousiast; dit vind ik een leuke ervaring voor hem. Zelf is hij iets minder enthousiast: 15 kilometer lopen klinkt voor hem héél erg ver. Hoe en wat precies weet hij verder ook niet, want ze hebben het erover gehad op school toen hij ziek was.

Samen zoeken we op internet naar meer informatie over die pelgrimstocht. En dan wordt ook Vinz enthousiast. “Dit is wel heel erg gaaf!” Ze mogen een steen versieren en die zullen ze onderweg ergens neerleggen. Op de steen mogen ze een intentie zetten; iets wat ze los willen laten. Tijdens de tocht zullen ze de steen ‘achterlaten’. Als huiswerk schrijven ze vervolgens een haiku over de tocht. Het is veel méér dan lopen alleen.

Pittig maar leuk

Als de dag van de pelgrimstocht is aangebroken, ziet het er buiten guur uit en er staat een koude, harde wind. Ondanks dat vertrekt Vinz enthousiast naar school. In zijn rugzak zit een lunchtrommel met twee tosti’s (startgids 2) in stukken, blokjes chili-kaas en cervelaatworst voor tussendoor, en nog wat pecannoten. Vinz was er helemaal blij mee en heeft er geen enkele moeite (meer) mee dat hij anders eet dan de rest.

In de middag zit ik al op de uitkijk; ik ben zo benieuwd hoe het is geweest! Dan zie ik een duidelijk zeer vermoeid mannetje aan komen fietsen. “Ik heb écht geen energie meer om straks naar tennis te gaan,” zucht hij bij binnenkomst. “Vinz, waarom ga je niet even lekker in bad liggen en vertel je me daarna alles over je dag?” stel ik voor. Vinz is opgelucht dat hij tennis mag overslaan. Hij snelt naar boven om een warm bad te nemen.

Santiago

Het bad doet hem goed, Vinz is weer helemaal opgeknapt als hij beneden komt. Vol trots laat hij zijn ‘verdiende’ certificaat, een kaars en een zelf versierde Sint Jacobsschelp zien. Hij vertelt aan één stuk door. Het was pittig, maar wel leuk. Vooral de verhalen over de pelgrimstocht van Santiago hebben duidelijk indruk op hem gemaakt. “Ik had ook écht niet gedacht dat ik dit kon, wat ben ik veel veranderd, hé mam?”

Even later roept hij nog een keer verbaasd: “Mam, ik heb gewoon 15 km gewandeld!” Ik vertel hem hoe trots ik op hem ben, hoe stoer ik dit vind. “Hoe zou dat zijn gegaan toen je nog niet keto at?” vraag ik hem. Dat weet hij precies: “Dan had ik gedaan alsof ik ziek was. Ik had toen écht niet zover kunnen lopen. Ik was toen helemaal niet actief en had geen conditie!”

Actief

Ik vind het zo dapper van hem, ik vind al die veranderingen die hij heeft ondergaan zo stoer. Van een niet actief mannetje is hij actief geworden. Van iemand die het liefste binnen zat te spelen met zijn Playmobil is hij nu veel buiten: voetballen, bewegen. Ik vertel hem dit allemaal; wel honderd keer vertel ik hoe trots ik op hem ben.

Ik hoop dat hij het voelt, dat hij het ervaart, dat hij het zelf beseft. Het lijkt tegenwoordig allemaal zo vanzelfsprekend, maar dat is het niet. Voor Vinz zeker niet. Als Senn uit school komt, vraagt hij Vinz meteen hoe zijn pelgrimstocht was. “Goed en leuk,” antwoordt Vinz. “Heb je het helemaal uitgelopen?” vraagt Senn verbaasd. “Ja, natuurlijk.” “Dat vind ik echt knap van jou Vinz,” zegt Senn en hij geeft zijn broer een knuffel.

Vrijheid

Wanneer Dave thuiskomt snelt Vinz op hem af met al zijn spullen en vertelt volop. Later zitten Vinz en Senn samen aan tafel een spelletje te spelen. “Vinz, ik vind het echt heel goed van je. Je was vroeger altijd aan het mopperen als je moest lopen,” herinnert Senn zich. Ze kijken elkaar aan en beginnen hard te lachen. “Ik vond bewegen toen niet leuk en werd er boos van als ik het moest, maar nu vind ik het leuk!” zegt Vinz.

“Ik moest wel een beetje doorzetten, want het was heel ver en de wind was koud!” voegt hij er ook aan toe. Hij vertelt over de tocht van Santiago. “Die kunnen we later samen gaan lopen als we ouder zijn,” bedenkt Senn. “Dat zou mooi zijn om samen met jou te doen,” zegt Vinz en hij geeft Senn een knuffel. Als ik Vinz later onderstop, deelt hij zijn haiku met mij. “‘Ik voelde vrijheid, het zat niet altijd mee maar, ik bleef toch tevree’. Vind je hem mooi?” vraagt hij. “Ik vind hem prachtig!”

Gezondheid verbeterd

Nancy (41) startte in januari 2021 met TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Nancy 2.0. In haar blogs deelt Nancy wat haar bezighoudt.

Een te kleine keuken

Voor ik aan mijn keto-avontuur begon, had ik in onze (te) kleine keuken genoeg opbergruimte. Wat betreft kruiden had ik hooguit zout, peper en nootmuskaat in huis. Qua elektrische apparaten had ik een mixer en ergens in een hoekje lag de staafmixer verstopt. Daarnaast waren er nog een cakeblik en een springvorm. En dan nog een enkel bakproduct, zoals bloem. Veel ruimte had ik kortom niet nodig. 

Maar dat is nu wel anders. Inmiddels heb ik tig kruiden, vele elektrische apparaten die veelvuldig gebruikt worden, diverse extra pannen, kommen, ovenschalen en springvormen in gebruik. En dan de bakproducten… Sukrin, allerlei noten, callebout callets, cacaopoeder en ga zo maar door. Overal staat wel iets, omdat ik opbergruimte mis.

Nul overzicht

Er is nul overzicht. En dat werkt niet fijn. Regelmatig grijp ik mis. Dan pak ik een verpakking uit de kast en zit er net niet genoeg in. Vervelend, vooral als je net lekker met een gerecht bezig bent. Elke keer raak ik geïrriteerd en denk ik dat het klaar moet zijn. Dit kan en mag anders. Ik wil overzicht, zien wat er in huis is, maar ook hetgeen wat ik nodig heb zo kunnen pakken.

Hoe creëer ik meer ruimte als er geen ruimte is? Is de trapkast een optie? Hier staan speelgoed en de spelletjes. Ik ga kijken of ik die leeg kan maken, zodat ik die kast kan terug ‘veroveren’. Als ik eenmaal bezig ben, zie ik dat er ook heel veel weg kan; het is in de loop van de tijd een soort opslagruimte voor ongebruikte spullen geworden.

Volksverhuizing

Ik word blij van de ruimte die ik zie ontstaan, maar minder blij van de chaos in de huiskamer. Er blijft maar rotzooi uit die kast komen en waar laat ik het allemaal? Het lijkt wel een kleine volksverhuizing aan spullen. Ik schuif, ik zoek uit, ik pas en ik meet. Ik maak het dressoir leeg, zodat daar de knutselspullen en spellen van de jongens in kunnen. Alle elektrische apparaten en grote pannen verhuis is naar de nu lege trapkast.

Aan het einde van de ochtend ben ik al een heel eind en is er aardig wat ruimte ontstaan in de keuken. Nu eerst naar de winkel om voorraadbussen te halen. Thuis begin ik gelijk met vullen en al snel merk ik dat ik er te weinig heb gehaald. Ik rijd opnieuw naar de winkel voor nog meer bussen en labels. Als ik terug ben, ga ik supergemotiveerd verder: hoe verder ik kom, hoe blijer ik word.

Passen en meten

Het slim indelen is een hele uitdaging. Het is echt passen en meten. Na veel proberen, wisselen en nog meer schuiven begint alles een plek te krijgen. Eindelijk overzicht, denk ik, waarom heb ik dit zo lang voor me uitgeschoven? Ik orden de kruiden en mijn lege bewaarde kruidenpotjes komen nu goed van pas. Dave keek me altijd zo raar aan omdat ik ze allemaal bewaarde – “Wat móet je daar mee?”

Vanavond kan ik laten zien wat ik ermee ‘moet’. Als Vinz na school binnen komt vallen, ziet hij zijn kans schoon. Rondkijkend door de kamer: “Mag ik op de PlayStation? Jij hebt nog zoveel te doen.” Als hij naar boven is gevlucht, weg uit de chaos (die best meeviel), zet ik mijn muziek weer aan en ga ik gedreven verder.

Eindelijk

Ik ben bijna klaar als Senn ineens voor me staat, ik schrik er van. Ik had de tijd niet in de gaten. Senn stort zich op de berg speelgoed midden in de kamer en ik ga dapper door, tot de keuken en trapkast helemaal klaar zijn. Tevreden kijk ik in de kasten, ik word er zo blij van.

De spullen die nog in de huiskamer liggen zet ik aan de kant, dat komt morgen wel. Als ik ‘s avonds op de bank zit, moet ik nog een paar keer naar de kasten lopen om te kijken en te genieten; ik voel me tevreden, moe en voldaan. Eindelijk is er overzicht en structuur! Zou dat ook een keto-verschijnsel zijn?

Gezondheid verbeterd

Nancy (41) startte in januari 2021 met TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Nancy 2.0. In haar blogs deelt Nancy wat haar bezighoudt.

Zussendate

Eens in de zoveel tijd plannen we een zussendate: een lunch of ’s avonds samen ergens wat eten of drinken. Nu is het idee om een high tea te gaan doen. Ik word hier meteen al niet heel erg enthousiast van. Ik kies liever zelf iets van de kaart wat ik mag en wil eten. Zulke situaties blijf ik lastig vinden en zorgen voor hele discussies in mijn hoofd. Maar ik heb al toegezegd aan mijn zussen dat ik meega.

Hoe dichterbij het komt, hoe meer ik discussieer met mijzelf over hoe ik het moet aanpakken. Ik voel irritatie. Het is veel makkelijker om iets van de kaart te kiezen en daarbij aan te geven wat ik wel en niet wil eten. Daar heb ik ervaring mee en dat gaat altijd goed. Ik wil niet voor verrassingen te komen staan. Ik wil gewoon niet de uitzondering zijn. Ik wil niet weer allerlei eisen gaan stellen, want dan ben ik lastig. 

Uitzondering

Ik voel me bezwaard om te gaan bellen naar de lunchroom waar we heen gaan, om te informeren of ze de high tea voor mij zouden kunnen aanpassen. Ik wil niet zo moeilijk doen. Ik voel een enorme weerstand hiertegen. Ik voel ook schaamte omdat ik dan ‘anders’ ben. Ik wil niet anders zijn, ik wil ‘normaal’ zijn. Niet opvallen. Waarom wil ik dat eigenlijk zo graag?

Bovendien, denk ik dan weer: keto is mijn manier van mijzelf voeden en daar sta ik 200 procent achter. Waarom is dat vreemd? Mensen die vegan eten, eten geen dierlijke producten. Ze zijn 100 procent vegan en dat is heel normaal. Waarom kan ik dan niet gewoon normaal 100 procent ketonist zijn? Ondanks de positieve ervaringen die ik al heb met uit eten gaan, maak ik het veel groter dan het is. 

Uitstellen

Elke dag neem ik me voor om te gaan bellen. Ik spreek een tijd met mijzelf af waarop ik ga bellen. Ik zet de wekker op mijn telefoon en als die gaat, dan moet ik bellen. Als de wekker dan gaat, denk ik: eerst nog even iets afmaken. Elke dag weer stel ik het bellen uit. Inmiddels word ik behoorlijk moe van mijzelf. Waarom pak ik niet gewoon de telefoon?

Twee dagen voor de high tea moet het gewoon. Nu Nens! NU. In mijn hoofd heb ik het hele telefoongesprek al 1000 keer ‘geoefend’. Ik pak de telefoon en ik voel me zo zenuwachtig, terwijl ik ondertussen ook denk: dit gaat écht nergens over. Een vriendelijke jongeman neemt de telefoon op. Ik vertel dat wij een high tea hebben gereserveerd en vraag of ze het voor één persoon kunnen aanpassen, omdat ik ketogeen eet.

Ketogeen?

“Ketogeen? Dat ken ik niet,” zegt de vriendelijke stem. “Koolhydraatarm,” voeg ik toe. “Heet dat zo? Oeh, dat wordt met een high tea wel lastig aanpassen, omdat er negen gerechten zijn.” Mijn hoofd springt daar meteen op in: zie je wel dat je lastig bent en je onmogelijke dingen vraagt. Ik voel me meteen schuldig. Het is even stil en dan hoor ik: “Ik ben even aan het denken, ik denk dat het wel lukt, alleen geen negen gerechtjes.”

Yes! denk ik. “Dan heeft u wel wat minder gerechtjes, maar dan maak ik die wel iets groter,” klinkt het. “Dat zou heel fijn zijn,” roep ik, misschien iets te hard en opgewekt. Ik ben ook zo opgelucht! Ik bedank hem vriendelijk. Als ik de telefoon heb neergelegd, vraag ik me af waarom ik dit toch zo lastig vind. Ik eet keto. Waarom zou ik mijzelf daar voor moeten verontschuldigen?

Goed genoeg

Als ik uiteindelijk aan tafel bij de high tea zit, zie ik dat ze hun best hebben gedaan. Ik krijg een heerlijke bouillon met kruiden en tomaat vooraf, echt heel erg lekker. En terwijl mijn zussen aan de broodjes zitten, geniet ik van een verrukkelijke salade met bospaddenstoelen en ham. Als dessert krijg ik een verse fruitsalade, maar deze geef ik aan mijn zussen. Het is precies het verkeerde fruit. Niet erg; ik heb meer dan genoeg.

Al met al is het een gezellige, geslaagde middag en ben ik niets tekortgekomen. Ik voelde me niet raar of ‘anders’, het was gewoon perfect zo. Al blijft mijn voorkeur wel om zelf iets van de kaart te kiezen wanneer we buiten de deur eten. Als er nog eens het idee van een high tea komt, stel ik voor dat ik het maak, zodat ook mijn zussen weer eens kunnen ervaren hoe heerlijk je als ketonist kunt eten.

Gezondheid verbeterd

Nancy (41) startte in januari 2021 met TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Nancy 2.0. In haar blogs deelt Nancy wat haar bezighoudt.

Eten uit de tuin

Vorig jaar had Senn met zijn klas een moestuin op school. De moestuin is voor groep 5. Dagelijks kwam hij enthousiast vol verhalen thuis over hoe leuk dat is. Hij zou ook wel een eigen moestuin willen. Maar met een tuin die vooral is ingericht op de kinderen, hebben we weinig plek voor een moestuin. Toch besloten we vorig jaar wat aardbeien, tomaten en komkommer planten neer te zetten in bakken.

Beide heren genoten hier enorm van. Toen alles eenmaal begon te groeien, stonden ze dagelijks te kijken of er nog wat gegroeid was wat ze er af konden halen. De komkommers waren heerlijk! Senn vond de tomaten lekker en ik heb er heel wat soep van gemaakt, zo goed groeide het. De aardbeien waren helemaal gewild bij beide heren én bij Charlie, die er regelmatig één vanaf snoepte.

Ketoboer

Dit jaar wilden we weer planten gaan zetten, maar ditmaal liever wat groter. We hebben gekeken in de tuin of we er ruimte voor vrij konden maken, maar het zou niet ideaal zijn. Senn was wat teleurgesteld, want hij wil écht heel graag een moestuin voor zijn eigen groentes. Zo kan hij immers alvast oefenen voor zijn carrière als ketoboer.

In ons dorp zit een moestuinvereniging en we besloten om eens te informeren wat de kosten zijn en of er iets vrij is. Er zijn nog enkele tuinen vrij, maar het gaat wel hard met de verhuur, waarschuwden ze. De volgende dag gingen we meteen kijken en zeiden we ‘ja’ tegen een mooi stukje van 75 vierkante meter, om te kijken of het iets voor ons was. We hadden nul ervaring met een moestuin, op de plantjes van vorig jaar na dan.

Veel gedoe

Na dit bezoek gaat het tijdens het eten natuurlijk alleen over de moestuin. Senn is natuurlijk in alle staten! Maar Vinz is een beetje afwachtend, die ziet vooral de nadelen. “Dan moet ik er zeker steeds heen om het te verzorgen of water te gaan geven.” In zijn beleving kost het vooral veel tijd, wat van zijn kostbare vrije tijd afgaat. Maar Senn blijft er maar over door ‘tetteren’; zo enthousiast dat Vinz ineens ook enthousiast begint te worden.

Want véél aardbeien dat is natuurlijk wel superlekker! De dag erop gaan we naar de winkel voor zaden en kleine potjes. We komen thuis met zaadjes voor komkommer, tomaat, bloemkool, courgette, broccoli en sla. Voor de aardbeienplanten halen we kleine stekjes elders in het dorp. Ze willen meteen aan de slag met zaaien. Zorgvuldig vullen ze de kleine potjes met grond en zaden. We zijn er de hele middag zoet mee.

Je kunt alles leren

Ondertussen timmert Dave een compostbak in elkaar, zodat we deze bij de moestuin neer kunnen zetten, voor ons keukenafval. Als we voor de gevulde potjes een plekje in huis zoeken, kijken Dave en ik elkaar lachend aan. Een moestuin: wij? Maar we beleven er nu al veel pret aan en zijn vooral benieuwd hoe en of het allemaal gaat groeien. Senn stelt ons gerust en met hem erbij gaat het vast en zeker helemaal goed komen!

“Alles kun je leren mama en papa”, benadrukt hij wijs. Nu is het wachten op het moment dat we de plantjes in ‘onze tuin’ kunnen gaan zetten. Dagelijks controleert Senn of er al iets groeit. En als dat eindelijk echt zover is, komt hij ons meteen enthousiast halen. Aan liefde en aandacht voor de plantjes geen gebrek. Mochten ze het niet goed doen, dan ligt het daar in ieder geval niet aan.

Gezondheid verbeterd

Nancy (41) startte in januari 2021 met TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Nancy 2.0. In haar blogs deelt Nancy wat haar bezighoudt.

Sudderen

Aan de manier waarop Senn uit de taxi stapt, zie ik al dat hij zich écht niet lekker voelt. Ik was al een beetje voorbereid via een berichtje van de meester. Senn laat zich binnen op de bank vallen, hij heeft het koud en hoofdpijn. Volgens de thermometer heeft hij flinke koorts. Dus: hup kleren uit en een dunne pyjama aan. Hij wil op de bank blijven liggen om een filmpje te kijken en heeft geen trek. Al snel valt hij in slaap.

In de loop van de dag loopt zijn koorts op, ik spons hem wat af en hij gaat vroeg naar bed. Zijn raam open voor de frisse lucht. Hij slaapt tot de volgende ochtend 10 uur door. Als hij beneden komt, kruipt hij weer op de bank, tv aan, en af en toe vallen zijn ogen dicht. Alles valt op zijn plek: dit heeft zitten ‘sudderen’ in hem, vandaar dat hij vorige week zo moe en geprikkeld was.

Bouillon

Dagen heeft hij koorts, wil hij niets eten en alleen maar wat drinken. Voorheen zou ik me zorgen hebben gemaakt maar nu voel ik me zo gerust, zijn lichaam lost dit zelf op. Ik heb veel geleerd door TheNewFood en keto, ook dit is luisteren naar je lijf. Ik lees de tips voor eten bij ziekte nog even door. Ik maak een pan runderbouillon uit de soepspecial en een smoothie uit de ontbijt&lunchspecial.

Mijn agenda maak ik leeg zodat ik bij hem kan zijn. Door zijn ziek zijn vertraag ik samen met hem en ik dat vind ik eigenlijk niet erg. Na vijf dagen begint hij weer wat kleur te krijgen en heeft hij weer zin in eten. ’s Avonds komt Vinz naar beneden; hij voelt zich niet lekker. Dezelfde klachten als Senn, maar zijn koorts is wat lager. Nu is Vinz grieperig en zielig. Zo zitten, hangen, liggen ze beiden op de bank.

Lang geleden

Ik maak mijn agenda ook deze week leeg en samen vertragen we nog meer. Ik realiseer me hoe lang het is geleden dat ze ziek zijn geweest. Zelf zegt Vinz het ook: “Mam het is écht heel lang geleden dat ik mijzelf zo heb gevoeld.” Vinz begint zich zieker te voelen. Senn knapt inmiddels goed op. Hij vindt zelf dat hij weer naar school kan, toch besluit ik hem nog een dag extra thuis te houden, om ‘aan te sterken’.

Deze achtste dag ligt Vinz nog wel op de bank. “Vinz, wil je wat eten?” vraagt Senn. “Nee, ik voel me te ziek,” antwoordt Vinz. Senn komt naar mij toegesneld en zegt dat hij runderbouillon wil maken voor Vinz, dezelfde als die ik van de week voor Senn heb gemaakt. Samen duiken we de keuken in om aan de slag te gaan. Ook Vinz geniet van zijn bouillon en taalt niet naar ander typisch ‘ziek zijn-eten’, van vroeger.

Luisteren naar je lijf

Vijf dagen later is Vinz weer opgeknapt, ook hem houd ik een dag extra thuis om ‘aan te sterken’. Als ik een dag later alleen thuis zit, in een stil huis, realiseer ik me hoeveel er veranderd is. Hoeveel ik veranderd ben. Enkele jaren geleden zou ik in lichtelijk paniek zijn geraakt als ze zo ziek waren, vooral bij Senn die vaak heel snel hele hoge koorts heeft.

Als ze niet wilden eten, zou ik van alles uit de kasten halen om ze maar te laten eten. Dan kwamen er cola en chips langs, om de zouten en suikers aan te vullen. Nu niet; nu was er vooral rust en vertrouwen. Vertrouwen dat het lichaam een griep zelf oplost en herstelt. Af en toe ziek zijn is niet erg, het is juist goed voor het immuunsysteem. Nu kunnen ze er weer een hele tijd tegen aan. Rust en het lichaam de tijd en ruimte geven om het op te lossen, is alles wat beide heren nodig hadden. En alleen voedsel wanneer en waar hun lijf zelf om vraagt…

Gezondheid verbeterd

Nancy (41) startte in januari 2021 met TheNewFood. Negen maanden later was ze 60 kilo kwijt en een ander mens (lees hier haar verhaal). Niet alleen van buiten, maar vooral ook van binnen. Nancy 2.0. In haar blogs deelt Nancy wat haar bezighoudt.

Leuke dingen

Er draait een film in de bioscoop die Vinz wel héél erg graag wil zien. Dag in dag uit herinnert hij ons eraan dat hij er heel erg graag naar toe zou willen. Het is vakantie en natuurlijk doen we in de vakantie veel ‘leuke dingen’. Ik zwicht voor zijn leuke, ietwat overdreven, aanpak om mij ervan te overtuigen dat we toch écht die film moeten gaan kijken.

We besluiten gezellig met zijn twee te gaan, Senn had al een ander uitstapje alleen met mij. Wij vinden het heerlijk om regelmatig tijd te maken voor activiteiten één op één. Gewoon even de volle aandacht van mama of papa, de jongens genieten hier altijd erg van.

Naar de bioscoop

Zaterdagmiddag is het zover; we gaan naar de bioscoop. Gewapend met een lunchtrommel vol lekkers, verstopt in mijn tas, gaan we op weg. Vinz kletst er lekker op los in de auto en het is direct gezellig. Hij is er wel bezorgd over of we onze eigen lunchtrommel wel mee naar binnen mogen nemen. Ik stel hem gerust dat dit écht wel kan en anders geeft het een aanleiding voor een mooi gesprek.

Als we bij de bioscoop naar binnen lopen overvalt mij de lucht van popcorn. Ineens weet ik weer waarom ik de bioscoop eigenlijk helemaal niet zo leuk (meer) vind. Niet alleen die drukte, maar vooral ook de geur van popcorn. En al dat uitgestalde lekkers in de verkoophoek.

Popcorn

Ondanks dat ik al 2,5 jaar in mijn keto-reis zit vind ik dit moeilijke momenten. Die geuren van popcorn en nacho’s. Ik wil het niet, maar ik vind het op deze momenten soms lastig. Vandaag vind ik het lastig. En dat mag, zeg ik tegen mijzelf! En ik zeg ook: Nens dat wíl je niet eten, écht niet! Terwijl ik zo in deze discussie ben in mijzelf, begint Vinz tegen me te praten.

“Weet je nog, ‘vroeger’ kregen wij altijd popcorn, nacho’s en ook nog M&M’s.” Ik kijk naar hem en weet even niks te zeggen. Er valt een stilte en ik zie Vinz ook denken en kijken naar de mensen die van alles kopen. “Eigenlijk is het best verdrietig dat we toen vonden dat we zoveel nodig hadden”, zegt Vinz. Ik kan hem alleen maar gelijk geven: “Dat heb je mooi gezegd!”

Herkenning

 “Mis jij het nu?” vraag ik aan Vinz. “Ja, als ik het zie en ruik, wil ik dat ook allemaal soms ga ik er dan door zweten.” “Vinz, dat heb ik ook, ik vind dat soms ook best lastig.” Verbaasd kijkt hij me aan, “Jij, heb jij dat ook?” “Ja, ik heb dat ook, maar ik weet ook dat ik het echt niet wil eten.” “Oh, dat heb ik ook mam!” roept hij, helemaal opgetogen door de herkenning.

Ik pak hem even bij me en geef hem een stevige knuffel en een dikke kus. Ik gebaar hoeveel ik van hem houd en hoe trots ik op hem ben. Vinz gebaart terug dat er in onze tas ook lekkere dingen zitten, maar dat dit wel geheim moet blijven. Alsof we iets doen wat helemaal niet mag.

Spannend

Als we richting de zaal kunnen, vindt hij het zichtbaar spannend. Niet om naar de zaal te gaan, maar wel omdat hij denkt dat we iets doen “wat verboden is”. Als we eenmaal op onze plek zitten is hij opgelucht dat ze ons niet hebben betrapt. Ik vraag hem: “Als ze hier lekkere dingen zouden verkopen wat ‘gezond’ is voor ons, zouden we het dan ook zelf meenemen?”

Vinz moet lachen; “Uhhmm nou, jou kennende wel omdat je het in de bios te duur vindt.” Daar heeft hij een punt, maar ik zou dan wel iets kleins kopen, alleen voor de beleving van Vinz. Dat hoort toch een beetje bij naar de bioscoop gaan. Alleen kiezen wij er nu niet voor, omdat het lekkers wat ze hier verkopen niet geschikt is voor ons.

Samen genieten

Als de lichten wat gedempt worden pakt Vinz stiekem de lunchtrommel uit de tas. “Je hoeft niet stiekem te doen, lekker gaan genieten vriendje, moedig ik hem aan.” Genieten dat doen we; hij van de film en de bioscoop ervaring en ik van het samenzijn met dit ventje en ons moment samen. Als de film is afgelopen gaan we naar huis waar Dave en Senn op ons aan het wachten zijn met shoarma en rösti uit de vastenspecial.

Vinz zit moe, voldaan en tevreden aan tafel en wil toch even benoemen dat dit véél lekkerder dan wat wij vroeger aten na de bios. Wat een geslaagde middag hebben wij samen gehad! 

Gezondheid verbeterd